ျဖစိပ်က္ျမင္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္ေနာ္..
ခႏၶာ-၅ပါး တစ္ဦး
"ျဖစ္ပ်က္"
••••••••••
"ဝိပႆနာ" စတင္အားထုတ္ၾကမဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြ မ်ား အေနျဖင့္ "ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို တရားနာရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆနာ နဲ ့ဆိုင္ရ...ာ တရားစာေပမ်ားေလ့လာဖတ္ရႈရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း အၿမဲ" ေတြ ့ေန၊သိေန၊ၾကားေန" က် စကားလံုးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့အတြက္ မစိမ္းပါဘူး။ ဒီ"ျဖစ္ပ်က္"ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေတြ ့ေန၊သိေန၊ၾကားေနရံုထက္ အဲဒီ "ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့ သေဘာကို ျမင္ မွ သာလွ်င္ သံသရာ မွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တာမို ့ အင္မတန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားဟာ အၿမဲေဟာေလ့ရွိပါတယ္။ " ဒါန၊သီလ" ေလာက္နဲ ့တင္းတိမ္မေနၾကပါနဲ ့စိတ္မခ်ရေသးပါဘူး၊ သံသရာ ျပတ္ေၾကာင္း က "ဝိပႆနာ" အျပင္ တျခားမရွိဘူး..ဆိုတာ...။
ဒီေတာ့ " ဝိပႆနာ" ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာ ေျပာဖို ့လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင္ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို႔ ခုလို ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္တဲ့ အခါ မွာ သတိပ႒ာန္(၄)ပါးျဖစ္တဲ့....
၁။ "ကာယႏုပႆနာ သတိပဌာန္"လို ့ေခၚတဲ့ကိုယ္၊ ကိုယ္၏ လွဳပ္ရွားမွဳကို ရွဳမွတ္ျခင္း။
၂။ "ေဝဒနာႏုပႆနာ သတိပဌာန္" လို ့ေခၚတဲ့ ခံစားမႈ ေဝဒနာကို ရွဳမွတ္ျခင္း။
၃။ "စိတၱာႏုပႆနာ သတိပဌာန္" လို ့ေခၚတဲ့ စိတ္ကို ရွဳမွတ္ျခင္း။
၄။ "ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပဌာန္" လို ့ေခၚတဲ့ တရားကို ရွဳမွတ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
တရားအားထုတ္ၾကတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တို ့အား အထက္က ေဖၚျပထားတဲ့ သတိပ႒ာန္ တစ္နည္းနည္း နဲ ့အားထုတ္ၾကရၿပီး မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ရၾက ရတာပါ။ အဲဒီလို အားထုတ္တဲ့ အခါမွ ဘယ္ သတိပ႒ာန္ ကို ဘဲ ရႈမွတ္၊ရႈမွတ္ ေနာက္ဆံုး " ျဖစ္ပ်က္" ကို ျမင္မွ နိဗၺာန္ကို ျမင္ပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေအာင္ရႈၾက၊ ျဖစ္ပ်က္ ျမင္မွ "ဝိပႆနာ" ျဖစ္တယ္ လို ့ဆိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္" ျဖစ္ပ်က္ " ကို သိဖို ့ထက္၊ ျမင္ေအာင္ လုပ္ဖို ့က ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ရဲ ့တာဝန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ" ျဖစ္ပ်က္" ကို ျမင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေလ့လာဖတ္ရႈထားတဲ့ "ျဖစ္ပ်က္သေဘာအေၾကာင္း" ကို ဓမၼဒါန ျပဳလိုက္ပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ပုထုဇဥ္ ေတြ ဟာ တရားကိုတရားမွန္းမသိဘဲ ဟာသ ေႏွာၿပီး တရားအေပၚ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးဘဲ ရယ္ သြမ္းၿပီးေျပာၾက ဆိုၾကတာေတြရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ ့က ရယ္စရာလို ့ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တရားေသာနည္းနဲ ့ေသာ္လည္ေကာင္း။ မတရားတဲ့ နည္းနဲ ့ေသာ္လည္ေကာင္း ရရွိထား တဲ့ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာေတြနဲ ့သူတို ့ကိုယ္ သူတို ့ အဟုတ္ႀကီးထင္ျပီး တရားေတာ္ကိုပါ အထင္ေသး အျမင္ေသးစိတ္ေတြထားတတ္ၾကပါတယ္။ ကံအၾကြင္းအက်န္ေလးကို သံုးေဆာင္ျပီး ခ်မ္းသာ ေနၾကတာကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး "တရားဆိုတာ ေငြေလာက္တန္ဖိုးမရွိဘူး" လို ့ ေတြးခ်င္ၾကပါတယ္။
တရားအေၾကာင္းေရးတာကိုလည္း တစ္ခ်ိဳ ့က ရယ္စရာ တစ္ခုလို ့ ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တရားနဲ ့ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာဆိုတာကိုလည္း ဟာသ တစ္ခုလို ျပံဳးရယ္ျပီး ဥေပကၡာ ျပဳၾကတဲ့ သူေတြ လည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္း" ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ နဲ ့တကြ အရိယာ သူေတာ္စင္" တို ့ဟာ "ပုထုဇဥ္ အရိုင္း အစိုင္း" ေတြကို ဂရုဏာထားလို ့ သနားေတာ္မူၾကတာပါပဲ။
••••••••••
"ဝိပႆနာ" စတင္အားထုတ္ၾကမဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြ မ်ား အေနျဖင့္ "ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို တရားနာရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆနာ နဲ ့ဆိုင္ရ...ာ တရားစာေပမ်ားေလ့လာဖတ္ရႈရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း အၿမဲ" ေတြ ့ေန၊သိေန၊ၾကားေန" က် စကားလံုးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့အတြက္ မစိမ္းပါဘူး။ ဒီ"ျဖစ္ပ်က္"ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေတြ ့ေန၊သိေန၊ၾကားေနရံုထက္ အဲဒီ "ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့ သေဘာကို ျမင္ မွ သာလွ်င္ သံသရာ မွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တာမို ့ အင္မတန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားဟာ အၿမဲေဟာေလ့ရွိပါတယ္။ " ဒါန၊သီလ" ေလာက္နဲ ့တင္းတိမ္မေနၾကပါနဲ ့စိတ္မခ်ရေသးပါဘူး၊ သံသရာ ျပတ္ေၾကာင္း က "ဝိပႆနာ" အျပင္ တျခားမရွိဘူး..ဆိုတာ...။
ဒီေတာ့ " ဝိပႆနာ" ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာ ေျပာဖို ့လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင္ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို႔ ခုလို ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္တဲ့ အခါ မွာ သတိပ႒ာန္(၄)ပါးျဖစ္တဲ့....
၁။ "ကာယႏုပႆနာ သတိပဌာန္"လို ့ေခၚတဲ့ကိုယ္၊ ကိုယ္၏ လွဳပ္ရွားမွဳကို ရွဳမွတ္ျခင္း။
၂။ "ေဝဒနာႏုပႆနာ သတိပဌာန္" လို ့ေခၚတဲ့ ခံစားမႈ ေဝဒနာကို ရွဳမွတ္ျခင္း။
၃။ "စိတၱာႏုပႆနာ သတိပဌာန္" လို ့ေခၚတဲ့ စိတ္ကို ရွဳမွတ္ျခင္း။
၄။ "ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပဌာန္" လို ့ေခၚတဲ့ တရားကို ရွဳမွတ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
တရားအားထုတ္ၾကတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တို ့အား အထက္က ေဖၚျပထားတဲ့ သတိပ႒ာန္ တစ္နည္းနည္း နဲ ့အားထုတ္ၾကရၿပီး မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ရၾက ရတာပါ။ အဲဒီလို အားထုတ္တဲ့ အခါမွ ဘယ္ သတိပ႒ာန္ ကို ဘဲ ရႈမွတ္၊ရႈမွတ္ ေနာက္ဆံုး " ျဖစ္ပ်က္" ကို ျမင္မွ နိဗၺာန္ကို ျမင္ပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေအာင္ရႈၾက၊ ျဖစ္ပ်က္ ျမင္မွ "ဝိပႆနာ" ျဖစ္တယ္ လို ့ဆိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္" ျဖစ္ပ်က္ " ကို သိဖို ့ထက္၊ ျမင္ေအာင္ လုပ္ဖို ့က ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ရဲ ့တာဝန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ" ျဖစ္ပ်က္" ကို ျမင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေလ့လာဖတ္ရႈထားတဲ့ "ျဖစ္ပ်က္သေဘာအေၾကာင္း" ကို ဓမၼဒါန ျပဳလိုက္ပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ပုထုဇဥ္ ေတြ ဟာ တရားကိုတရားမွန္းမသိဘဲ ဟာသ ေႏွာၿပီး တရားအေပၚ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးဘဲ ရယ္ သြမ္းၿပီးေျပာၾက ဆိုၾကတာေတြရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ ့က ရယ္စရာလို ့ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တရားေသာနည္းနဲ ့ေသာ္လည္ေကာင္း။ မတရားတဲ့ နည္းနဲ ့ေသာ္လည္ေကာင္း ရရွိထား တဲ့ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာေတြနဲ ့သူတို ့ကိုယ္ သူတို ့ အဟုတ္ႀကီးထင္ျပီး တရားေတာ္ကိုပါ အထင္ေသး အျမင္ေသးစိတ္ေတြထားတတ္ၾကပါတယ္။ ကံအၾကြင္းအက်န္ေလးကို သံုးေဆာင္ျပီး ခ်မ္းသာ ေနၾကတာကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး "တရားဆိုတာ ေငြေလာက္တန္ဖိုးမရွိဘူး" လို ့ ေတြးခ်င္ၾကပါတယ္။
တရားအေၾကာင္းေရးတာကိုလည္း တစ္ခ်ိဳ ့က ရယ္စရာ တစ္ခုလို ့ ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တရားနဲ ့ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာဆိုတာကိုလည္း ဟာသ တစ္ခုလို ျပံဳးရယ္ျပီး ဥေပကၡာ ျပဳၾကတဲ့ သူေတြ လည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္း" ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ နဲ ့တကြ အရိယာ သူေတာ္စင္" တို ့ဟာ "ပုထုဇဥ္ အရိုင္း အစိုင္း" ေတြကို ဂရုဏာထားလို ့ သနားေတာ္မူၾကတာပါပဲ။
တရားေတာ္အေပၚ ေလးစား ယံုၾကည္သက္ဝင္လာသူတစ္ေယာက္ ဖက္က ခံစားၾကည့္မယ္ဆိုယင္....
"ျဖစ္ျပီးေတာ့ ပ်က္သြားတာပဲ မလား"ဆိုတဲ့ စကားကိုရယ္သြမ္းေသြးျပီး ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရရင္ျဖင့္ " ေအာ္ တရားေတာ္ ကို မေလးမစား ေျပာေလျခင္း"လို ့ အလိုမက်တဲ့စိတ္ျဖစ္မိမွာပါဘဲ။ ဒီထက္ ပိုလာတဲ့ အရိယာ တစ္ေယာက္ အျမင္ကေတာ့ "တရားမသိတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းပါလား"လို ့ သနားမိမွာပါဘဲ။ သူ ့ရဲ႕ မထင္မွတ္ပဲေျပာလိုက္တဲ့စကားဟာ သူ ့အေပၚမွာ "ဓမၼ ရဲ႕ အႏၱရာယ္" ျဖစ္ေစတယ္ ဆိုတာ သူမသိရွာပါဘူး။
"ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတာ "ခႏၶာ" မွာ တကယ္ျဖစ္ျပီး တကယ္ပ်က္တာကို တကယ္ ဥာဏ္နဲ ့ဆင္ျခင္နိုင္ရင္ တန္ဖိုးရွိတဲ ့အသိတရား ျဖစ္ပါတယ္။ပါးစပ္က ေျပာရံုနဲ ့ ေျပာျပီး ခႏၶာ မွာ ဘယ္ဟာ ျဖစ္လို ့ ဘယ္ဟာ ပ်က္မွန္းမသိရင္ သူသိတဲ့ အသိဟာ အလကားအသိ ပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခႏၶာ မွာ"ျဖစ္တာ ပ်က္တာ"ကို သိမွ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အသိ ျဖစ္မွာပါ။
ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းေတြဟာ" ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့ အသိကို ေငြနဲ ့လဲ လို ့ရရင္ သူမ်ားက ေငြေပးရင္ေတာင္ လဲ ပစ္မယ့္ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဆယ္ဆိုလည္း လဲမွာပဲ။ တစ္ရာဆိုလည္း လဲမွာပဲ။ တစ္သိန္းဆိုရင္ ပိုလို ့ေတာင္ လဲ မယ့္သူေတြပါ။
အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းေတြအတြက္ကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတဲ့ အသိတရားကို သိန္းတစ္ရာနဲ ့လည္း မလဲပါဘူး။ သိန္းေပါင္း ေသာင္းဂဏန္းခ်ီျပီးေပးလည္း လဲ မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဘာျဖစ္လို ့လဲ ဆိုေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ရဲ႕တန္ဖိုးက ေငြနဲ႔လဲ လို ့တန္ဖိုးျဖတ္လို ့ မရနိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးမားတယ္ ဆိုတာ သိရွိသြားၾကလို ့ပါဘဲ၊ အရိယာေတြ ပဲ သိၾကပါတယ္။
ခႏၶာ ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ကို ဥာဏ္နဲ ့သိဖို ့ရာမွာ ေငြနဲ ့ဝယ္လို ့မရနိုင္ဘူး။ မေရမတြက္နိုင္ေသာ ေငြေတြ ပံုေပးျပီး ၀ယ္လည္း မရနိုင္ပါဘူး။ေငြေပါင္းသိန္းေပါင္းေသာင္းခ်ီျပီး မေရမတြက္နိုင္ေသာ...
"ဒါန ကိုျပဳထားသူ" နဲ ့"ခႏၶာ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္ထားတဲ့သူ"ဟာ..
ႏိႈင္းယွဥ္လို ့မရေအာင္ကို တန္ဖိုးျခင္း ကြာျခား သြားပါတယ္။ စားစရာမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ၊"ျဖစ္ပ်က္"တစ္ခ်က္ျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ စၾကာဝေတး မင္းထက္ ကို ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။
မေရမတြက္နိုင္တဲ့ ကုန္က်မႈေတြ နဲ ့ ကုသိုလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ထားလုပ္ထား၊ ေသခါနီး က်တဲ့အခါ....
ေဝဒနာ ေတြ ခံစားရလို ့" ေဒါသ" ျဖစ္မယ္။
ေဝဒနာက သက္သာခ်င္လို ့" ေလာဘ" ျဖစ္မယ္။
ဘယ္လို ေဒနာမွန္းမသိ ခံစားေနရပါလားဆိုျပီး" ေမာဟ" ဝင္မယ္။
အဲ့ဒီ ကိေလသာေတြ နဲ ့ ေဇာေတြကပ္ျပီး ေသတဲ့အခါ ...
ေလာဘ နဲ ့ေသ ျပိတၱာျပည္။
ေဒါသ နဲ ့ေသ ငရဲ ျပည္။
ေမာဟနဲ ့ေသ တိရိစၧာန္ျပည္...စသျဖင့္ ေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက ေဟာခဲ့သလို အရိယာသူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို ့ကလည္း ေဟာခဲ့ ျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။
"လူ အေယာက္ တစ္သိန္းေသလို ့ လူတစ္ေယာက္ ျပန္မျဖစ္ဘူး"တဲ ့...ဘုရားရွင္ ကိုယ္တိုင္က ေျပာတာကို မယံုဘူးဆိုရင္ေတာ့လည္း ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာရသလဲဆိုတာ အရွင္းၾကီးပါ.. ေသခါနီး မွာ ေဝဒနာ ခံစားရရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အဲဒီေဝဒနာေၾကာင့္" ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ" ေတြ ဝင္ျပီးေသၾကလို ့ပါပဲ။
အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြ ကေတာ့ "ေလာဘ ဝင္ဝင္၊ ေဒါသ ဝင္ဝင္ ေမာဟ ဘဲဝင္ဝင္"
ေလာဘ ကို ေလာဘမွန္း သိတယ္။ ငါ သက္သာခ်င္တယ္လို ့မျဖစ္ဘူး။ သက္သာရင္ေတာ ့ ေကာင္းမွာပဲ လ႔ို ေတြးေတာ့ေတြးတယ္။ ငါ ဆိုတဲ့ "ဒိဌိ " မပါဘူး။ မသက္သာတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း "အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးပဲ" ေလ လို ့ေတြးတယ္။
ဒီ ေဝဒနာ ဆိုးၾကီးကိုခံစားေနရပါလားလို ့ေတြးျပီး ငါ့က်မွ ျဖစ္ရေလျခင္းလို ့ မေတြးဘူး။ "ငါ ဆိုတာ မပါဘူး"။ ဒီေဝဒနာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလားလို ့ေတြးေတာ့ေတြးမယ္။ခႏၶာ ရွိျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာ ရဲ႕ အိုျခင္းသေဘာနာျခင္း သေဘာပါပဲလို ့ေတြးတယ္။ အေတြးျခင္းကို မတူတာပါ။ ျဖည့္စြက္ေျပာရရင္.. တရားအားထုတ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆို သိပါတယ္။ နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာ ခံစားရတဲ့ အခါ ဆို ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးေပၚဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ေရွ ့ဆက္ရရင္...
ေဒါသ ကို ေဒါသ မွန္း သိတယ္၊ ေမာဟ ကို ေမာဟ မွန္း သိတယ္။ ဒါကေတာ့ ေအာက္"မဂ္ႏွစ္ပါး"ကိုရထားျပီး တဲ့..."ေသာတာပန္နဲ ့သကဒါဂါမ္"အရိယာေတြ မွာ ျဖစ္နိုင္ေသးတဲ့ ေသခါနီး ကိေလသာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အရိယာ ျဖစ္ေလေသာ ေၾကာင့္ ငါ ဆိုတဲ့ "ဒိဌိ" ကို ပယ္သတ္ျပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာက္ သံသရာကို လည္ပတ္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ပုထုဇဥ္ ေတြ အတြက္ကေတာ့ သိန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ လႈဒါန္းေပးကမ္းေသာ္လည္း ေသခါနီး ေဝဒနာ ခံစားတဲ့အခါ "ငါ ကေတာ့ ဒါန ေတြ အမ်ားၾကီးျပဳပါရက္ နဲ ့ငါ ့က်မွ ဘာလို ့ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ" ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ဝင္တတ္ၾကပါတယ္။ေဝဒနာ က လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ ေလာဘ၊ ေဝဒနာကိုမခံစားနိုင္တဲ့ ေဒါသ စသျဖင့္ ျဖစ္ေပၚျပီးေတာ့ မွ ေသပြဲဝင္ၿပီး ၊ အပါယ္ေလးပါးကို သံသရာ လည္ရပါေတာ့တယ္။
ေသခါနီး ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာ ဆိုးေၾကာင့္ ေလာဘ နဲ ့ေသျပီးျပိတၱာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပဳခဲ့တဲ့ ဒါန အားေလး ေကာင္းလြန္းေတာ့ ျပိတၱာ ျဖစ္တာေတာင္ အလြန္ တရာေခ်ာေမာလွပတဲ့ျပိတၱာ ျဖစ္ရတယ္။ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြ ခံစားရတယ္။ ဒါက ကုသိုလ္ရဲ႕ အေထာက္အပံေတြေပါ့။ တိရိစၧာန္ ျဖစ္ရင္လည္း ဆင္ျဖဴေတာ္တို ့လို ေရႊနဂါးတို ့လို အကုသိုလ္ မွာ ကုသိုလ္ေလးက ေႏွာၿပီး သူတစ္ပါးထက္ေတာ့သာလြန္တာေပါ့။
အကယ္၍မ်ား ပုထုဇဥ္ ေပမယ့္ ခႏၶာ ငါးပါးအေၾကာင္းေလး ေလ့လာထားျပီး ခႏၶာ ရဲ႕ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းကို ရႈမွတ္ဖူးလို ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တယ္ ဆိုတာေလး ကိုေလ့လာခဲ့ ဖူးပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့....
ေသခါနီး ေဝဒနာ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္မွာ သတိလက္လြတ္ နဲ ့ ေလာဘေတြ ေဒါသ ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဝင္ေနပါေစ၊ ျဖတ္ခ နဲ ့သတိရျပီး ခႏၶာ ရဲ႕" ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း" ေလးပါလားလို ့ ျဖစ္ပ်က္ေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ အသိ ဝင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ ဘဝ ဆိုတာ အပါယ္ သံသရာ မျဖစ္ပဲ "သုဂတိဘံု"မွာ စံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီ "အသိ တရား" ဟာ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သိထားရမယ့္ အသိတရားမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေလးေလး နက္နက္ သိထားရမယ့္ "အသိတရား"တစ္ခုပါ။ ပုထုဇဥ္ အတြက္ ေသခါနီးမွာ အဲ့ဒီ အသိေလး ဝင္ဖို ့ သိပ္ကိုအေရးၾကီးလွပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ ဆိုတာ ကိေလသာ တစ္ပါး မွ မပယ္ရေသးသူမွန္သမွ် ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အရိုင္းအစိုင္းေတြႀကီးပါပဲ။ သူ ့မွာ ငါဆိုတဲ့ အားၾကီးတဲ့ "သကၠာယ ဒိဌိ" ႀကီးက ၾကီးစိုးေနလို ့ "အရိုင္းအစိုင္း"ပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။
ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားၾကီး ျပဳလုပ္ထားပါလ်က္နဲ ့အပါယ္သံသရာ မွာက်င္လည္ရတယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို"နစ္နာ"တဲ့ကိစၥပါ။ ကုသိုလ္ လုပ္ပါလ်က္ နဲ ့ ကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးကိုမခံစားရတာ "ဒိဌိ" ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူျဖစ္ရတာ ရံႈးတယ္ လို ့ေခၚပါတယ္။ ငါ လွဴတယ္ ဆိုတဲ့ အစြဲဟာ "အကုသိုလ္" ျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးဟာ အကုသိုလ္ဆိုတာ သိျပီး "လွဴလိုက္ရတယ္" ဆုိတာကိုပဲ စိတ္က ခံစားမွသာ ကုသိုလ္ အျပည့္အဝ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုသိထားဖို ့အေရးၾကီးလွပါတယ္။
ထိုနည္းတူစြာ တရားအားထုတ္တဲ့ အခါမွာလည္း ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေအာင္ ရႈႏိုင္မွသာလွ်င္ ဝိပႆနာ ျဖစ္ၿပီး၊ သံသရာလြတ္မွာ မို ့၊ တရားအားထုတ္သူပုဂၢိဳလ္ဟာ ျဖစ္ပ်က္မွန္ကန္စြာ မရႈတတ္ရင္လည္းတရားအားထုတ္ေပမဲ့ အခ်ည္ႏွီးျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္၊လူပန္းျဖစ္ရေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားျပသူ ဆရာသမား တို ့ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး နည္းနာယူၾကဖို ့တိုက္တြန္းပါတယ္။
" ျဖစ္ပ်က္" ရႈၾကတာ၊ "ျဖစ္ပ်က္" ျမင္ၾကတာေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ မတူၾကပါဘူး။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ရဲ ့သူ ရႈတုန္းက "ျဖစ္ပ်က္" အေၾကာင္းေလး ကို ဘယ္လို ရႈတယ္ ဆိုတာ သိထားလို ့ ေဖၚျပလိုက္ပါ့မယ္။ အေထာက္ကူျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။
ဥပမာ....
တရားအားထုတ္ေနတဲ့ အခါ...ခႏၶာကိုယ္ နာက်င္ ကိုက္ခဲတဲ့ ေဝဒနာ ေပၚလာတယ္ ဆိုၾကပါစို႔..ဒီပုဂၢိဳလ္" ျဖစ္ပ်က္" ရႈသြားတဲ ့ပံုက...
ပထမေတာ့ အဲဒီ နာက်င္ကိုက္ခဲတာ ကို နာလြန္း လို သူ ့ရႈ ေနတာ..အဲဒီ ေဝဒနာ ကို..တဲ့။ ေပ်ာက္ခ်င္လြန္းလို ့ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ.. သူ ့စိတ္ဟာ စဥ္းစားေနတယ္..
" ေအာ္.. နာေနေပမဲ့ ငါ ထိုင္ေနတဲ့ ပံုစံေျပာင္း လို ့မျဖစ္ဘူး..ေျပာင္းလိုက္ရင္.. ငါတရားအားထုတ္ေနတယ္ ဆိုတာ.. ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မွာလဲ..ဒီေလာက္နာတာေလး ဘာျဖစ္လဲ၊ တရားထိုင္ရင္း ေသသြားရင္ေတာင္ ျမတ္ေသးတယ္၊ ငရဲျပည္မွာ ဆို ပူေလာင္ၿပီး ဒီထက္ ပို ခံစားရမွာ... မျပင္ဘူးကြ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ၊အေတြးေတြ နဲ ့အဲဒီလို ဝီရိယ အားထုတ္ၿပီး ရႈရင္း ရႈရင္း အဲဒီ နာက်င္တဲ ့ေဝဒနာ တျဖည္းျဖည္း တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း နဲ ့ ေပ်ာက္တဲ့ဖက္ကို ကူးလာတာ သိလာရတယ္။( အလုပ္တစ္ခုခုကို ၾကာၾကာထိုင္ၿပီး ျပန္ထတဲ့ အခါ ေျခေထာက္က်ဥ္ လို ့ခံစားရတဲ့ သေဘာမ်ိဳး) ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ ကေတာ့ ေျခေထာက္က်ဥ္တယ္ လို ့ မခံစားရဘူး၊ သူမွာ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ေတြ တက္ေနၿပီးေတာ့..နာေနတဲ့ အနာေတြဟာ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း နဲ ့ပ်က္ေနပါလားဆို တဲ့ ဉာဏ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ရႈေနတုန္းက ေဝဒနာ ႏုပႆနာ၊ နာလြန္းလို ့ေဝဒနာ ကို ရႈရင္း၊ ရႈရင္း က ေန " ျဖစ္ပ်က္" ကို သူျမင္သြားတဲ့ ပံုစံပါဘဲ။အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္..အဲဒီလို ျဖစ္ပ်က္ ျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္အရာကို ၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ပ်က္ဘဲ ဆိုတဲ ့အျမင္ဟာ စြဲကပ္ေနတဲ့ အတြက္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြဟာ ေလာကမွာ ဘယ္ေနရာေနေန၊ ေနတတ္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္ လို ့ ဆိုပါတယ္။
အထက္က ေျပာခဲ့သလို ဘယ္ ကမၼ႒ာန္း ဘဲ ရႈရႈ၊ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေအာင္ရႈတတ္ဖို ့ တိုက္တြန္းပါတယ္။ရႈတတ္ ေအာင္ အတြက္ ၊ ေန ့စဥ္ အားထုတ္ေနမွသာ လွ်င္ ပိုၿပီးထိေရာက္ ျမန္ဆန္ႏိုင္မွာပါ။
"ငယ္ပါေသးတယ္၊ ေစာပါေသးတယ္" မလုပ္ပါနဲ ့ေသခ်င္းတရားဆိုတာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာပါ၊ ဘယ္ပံုစံနဲ ့လာမလဲသာမသိတာပါ။ သိေတာ့ မွ "မလုပ္လိုက္ရေလျခင္း"ဆိုတဲ့ ေနာက္တ လည္း မျဖစ္ပါဘူး.. ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ ေသၿပီးသြားၿပီကိုး...။ အဲဒီေတာ့ ေသသြားၿပီးတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ကာ သံေဝဂ ရၾကၿပီး ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့အေနနဲ ့က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္စရာ ျဖစ္မွာပါ။
အဲဒီလို "ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့အသိတရားကို ဆင္ျခင္နိုင္ၿပီး သိနိုင္ရင္ သိန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ လွဴဒါန္းထားတဲ့ သူထက္သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အျပင္၊ မိမိတို ့ ရည္မွန္းထားရာ ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ ကို အေရာက္လွမ္းနိုင္ၾကပါေစ လို ့ဆႏၵျပဳရင္း ဓမၼဒါနျပဳလိုက္ပါသည္။
( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
•••••••••••••••••••••••••••••
လက္ကိုင္ဖုန္း ျဖင့္ စာစီရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သတ္ပံုမွားယြင္းမႈမ်ား ေတြ ့ရွိပါက သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီး ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
( ေလ့လာဖတ္ရႈထားသမွ် ဓမၼဒါနျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ မွားယြင္းမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္ အစဥ္သနားေသာ အားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အရွင္သူေတာ္ျမတ္တို ့ဘုရား-( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး
"ျဖစ္ျပီးေတာ့ ပ်က္သြားတာပဲ မလား"ဆိုတဲ့ စကားကိုရယ္သြမ္းေသြးျပီး ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရရင္ျဖင့္ " ေအာ္ တရားေတာ္ ကို မေလးမစား ေျပာေလျခင္း"လို ့ အလိုမက်တဲ့စိတ္ျဖစ္မိမွာပါဘဲ။ ဒီထက္ ပိုလာတဲ့ အရိယာ တစ္ေယာက္ အျမင္ကေတာ့ "တရားမသိတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းပါလား"လို ့ သနားမိမွာပါဘဲ။ သူ ့ရဲ႕ မထင္မွတ္ပဲေျပာလိုက္တဲ့စကားဟာ သူ ့အေပၚမွာ "ဓမၼ ရဲ႕ အႏၱရာယ္" ျဖစ္ေစတယ္ ဆိုတာ သူမသိရွာပါဘူး။
"ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတာ "ခႏၶာ" မွာ တကယ္ျဖစ္ျပီး တကယ္ပ်က္တာကို တကယ္ ဥာဏ္နဲ ့ဆင္ျခင္နိုင္ရင္ တန္ဖိုးရွိတဲ ့အသိတရား ျဖစ္ပါတယ္။ပါးစပ္က ေျပာရံုနဲ ့ ေျပာျပီး ခႏၶာ မွာ ဘယ္ဟာ ျဖစ္လို ့ ဘယ္ဟာ ပ်က္မွန္းမသိရင္ သူသိတဲ့ အသိဟာ အလကားအသိ ပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခႏၶာ မွာ"ျဖစ္တာ ပ်က္တာ"ကို သိမွ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အသိ ျဖစ္မွာပါ။
ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းေတြဟာ" ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့ အသိကို ေငြနဲ ့လဲ လို ့ရရင္ သူမ်ားက ေငြေပးရင္ေတာင္ လဲ ပစ္မယ့္ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဆယ္ဆိုလည္း လဲမွာပဲ။ တစ္ရာဆိုလည္း လဲမွာပဲ။ တစ္သိန္းဆိုရင္ ပိုလို ့ေတာင္ လဲ မယ့္သူေတြပါ။
အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းေတြအတြက္ကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတဲ့ အသိတရားကို သိန္းတစ္ရာနဲ ့လည္း မလဲပါဘူး။ သိန္းေပါင္း ေသာင္းဂဏန္းခ်ီျပီးေပးလည္း လဲ မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဘာျဖစ္လို ့လဲ ဆိုေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ရဲ႕တန္ဖိုးက ေငြနဲ႔လဲ လို ့တန္ဖိုးျဖတ္လို ့ မရနိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးမားတယ္ ဆိုတာ သိရွိသြားၾကလို ့ပါဘဲ၊ အရိယာေတြ ပဲ သိၾကပါတယ္။
ခႏၶာ ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ကို ဥာဏ္နဲ ့သိဖို ့ရာမွာ ေငြနဲ ့ဝယ္လို ့မရနိုင္ဘူး။ မေရမတြက္နိုင္ေသာ ေငြေတြ ပံုေပးျပီး ၀ယ္လည္း မရနိုင္ပါဘူး။ေငြေပါင္းသိန္းေပါင္းေသာင္းခ်ီျပီး မေရမတြက္နိုင္ေသာ...
"ဒါန ကိုျပဳထားသူ" နဲ ့"ခႏၶာ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္ထားတဲ့သူ"ဟာ..
ႏိႈင္းယွဥ္လို ့မရေအာင္ကို တန္ဖိုးျခင္း ကြာျခား သြားပါတယ္။ စားစရာမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ၊"ျဖစ္ပ်က္"တစ္ခ်က္ျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ စၾကာဝေတး မင္းထက္ ကို ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။
မေရမတြက္နိုင္တဲ့ ကုန္က်မႈေတြ နဲ ့ ကုသိုလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ထားလုပ္ထား၊ ေသခါနီး က်တဲ့အခါ....
ေဝဒနာ ေတြ ခံစားရလို ့" ေဒါသ" ျဖစ္မယ္။
ေဝဒနာက သက္သာခ်င္လို ့" ေလာဘ" ျဖစ္မယ္။
ဘယ္လို ေဒနာမွန္းမသိ ခံစားေနရပါလားဆိုျပီး" ေမာဟ" ဝင္မယ္။
အဲ့ဒီ ကိေလသာေတြ နဲ ့ ေဇာေတြကပ္ျပီး ေသတဲ့အခါ ...
ေလာဘ နဲ ့ေသ ျပိတၱာျပည္။
ေဒါသ နဲ ့ေသ ငရဲ ျပည္။
ေမာဟနဲ ့ေသ တိရိစၧာန္ျပည္...စသျဖင့္ ေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက ေဟာခဲ့သလို အရိယာသူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို ့ကလည္း ေဟာခဲ့ ျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။
"လူ အေယာက္ တစ္သိန္းေသလို ့ လူတစ္ေယာက္ ျပန္မျဖစ္ဘူး"တဲ ့...ဘုရားရွင္ ကိုယ္တိုင္က ေျပာတာကို မယံုဘူးဆိုရင္ေတာ့လည္း ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာရသလဲဆိုတာ အရွင္းၾကီးပါ.. ေသခါနီး မွာ ေဝဒနာ ခံစားရရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အဲဒီေဝဒနာေၾကာင့္" ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ" ေတြ ဝင္ျပီးေသၾကလို ့ပါပဲ။
အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြ ကေတာ့ "ေလာဘ ဝင္ဝင္၊ ေဒါသ ဝင္ဝင္ ေမာဟ ဘဲဝင္ဝင္"
ေလာဘ ကို ေလာဘမွန္း သိတယ္။ ငါ သက္သာခ်င္တယ္လို ့မျဖစ္ဘူး။ သက္သာရင္ေတာ ့ ေကာင္းမွာပဲ လ႔ို ေတြးေတာ့ေတြးတယ္။ ငါ ဆိုတဲ့ "ဒိဌိ " မပါဘူး။ မသက္သာတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း "အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးပဲ" ေလ လို ့ေတြးတယ္။
ဒီ ေဝဒနာ ဆိုးၾကီးကိုခံစားေနရပါလားလို ့ေတြးျပီး ငါ့က်မွ ျဖစ္ရေလျခင္းလို ့ မေတြးဘူး။ "ငါ ဆိုတာ မပါဘူး"။ ဒီေဝဒနာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလားလို ့ေတြးေတာ့ေတြးမယ္။ခႏၶာ ရွိျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာ ရဲ႕ အိုျခင္းသေဘာနာျခင္း သေဘာပါပဲလို ့ေတြးတယ္။ အေတြးျခင္းကို မတူတာပါ။ ျဖည့္စြက္ေျပာရရင္.. တရားအားထုတ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆို သိပါတယ္။ နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာ ခံစားရတဲ့ အခါ ဆို ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးေပၚဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ေရွ ့ဆက္ရရင္...
ေဒါသ ကို ေဒါသ မွန္း သိတယ္၊ ေမာဟ ကို ေမာဟ မွန္း သိတယ္။ ဒါကေတာ့ ေအာက္"မဂ္ႏွစ္ပါး"ကိုရထားျပီး တဲ့..."ေသာတာပန္နဲ ့သကဒါဂါမ္"အရိယာေတြ မွာ ျဖစ္နိုင္ေသးတဲ့ ေသခါနီး ကိေလသာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အရိယာ ျဖစ္ေလေသာ ေၾကာင့္ ငါ ဆိုတဲ့ "ဒိဌိ" ကို ပယ္သတ္ျပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာက္ သံသရာကို လည္ပတ္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ပုထုဇဥ္ ေတြ အတြက္ကေတာ့ သိန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ လႈဒါန္းေပးကမ္းေသာ္လည္း ေသခါနီး ေဝဒနာ ခံစားတဲ့အခါ "ငါ ကေတာ့ ဒါန ေတြ အမ်ားၾကီးျပဳပါရက္ နဲ ့ငါ ့က်မွ ဘာလို ့ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ" ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ဝင္တတ္ၾကပါတယ္။ေဝဒနာ က လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ ေလာဘ၊ ေဝဒနာကိုမခံစားနိုင္တဲ့ ေဒါသ စသျဖင့္ ျဖစ္ေပၚျပီးေတာ့ မွ ေသပြဲဝင္ၿပီး ၊ အပါယ္ေလးပါးကို သံသရာ လည္ရပါေတာ့တယ္။
ေသခါနီး ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာ ဆိုးေၾကာင့္ ေလာဘ နဲ ့ေသျပီးျပိတၱာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပဳခဲ့တဲ့ ဒါန အားေလး ေကာင္းလြန္းေတာ့ ျပိတၱာ ျဖစ္တာေတာင္ အလြန္ တရာေခ်ာေမာလွပတဲ့ျပိတၱာ ျဖစ္ရတယ္။ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြ ခံစားရတယ္။ ဒါက ကုသိုလ္ရဲ႕ အေထာက္အပံေတြေပါ့။ တိရိစၧာန္ ျဖစ္ရင္လည္း ဆင္ျဖဴေတာ္တို ့လို ေရႊနဂါးတို ့လို အကုသိုလ္ မွာ ကုသိုလ္ေလးက ေႏွာၿပီး သူတစ္ပါးထက္ေတာ့သာလြန္တာေပါ့။
အကယ္၍မ်ား ပုထုဇဥ္ ေပမယ့္ ခႏၶာ ငါးပါးအေၾကာင္းေလး ေလ့လာထားျပီး ခႏၶာ ရဲ႕ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းကို ရႈမွတ္ဖူးလို ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တယ္ ဆိုတာေလး ကိုေလ့လာခဲ့ ဖူးပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့....
ေသခါနီး ေဝဒနာ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္မွာ သတိလက္လြတ္ နဲ ့ ေလာဘေတြ ေဒါသ ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဝင္ေနပါေစ၊ ျဖတ္ခ နဲ ့သတိရျပီး ခႏၶာ ရဲ႕" ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း" ေလးပါလားလို ့ ျဖစ္ပ်က္ေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ အသိ ဝင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ ဘဝ ဆိုတာ အပါယ္ သံသရာ မျဖစ္ပဲ "သုဂတိဘံု"မွာ စံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီ "အသိ တရား" ဟာ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သိထားရမယ့္ အသိတရားမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေလးေလး နက္နက္ သိထားရမယ့္ "အသိတရား"တစ္ခုပါ။ ပုထုဇဥ္ အတြက္ ေသခါနီးမွာ အဲ့ဒီ အသိေလး ဝင္ဖို ့ သိပ္ကိုအေရးၾကီးလွပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ ဆိုတာ ကိေလသာ တစ္ပါး မွ မပယ္ရေသးသူမွန္သမွ် ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အရိုင္းအစိုင္းေတြႀကီးပါပဲ။ သူ ့မွာ ငါဆိုတဲ့ အားၾကီးတဲ့ "သကၠာယ ဒိဌိ" ႀကီးက ၾကီးစိုးေနလို ့ "အရိုင္းအစိုင္း"ပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။
ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားၾကီး ျပဳလုပ္ထားပါလ်က္နဲ ့အပါယ္သံသရာ မွာက်င္လည္ရတယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို"နစ္နာ"တဲ့ကိစၥပါ။ ကုသိုလ္ လုပ္ပါလ်က္ နဲ ့ ကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးကိုမခံစားရတာ "ဒိဌိ" ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူျဖစ္ရတာ ရံႈးတယ္ လို ့ေခၚပါတယ္။ ငါ လွဴတယ္ ဆိုတဲ့ အစြဲဟာ "အကုသိုလ္" ျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးဟာ အကုသိုလ္ဆိုတာ သိျပီး "လွဴလိုက္ရတယ္" ဆုိတာကိုပဲ စိတ္က ခံစားမွသာ ကုသိုလ္ အျပည့္အဝ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုသိထားဖို ့အေရးၾကီးလွပါတယ္။
ထိုနည္းတူစြာ တရားအားထုတ္တဲ့ အခါမွာလည္း ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေအာင္ ရႈႏိုင္မွသာလွ်င္ ဝိပႆနာ ျဖစ္ၿပီး၊ သံသရာလြတ္မွာ မို ့၊ တရားအားထုတ္သူပုဂၢိဳလ္ဟာ ျဖစ္ပ်က္မွန္ကန္စြာ မရႈတတ္ရင္လည္းတရားအားထုတ္ေပမဲ့ အခ်ည္ႏွီးျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္၊လူပန္းျဖစ္ရေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားျပသူ ဆရာသမား တို ့ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး နည္းနာယူၾကဖို ့တိုက္တြန္းပါတယ္။
" ျဖစ္ပ်က္" ရႈၾကတာ၊ "ျဖစ္ပ်က္" ျမင္ၾကတာေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ မတူၾကပါဘူး။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ရဲ ့သူ ရႈတုန္းက "ျဖစ္ပ်က္" အေၾကာင္းေလး ကို ဘယ္လို ရႈတယ္ ဆိုတာ သိထားလို ့ ေဖၚျပလိုက္ပါ့မယ္။ အေထာက္ကူျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။
ဥပမာ....
တရားအားထုတ္ေနတဲ့ အခါ...ခႏၶာကိုယ္ နာက်င္ ကိုက္ခဲတဲ့ ေဝဒနာ ေပၚလာတယ္ ဆိုၾကပါစို႔..ဒီပုဂၢိဳလ္" ျဖစ္ပ်က္" ရႈသြားတဲ ့ပံုက...
ပထမေတာ့ အဲဒီ နာက်င္ကိုက္ခဲတာ ကို နာလြန္း လို သူ ့ရႈ ေနတာ..အဲဒီ ေဝဒနာ ကို..တဲ့။ ေပ်ာက္ခ်င္လြန္းလို ့ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ.. သူ ့စိတ္ဟာ စဥ္းစားေနတယ္..
" ေအာ္.. နာေနေပမဲ့ ငါ ထိုင္ေနတဲ့ ပံုစံေျပာင္း လို ့မျဖစ္ဘူး..ေျပာင္းလိုက္ရင္.. ငါတရားအားထုတ္ေနတယ္ ဆိုတာ.. ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မွာလဲ..ဒီေလာက္နာတာေလး ဘာျဖစ္လဲ၊ တရားထိုင္ရင္း ေသသြားရင္ေတာင္ ျမတ္ေသးတယ္၊ ငရဲျပည္မွာ ဆို ပူေလာင္ၿပီး ဒီထက္ ပို ခံစားရမွာ... မျပင္ဘူးကြ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ၊အေတြးေတြ နဲ ့အဲဒီလို ဝီရိယ အားထုတ္ၿပီး ရႈရင္း ရႈရင္း အဲဒီ နာက်င္တဲ ့ေဝဒနာ တျဖည္းျဖည္း တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း နဲ ့ ေပ်ာက္တဲ့ဖက္ကို ကူးလာတာ သိလာရတယ္။( အလုပ္တစ္ခုခုကို ၾကာၾကာထိုင္ၿပီး ျပန္ထတဲ့ အခါ ေျခေထာက္က်ဥ္ လို ့ခံစားရတဲ့ သေဘာမ်ိဳး) ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ ကေတာ့ ေျခေထာက္က်ဥ္တယ္ လို ့ မခံစားရဘူး၊ သူမွာ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ေတြ တက္ေနၿပီးေတာ့..နာေနတဲ့ အနာေတြဟာ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း နဲ ့ပ်က္ေနပါလားဆို တဲ့ ဉာဏ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ရႈေနတုန္းက ေဝဒနာ ႏုပႆနာ၊ နာလြန္းလို ့ေဝဒနာ ကို ရႈရင္း၊ ရႈရင္း က ေန " ျဖစ္ပ်က္" ကို သူျမင္သြားတဲ့ ပံုစံပါဘဲ။အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္..အဲဒီလို ျဖစ္ပ်က္ ျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္အရာကို ၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ပ်က္ဘဲ ဆိုတဲ ့အျမင္ဟာ စြဲကပ္ေနတဲ့ အတြက္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြဟာ ေလာကမွာ ဘယ္ေနရာေနေန၊ ေနတတ္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္ လို ့ ဆိုပါတယ္။
အထက္က ေျပာခဲ့သလို ဘယ္ ကမၼ႒ာန္း ဘဲ ရႈရႈ၊ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေအာင္ရႈတတ္ဖို ့ တိုက္တြန္းပါတယ္။ရႈတတ္ ေအာင္ အတြက္ ၊ ေန ့စဥ္ အားထုတ္ေနမွသာ လွ်င္ ပိုၿပီးထိေရာက္ ျမန္ဆန္ႏိုင္မွာပါ။
"ငယ္ပါေသးတယ္၊ ေစာပါေသးတယ္" မလုပ္ပါနဲ ့ေသခ်င္းတရားဆိုတာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာပါ၊ ဘယ္ပံုစံနဲ ့လာမလဲသာမသိတာပါ။ သိေတာ့ မွ "မလုပ္လိုက္ရေလျခင္း"ဆိုတဲ့ ေနာက္တ လည္း မျဖစ္ပါဘူး.. ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ ေသၿပီးသြားၿပီကိုး...။ အဲဒီေတာ့ ေသသြားၿပီးတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ကာ သံေဝဂ ရၾကၿပီး ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့အေနနဲ ့က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္စရာ ျဖစ္မွာပါ။
အဲဒီလို "ျဖစ္ပ်က္" ဆိုတဲ့အသိတရားကို ဆင္ျခင္နိုင္ၿပီး သိနိုင္ရင္ သိန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ လွဴဒါန္းထားတဲ့ သူထက္သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အျပင္၊ မိမိတို ့ ရည္မွန္းထားရာ ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ ကို အေရာက္လွမ္းနိုင္ၾကပါေစ လို ့ဆႏၵျပဳရင္း ဓမၼဒါနျပဳလိုက္ပါသည္။
( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
•••••••••••••••••••••••••••••
လက္ကိုင္ဖုန္း ျဖင့္ စာစီရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သတ္ပံုမွားယြင္းမႈမ်ား ေတြ ့ရွိပါက သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီး ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
( ေလ့လာဖတ္ရႈထားသမွ် ဓမၼဒါနျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ မွားယြင္းမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္ အစဥ္သနားေသာ အားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အရွင္သူေတာ္ျမတ္တို ့ဘုရား-( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး
No comments:
Post a Comment