ဝဋ္ကုိ ဝတ္နဲ႔ေျဖပါ။
=========
*တစ္ခါတုန္းက အရွင္သမိတိဂုတၱဆုိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ဒါေပမယ့္မေထရ္က က်န္းမာေရးမေကာင္းပါဘူး၊ အရွင္သမိတိဂုတၱရဲ႕ေရာဂါက ႐ုိ...း႐ုိးေရာဂါမဟုတ္ဘဲ အႏူေရာဂါျဖစ္ေနတာပါ။ ေရာဂါက တျဖည္းျဖည္း ရင့္လာၿပီး အသားတခ်ဳိ႕ေတာင္ ေအာက္ကုိပဲ့က်လာပါတယ္။ ကူးစက္တတ္တဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနလုိ႔က်န္တဲ့ရဟန္းေတြ ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဇရပ္တစ္ခုမွာ သြားေနရပါတယ္။ အခုလုိအႏူေရာဂါျဖစ္ရတာ မ်ဳိး႐ုိးေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ အတိတ္အကုသိုလ္ ဝဋ္ေၾကြးႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ** ဘဝတစ္ခုမွာ ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တစ္ပါးၾကည့္ၿပီး''ဒီကတုံးဟာ အႏူေရာဂါသည္ျဖစ္ပုံ ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္တကုိယ္လုံး အဝတ္ေတြဖုံးထားတာ''လုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီဝစီကံအကုသိုလ္ ေၾကာင့္ပဲ ေသလြန္တဲ့အခါ ငရဲကုိက်ရပါတယ္။ ငရဲက ျပန္လြတ္လာေတာ့ကံအားေလ်ာ္စြာ လူ႔ဘဝကုိ ျပန္ရပါတယ္။လူ႔ဘဝျပန္ေရာက္လာေတာ့ ပရိဗုိဇ္ေတြ ဆီမွာပရိဗုိဇ္ရဟန္းျပဳပါတယ္။ *** တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီပရိဗုိဇ္ဟာ အက်င့္သီလနဲ႔ျပည့္စုံေနတဲ့ ကႆ ပဘုရားရွင္ရဲ႕ဥပါသကာတစ္ေယာက္ကုိ ''မင္းက အႏူပဲ''လုိ႔ထပ္ဆဲျပန္ပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ လူေတြ ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာထားတဲ့ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ေရခ်ဳိးကသဲမႈန္႔ေတြကုိလည္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ျပန္ပါတယ္။အဲဒီအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ပဲ ပရိဗုိဇ္ဟာ ငရဲကုိေနာက္တစ္ခါ က်ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ ငရဲက လြတ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့သာဝတိၴျပည္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ရဲ႕သားျဖစ္လာၿပီး သမိတိဂုတၱရယ္လုိ႔အမည္ တြင္ခဲ့ပါတယ္။ သမိတိဂုတၱသတုိ႔သားအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားတရားနာၾကားၿပီး ရဟန္းျပဳလုိက္ပါတယ္။ အရွင္သမိတိဂုတၱဟာ ရဟန္းဘဝမွာသီလနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေအာင္ေနပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း အတိတ္ဘဝေတြက ဝစီအကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္မွာႏူနာေရာဂါစြဲကပ္လာရျပန္ပါတယ္။ **** တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္က လူနာေမးဖုိ႔ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္လည္လာတဲ့အခါမွာ ႏူနာေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့အရွင္သမိတိဂုတၱကုိ ေတြ႔သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာက အရွင္သမိတိဂုတၱကုိ ''ငါ့ရွင္ ခႏၶာရွိေနသမွ် ခႏၶာႏွင့္စပ္တဲ့ဒုကၡေဝဒနာေတာ့ ရွိေနမွာပဲ၊ ခႏၶာလုံးဝမရွိမွသာ ဒုကၡလည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာကုိဝိပႆသနာရွဳပါ''လုိ႔ မိန္႔မွာေဟာၾကားပါတယ္။ အရွင္သမိတိဂုတၱလည္းအရွင္သာရိပုတၱရာ ေဟာၾကားတဲ့အတုိင္းျဖစ္ေပၚေနတဲ့ဒုကၡေဝဒနာကုိပဲ ဝိပႆ နာ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားအားထုတ္လုိက္တာ အဘိဥာဥ္ေျခာက္ပါးႏွင့္တကြ အရဟတၱဖုိလ္ကုိ ရသြားပါေတာ့တယ္။ (အရွင္သမိတိဂုတၱေထရဝတၳဳ၊ ေထရာအ႒ကထာပထမတြဲ စာမ်က္ႏွာ၂၂၁) *အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးတင္မကပါဘူး၊ ကုိယ္မသိႏုိင္တဲ့ သံသရာအဆက္ဆက္က အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးေတြေကာပါ။ျဖစ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ဘာမွလည္းမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အကုသိုလ္ေျဖေဆးကုိပဲ ရွာရေတာ့မွာပါ။ ေရွးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြက ၾသဝါဒေပးေလ့ရွိပါတယ္''ဝဋ္ကုိဝတ္နဲ႔ေျဖ''တဲ့။f အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အကုသိုလ္ ဝဋ္ေၾကြးကုိ ကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖလုိ႔ဆုိလုိတာပါ။ အကုသိုလ္ဝဋ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့အကုသိုလ္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မသိႏုိင္ေတာ့တဲ့ သံသရာအဆက္ဆက္က ျပဳခဲ့တဲ့အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမယ္။ အကုသုိလ္ကုိေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိဝံသက ဂ႐ုကံနဲ႔ လဟုကံဆုိၿပီးခြဲေပးထားပါတယ္။ဂ႐ုကံဆုိတာ-အေမသတ္တဲ့ကံ၊ အေဖသတ္တဲ့ကံစတဲ့ ပၪၥာနႏၲရိယကံႀကီးပါ။ အက်ဳိးမေပးရရင္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားတဲ့ ဂ႐ုကံႀကီးေတြကေတာ့ လူတုိင္းမွာ မရွိပါဘူးတဲ့။ အခြင့္ သာရင္ အက်ဳိးေပးမယ္ဆုိတဲ့ အကုသိုလ္ကံကေတာ့ လူတုိင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ဆရာေတာ္က မေၾကာက္ဖုိ႔နဲ႔ ကုသိုလ္ မ်ားမ်ားျပဳျဖစ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းထားပါတယ္။ ကုသိုလ္ရဲ႕ေနာက္မွာဝတ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးပါေနေတာ့တစ္ခါတေလ ျပဳတဲ့ကုသိုလ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ေန႔စဥ္ဝတ္တစ္ခုလုိ ထားၿပဳတဲ့ကုသုိလ္ပါ။ကံအေနနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ အာစိဏၰကံကုသိုလ္ပါ။ ကုသိုလ္ဝတ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သပၸာယသင့္ပုံျခင္းေတာ့ တူမွာမဟုတ္ပါဘူး။တခ်ဳိ႕က ဒါနျပဳရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သီလေဆာက္တည္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သမထ ဝိပႆနာပြားရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ပရဟိတလုပ္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သစ္ပင္စုိက္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရြတ္တာဖတ္တာ ဝါသနာပါတယ္။ ရြတ္တာဖတ္တာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားသန္ပုံျခင္းမတူပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ေမတၱာသုတ္၊ တခ်ဳိ႕က ပ႒ာန္း၊ တခ်ဳိ႕က ဂုဏ္ေတာ္၊ သမၺဳေဒၶ၊ ဒိဝါတပတိ၊ အ႒ာနေမတံ စသည္ျဖင့္ ကုိယ္သန္ရာကုိယ္သန္ရာရွိေနမွာပါ။ အစမွာေတာ့လြယ္တာက စရမွာပါပဲ၊ ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျခင္းျမႇင့္သြားရမွာပါ။ အကုသုိလ္ဝဋ္ကုိကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖပုံေတြကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဟုိေနရာဒီေနရာေတြမွာ ေဟာျပထားပါတယ္။အဲဒီအထဲကမွ ေလာဏကပလႅသုတ္ကုိအကုိးအေနနဲ႔ ေရးျပရေအာင္ပါ။ ေလာဏကပလႅဆုိတာ ဆားထည့္ထားတဲ့ခြက္၊ ဆားခြက္လုိ႔အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။အဂုၤတၱိဳရ္ တိကနိပါတ္မွာပါပါတယ္။သုတ္ရဲ႕လုိရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလာက္ကုိသာ ေျပာျပရေအာင္ပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယူဆပုံျခင္းမတူသလုိ အက်ဳိးေပးပုံျခင္းလည္း မတူပါဘူး။ ပထမလူက ဘယ္လုိယူဆသလဲဆုိေတာ့ အကုသုိလ္ကုိျပဳတယ္။ အကုသိုလ္ကုိျပဳျပီး ''မိမိျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်အကုသုိလ္ကံကုိ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ်ေရွာင္လႊဲလုိ႔မရ၊ လုပ္ခဲ့သမွ် အကုသုိလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးကုိ အကုန္အစင္ဧကန္မုခ် ခံစားရေတာ့မယ္''လုိ႔ ေျပာဆုိပါတယ္။ အဲဒီေျပာဆုိတဲ့သူဟာ ကုသိုလ္အကုသုိလ္ကုိ ကုန္ေစႏုိင္တဲ့ျမတ္ေသာအရိယာမဂ္ကုိ က်င့္သုံးရာမေရာက္ေတာ့ သလုိနည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ဝဋ္ဒုကၡရဲ႕အဆုံးကုိ ျပဳဖုိ႔အခြင့္အလမ္းလည္း မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါက တစ္ေယာက္ပါ။ ေနာက္- ဒုတိယလူက်ေတာ့အကုသိုလ္ကံကုိျပဳတယ္၊ အကုသိုလ္ျပဳၿပီး '' အကုသိုလ္ကံကုိျပဳခဲ့ေသာ္လည္း အက်ဳိးေပးခ်ိန္ျဖစ္ေသာ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၊ ဒုတိယဘဝ၊ တတိယဘဝစေသာဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ဘဝတုိ႔၌ အကုသုိလ္ကံ အက်ဳိးေပးခြင့္ရမွသာလွ်င္ အက်ဳိးခံစားရမယ္။အက်ဳိးေပးခြင့္မရရင္ အဲဒီအကုသုိလ္ကံေတြ အခ်ည္းႏွီးအေဟာသိကံ ျဖစ္သြားေတာ့သည္သာ''လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ အဲဒီလုိယူဆၿပီးက်င့္ရင္ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံကုိ ကုန္ေစႏုိင္တဲ့ျမတ္ေသာအရိယာမဂ္ကုိက်င့္သုံးရာ ေရာက္သလုိနည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ဝဋ္ဒုကၡရဲ႕အဆုံးကုိျပဳဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းလည္း ရသြားပါေတာ့တယ္တဲ့။ ဒါက တစ္ေယာက္ပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ ယူဆပုံျခင္း မတူၾကပါဘူး။
အယူအဆမတူတဲ့အတြက္အက်ဳိးေပးလည္း ကြဲသြားပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဆက္ေဟာျပထားပါတယ္။ ပထမတစ္ေယာက္အကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ ျပဳၿပီး ငရဲက်သြားရပါတယ္။ ဒုတိယတစ္ေယာက္က အကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အကုသိုလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးကို အနည္းငယ္မွ်ေတာင္မွ မခံစားရဘူးတဲ့။ ဒါေတြကေတာ့ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အတုိင္း မူရင္းအရသာပ်က္သြားမွာစုိးလုိ႔ ျမန္မာျပန္သေဘာမ်ဳိး ေျပာျပ တာပါ။ လုိရင္းေျပာရရင္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ အကုသိုလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္ကအကုသုိလ္ရဲ႕အျပစ္ကုိ ခံစားရတယ္၊ တစ္ေယာက္က မခံစားရပါဘူး။
=========
*တစ္ခါတုန္းက အရွင္သမိတိဂုတၱဆုိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ဒါေပမယ့္မေထရ္က က်န္းမာေရးမေကာင္းပါဘူး၊ အရွင္သမိတိဂုတၱရဲ႕ေရာဂါက ႐ုိ...း႐ုိးေရာဂါမဟုတ္ဘဲ အႏူေရာဂါျဖစ္ေနတာပါ။ ေရာဂါက တျဖည္းျဖည္း ရင့္လာၿပီး အသားတခ်ဳိ႕ေတာင္ ေအာက္ကုိပဲ့က်လာပါတယ္။ ကူးစက္တတ္တဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနလုိ႔က်န္တဲ့ရဟန္းေတြ ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဇရပ္တစ္ခုမွာ သြားေနရပါတယ္။ အခုလုိအႏူေရာဂါျဖစ္ရတာ မ်ဳိး႐ုိးေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ အတိတ္အကုသိုလ္ ဝဋ္ေၾကြးႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ** ဘဝတစ္ခုမွာ ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တစ္ပါးၾကည့္ၿပီး''ဒီကတုံးဟာ အႏူေရာဂါသည္ျဖစ္ပုံ ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္တကုိယ္လုံး အဝတ္ေတြဖုံးထားတာ''လုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီဝစီကံအကုသိုလ္ ေၾကာင့္ပဲ ေသလြန္တဲ့အခါ ငရဲကုိက်ရပါတယ္။ ငရဲက ျပန္လြတ္လာေတာ့ကံအားေလ်ာ္စြာ လူ႔ဘဝကုိ ျပန္ရပါတယ္။လူ႔ဘဝျပန္ေရာက္လာေတာ့ ပရိဗုိဇ္ေတြ ဆီမွာပရိဗုိဇ္ရဟန္းျပဳပါတယ္။ *** တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီပရိဗုိဇ္ဟာ အက်င့္သီလနဲ႔ျပည့္စုံေနတဲ့ ကႆ ပဘုရားရွင္ရဲ႕ဥပါသကာတစ္ေယာက္ကုိ ''မင္းက အႏူပဲ''လုိ႔ထပ္ဆဲျပန္ပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ လူေတြ ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာထားတဲ့ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ေရခ်ဳိးကသဲမႈန္႔ေတြကုိလည္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ျပန္ပါတယ္။အဲဒီအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ပဲ ပရိဗုိဇ္ဟာ ငရဲကုိေနာက္တစ္ခါ က်ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ ငရဲက လြတ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့သာဝတိၴျပည္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ရဲ႕သားျဖစ္လာၿပီး သမိတိဂုတၱရယ္လုိ႔အမည္ တြင္ခဲ့ပါတယ္။ သမိတိဂုတၱသတုိ႔သားအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားတရားနာၾကားၿပီး ရဟန္းျပဳလုိက္ပါတယ္။ အရွင္သမိတိဂုတၱဟာ ရဟန္းဘဝမွာသီလနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေအာင္ေနပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း အတိတ္ဘဝေတြက ဝစီအကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္မွာႏူနာေရာဂါစြဲကပ္လာရျပန္ပါတယ္။ **** တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္က လူနာေမးဖုိ႔ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္လည္လာတဲ့အခါမွာ ႏူနာေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့အရွင္သမိတိဂုတၱကုိ ေတြ႔သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာက အရွင္သမိတိဂုတၱကုိ ''ငါ့ရွင္ ခႏၶာရွိေနသမွ် ခႏၶာႏွင့္စပ္တဲ့ဒုကၡေဝဒနာေတာ့ ရွိေနမွာပဲ၊ ခႏၶာလုံးဝမရွိမွသာ ဒုကၡလည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာကုိဝိပႆသနာရွဳပါ''လုိ႔ မိန္႔မွာေဟာၾကားပါတယ္။ အရွင္သမိတိဂုတၱလည္းအရွင္သာရိပုတၱရာ ေဟာၾကားတဲ့အတုိင္းျဖစ္ေပၚေနတဲ့ဒုကၡေဝဒနာကုိပဲ ဝိပႆ နာ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားအားထုတ္လုိက္တာ အဘိဥာဥ္ေျခာက္ပါးႏွင့္တကြ အရဟတၱဖုိလ္ကုိ ရသြားပါေတာ့တယ္။ (အရွင္သမိတိဂုတၱေထရဝတၳဳ၊ ေထရာအ႒ကထာပထမတြဲ စာမ်က္ႏွာ၂၂၁) *အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးတင္မကပါဘူး၊ ကုိယ္မသိႏုိင္တဲ့ သံသရာအဆက္ဆက္က အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးေတြေကာပါ။ျဖစ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ဘာမွလည္းမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အကုသိုလ္ေျဖေဆးကုိပဲ ရွာရေတာ့မွာပါ။ ေရွးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြက ၾသဝါဒေပးေလ့ရွိပါတယ္''ဝဋ္ကုိဝတ္နဲ႔ေျဖ''တဲ့။f အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အကုသိုလ္ ဝဋ္ေၾကြးကုိ ကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖလုိ႔ဆုိလုိတာပါ။ အကုသိုလ္ဝဋ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့အကုသိုလ္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မသိႏုိင္ေတာ့တဲ့ သံသရာအဆက္ဆက္က ျပဳခဲ့တဲ့အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမယ္။ အကုသုိလ္ကုိေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိဝံသက ဂ႐ုကံနဲ႔ လဟုကံဆုိၿပီးခြဲေပးထားပါတယ္။ဂ႐ုကံဆုိတာ-အေမသတ္တဲ့ကံ၊ အေဖသတ္တဲ့ကံစတဲ့ ပၪၥာနႏၲရိယကံႀကီးပါ။ အက်ဳိးမေပးရရင္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားတဲ့ ဂ႐ုကံႀကီးေတြကေတာ့ လူတုိင္းမွာ မရွိပါဘူးတဲ့။ အခြင့္ သာရင္ အက်ဳိးေပးမယ္ဆုိတဲ့ အကုသိုလ္ကံကေတာ့ လူတုိင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ဆရာေတာ္က မေၾကာက္ဖုိ႔နဲ႔ ကုသိုလ္ မ်ားမ်ားျပဳျဖစ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းထားပါတယ္။ ကုသိုလ္ရဲ႕ေနာက္မွာဝတ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးပါေနေတာ့တစ္ခါတေလ ျပဳတဲ့ကုသိုလ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ေန႔စဥ္ဝတ္တစ္ခုလုိ ထားၿပဳတဲ့ကုသုိလ္ပါ။ကံအေနနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ အာစိဏၰကံကုသိုလ္ပါ။ ကုသိုလ္ဝတ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သပၸာယသင့္ပုံျခင္းေတာ့ တူမွာမဟုတ္ပါဘူး။တခ်ဳိ႕က ဒါနျပဳရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သီလေဆာက္တည္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သမထ ဝိပႆနာပြားရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ပရဟိတလုပ္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သစ္ပင္စုိက္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရြတ္တာဖတ္တာ ဝါသနာပါတယ္။ ရြတ္တာဖတ္တာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားသန္ပုံျခင္းမတူပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ေမတၱာသုတ္၊ တခ်ဳိ႕က ပ႒ာန္း၊ တခ်ဳိ႕က ဂုဏ္ေတာ္၊ သမၺဳေဒၶ၊ ဒိဝါတပတိ၊ အ႒ာနေမတံ စသည္ျဖင့္ ကုိယ္သန္ရာကုိယ္သန္ရာရွိေနမွာပါ။ အစမွာေတာ့လြယ္တာက စရမွာပါပဲ၊ ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျခင္းျမႇင့္သြားရမွာပါ။ အကုသုိလ္ဝဋ္ကုိကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖပုံေတြကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဟုိေနရာဒီေနရာေတြမွာ ေဟာျပထားပါတယ္။အဲဒီအထဲကမွ ေလာဏကပလႅသုတ္ကုိအကုိးအေနနဲ႔ ေရးျပရေအာင္ပါ။ ေလာဏကပလႅဆုိတာ ဆားထည့္ထားတဲ့ခြက္၊ ဆားခြက္လုိ႔အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။အဂုၤတၱိဳရ္ တိကနိပါတ္မွာပါပါတယ္။သုတ္ရဲ႕လုိရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလာက္ကုိသာ ေျပာျပရေအာင္ပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယူဆပုံျခင္းမတူသလုိ အက်ဳိးေပးပုံျခင္းလည္း မတူပါဘူး။ ပထမလူက ဘယ္လုိယူဆသလဲဆုိေတာ့ အကုသုိလ္ကုိျပဳတယ္။ အကုသိုလ္ကုိျပဳျပီး ''မိမိျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်အကုသုိလ္ကံကုိ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ်ေရွာင္လႊဲလုိ႔မရ၊ လုပ္ခဲ့သမွ် အကုသုိလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးကုိ အကုန္အစင္ဧကန္မုခ် ခံစားရေတာ့မယ္''လုိ႔ ေျပာဆုိပါတယ္။ အဲဒီေျပာဆုိတဲ့သူဟာ ကုသိုလ္အကုသုိလ္ကုိ ကုန္ေစႏုိင္တဲ့ျမတ္ေသာအရိယာမဂ္ကုိ က်င့္သုံးရာမေရာက္ေတာ့ သလုိနည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ဝဋ္ဒုကၡရဲ႕အဆုံးကုိ ျပဳဖုိ႔အခြင့္အလမ္းလည္း မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါက တစ္ေယာက္ပါ။ ေနာက္- ဒုတိယလူက်ေတာ့အကုသိုလ္ကံကုိျပဳတယ္၊ အကုသိုလ္ျပဳၿပီး '' အကုသိုလ္ကံကုိျပဳခဲ့ေသာ္လည္း အက်ဳိးေပးခ်ိန္ျဖစ္ေသာ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၊ ဒုတိယဘဝ၊ တတိယဘဝစေသာဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ဘဝတုိ႔၌ အကုသုိလ္ကံ အက်ဳိးေပးခြင့္ရမွသာလွ်င္ အက်ဳိးခံစားရမယ္။အက်ဳိးေပးခြင့္မရရင္ အဲဒီအကုသုိလ္ကံေတြ အခ်ည္းႏွီးအေဟာသိကံ ျဖစ္သြားေတာ့သည္သာ''လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ အဲဒီလုိယူဆၿပီးက်င့္ရင္ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံကုိ ကုန္ေစႏုိင္တဲ့ျမတ္ေသာအရိယာမဂ္ကုိက်င့္သုံးရာ ေရာက္သလုိနည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ဝဋ္ဒုကၡရဲ႕အဆုံးကုိျပဳဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းလည္း ရသြားပါေတာ့တယ္တဲ့။ ဒါက တစ္ေယာက္ပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ ယူဆပုံျခင္း မတူၾကပါဘူး။
အယူအဆမတူတဲ့အတြက္အက်ဳိးေပးလည္း ကြဲသြားပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဆက္ေဟာျပထားပါတယ္။ ပထမတစ္ေယာက္အကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ ျပဳၿပီး ငရဲက်သြားရပါတယ္။ ဒုတိယတစ္ေယာက္က အကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အကုသိုလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးကို အနည္းငယ္မွ်ေတာင္မွ မခံစားရဘူးတဲ့။ ဒါေတြကေတာ့ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အတုိင္း မူရင္းအရသာပ်က္သြားမွာစုိးလုိ႔ ျမန္မာျပန္သေဘာမ်ဳိး ေျပာျပ တာပါ။ လုိရင္းေျပာရရင္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ အကုသိုလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္ကအကုသုိလ္ရဲ႕အျပစ္ကုိ ခံစားရတယ္၊ တစ္ေယာက္က မခံစားရပါဘူး။
အကုသုိလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူဘာျဖစ္လုိ႔ ကြဲသြားရတာလည္ဆုိေတာ့ယူဆပုံျခင္းမတူလုိ႔ပါဘဲ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာျပထားတဲ့အေျဖက ဒီလုိပါ.. ပထမလူတစ္ေယာက္ဟာအကုသုိလ္ျပဳတယ္၊ အကုသိုလ္ျပဳၿပီး ဘာဝိတကာယ၊ ဘာဝိတသီလ၊ ဘာဝိတစိတၱ၊ ဘာဝိတပညာမရွိဘူး။အဲဒီလူဟာ အပါယ္ငရဲက်သြားရပါတယ္။ ဒုတိယလူတစ္ေယာက္က်ေတာ့အကုသိုလ္ျပဳၿပီး ဘာဝိတကာယ၊ ဘာဝိတသီလ၊ ဘာဝိတစိတၱ၊ ဘာဝိတပညာ ရွိပါတယ္။အဲဒီဒုတိယလူဟာ အကုသုိလ္ရဲ႕အက်ဳိးကုိအနည္းငယ္ေတာင္ မခံစားရပါဘူးတဲ့။ ပါဠိေတြရဲ႕အရေကာက္ေလးေတြကုိ ေကာက္ျပလုိက္ရင္ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ဘာဝိတကာယဆုိတာ-မ်က္စိ,နား,ႏွာ,လွ်ာ, ကုိယ္, စိတ္,ကုိ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာပါ။ ဘာဝိတသီလဆုိတာက -ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကုိးပါးသီလ စသည္ေတြပါ။ ဘာဝိတစိတၱဆုိတာက-သမာဓိျဖစ္ေစတဲ့ ႏွစ္သက္ရာရာသမထ ဘာဝနာကုိ ပြားမ်ားတာပါ။ ဘာဝိတပညာဆုိတာက-ဝိပႆ နာဘာဝနာကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္တာပါ။ ျမန္မာလုိေျပာရင္ေတာ့ မ်က္စိ,နား,ႏွာ,လွ်ာ,ကုိယ္, စိတ္ကုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ေစာင့္ထိန္းတာရယ္၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာသိကၡာသုံးပါးကုိ ျဖည့္က်င့္တာရယ္ပါ။ မ်က္စိ,နား,ႏွာ,လွ်ာ,ကုိယ္,စိတ္ကုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာလည္း ဘဝအတြက္အေရးႀကီးတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕အကုသိုလ္ေတြဟာ ျမင္လုိ႔ ၾကားလုိ႔ သိလုိ႔ျဖစ္ရတာပါ။ မျမင္ရင္၊ မၾကားရင္မသိရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စိတ္မခ်ရင္ မျမင္ေအာင္၊ မၾကားေအာင္၊ မသိေအာင္ ေနလုိက္ရင္လည္းေတာ္႐ုံတန္႐ုံ အကုသိုလ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္လုိက္ရတဲ့အကုသိုလ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ ျမင္လုိ႔၊ ၾကားလုိ႔၊ သိလုိ႔ျဖစ္ရတာပါ။ မျမင္ခဲ့၊ မၾကားခဲ့၊ မသိခဲ့ရင္ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းကုိမရွိပါဘူး။ ဒီသေဘာေလးေတြကုိအာ႐ုံျပဳၿပီး သတိထားၿပီး ႀကိဳေရွာင္ ထားရင္လည္းအကုသိုလ္ကုိ ကာကြယ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္ အကုသိုလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္က အျပစ္ခံစားရၿပီး၊ တစ္ေယာက္က အျပစ္မခံစားရပုံအေၾကာင္းေလးေတြပါ။ ဒါကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဥပမာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ေဟာျပထားပါတယ္။ ဆားခြက္ထဲက ဆားတစ္ဆုပ္ကုိယူၿပီး ေသာက္ေရခြက္ထဲကုိထည့္လုိက္ရင္ အငန္ဓာတ္ေတြ မ်ားသြားတဲ့အတြက္အဲဒီေရဟာေသာက္လုိ႔မရပါဘူး။
ေစာေစာက လက္တစ္ဆုပ္စာဆားကုိပဲ ေသာက္ေရကန္ထဲထည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အငန္ဓာတ္ေတြ ပ်ံ႕သြားတဲ့အတြက္ေရက ေသာက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဆားကနည္းၿပီး ေရက မ်ားေနလုိ႔ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားက အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆားနဲ႔ေရကုိ ဥပမာေပးၿပီးေတာ့ ျပထားပါတယ္။ဆားမ်ားဆားႏုိင္ ေရမ်ားေရႏုိင္သေဘာပါ။ ဆားဆုိတဲ့အကုသိုလ္ကမ်ားၿပီး ေရဆုိတဲ့ကုသိုလ္ကနည္းေနရင္ အကုသိုလ္ကအက်ဳိးေပးခြင့္သာသြားမွာပါ။ ေရဆုိတဲ့ကုသိုလ္ကမ်ားၿပီး ဆားဆုိတဲ့အကုသိုလ္ကနည္းေနရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးခြင့္မသာေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဆရာဝန္ေတြမၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့စကားရွိပါတယ္။က်န္းမာဖုိ႔ ေရမ်ားမ်ားေသာက္၊ လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ ပါတဲ့။ ဒီအတုိင္းပါပဲ လူတုိင္းလူတုိင္းေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဝဋ္ကုိဝတ္နဲ႔ေျဖဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေလာဏကပလႅသုတ္အရဆုိရင္ေတာ့မ်က္စိ, နား,ႏွာ, လွ်ာ,ကုိယ္,စိတ္ကုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာရယ္၊ သိကၡာသုံးပါးကုိ ျဖည့္က်င့္တာရယ္ပါ။သိပ္လည္း ခက္တဲ့အရာေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သီလဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္းလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါးပါးသီလဆုိေတာ္ေတာ္ေလးလုံေလာက္ေနပါျပီ၊ တစ္ခါတေလ စြမ္းႏုိင္တဲ့အခါမွာ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကုိးပါးသီလေတြ ေစာင့္ထိန္းလုိ႔ရပါတယ္။
သမာဓိအတြက္ကေတာ့ ႏွစ္သက္ရာ သမထကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုသုံးခုကုိ ပြား႐ုံပါပဲ။ ဝိပႆ နာကေတာ့ ကုိယ္အားထုတ္ေနက်ဝိပႆ နာ႐ႈနည္းအတုိင္း အားထုတ္႐ုံပါပဲ။ အကုသုိလ္ရဲ႕ေျဖေဆးဟာ ကုသိုလ္ပါ။ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားမ်ားျပဳေနဖုိ႔ပါ။
အထူးသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကား ေပးထားတဲ့အတုိင္း ဘာဝိတကာယ၊ ဘာဝိတသီလ၊ ဘာဝိတစိတၱ၊ ဘာဝိတပညာေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ရမွာပါ။ ပါဠိ(၄)လုံး ကလည္း ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ က်က္ထားလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားထားတဲ့ ပထမလူ၊ ဒုတိယလူႏွစ္ေယာက္မွာ၊ ကုိယ္က ပထမလူ မျဖစ္ဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီး ပါတယ္။ အကုသိုလ္ျပဳတာခ်င္းအတူတူ ဒုတိယလူျဖစ္ေအာင္ က်ဳိးစားရပါမယ္။ အကုသိုလ္ကံေတြကေတာ့ ဒီဘဝမရွိဦးေတာ့ သံသရာအဆက္ဆက္ က်င္လည္ခဲ့ရတာဆုိေတာ့ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ေတာ့ ပါလာမွာပါ။ ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ ပါလာတယ္ဆုိတာလည္း မသိရပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာေလ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သံသရာအဆက္ဆက္ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အကုသိုလ္'uဝဋ္ကုိ ကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖလုိက္ဖုိ႔ပါပဲေလ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကုိး ေလာဏကပလႅသုတ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂုၤတိၴဳရ္ပါဠိေတာ္။
လူႏွစ္ေယာက္ အကုသိုလ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္က အျပစ္ခံစားရၿပီး၊ တစ္ေယာက္က အျပစ္မခံစားရပုံအေၾကာင္းေလးေတြပါ။ ဒါကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဥပမာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ေဟာျပထားပါတယ္။ ဆားခြက္ထဲက ဆားတစ္ဆုပ္ကုိယူၿပီး ေသာက္ေရခြက္ထဲကုိထည့္လုိက္ရင္ အငန္ဓာတ္ေတြ မ်ားသြားတဲ့အတြက္အဲဒီေရဟာေသာက္လုိ႔မရပါဘူး။
ေစာေစာက လက္တစ္ဆုပ္စာဆားကုိပဲ ေသာက္ေရကန္ထဲထည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အငန္ဓာတ္ေတြ ပ်ံ႕သြားတဲ့အတြက္ေရက ေသာက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဆားကနည္းၿပီး ေရက မ်ားေနလုိ႔ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားက အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆားနဲ႔ေရကုိ ဥပမာေပးၿပီးေတာ့ ျပထားပါတယ္။ဆားမ်ားဆားႏုိင္ ေရမ်ားေရႏုိင္သေဘာပါ။ ဆားဆုိတဲ့အကုသိုလ္ကမ်ားၿပီး ေရဆုိတဲ့ကုသိုလ္ကနည္းေနရင္ အကုသိုလ္ကအက်ဳိးေပးခြင့္သာသြားမွာပါ။ ေရဆုိတဲ့ကုသိုလ္ကမ်ားၿပီး ဆားဆုိတဲ့အကုသိုလ္ကနည္းေနရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးခြင့္မသာေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဆရာဝန္ေတြမၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့စကားရွိပါတယ္။က်န္းမာဖုိ႔ ေရမ်ားမ်ားေသာက္၊ လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ ပါတဲ့။ ဒီအတုိင္းပါပဲ လူတုိင္းလူတုိင္းေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဝဋ္ကုိဝတ္နဲ႔ေျဖဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေလာဏကပလႅသုတ္အရဆုိရင္ေတာ့မ်က္စိ, နား,ႏွာ, လွ်ာ,ကုိယ္,စိတ္ကုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာရယ္၊ သိကၡာသုံးပါးကုိ ျဖည့္က်င့္တာရယ္ပါ။သိပ္လည္း ခက္တဲ့အရာေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သီလဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္းလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါးပါးသီလဆုိေတာ္ေတာ္ေလးလုံေလာက္ေနပါျပီ၊ တစ္ခါတေလ စြမ္းႏုိင္တဲ့အခါမွာ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကုိးပါးသီလေတြ ေစာင့္ထိန္းလုိ႔ရပါတယ္။
သမာဓိအတြက္ကေတာ့ ႏွစ္သက္ရာ သမထကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုသုံးခုကုိ ပြား႐ုံပါပဲ။ ဝိပႆ နာကေတာ့ ကုိယ္အားထုတ္ေနက်ဝိပႆ နာ႐ႈနည္းအတုိင္း အားထုတ္႐ုံပါပဲ။ အကုသုိလ္ရဲ႕ေျဖေဆးဟာ ကုသိုလ္ပါ။ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားမ်ားျပဳေနဖုိ႔ပါ။
အထူးသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကား ေပးထားတဲ့အတုိင္း ဘာဝိတကာယ၊ ဘာဝိတသီလ၊ ဘာဝိတစိတၱ၊ ဘာဝိတပညာေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ရမွာပါ။ ပါဠိ(၄)လုံး ကလည္း ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ က်က္ထားလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားထားတဲ့ ပထမလူ၊ ဒုတိယလူႏွစ္ေယာက္မွာ၊ ကုိယ္က ပထမလူ မျဖစ္ဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီး ပါတယ္။ အကုသိုလ္ျပဳတာခ်င္းအတူတူ ဒုတိယလူျဖစ္ေအာင္ က်ဳိးစားရပါမယ္။ အကုသိုလ္ကံေတြကေတာ့ ဒီဘဝမရွိဦးေတာ့ သံသရာအဆက္ဆက္ က်င္လည္ခဲ့ရတာဆုိေတာ့ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ေတာ့ ပါလာမွာပါ။ ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ ပါလာတယ္ဆုိတာလည္း မသိရပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာေလ ဒီဘဝျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သံသရာအဆက္ဆက္ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အကုသိုလ္'uဝဋ္ကုိ ကုသိုလ္ဝတ္နဲ႔ေျဖလုိက္ဖုိ႔ပါပဲေလ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကုိး ေလာဏကပလႅသုတ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂုၤတိၴဳရ္ပါဠိေတာ္။
No comments:
Post a Comment