နိဗၺာန္

• 
  

May Yuya Paing with May Yu and 2 others

အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ား ေမးထားေသာ ေမးခြန္းျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္အေၾကာင္းကို ေျဖရွင္းျပျခင္း။

ေမးခြန္း ။ ။
ဗုဒၶဘာသာမွာ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ ျပပါ ? ဘာကို နိဗၺာန္လို ့ေခၚတာလဲ ?
ဘာမွမရွိတာကို နိဗၺာန္လို ့ေခၚတာလား ? နိဗၺာန္ဆိုတာ စိတ္ကူးယာဥ္မႈ တစ္ခုပါ ?

ေျဖဆိုခ်က္ ။ ။
ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ ့ ဘာသာျခားအစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ မြတ္စလင္သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ေမးေသာ နိဗၺာန္ႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ ေျဖရွင္းမႈကို ဘာသာျခားမ်ားပါ နားလည္လြယ္ေအာင္ ၊
ေျဖရွင္းခ်က္ ပံုစံ ၃မ်ိဳး နဲ ့ ဥပမာမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္းျပေပးလုိက္ပါတယ္။

ဆက္လက္၍ မရွင္းတာ နားမလည္တာမ်ားကို ထပ္မံေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။
ယခု ေျဖရွင္းထားေသာ နိဗၺာန္သေဘာတရားသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အခ်င္းခ်င္း
အျပန္အလွန္ႏွီးေႏွာေသာ အဘိဓမၼာအရ မဟုတ္ပါ။ အဘိဓမၼာသေဘာ၊ ဘာသာေရးကို
မေလ့လာဖူးေသးေသာ ၊ ဘာသာျခားမ်ားအတြက္သာ နားလည္လြယ္ကူေအာင္ ပံုေဆာင္ျပျခင္း၊
လက္ေတြ ့မ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ညွိျပီး ဥပမာမ်ားျဖင့္ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဆံုး အခ်က္တစ္ခုအေနျဖင့္ နိဗၺာန္ဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေပးလိုပါတယ္။

(က) လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာမ်ားေနထိုင္ေသာ ၃၁ဘံုေလာကၾကီးအတြင္း (အနႏၱစၾကာ၀ဠာ) မွာ
(ခ) ေလာကမွ လြန္ေျမာက္မႈ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ ေလာကုတၱရာနိဗၺာန္မွာ
=================================================

(က - ၁) အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းတရား ရွိတယ္။
(ခ - ၁) အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းတရား လံုး၀ မရွိဘူး။

(က - ၂) ဒုကၡႏွင့္ ဆင္းရဲျခင္း မ်ိဳးစံု ရိွတယ္။
(ခ - ၂) ဒုကၡႏွင့္ ဆင္းရဲျခင္း တုိ႔မွ ကင္းၿငိမ္းသည့္ တကယ့္ခ်မ္းသာသုခ ရွိတယ္။

(က - ၃) မည္သည့္ အရာမွ် တည္ျမဲျခင္း မရွိဘူး ၊ အျမဲပ်က္ဆီးျခင္း ရွိတယ္။ ( အနိစၥ )
(ခ - ၃) အျမဲတမ္းတည္ျမဲေသာ ခ်မ္းသာသုခ ရွိတယ္။ ပ်က္ဆီးျခင္း အလ်င္းမရွိ ( နိစၥ )

(က - ၄) ေမြးဖြားျခင္း (ပဋိသေႏၶ) နဲ ့ ေသဆံုးျခင္း (စုတိ) ရွိတယ္။
(ခ - ၄) ေမြးဖြားျခင္း (ပဋိသေႏၶ) နဲ ့ ေသဆံုးျခင္း (စုတိ) လံုး၀ မရွိေတာ့ဘူး။

(က - ၅) ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စတဲ့ ကိေလသာေတြနဲ ့ ပူေလာင္ေနတယ္။
(ခ - ၅) ပူေလာင္ေနတဲ့ ကိေလသာအားလံုးမွ ကင္းစင္ေနတယ္။

(က - ၆) ခံစားျခင္း (ေ၀ဒနာ) ႏွင့္ တပ္မက္ျခင္း (တဏွာ) တရားတုိ႔ျဖင့္ အီေနတယ္။
(က - ၆) ခံစားျခင္း (ေ၀ဒနာ) ႏွင့္ တပ္မက္ျခင္း (တဏွာ) တရားတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ေနတယ္။

(က - ၇) အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြ ရွိတယ္ ။ လြတ္လပ္မႈ လံုး၀မရွိဘူး။
(ခ - ၇) အေႏွာင္အဖြဲ ့အားလံုး ဘာမွမရွိ၊ အျမဲလြတ္လပ္ေနတယ္။

(က - ၈) စၾကာ၀ဠာသည္ တကယ္မရွိ။ (ပညတ္သာျဖစ္) ( ပရမတ္ မဟုတ္)၊ မျမဲပါ ။
(ခ - ၈) နိဗၺာန္သည္ တကယ္၏ ၊ (ပရမတ္) ျမဲ၏ ။

(က - ၉) မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လ်ာ၊ ခႏၶာကိုယ္ ရွိ၏ ( အျမဲေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးေန၏ )
(ခ - ၉) မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လ်ာ၊ ခႏၶာကိုယ္ လံုး၀မရွိ ( အျမဲတည္ျမဲေန၏ )

(က - ၁၀) ဓာတ္ၾကီး ၄ပါးႏွင့္တကြ ( ရုပ္၊ စိတ္၊ ေစတသိက္ ) တို ့ရွိ၏ (အျမဲေဖာက္ျပန္ေန၏)
(ခ - ၁၀) ရုပ္၊ စိတ္၊ ေစတသိက္ တို ့မရွိ၊ ျငိမ္းေအးမႈသႏိၱသုခသာရွိ ( အျမဲတည္ျမဲ၏ )

အခုလို ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ေလာကစၾကာ၀ဠာအတြင္းမွာ ရွိတဲ့အရာနဲ ့ ေလာကအျပင္ဘက္
ေလာကုတၱရာ နိဗၺာန္မွာ ရွိတဲ့အရာေတြကို ယွဥ္ျပီးခ်ျပျခင္းအားျဖင့္ နိဗၺာန္ဆိုတာ
အမွန္တကယ္ ရွိေၾကာင္းကို ထင္ရွားေပၚလြင္ေစပါတယ္။

.

ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္မွာတည္ရွိပါသလဲ ဆိုတာကို ရွင္းျပေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ ဆိုတာ တည္ရာအရပ္ မရွိပါဘူး ။ တည္ရာအရပ္၊
ဌာန မရွိဘူးဆိုုတာကို ဆက္လက္ျပီး ဥပမာပံုေဆာင္ျပျပီး ေျဖရွင္းျပေပးပါ့မယ္။

.

► ဥပမာ ၁) (ေလျဖင့္ ဥပမာ ေပးျခင္း)

ေလ ဆိုတာ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ရွိမွန္းေတာ့ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဘာနဲ ့သိႏိုင္သလဲဆိုရင္
ႏွာေခါင္းျဖင့္သိႏိုင္ျခင္း ၊ ခႏၶာကိုယ္ကို တိုးထိျခင္းျဖင့္သိႏိုင္ျခင္း ၊ ေလတိုက္ခတ္သံကို နားျဖင့္ သိျခင္း၊ စတဲ့ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ ရုပ္၀တၳဳ ဒြါရတုိ ့ျဖင့္ သိႏိုင္ပါတယ္။ သို ့ေသာ္ မ်က္လံုး ဒြါရျဖင့္ ေတာ့ မျမင္ရပါ ။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကအတြင္းမွာရွိေသာ ေလေတာင္တည္ရာ အရပ္ဌာန မရွိပါလွ်င္ ၊ ေလာကမွလြတ္ရာ ေလာကုတၱရာ နိဗၺာန္သည္ တည္ရာအရပ္ဌာန
ရွိႏိုင္ပါ့မလား ။

.

►ဥပမာ ၂) (မီး ဥပမာ ေပးျခင္း)

(မီးျဖစ္လာဖို ့) မီးေတာက္တစ္ခု ျဖစ္တည္လာဖို ့အတြက္ ၊ ထိုမီးသည္ မီးေတာက္မျဖစ္လာမီ
ဘယ္အရပ္ဌာေနမွာ တည္ေနသလဲဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို ့လံုး၀ မရႏိုင္ပါဘူး။
မီးေတာက္တစ္ခု (မီးျဖစ္လာဖို ့) ဆိုတာ ေက်ာက္ခဲႏွစ္ခု ထိခတ္ျခင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
သစ္ရြက္မ်ား ပြတ္တိုက္ျခင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ မီးျခစ္ဆံနဲ ့မီးျခစ္ေက်ာက္ ဖိျခစ္၍ေသာ္
လည္ေကာင္း ျဖစ္တည္လာျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ တည္ရာအရပ္ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
► ဥပမာ ၃) (ညာဏ္ပညာ ဥပမာ ေပးျခင္း)

လူတစ္ေယာက္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပညာသင္ၾကားလာခဲ့ရာ၊ ၁၀ေအာင္ျပီး ၊ ဘြဲ ့ပညာေတြကို လည္း ရထားပါတယ္။ ဘြဲ ့လြန္ Diploma ေတြလည္း ရထားပါတယ္။ Master တန္းလည္းေအာင္ ျမင္ထားပါတယ္၊ Ph.D တန္းေတြလည္း ျပီးထားပါတယ္
ဆိုပါေတာ့။ ဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ ့ သင္ၾကားလာေသာ ပညာရပ္မ်ားဟာ ထိုလူရဲ ့
ဦးေႏွာက္ထဲမွာရွိတာလား၊ ဦးေခါင္းထဲမွာ ရွိတာလား၊ ႏွလံုးထဲမွာရွိတာလား၊
အေသြးအသားထဲမွာ ရွိတာလား၊ ခႏၶာကိုယ္မွာရွိတာလား ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ
ထုတ္မျပႏိုင္ပါဘူး၊ တည္ရာအရပ္ မရွိပါဘူး။

.

တတိယအခ်က္အေနျဖင့္ နိဗၺာန္ကို (ကိေလသာရွိေသာ သာမာန္လူသားမ်ား၊ ဘာသာျခားမ်ား) အေနျဖင့္ မျဖစ္မေနျမင္ရမွ ေက်နပ္မယ္ဆိုျပီး ေျပာဆိုသူမ်ားအတြက္ ဥပမာပံုေဆာင္ျပီး ေျဖရွင္းျပေပးထားပါတယ္။

.

► ဥပမာ ၁) (၀မ္းတြင္ကန္း) ေမြးကတည္းမွ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းလံုး၀ မရရွိသူျဖင့္
ဥပမာေပးျခင္း။

ေမြးကတည္းက မ်က္စိမျမင္သူေတြကို ကမာၻၾကီးမွာ ပန္းေပါင္းစံုေ၀ဆာပုံ၊ ေနမင္းၾကီးက
ေတာက္ပပံု၊ လမင္းက ညအခါမွာ သာယာပံု၊ စသည္တို ့ကို နည္းမ်ိဳးစံု ပံုစံမ်ိဳးစံုသံုးျပီး
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျဖရွင္းျပေနပါေစ ထို၀မ္းတြင္းကန္းပုဂၢိဳလ္သည္ ပန္းေတြလွပပံု၊ ေနမင္းၾကီး
ေတာက္ပပံု၊ လမင္းၾကီးသာယာပံု နဲ ့ပတ္သက္ျပီး အစ အန ေတာင္ လံုး၀ သိျမင္ႏိုင္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး ။ သို ့ေပမယ့္လည္း ေနမင္းေတာက္ပတာ၊ လမင္းၾကီး သာယာျခင္းကေတာ့
အမွန္တကယ္ ရွိေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို၀မ္းတြင္းကန္းပုဂၢိဳလ္ကို ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္
ေသာ ခြဲစိတ္ပါရဂူမ်ား၊ ေခာတ္အမွွီဆံုးေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ ကုသေပးျပီး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ
မ်က္စိျပန္ျမင္ရတဲ့အခါမွာသာ အျပင္ေလာကဓာတ္ကို သူကိုယ္တိုင္သိျမင္ႏိုင္မယ့္အရာသာလွ်င္
ျဖစ္ပါတယ္။

.

ထို ့အတူပါပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့လူသားေတြဟာ ေမြးကတည္းက (ေလာဘ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟ)
ကိေလသာမ်ားႏွင့္ တိုးတတ္ၾကီးျပင္းလာေနၾကတဲ့အတြက္ ကိေလသာမ်ားခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာျပေနပါေစ ဘယ္လိုမွ အစ အန ေတာင္ သိျမင္ႏိုင္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိသ႑န္မွာရွိေနေသာ ကိေလသာတရားဆိုးမ်ားကို ဖယ္ရွားရွင္းလင္း
ပါယ္သတ္ျပီးတဲ့အခါမွာ သာလွ်င္ ကိေလသာကင္းျငိမ္းရာ ျမတ္နိဗၺာန္ကို
ကိုယ္တိုင္သိျမင္ခံစား ႏိုင္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

.

►ဥပမာ ၂) ( ငါး နဲ ့ လိပ္ ) ( ငါး နဲ ့ဖား ) ဥပမာ ေပးျခင္း

ငါး ဆိုတာ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေရထဲတြင္သာ ေနထိုင္ေသာ သတၱ၀ါျဖစ္ပါတယ္။
ဖားကေတာ့ ေရနဲ ့ကုန္း ၂မ်ိဳးလံုးမွာ ေနထိုင္ေသာ သတၱ၀ါျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဖားသည္
ငါးကို ကုန္းေပၚတြင္ ဘယ္လုိမ်ိဳးအရာေတြတည္ရွိေၾကာင္း၊ ကုန္းေျမဆိုတာ ဘယ္လိုပံုသ႑န္
ရွိေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ပံုေဖာ္ျပီး ငါးကို ေျပာျပေနေစကာမူ ငါးသတၱ၀ါသည္ ဖားေျပာျပတဲ့ အစ အန ကိုေတာင္ သူ စဥ္းစားလို ့ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ ။
ဖား ကဲ့သို ့ကုန္းေပၚကို မတတ္ႏိုင္သ၍ ကုန္းေပၚမွာ လႈပ္ရွားမသြားလာႏိုင္သ၍
ကုန္းေျမအေၾကာင္းကို လံုး၀ သိနားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလို ့ ေျပာလိုပါတယ္။
သို ့ေသာ္ ကုန္းေျမဆိုတာ ဖား ေျပာျပသလိုေတာ့ အမွန္တကယ္ တည္ရွိေနျခင္းသာ
ျဖစ္ပါတယ္။

.

ထို ့အတူပါပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့လူသားေတြဟာ ေမြးကတည္းက (ေလာဘ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟ)
ကိေလသာမ်ားႏွင့္ တိုးတတ္ၾကီးျပင္းလာေနၾကတဲ့အတြက္ ကိေလသာမ်ားခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာျပေနပါေစ ဘယ္လိုမွ အစ အန ေတာင္ သိျမင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိသ႑န္မွာရွိေနေသာ ကိေလသာတရားဆိုးမ်ားကို ဖယ္ရွားရွင္းလင္း ပါယ္သတ္ျပီးတဲ့အခါမွာ သာလွ်င္ ကိေလသာကင္းျငိမ္းရာ ျမတ္နိဗၺာန္ကို ကိုယ္တိုင္သိျမင္
ခံစား ႏိုင္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး အခ်က္အေနျဖင့္ နိဗၺာန္ရဲ ့ ျငိမ္းေအးမႈ (အက်ိဳးရလဒ္) ကို ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ
ဆိုတာကို ဆက္လက္ျပီး ဥပမာပံုေဆာင္ျပျပီး ေျဖရွင္းျပေပးပါ့မယ္။
►ဥပမာ ၁) (အိပ္စက္ျခင္း) ဥပမာ ေပးျခင္း
===========================
ေလာက ကမာၻတြင္ လူေတြ ေန ့စဥ္ အိပ္စက္အနားယူၾကပါတယ္။ ေဆးပညာရႈ ့ေထာင့္အရ
ဆိုပါလွ်င္ တစ္ေန ့ကို ၆နာရီ (သို ့) ၈နာရီ အိပ္စက္ေပးဖို ့လိုအပ္တာကို ညြန္းဆိုၾကပါတယ္။
ထိုသို ့အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ တေန ့တာပင္ပန္းႏြယ္နယ္မႈမ်ား၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား၊ အေညာင္းအညာ
အကိုက္အခဲမ်ား၊ စတည္တို ့သည္ အေတာ္အတန္ ေပ်ာက္ကင္းသက္သာျပီး ေနာက္တစ္ေန ့
အတြက္ ဆက္လက္ျပီး ဘ၀မွာ ရုန္းကန္အသက္ရွင္လႈပ္ရွားျပီး လုပ္ကိုင္ရွာေဖြႏိုင္ၾကမည္
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေလာကီေရးရာ အိပ္စက္အနားယူျခင္းရဲ ့ခံစားမႈကို တျခားလူတစ္ေယာက္က မိမိအား ေမးျမန္းလာမည္ ဆိုပါေတာ့ ။ အိပ္စက္တာဟာ ဘယ္လိုခံစားမႈရွိလဲ ၊ ဘယ္လုိမ်ိဳး ခံစားမႈပံုစံလဲ ဆိုတာေမးလာခဲ့မယ္ဆုိရင္
ဘယ္လုိမွ ေျပာျပႏုိင္စြမ္း မရွိပါဘူး။

.

►ဥပမာ ၂) (အာေရာဂ်) က်န္းမာျခင္းရဲ ့ခံစားမႈ အက်ိဳးရလဒ္ ဥပမာ ေပးျခင္း
=================================================
လူ ၂ ေယာက္ ရွိၾကတယ္ ဆိုပါစို ့။ ထိုလူ ၂ ေယာက္လံုးသည္ တစ္ေယာက္က ခ်မ္းသာျပီး ၊
တစ္ေယာက္က ဆင္းရဲမြဲေတေနၾကပါတယ္။ သို ့ေသာ္ ထိုလူ၂ေယာက္လံုးမွာ အနာၾကီးေရာဂါ မ်ား၊ ႏူနာေရာဂါ၊ နာတာရွည္ေရာဂါမ်ား စြဲကပ္ေနၾကရတယ္ဆိုပါလွ်င္ ခ်မ္းသာေသာ လူက ေငြေၾကးျပည့္စံုတဲ့အတြက္ ရွိသမွ်စည္းစိမ္ေတြကို ပံုေအာျပီး မိမိမွာခံစားေနရတဲ့ အနာၾကီးေရာဂါ၊ ႏူနာေရာဂါ စတဲ့ နာတာရွည္ေရာဂါေတြကို
ပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသလိုက္တဲ့အခါမွာ နာတာရွည္ စတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာဆိုးမ်ားအားလံုး
ပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာသြားျပီး ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာ လာပါတယ္။ ဒီအခါမွာ တျခား ေငြေၾကးမျပည့္စံုတဲ့ နာတာရွည္ေရာဂါစြဲကပ္ေနတဲ့ လူက ၊
ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသက္သာ သြားေသာ သူကို က်န္းမာျခင္းက ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳးလဲ၊
ဘယ္လုိပံုစံလဲ ဆိုျပီး ေမးရင္ ဘယ္လိုမွ ေျပာျပလို ့မရႏုိင္တဲ့အရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အနာေ၇ာဂါရွိျခင္းသည္ ဆင္းရဲရျပီး ၊ အနာေရာဂါမရွိျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းသည္ ခ်မ္းသာျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပလိုပါတယ္။

.

ေနာက္ဆံုး အက်ဥ္းခ်ဳပ္အားျဖင့္
နိဗၺာန္ ဆိုတာ အမွန္တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္ရဲ ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္း (၀ိမုတၱိရသ) ၊
ေအးျငိမ္းျခင္း (သႏိၱသုခ) ကို
- သမၼာသဗုဒၶ ဘုရားရွင္မ်ား
- ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္မ်ား
- အဂၢသာ၀က ရဟႏာၱမ်ား
- မဟာသာ၀က ရဟႏာၱမ်ား
- ပဋိသမိၻ ရဟႏာၱမ်ား
- ပကတိ သာ၀က ရဟႏာၱမ်ား
- အနာဂါမ္ လူ ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ ၊ ရဟန္း မ်ား
- သကဒါဂါမ္ လူ ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ ၊ ရဟန္း မ်ား
- ေသာတာပန္ လူ ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ ၊ ရဟန္း မ်ား
အားလံုး ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျမင္ႏိုင္ သိႏိုင္ ၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကတဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

.

( ထို ့အတူပါပဲ နိဗၺာန္၏တစ္ခုတည္းေသာ ၀ိမုတၱိရသျဖစ္ေသာ ျငိမ္းေအးျခင္း (သႏိၱသုခ) ကို
(မဂၢင္ ၈ပါး ၊ သတိပဌာန္၄ပါး) စတဲ့ လမ္းစဥ္ျဖင့္က်င့္ၾကံျပီး ၊ ကိေလသာအားလံုးကို
မဂ္ ၄ပါး ၊ ဖိုဂ္ ၄ပါး ျဖင့္ အျပီးတိုင္ပါယ္သတ္ျပီးတဲ့အခါမွသာ မဂ္ညာဏ္ဖိုဂ္ညာဏ္ ျဖင့္သာ
သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အခ်မ္းသာဆံုး၊ အသန္ ့ရွင္းဆံုးေသာ နိဗၺာန္ကို သိျမင္ႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ )

နိဗၺာန္ ( Nirvana ) http://en.wikipedia.org/wiki/Nirvana

နိဗၺာန္ ဟူသည္ ပါဠိစာလံုး နိဗၺာန ဟူေသာ ပုဒ္မွ လာသည္ ။ ျငိမ္းသတ္သည္ ဟု ဆိုလိုသည္ ။
ထို႔ေၾကာင္႔ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ မီးမ်ားကို ျငိမ္းသတ္ႏိုင္ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ျဖစ္သည္ ။
(ရတနသုတ္တြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။) တဖန္ နိဗၺာန ဟူေသာ ပုဒ္သည္ ပါဠိဘာသာ နိ ႏွင္႔ ၀ါန ကို
ေပါင္းထားျခင္းျဖစ္သည္ ။ နိ - မရွိ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ၊ ထြက္ခြာျခင္း ။ ၀ါန - တဏွာ ။
နိ၀ါန = နိဗၺာန = တဏွာမရွိျခင္း ၊ တဏွာမွ ကင္းလြတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶက်မ္းဂန္အရ ၃၁-ဘံု၌ ရွိၾကေသာ သတၱဝါတို႔သည္ သံသရာလည္ၾကရာတြင္
၃၁-ဘံုမွ စိတ္၏ လံုးဝခ်မ္းသာရာျဖစ္ေသာ ကိေလသာမ်ားမွ လြတ္ကင္းရာကို နိဗၺာန္ဟု
ေခၚသည္။ နိဗၺာန္တြင္ လူတုိ႔၏ ဒုကၡအားလံုးမွ ကြၽတ္ၿငိႇမ္းၿပီး နိဗၺာန္ သုိ႔ေရာက္ရွိၿပီးေနာက္
သံသရာ အသစ္တဖန္ျပန္လယ္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ နိဗၺာန္သည္ ေကာင္းကင္ဘံုကဲ့သုိ႔ ေနရာ
အျဖစ္မရွိေပ။ နိဗၺာန္သည္ သံသရာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္သည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ နိဗၺာန္ဆိုသည္မွာ တပ္မက္မႈ၊ တြယ္တာမႈ ကင္းရာ(မျဖစ္ရာ) ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဘ၀တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုကို ဆက္စပ္ေပးတတ္ေသာ တက္မက္မႈ (တဏွာ) မျဖစ္ရာ ကုန္ဆံုးရာ (တဏွာ)မွ လြတ္ေျမာက္ရာ၊ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဗုဒၶဘာသာအရ နိဗၺာန္ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
၁) သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္
၂) အႏုပါဒေသသ နိဗၺာန္ တို႔ျဖစ္သည္။

.

၁) သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ ဆိုတာ
(၁) မေသမွီ လက္ရွိတည္ရွိေနေသာ ခႏၶာ၅ပါး မပ်က္ဆီးေသးဘဲ ၊ မိမိ သႏၱာန္၌ ပရိနိဗၺာန္မျပဳမီ အတြင္း ကိေလသာတို႔၏ လံုး၀မျဖစ္ေပၚႏုိင္ေသာအားျဖင့္ ကုန္ဆံုးခ်ဳပ္ျငိမ္းျခင္းသည္ သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ ျဖစ္ပါတယ္။

.

* ပထမမဂ္ဉာဏ္ရေသာ ေသာတာပန္သည္ ေသာတာပန္ကို ျမင္အပ္၊
ရအပ္ေသာ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ ကိုရ၏။

* ဒုတိယမဂ္ဉာဏ္ရေသာ သကဒါဂါမ္သည္ သကဒါဂါမ္ကို ျမင္အပ္၊
ရအပ္ေသာ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ ကိုရ၏။

* တတိယမဂ္ဉာဏ္ရေသာ အနာဂါမ္သည္ အနာဂါမ္ကို ျမင္အပ္၊
ရအပ္ေသာ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ ကိုရ၏။

.

၂) အႏုပါဒေသသ နိဗၺာန္ ဆိုတာ
ေသၿပီးေနာက္ ဘ၀မကူးေတာ့ပဲ ရအပ္ေသာ နိဗၺာန္ကို အႏုပါဒေသသ နိဗၺာန္ဟု ေခၚသည္။
ထုိအႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ကို ခႏၶာတို႔၏ အျပီးသတ္ခ်ဳပ္ျငိမ္းမူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခႏၶနိဗၺာန္ဟု
ဗုဒၶဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
* စတုတၳမဂ္ဉာဏ္ရေသာ ရဟႏၲာသည္ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ကိုရ၍ မေသမွီ ခႏၶာရွိစဥ္
အေတာအတြင္း နိဗၺာန္သႏၲိသုခ ခ်မ္းသာႀကီးကို (၇)ရက္ထိ မစား၊ မေသာက္၊ မအိပ္ပဲ ၀င္စား၍
ေနႏိုင္၏။ ေသေသာအခါ ခႏၶာျပန္မရေတာ့ပဲ ဘ၀တစ္ဖန္ ျပန္မျဖစ္ေတာ့သည့္ အႏုပါဒေသသ
နိဗၺာန္ကို စံ၀င္ႏိုင္ၾကရပါသည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ သစၥာ၄ပါးကိုသိျမင္ျပီး ဘုရားျဖစ္ျပီးတာနဲ ့ သတၱ သတၱာယ (၇) ဌာနမွာ
၄၉ ရက္တိတိကို မစားဘဲ ၊ မေသာက္ဘဲ၊ မအိပ္ဘဲ၊ အသက္မရႈဘဲ၊ မယိုမေပါက္ဘဲ
နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားခဲ့ပါတယ္။

.

► နိဗၺာန္၏ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား

1. မာန္မယစ္ရာ နိဗၺာန္။ (မဒနိမၼဒေနာ)
2. တဏွာမြတ္သိပ္ျခင္းကို ပယ္ေျဖာက္ရာ နိဗၺာန္။ (ပိပါသ၀ိနေယာ)
3. ကာမဂုဏ္ အာလယကို အႂကြင္းမဲ့ခြာရာ နိဗၺာန္။ (အာလယသမုဂၣါေဋာ)
4. ၀ဋ္သံုးပါးမွ ကင္းျပတ္ရာ နိဗၺာန္။ (၀႗ဳပေစၦေဒါ)
5. တဏွာကုန္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္။ (တဏွာကၡေယာ)
6. ရာဂကင္းလြတ္ရာ နိဗၺာန္။ (၀ိရာေဂါ)
7. တဏွာ၏ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္။ (နိေယာေဓာ)
8. အျမဲခိုင္ခန္႔ေသာ နိဗၺာန္။ (ဓု၀ံ)
9. အိုျခင္းမရွိေသာ နိဗၺာန္။ (အဇရံ)
10. သံသရာခ်ဲ႕တတ္ေသာ တရားမရွိေသာ နိဗၺာန္။ (နိပၸပဥၥံ)
11. မေဖာက္မျပန္ မွန္ကန္ေသာ နိဗၺာန္။ (သစၥံ)
12. သံသရာ၏ ဟိုမွာဘက္ကမ္းျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္။ (ပါရံ)
13. ဉာဏ္ႏံု႔သူတို႔ အလြန္ျမင္ႏိုင္ခဲေသာ နိဗၺာန္။ (သုဒုဒၵသံ)
14. ကိေလသာကင္းေ၀း ခ်မ္းေအးေသာ နိဗၺာန္။ (သိ၀ံ)
15. ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္။ (အမတ)
16. ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ေဘးကင္းရာ နိဗၺာန္။ (ေခမံ)
17. သခၤါရကင္းဖြယ္ အံ့ဖြယ္သူရဲ မျဖစ္ဖူးေသာ နိဗၺာန္။ (အဗၻဳတံ)
18. ေဘးမရွိေသာ ေႏွာက္ယွက္ပုပန္ျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္။ (အနီတိကံ)
19. ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ေစာင့္ေရွာက္ရာ နိဗၺာန္။ (တာဏံ)
20. ေဘးရန္လြတ္ေရွာင္း ပုန္းေအာင္းရာ နိဗၺာန္။ (ေလဏံ)
21. ၾသဂမလႊမ္းေသာ ကြၽန္းတည္းဟူေသာ နိဗၺာန္။ (ဒီပံ)
22. ကိေလသာမွ စင္စစ္ စင္ၾကယ္ေသာ နိဗၺာန္။ (၀ိသုဒၶိ)
23. သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေတာင့္တအပ္ေသာ နိဗၺာန္။ (၀ရံ)
24. သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေသာ နိဗၺာန္။ (နိပုဏံ)
25. အေၾကာင္းတရား မျပဳျပင္အပ္ေသာ နိဗၺာန္။ (အသခၤတ)
26. ကိေလသာမွ လြတ္ေသာ နိဗၺာန္။ (ေမာေကၡာ)
27. အထူးသျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာ နိဗၺာန္။ (ေသေ႒ာ)
28. အတုမရွိ အလြန္ျမတ္ေသာ နိဗၺာန္။ (အႏုတၱေရာ)
29. ေလာကသံုးပါး၏ ဆံုးရာ နိဗၺာန္။ (ေလာကႆေႏၲာ)

တရားအားထုတ္ျခင္းဟူသည္

တရားအားထုတ္ျခင္းဟူသည္
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ... ေလးလံတဲ့ တိုင္ႀကီး
ထမ္းသလို၊ လႊတိုက္သလို သဲသဲမဲမဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရ
လိမ့္မယ္လို႔ အခ်ိဳ႕က ထင္ေနၾကတယ္။ ဘုရားက ဒီလို မ
ေဟာပါဘူး။ ဥပမာ ... ျမင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ျမင္တာကို
မျမင္, ျမင္အာင္ အားထုတ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ “ ျမင္တယ္ ျမင္တယ္” လို႔ သိဖို႔ပဲ၊ သတိက မေမ့ဖို႔ပဲ။ ၾကားတာကို “ ၾကားတယ္ ၾကားတယ္” လို႔ သိဖို႔ပဲ။ မၾကား,ၾကားေအာင္ အားထုတ္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားတာကို သိေအာင္ သတိေဆာင္တာကို ,သတိျပဳတာကို အားထုတ္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။

ေခၽြးထြက္သံယို သိပ္ၿပီး လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကား
တာကို ၾကားတယ္လို႔ သိရင္ ဝိဇၨာျဖစ္တာပဲ။ ၾကားတာကို ၾကားတယ္လို႔ အသိမပါရင္ အဝိဇၨာပဲ။ အဝိဇၨာမျဖစ္ဘဲ ဝိဇၨာ
ျဖစ္ဖို႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။ “နံတာ၊ စားတာ၊ ထိတာ၊ သြားတာ၊ ရပ္တာ၊ ထိုင္တာ ”စသည္ေတြမွာလည္း ဒီနည္း အတိုင္းပဲ။ နံရင္ နံတယ္၊ စားရင္ စားတယ္၊ ထိရင္ ထိတယ္၊ သြားရင္ သြားတယ္၊ ရပ္ရင္ ရပ္တယ္၊ ထိုင္ရင္ ထိုင္တယ္လို႔ သိဖို႔ပဲ။ နံတာကို နံတယ္လို႔ သိရင္ တရားျဖစ္တယ္လို႔ မသိ
ၾကဘူး။ မထင္ၾကဘူး။ ဘုရားကေတာ့ တရားျဖစ္တယ္လို႔ ေဟာတယ္။

သတိဆိုတာက တစ္အာရုံနဲ႔ တစ္အာရုံ အကူးအေျပာင္း အဆက္အစပ္မွာ ေမ့တတ္တာကို မေမ့ေအာင္၊ ထင္ရွား
ေအာင္၊ ေပၚလြင္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သေဘာတရား ျဖစ္
တယ္။

( ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ကမ႓ာေအး ေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္
ဘုရားႀကီး )
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အဆုံးအမ ၾသဝါဒေလးေတြကို ဖတ္မိလိုက္တဲ့အခါ “ ဂ်ိဳးဇက္ဂိုးစတိန္း” ေျပာတဲ့ ေအာက္ပါ စကားေလးေတြကို တစ္ဆက္ထဲပဲ ျပန္လည္ အမွတ္ရမိခဲ့ပါ
တယ္။

“ လူတိုင္းအတြက္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ေျခလွမ္းဟာ ခက္ခဲ ပါတယ္။ တရားရွာမႈဟာ ရခဲတဲ့ အလုပ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ မည္သည့္ ကနဦး ခက္ခဲမႈေတြကို မဆို သိမ္ေမြ႔စြာျဖင့္ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ လုံ႔လျပဳ ျဖတ္သန္းရပါတယ္”။

ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပထမဦးဆုံး ေျခလွမ္းကို ခ်ျဖစ္လိုက္ဖို႔၊ စျဖစ္လိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ပထမဦးဆုံး ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ မိမိ
တို႔ အားလုံး ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ တုန္လႈပ္ခဲ့ၾကဖူးပါမယ္။ ဥပမာ ... မူႀကိဳေက်ာင္းတက္ရမဲ့ ကေလးငယ္တေယာက္ဟာ ပထမဦးဆုံးစၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမယ္ဆိုတဲ့အခါ ဒီလမ္းကို တခါမွ မလွမ္းခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ၊ ထိပ္လန္႔ တုန္လႈပ္မႈေတြ၊ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ မ်ားစြာနဲ႔ရယ္ပါ။ ေနာက္
ေတာ့လည္း ေျခလွမ္းေတြ အသားက်သြားတဲ့အခါ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲမႈဆိုတာ မရွိေတာ့ပဲ အတန္းအသီးသီးကို အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ေနာက္ဆုံးလို႔ ေလာက,က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဘြဲ႔,ဒီဂရီေတြကို ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတာပါပဲ။

တရားရွာ တရားအားထုတ္တဲ့ အလုပ္ဆိုတာလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မိမိတို႔ အားလုံးအတြက္ တရားအား ထုတ္ရတဲ့အလုပ္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သလိုပဲ ေလးလံတဲ့တိုင္ႀကီး ထမ္းသလို၊ လႊတိုက္သလို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဝိပႆနာဆိုတဲ့ စကားလုံး, ရိပ္သာဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြကိုပဲ ၾကားရတာနဲ႔တင္ အရွိန္နဲ႔ လန္႔ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ေၾကာက္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ပထမဦးဆုံးေျခလွမ္းေတြကို ခ်ဖို႔, စဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ တကယ္တမ္းက မခက္ခဲဘူးဆိုတာကို ဘုရားရွင္နဲ႔တကြ သူ
ေတာ္ေကာင္းေတြ ညႊန္ျပခဲ့တဲ့ လမ္းအတိုင္း လွမ္းၾကည့္ လိုက္ရင္ သိရမွာပါ။ မူႀကိဳေက်ာင္းသားငယ္တေယာက္ရဲ႕ ပထမဦးဆုံး ေျခလွမ္းေတြလိုမ်ိဳး အခက္အခဲဆိုတာကေတာ့ ရွိေနမွာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီေျခလွမ္းေတြၾကားမွာ တျဖည္းျဖည္း အသားက် ေပ်ာ္ေမြ႔ၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဆင့္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး မဂ္,ဖိုလ္ ဒီဂရီေတြကို ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကမွာပါ။

တရားရွာမႈဆိုတာ ရခဲ့တဲ့ အလုပ္ျဖစ္လို႔ အမ်ားေျပာ အမ်ား
ေဟာနဲ႔ပဲ လမ္းမဆုံးေစဘဲ ခႏၶာကေဟာ သဘာဝက ေျပာတဲ့ “ တရားရွာ ကိုယ္မွာေတြ႔” ဆိုတဲ့ စကားေလးေတြကိုလဲ ကိုယ္တိုင္
ျပဳလုပ္ အားထုတ္ၿပီး နာၾကားေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ တရား အားထုတ္ျခင္းက ေပးစြမ္းတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ကိုယ္,စိတ္နွစ္ပါး ေအး ခ်မ္းမႈ၊ စိတ္ေန စိတ္ထားေတြ တည္ၾကည္လာမႈ၊ ေလာကဓံ
ေတြကို ခံနိုင္ရည္ ရွိလာမႈ၊ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆိုင္လာနိုင္မႈ စတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြကို အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႔အေနနဲ႔ အမ်ားေျပာနဲ႔ မဟုတ္ပဲ တရားသေဘာနဲ႔ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။ သူမ်ားေဟာလို႔ မဟုတ္ဘဲ ခႏၶာက ေျပာလို႔ သိရပါလိမ့္မယ္။

တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေပၚလာသမွ် အာရုံေလးေတြကို သတိနဲ႔ သိေပးေနဖို႔ပါပဲ။ ေပၚလာသမွ် အာရုံေလးေတြကို သတိနဲ႔ ၾကည့္ေပးေနဖို႔ပါပဲ။ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္၊ ၾကားရင္ ၾကားတယ္၊ စားရင္ စားတယ္ ၊ ထိုင္ရင္ ထိုင္တယ္ စသည္အားျဖင့္ သိသိေပးေနဖို႔ပါပဲ။ ၾကည့္ၾကည့္ ေပးေနဖို႔ပါပဲ။ အဲဒါ .............

“တရားအားထုတ္ျခင္းပါပဲ ”.....။

ေမတၱာမ်ားစြာျဖင့္ ~ ခ်မ္းေျမ့သာ အရွင္ေဇာတိက

မြတ္ဆလင္ဒကာႀကီးေမးသမ်ွ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

မြတ္ဆလင္ဒကာႀကီးေမးသမ်ွ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ
############################
အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မူဆလင္ဒကာႀကီးစိုက္ယဒ္ဟာဂ်ီေဘလားလ္ႏူးရ္ကဗုဒၶဘာသာႏွင့္သက္ဆိုင္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ားကို အင္တာနက္လူမႈစာမ်က္ႏွာမွတဆင့္ မတူကြဲျပားျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေ ရးပါတီဥကၠ႒ ဒကာ ႀကီးဦးေနမ်ိဳးေ၀အား ေျဖရွင္းခ်က္ေတာင္း ေမးျမန္းထားသည္ကို ဖတ္ရႈရပါ တယ္၊ ဦးေနမ်ိဳးေ၀က ၄င္းတို႔၏ အစၥလာမ္ဘာသာ၏ ကုရ္အာန္ က်မ္းအား ယုတၱိက်က် ေထာက္ ျပေ၀ဘန္မႈအေပၚ သူတို႕မူဆလင္မ်ားဘက္မွ က်နေသျခာလက္ခံႏို္င္ေလာက္သည့္အထိ ေျဖရွင္း ႏိုင္ျခင္းမရွိပါပဲ၊ မိုးႀကိဳးကို ထန္လွ်က္ႏွင့္ကာသည့္ပမာ ဗုဒၶဘာသာကိုပင္ ျပန္လည္၍ေမးခြန္း ထုတ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ထို မူဆလင္ဒကာႀကီး၏ ေမးခြန္းအားလံုးဟာ ဒကာ ဦးေနမ်ိဳးေ၀ က ကုရ္အာန္က်မ္းအား ေ၀ဘန္ သကဲ့သို႔ က်မ္းစာမ်ားထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္ကာေထာက္ျပထားသလိုမဟုတ္ပဲ ေထရ၀ါဒဗုဒၶ ပိဋ ကတ္ေတာ္ မ်ားကို အေပၚယံေလးမွ်ပင္ ေလ့လာျခင္းမရွိပါပဲ ကေလးဆန္ဆန္သေဘာမွ် ေမး ခြန္း ထုတ္ထားတာကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္၊ ပါတီဥကၠ႒ ဒကာဦးေနမ်ိဳကို ဗုဒၶဘာသာဟုထင္မွတ္တဲ့အတြက္ လက္စားေခ်တဲ့သေဘာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာကိုျပန္လည္၍ ေမးခြန္းထုတ္တာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ တကယ္ ေတာ့ ဒကာဦးေနမ်ိဳးေ၀ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး မဟုတ္ပဲ မည္သည့္ဘာသာမွမကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာမဲ့တစ္ဦးသာျဖစ္ပါတယ္။ မူဆလင္ဒကာရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ လုပ္ႀကံေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရွ င္းေပးပါရန္ ဓမၼမိတ္ေဆြစာဖတ္ပရိသတ္မ်ားမွ ေလွ်ာက္ထားၾကေသာၾကာင့္ေျဖၾကားေပးလိုက္ ပါတယ္။

ဒကာႀကီးစိုက္ယဒ္ဟာဂ်ီေဘလားလ္ႏူးရ္ေမးထားေသာေမးခြန္းေတြထဲကပထမဆံုးေမးခြန္း ကိုဦး စြာေျဖေပးပါမယ္။ဒကာႀကီးေမးထားတာက…
ရွင္ႀကီး ေဂါတမရဲ႕ ပိဋကတ္သုံးပုံေတာင္ သီရိလကၤာမွာ သကၠတနဲ႔ ရွိေနၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ ငံမွာပါဠိနဲ႔ ရွိေနပါတယ္။သကၠတလုိ ရွိေနတဲ႔ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ သုံးႀကိမ္သုံးခါပဲျပင္ၿပီး (သံဃယနာ တင္ၿပီး) ေပမယ့္၊ ပါဠိလုိျဖစ္တဲ့ ျပည္တြင္းက ပိဋကတ္သုံးပုံက ဘာျဖစ္လုိ႔ ေျခာက္ႀကိမ္ထိ ျပင္ထား ရပါသလဲ?၊ လူႀကီးမင္း သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနတာေလးတစ္ခုကို ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္ တို႔ရဲ႔ က်မ္ေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း(၁၄၀၀)ေက်ာ္က မဟာတမန္ေတာ္ျမတ္ (PBUH)ထံ ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္ႀကီးမွ တဆင့္ အလႅဟ္အသ်ွင္ျမတ္မွ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ လိုအပ္သ လို(၂၃)ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ ခ်မွတ္ထုတ္ျပန္ ခဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္က်က်မ္းတစ္ေဆာင္ျဖစ္ပါတ ယ္ လို႔ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ သဂၤါယနာကိုေမခြန္းထုတ္ၿပီး တစ္ဆက္ တည္းမွာ သူတို႔ရဲ႔အုရ္အာန္က်မ္းကို ေကာင္းကင္က်က်မ္ျဖစ္ေၾကာင္း အမြန္းတင္ထားပါတယ္။

ဒကာႀကီးေတာ္စိုက္ယဒ္ဟာဂ်ီေဘလားလ္ႏူးရ္ေရ ယခုဦးဇင္းကိုယ္တိုင္ သီရိလကၤာမွာ ေရာက္ရွိ ပညာေတာ္သင္ယူေနပါတယ္၊ဒကာေျပာသလို သီရိလကၤာမွာ ပိဋကတ္သံုးပံုကို သကၠတ ဘာသာျဖင့္ ေရး သားထားျခင္း၊မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္း၊လံုး၀(လံုး၀)မရွိပါဘူးဒကာ၊ သီရိလကၤာမွ မဟုတ္ ပါဘူူး၊ထိုင္း၊ကေမၺ ာဒီးယား၊လာအို၊ျမန္မာ စေသာမည့္သည့္ေထရ၀ါဒ ႏိုင္ငံမွာမွ ပိဋကတ္ ေတာ္မ်ားကို သကၠတဘာသာျခင္း ေရးသားထားျခင္း၊မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းမရိပါဘူးဒကာ။ ပါဠိ ဘာသာျဖင့္သာ စနစ္က်က် တည္ရွိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက သဂၤါယနာကိစၥပဲျဖစ္ပါတယ္၊ သဂၤါယနာ တင္ျခင္း၏မူလရည္ရြယ္ခ်က္ ကိုကဗုဒၶ ျမတ္စြာ၏ ေဒသနာေတာ္ျမတ္တို႔ကို ၊”တစံုတရာျပင္ဆင္ျခင္း၊ ပယ္ႏႈတ္ျခင္း၊ျဖည့္စြက္ျခင္း ” လံုး၀မျပဳရ ေလေအာင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ လက္ထက္ေတာ္ကာလကအတိုင္း မူရင္းက်က် ျဖစ္ရေအာင္ ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ေဒသနာေတာ္တို႔ကိုမူရင္းအတိုင္းျပန္လည္အတည္ျပဳျခင္းကိုပဲ သဂၤါယ နာတင္ျခင္းလို့ေခၚဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကိုဒကာႀကီးက ေလ့လာမႈမရွိပဲ ေျပာင္းျပန္ေျပာေန ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒကိုလက္ခံ က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံအားလံုးမွာ သဂၤါယနာကို ေျခာက္ႀကိမ္ဟု အသိအမွတ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္ ေသျခာေလ့လာပါေလ၊ သဂၤါယနာတင္တယ္ဆိုတာ ဘုရားေဟာမူရင္းေတြကို ျပဳျပင္ဖို႔ျဖစ္တယ္လို႔ ဒကာေတာ္စြတ္စြဲသလို ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာဟာ သဂၤါယနာတင္ၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ေဒသနာေတာ္တို႔ကို ျပင္ဆင္ထားတယ္လို႔ ခိုင္လံုးေသာ အေထာ က္အထားျပႏိုင္ပါက၊ ဒကာႀကီးတို႔ အစၥလာမ္ဘာသာ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာမစဥ္းစားပဲ အစၥ လာမ္ဘာသာထဲကို ဦးဇင္းကိုယ္တိုင္၀င္ေရာက္ပါမည္လို႔ ရဲရဲႀကီးကတိေပး လိုက္ပါရဲ႕ဒကာႀကီး။

ဒကာႀကီးေျပာသလို ကုရ္အာန္စာအုပ္ဟာ ေကာင္းကင္ေပၚက က်လာတယ္ဆိုတဲ့ တိက်ခို င္လံုၿပီး၊အာဂမယုတၱိ၊သဘာ၀ယုတၱိရွိရွိနဲ႔ ကမၻာႀကီးကိုခ်ျပႏိုင္မည္ဆိုပါက အျခားဘာသာ၀င္ေတြ အားလံုဟာ သူတို႔ရဲ႕မူရင္းဘာသာကိုစြန္႔ပယ္ၿပီး ဒကာႀကီးတို႔ အစၥလာမ္ဘာသာထဲ ၀င္ေရာက္ လာႏိုင္ပါ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မူဆလင္အႏြယ္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ားတိုးပြားမ်ားျပားလာႏိုင္ေအာ င္ ေကာင္းကင္ ေပၚကေန ကုရ္အာန္ စာအုပ္က်လာပံုကို ယုတၱိရွိရွိ သက္ေသျပသင့္ပါေၾကာင္း ေစ တနာေကာင္းျဖင့္ အႀကံေပးလိုပါတယ္။

ဦးဇင္းတို႔ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့၀ါဒတခု၊အယူအဆတခုကို ေရွးအစဥ္အဆက္ပုဂၢိဳလ္ ေတြယံုၾကည္လက္ခံလာလို႔၊မိဘေတြ၊ဆရာသမားေတြ၊ဘာသာေရးေခါင္း ေဆာင္စသူေတြလက္ခံထားလို႔ဆိုၿပီး မယံုၾကည္ခိုင္းပဲ ကိုယ္ပိုင္အသိ ဉာဏ္နဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ ေ၀ဘန္ဆန္းစစ္ၿပီးမွ ယံုၾကည္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းထားပါတယ္။ ဘာသာေရလြတ္လပ္ ခြင့္ကိုေတာင္ မက အေတြးအေခၚလြတ္လပ္ခြင့္ကိုေတာင္ ျပည့္ျပည့္၀၀ႀကီးေပးထားတာပါ။

ဒကာႀကီးရဲ႔ ဒုတိယေမးခြန္းျဖစ္တဲ့ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ တက္တက္ စင္ေအာင္ ကြဲေနတာေတြ ဘာေၾကာင္႔ရွိေနတာလဲ? ဟူေသာေမးခြန္းကို ဆက္ၿပီးေျဖ ၾကားေပးပါမယ္။

ေထရ၀ါဒ ႏွင့္မဟာယာနဟာအေပၚယံအသြင္သ႑ာန္အနည္းငယ္ကြဲလြဲေနတာမွန္ေပမဲ့ ‘အႏွစ္သာရ’ ႏွင့္ ရယ္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ လံုး၀အတူခ်ည္းသာျဖစ္ပါတယ္။

ဥပမာ။ ။

ေထရ၀ါဒ ႏွင့္ မဟာယာန ႏွစ္ခုလံုးသည္
(၁) ျမတ္စြာဘုရားကို နွစ္ဖက္စလုံးက ဆရာ အျဖစ္လက္ခံၾကတယ္။
(၂) သစၥာ ေလးပါး တရားေတာ္ကို ႏွစ္ဖက္လံုးက အျပည္႔အ၀လက္ခံၾကတယ္။
(၃) မဂၢင္ရွစ္ပါး တရားကိုလဲ လက္ခံတာခ်င္း တူညီတယ္၊
(၄) ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာေတာ္ကို လက္ခံတာလဲ တူညီတယ္၊
(၅) ဖန္ဆင္းရွင္ကို ႏွစ္ဖက္လံုးမွာ လက္မခံပဲ ပယ္ၿမစ္ပါတယ္။
(၆) အနိစၥ ၊ဒုကၡ၊အနတၱ နဲ႔ သီလ၊သမာဓိ ၊ပညာေတြကို ႏွစ္ဖက္လံုးက လက္ခံၾကတယ္။

Mahayana and Theravada
Now, what is the difference between Mahayana and Theravada?
I have studied Mahayana for many years and the more I study it, the more I find there is hardly any difference between
Theravada and Mahayana with regard to the fundamental teachings.
1- Both accept Sakyamuni Buddha as the Teacher.
2- The Four Noble Truths are exactly the same in both schools.
3- The Eightfold Path is exactly the same in both schools.
4- The Paticca-samuppada or the Dependent Origination is the same in both schools.
5- Both rejected the idea of a supreme being who created and governed this world.
6- Both accept Anicca, Dukkha, Anatta and Sila, Samadhi, Panna without any difference.

ထိုကဲ့သို႔ အႏွစ္သာရပိုင္းမွာ ေထရ၀ါဒ ႏွင့္ မဟာယာနဟာအားလံုးလက္ခံက်င့္သံုးျခင္းဟာအတူ တူပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးဇင္းတို႔၏ ၀ါဒႏွစ္ခုလံုးဟာ ဒကာႀကီးတို႔မူဆလင္ ဂိုဏ္း ကြဲမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆြန္နီမူဆလင္ ႏွင့္ဆီးရို က္မူဆလင္ေတြလို အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ အၾကမ္း ဖက္ျခင္း၊စသည္မ်ားျပဳလုပ္ ျခင္းနဲနဲမွမရွိပါဘူူးဒကာ၊ ဒကာတို႔အစၥလာမ္ေတြဟာ ဘာသာမတူလူမ်ိဳးျခားကိုအသာထားလို႔ ဆြန္ နီနဲ႔ ဆီးရိုက္လို ဘာသာတူသူ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ကြဲလြဲမႈအည္ငယ္ေၾကာင့္ တိုက္ခိုက္ရန္မူေန ၾကျခင္းဟာ ဒကာေတာ္တို႔လက္ခံက်င့္သံုးေနတဲံ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆံုးအမတရားေတာ္မ်ားႏွင့္ အမ်ားႀကီးသက္ ဆိုင္ပါတယ္ဒကာ။ေလာကမွာ ‘ကိုးကြယ္စရာ မ်ားစြာရွိႏိုင္ေပမဲ့လည္း စစ္မွန္ ေသာ၊ေအးခ်မ္းၿငိမ္းေအးေသာ၊ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း အမွန္တရားကေတာ့ တစ္ခုတည္း ပဲရွိႏိုင္ပါတယ္’ ဒကာႀကီး။

ဒကာႀကီးတို႔မူဆလင္မ်ားကိုယ္တိုင္အစၥလာမ္ဘာသာကိုငါတို႔ဘာ့ေၾကာင့္ကိုးကြယ္ဆည္း ကပ္ေနၾကသသလဲ …? ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါ၊ မွန္ကန္တဲ့ အေျဖရရွိႏိုင္ ဖို႔အတြက္ ဘာသာစြဲကင္းကင္းနဲ႔ ပညာဉာဏ္ေရွ႔ထားၿပီးအေျဖထုတ္ၾကည့္ၾကပါ။ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကလြတ္ေျမာက္ခ်င္လို႕၊ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ပါး ေအးခ်မ္းသာယာခ်င္လို႔၊ေလာကီေလာကုတၱရာ(ယခု ႏွင့္ေနာင္)အက်ိဳးရရွိခ်င္လို႔စတဲ့ေကာင္းျမတ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္အစၥလာမ္ဘာသာကိုကိုးကြယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဆိုရင္၊အစၥလာမ္ဘာသာက ငါတို႔ လိုလားေတာင္းတသလို ေအးခ်မ္းမႈႏွ င့္ အမွန္တရားကို အမွန္တကယ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိ၊မရွိ ဆိုတာကို ေတြးေတာဆင္ျခင္ ေလ့လာသင့္ပါ တယ္ဒကာႀကီး။

ဘာသာတရားတခုကိုကိုးကြယ္တဲ့အခါမွာမိမိရဲ့ဘ၀နဲ႔သံသရာတခုလံုးကိုေပဆပ္ၿပီး ကိုး ကြယ္ရတာျဖစ္လို႔ မိမိတို႔ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဘာသာတရားဟာ တကယ္အစစ္အမွန္ဟုတ္ရဲ႔ လား၊ တကယ္ေကာ ငါတို႔ေမ်ွာ္လင့္သလို ေအးခ်မ္းမႈ၊လြတ္ေျမာက္မႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္သလားဆိုတာကို ဘာသာစြဲကင္းကင္းနဲ႔ ကိုးကြယ္စရာဘာသာတရားကို ပညာဉာဏ္နဲ႔အသိဉာဏ္ဆိုတဲ့ မွတ္ေက်ာ က္ေပၚမွာ တင္ၿပီးစစ္ေဆးၾကည့္ပါ၊ ဒီလိုမွတ္ေက်ာက္တင္စစ္ေဆးတဲ့အခါ ငါဟာဘယ္ဘာသာ ၀င္၊ဘယ္လူမ်ိဳးစတဲ့ ငါစြဲေတြကိုပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ဘာသာမဲ့တေယာက္လို စည္းေဘးထြက္ၿပီးဘာ သာေတြကိုေလ့လာဆန္း စစ္ပါ၊ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ဘာ သာ၊ကိုုးကြယ္ထိုက္တဲ့ ဘာသာကိုပဲကိုးကြယ္ ပါဒကာေတာ္၊

“ကုန္ရံႈးရင္တစ္ေခါက္၊ လင္ရံႈးရင္ တစ္သက္၊ ကိုယ္ကြယ္မႈ(ဆရာ) ရံႈးရင္ တစ္သံသရာလံုးေမွာက္” ဆိုၿပီး ဦးဇင္းတို႔ျမန္မာ စကားပံုတစ္ခုရွိပါတယ္ ၊ဒီစကားပံုဟာ ကိုးကြယ္မႈဘာသာတရားမွန္ကန္ဖို႔ အေရး ႀကီးပံုကို သတိ ေပးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ ေလာကမွာတခဏသာအသံုးျပဳမဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာင္၀ယ္ယူတဲ့အခါမွာ ေကာင္း၊မေကာင္း၊အျပစ္အနာဆာရွိ၊မရွိစစ္ေဆးၾကည့္ၾကေသရင္ မိမိတို႔ရဲ႕ ဘ၀တခုလံု၊ သံတရာတစ္ေလွ်ာက္လံုးတဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ဘာသာတရားကိုေရြးခ်ယ္တဲ့အခါ ပို၍စစ္ေဆးေလ့လာ မသင့္ေပဘူးလားဒကာေတာ္၊

“ေထရ၀ါဒခ်င္း အတူတူလုိ႔ ေျပာေနတဲ့ မုိးျပာဂုိဏ္းကုိေရာ လူႀကီးမင္း ဘယ္လုိျမင္ပါ သလဲ?”ဆိုတဲ့ ဒကာစုိက္ယဒ္ဟာဂ်ီေဘလားလ္ႏူးရ္ ရဲ႕ေမးခြန္းကိုေျဖရရင္ ပထမအေနနဲ႔ေထရ၀ါဒ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို နာလည္ သိျမင္ေအာင္ ရွင္းျပပါမယ္။ ေထရ၀ါဒဆိုတာ “ေထရာနံ ၀ါေဒါတိ ေထရ၀ါေဒါ၊ ဆိုတဲ့ ေဒသနာေတာ္နဲ႔အညီ ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားေတာ္မူထားတဲ့ တရားေဒသနာ ေတာ္တို႔ကို ဗုဒၶျမတ္စြာသက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္မူစဥ္ကာလကအတုိင္း၊ “ျပဳျပင္ျခင္း၊ျဖည့္စြ က္ျခင္း၊ပယ္ႏႈတ္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိပဲ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္ျမတ္အတုိင္း သင္ယူျခင္း၊လိုက္နာျခင္း၊ေဟာေျပာပို႔ခ်ျခင္း၊က်င့္သံုးျခင္းအားျဖင့္ ေနေတာ္မူၾကတဲ့သံဃာေတာ္ျမတ္တို႔၏ ၀ါဒကို ေထရ၀ါဒဟု ေခၚဆိုတာျဖစ္ပါတယ္”

သို႔ဆိုလွ်င္ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ေဒသနာတရားေတာ္အတုိင္းသင္ၾကားျခင္း၊လိုက္နာျခင္း၊ ေဟာေ ျပာပို႔ခ် ျခင္း၊က်င့္သံုးျခင္းမရွိတဲ့ အဓမၼ၀ါဒီ မိုးျပာဂိုဏ္းဟာ ေထရ၀ါဒဟုတ္၊မဟုတ္ဆိုတာကို ဒကာ ႀကီးတို႔တြင္ မူႀကိဳအဆင့္မွ် အသိပညာရွိမည္ဆိုက နားလည္္သေဘာေပါက္ပါလိပ္မယ္လို႔္ထင္ ပါတယ္။မိုးျပာဂိုဏ္းရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွေနၿပီး ဘယ္သူေတြကအားေပးအားေျမွာက္ ေထာက္ ပန္႔ေပး ေန တယ္ ဆိုတာကို ဒကာႀကီး တို႔ မူဆလင္ထိပ္ပိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ သိရွိႏိုင္ပါလိပ္မယ္ဒကာ ႀကီး။

ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းျဖစ္ေသာ အရိမၼေတယ(အရိေမတၱယ် ဟုေရးမွသာမွန္၏) ျမတ္စြာ ဘုရားပြင့္မယ့္ ကိစၥကုိ ဘယ္လုိယုံၾကည္ထားပါသလဲ? ေမးခြန္းကိုလည္း ဥပမာေလးတခု ေျပာျပ လိုက္လွ်င္ ဒကာႀကီးအ ေနျဖင့္ ရွင္းလင္းသေဘာေပါက္သြားပါလိပ္မယ္။

ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုုးျဖစ္တဲ့ဘုရားအျဖစ္ကိုရွိဖို႔ဆိုတာကုိအသာထား B.A,B.Sc,ကဲ့သို႔ဘြဲ႔ေလးတစ္ဘြဲ႔ရရွိရန္အတြက္ကိုပင္ငယ္စဥ္အစကေလးဘ၀မွစၿပီးမူႀကိဳတန္း၊မူလတန္း၊ အလယ္ တန္း၊ အထက္တန္းအျပင္ တကၠသိုလ္အထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ေတြ၊ေငြေတြ ေပးဆပ္ျဖည့္ ဆည္း ခဲ့ၾကရတာမ ဟုတ္ပါလား၊ မူႀကိဳ၊မူလတန္းမွ အထက္တကၠသိုလ္အထိ တက္ေရာက္သင္ ယူခဲ့ျခင္းမရွိပဲ ဘယ္ဘုရားကမွ ေရာ့အင့္ B.A,M.A,ဘြဲ႔ေတြရေစဆိုၿပီးလုပ္ေပးလို့မရႏိုင္ပါဘူး၊ အကယ္၍ လုပ္ေပးမယ္လို႔ေျပာရင္လဲ ဒါဟာအမွန္တရားနဲ႔ကင္းကြာသြားပါလိပ္မယ္၊ ဘုရားကိုအား ကိုးၿပီး စာမက်က္ပဲေနမည္ဆိုက ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ မွန္ကန္တဲ့စာေမးပြဲေအာင္ႏိုင္မွာမဟုတ္သလို စာေမးပြဲကိုလည္း ဘယ္ဘုရာသခင္ကမွ ကိုယ္စားလာၿပီး စာေမးပြဲေျဖဆိုေပးမွာမဟုတ္ပါဘူး။

ဒီလိုေလာကီဘြဲ႔တစ္ခုအတြက္အတြက္အခ်ိန္ေတြ၊ေငြေတြ၊ႀကိဳးစားမႈေတြနဲ႔ ျဖည့္က်င့္အားထုတ္ရေသးရင္ဘုရားျဖစ္ဖို႔ရန္အတြက္ဘယ္ေလာက္ထိအားထုတ္ျဖည့္ဆည္းရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္ တိုင္သာဆံုးျဖတ္ပါ၊ဘာအားထုတ္ျဖည့္က်င့္ ၊ႀကိဳးစားမႈမွမရွိပဲဘုရားသခင္္ျဖစ္ေပၚလာသည္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္၏၊မျဖစ္ႏိုင္၏ဆိုတာကို ဒကာႀကီးကိုယ္တိုင္သာ အေျဖရွာပါဒကာ။

ဦးဇင္းတို႔ဗုဒၶဘာသာအရ ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူမဲ့ အရိေမတၱယ်အေလာင္းေတာ္ဟာ ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း ဒါန၊ သီလစတဲ့ပါရမီေတာ္ေတြကို ျဖည့္ဆည့္ေနျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၊စာမွန္မွန္ က်က္သူဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာေသျခာေပါက္ ဘြဲ႔ရရွိမွာျဖစ္ပါတယ္၊ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ခ်င္တဲ့သူဟာ ရန္ကုန္ကိုေရာက္မယ့္လမ္း ကိုေတာ့ ေသျခာေပါက္ေလ်ွာက္ရပါလိပ္မယ္ဒကာ၊ ထမင္းစားခ်င္ ရင္ေတာ့ ထမင္းကိုခ်က္ရပါမယ္ ဘယ္ဘုရားသခင္ကမွ ထမင္းေရာက္ေအာင္လုပ္ေပး မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘြဲ႔ရခ်င္သူေက်ာင္းတက္တာ၊ ရန္ကုန္ေရာက္ ခ်င္သူ ရန္ကုန္ေရာက္မယ့္လမ္း ကိုသြားတာ ၊ ထမင္းစားလိုသူ ထမင္းခ်က္တာဟာ တကယ္မွန္တဲ့ လမ္းစဥ္ပါ၊ဘာမွသံသယ၀င္ စရာမရွိပါဘူး၊ ဘာအ က်င့္မွမက်င့္ေဆာင္ပဲ ဗုန္းကနဲ႔ဘုရားေပၚလာျခင္းသည္သာ သံသယပြားစ ရာမဟုတ္ပါလားဒကာေတာ္။

ဒကာေတာ္စိုက္ယဒ္ဟာဂ်ီေဘလားလ္ႏူးရ္ေရ ဒကာေတာ္တို႔ အစၥလာမ္ဘာသာကိုဒကာ ႀကီးဦးေန မ်ိဳးေ၀က ကုရ္အာန္စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ကာေမးခြန္ထုတ္သလို ဒကာႀကီးလဲ ေနာင္အ ခ်ိန္မွာ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ထဲမွထုတ္ႏႈတ္ၿပီးအဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာကိုထုတ္ႏႈတ္ေမး ႏိုင္္လိပ္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ဒကာ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ဒကာႀကီးကို ေမးလိုသည္မွာ ဗုဒၶျမ တ္စြာရဲ႔ အေၾကာင္းဘ၀ျဖစ္စဥ္ဗုဒၶ၀င္လို ဒကာႀကီးတို႔အလႅာမွာ တိက်ခိုင္လံုတဲ့အထၳဳပၸါဒ္ဘ၀ျဖစ္စဥ္ နွင့္ ဗုဒၶဘာသာတြင္ရွိေသာ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ၊ ေသာတာပတၱိ၊ သကဒါဂါမိ၊အနာဂါမိ၊အရဟတၱ စတဲံ က်င့္စဥ္လမ္းစဥ္မ်ားကဲ့သို႔မွန္ကန္တိက် ေအးခ်မ္းေသာ က်င့္စဥ္မ်ိဳးကိုရွိပါသလား လို႔အျမည္းသေဘာေမးခြန္းထုတ္လိုပါတယ္၊ ဒကာေတာ္ဟာဂ်ီႏွင့္မိတ္ေဆြမ်ား အမွန္တရား ကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိၿပီး “အျမင္မွန္ရကာ အမွားျပင္ႏိုင္၍ လမ္းမွားပယ္ေဖ်ာက္ လမ္းမွန္ေရာက္ပါေစဟု ပတၳနာျပဳဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ဒကာေတာ္.။

(ဘာသာတရားအဆီအႏွစ္၊ ကိုယ္စီသံုးေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ)

ဓမၼ၀ီရ အရွင္ေတဇနိယ

Ph,D(Thesis)

http://www.ashintejaniya.com/

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္စစ္ ဝိပႆနာရိပ္သာ

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္စစ္ ဝိပႆနာရိပ္သာ

...။ ခံစားတာ ေဝဒနာ...။ တင္းတယ္ ေတာင္႔တယ္ႀကီးေပၚမွာ ေဝဒနာလို႔ သြားသိေနတာ အပိုႀကီးပဲ...။ တင္းရတဲ႔ ၾကားထဲ ငါမွတ္ေနတာ ပင္ပန္းတယ္ဆုိၿပီး ဖယ္ထုတ္ လိုက္တယ္...။ သညာ ပယ္သြားၿပီဆိုတာ ကိုယ္မသိဘူး..။ သညာကို ဖယ္လိုက္တာ ဥာဏ္က...။ တင္းတယ္ေတာင္႔တယ္နဲ႔ ေျဗာင္ႀကီး ျဖစ္ေနေရာ...။
မွတ္တဲ႔စိတ္ အခုအခံ မရွိေတာ႔ဘူး...။ ရွင္းေနတယ္...။ ခံစားတာ ဘယ္သေဘာလဲ ...ေဝဒနာ ဘယ္ဥစၥာလဲ ဆိုတာ အသာေလး တက္တဲ႔အေပၚမွာ ရပ္ၿပီး သည္းခံၿပီး ေအးေဆးေလးၾကည္႔ေနမွ ကိုယ္က တင္းတဲ႔ သေဘာကို မဲတာ ... အေရွ႔မွာ မဟုတ္ဘဲ အေနာက္မွာ မခံခ်င္တာကို ခံစားေနရတဲ႔ သေဘာေလးကို ဥာဏ္က လွည္႔လည္း ျမင္လုိက္ေရာ တင္းတာ ေတာင္႔တာ ျဖတ္ဆို ခ်ဳပ္သြားေရာ...။ ဥပမာ - ဟင္းခ်ဳိေတြ ခ်က္ ဘူးလား...ဟင္းခ်ဳိျမည္းေတာ႔ မီးဖိုေပၚမွာ ျမည္းလား ..ေအာက္ခ်မွ ျမည္းလား...မီးဖိုေပၚမွာ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ၿပီး ျမည္းေတာ႔ ဒီအပူကို ျမည္းလုိက္တဲ႔ အခါက်ေတာ႔ ဝမ္းထဲမွာ ဒီေရေႏြးေရာက္လာေတာ႔ ေအးလား.. ပူလား.. ပူပါတယ္ဘုရား..။
ပူေတာ႔ ဒါရိုက္ေသာက္လား မွုတ္ေသာက္လား...။ မွုတ္ေသာက္ပါတယ္ဘုရား...။ ဘာလို႔ မွုတ္လဲ... ပူလို႔ မွဳတ္ပါတယ္ဘုရား...။ ေသာက္ၾကည္႔လုိက္တဲ႔အခါက်ေတာ႔ ပူတာကို သတိ ထားလား ... ေပါ႔တာ ငန္တာ ကို သတိထားလား..ပူတာကို သိတယ္..ဒါေပမယ္႔ အေပါ႔ အငန္ကို သတိထားတာ ..။ ဒီဟင္းကို ျမည္းလုိက္ တဲ႔အခါမွာ ပါလာတဲ႔ အရည္ကေတာ႔ ပူမွာပဲ ...။ ပူတာကို သတိထားႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး ...။ ပူမယ္ဆို တာကိုေတာ႔ သိတယ္..။ သူ႔မွဳတ္ၿပီးေတာ႔ ပူတာကို ဂရုမစိုက္ဘူး ... အေပါ႔အငန္ကို ဂရုစိုက္သလို .. အဲ႔ဒီ အေပါ႔အငန္ကို ဂရုစိုက္တာ ေဝဒနာ ခံစားတာကို ရႉတာနဲ႔ တူတယ္ ။ ဇြန္းပူတာက တင္းတာ ေတာင္႔တာ နဲ႔တူတယ္ ။ ဒီႏွစ္ခု ကြဲဖို႔အေရးႀကီးတယ္ ...။
တင္းတာ ေတာင္႔တာက ဇြန္းထဲက ပူတာနဲ႔ တူတယ္...။ ခံစား ေနရတာက အေပါ႔အငန္န႔ဲတူတယ္..။ အဲ႔ဒီ ႏွစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာခြဲၿပီးေတာ႔ တင္းတစ္လံုး ေတာင္႔တစ္ လံုးတက္လာရင္ အဲ႔ဒီ ဥပမာ သာဓကေတြနဲ႔ ေထာက္ၿပီး ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရင္ ဘာလို႔ မရႏိူင္မွာလဲ...။ ခံစားတာ သပ္သပ္ ..တင္းတာ ေတာင္႔တာ
သပ္သပ္ ...။ တင္းတာ ေတာင္႔တာကို မွီၿပီးေတာ႔ မွ ခံစားမွုေပၚရတယ္ ..။ နားနဲ႔ အသံနဲ႔ ၾကားမွ ဘာသံလဲ ဆိုတာ နားေထာင္ခ်င္တာေလးက ခံစားမွုသေဘာပဲ...။ မ်က္စိနဲ႔ အဆင္းနဲ႔ ျမင္ရတ႔ဲအေပၚ ဘယ္သူပါလိမ္႔ ဘယ္ဝါပါလိမ္႔ ဆိုၿပီး သြားၿပီး ခံစားၾကည္႔လိုက္ေတာ႔မွ ဘယ္သူပဲ ဘယ္ဝါပဲ ခံစားတဲ႔သေဘာ
ေပၚေပၚ လာတယ္..။ ေဝဒနာဆိုတာ တင္းတာ ေတာင္႔တာ ေညာင္းတာ ကိုက္တာႀကီး ေဝဒနာပါဆုိၿပီး ရုန္းရုန္း ေနၾကတယ္ ..။
အဲ႔ဒီ တင္းတာ ေတာင္႔တာက ေက်းဇူးရွင္ ..။ သူေပၚမွ ခံစားတဲ႔သေဘာ ေဝဒနာကို ရႉလို႔ရမယ္ ..။ အဲ႔ဒီေဝဒနာနဲ႔ ဓာတ္နဲ႔ မကြဲတဲ႔အတြက္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ျဖစ္ေနတာ..။ ေယာဂီတိုင္း အဲ႔ဒီေနရာမွာ ၁ဝ တန္းစာေမးပြဲ ...။ ဒီယားရင္ ကုတ္ ... ေညာင္းရင္လည္း လွဳပ္ရျပန္ၿပီ ... ဆိုကတည္းက ဒီတရားဟာ ကၠရိယာပုတ္-၄-ပါးမွာ ဒီေဝဒနာ ဓာတ္တစ္လံုး တက္လာလုိ႔ ျပင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ကၠရိယာ ပုတ္ဖံုးသြားတယ္ ...။ ဓာတ္သေဘာျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတာကို မျမင္ရဘူး...။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ဒီဓာတ္တစ္လံုး ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တာကို ျမင္ရေအာင္ ကၠရိယာပုတ္ မဖံုးရေအာင္ မျပင္ရဘူး...မျပင္ေတာ႔မွ ဒီဓာတ္တစ္လံုး ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတဲ႔ ခ်ဳပ္တာကိုလည္း ေျပာင္းသြားေရာ ခံစားမွု စိတ္ကေလး ခ်ဳပ္သြားတာကို မ်က္ေမွာက္ ျပဳလိုက္ရတယ္ ...။ အဲ႔ဒီမွာ မဲၾကတာပါပဲ ...။
ပထမေတာ႔ မခ်ဳပ္ခင္ေတာ႔ ကိုယ္က ခံစားရေနတာပါပဲ..။ ခံစားတဲ႔ ေဝဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔က သြားေပါင္းေနတာပါပဲ...။ တင္းတစ္လံုး ေတာင္႔တစ္လံုးလည္း ခ်ဳပ္သြားေရာ ခံစားမွုလည္း ခ်ဳပ္သြားေရာ...။ ခ်ဳပ္လည္း ခ်ဳပ္ေရာ ျပတ္သြားလို႔ကေတာ႔ ေဝဒနာသက္သက္ ဘဝင္ သက္သက္ ဘဝင္မွာ ၾကည္ၿပီးေတာ႔ က်န္ေနခဲ႔တယ္ ..။ တင္းတဲ႔ ေတာင္႔တဲ႔အေပၚမွာ ခံစားတဲ႔သေဘာ ေဝဒနာကို ရွဳယူသြားတယ္ ...။ အဲ႔ဒီ ခံစားတာႀကီးနဲ႔ ငါနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေဟာတင္းတာ ေတာင္႔တာႀကီးကို နင္းမဲေနေတာ႔ မွားတာေပါ႔...။ အေၾကာင္း မသတ္ဘဲ အက်ဳိးသြားသတ္ေတာ႔ ဘာၿဖစ္လဲဆိုေတာ႔ အက်ဳိးသတ္ေတာ႔ အေၾကာင္း မရပ္ဘူးေပါ႔...။ ေၾကာင္းသတ္မွ အက်ဳိးရပ္တာ...။ ေဝဒနာ နိေရာေဓာ နိဗၺာနံ ...နိဗၺာန္လိုခ်င္ရင္ ေဝဒနာ ျမင္ေအာင္ ရႉရပါလိမ္႔မယ္...။

“ေသၿပီး ၇ ရက္ (သုိ႔) အႏၲရာဘ၀၀ါဒ”

Tin Maung “ေသၿပီး ၇ ရက္ (သုိ႔) အႏၲရာဘ၀၀ါဒ” •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• အႏၲရာဘ၀၀ါဒ လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးေသာအခါ (၇) ရက္မလည္မီ မိမိပိုင္ဆိုင္ရာေနအိမ္ (ဘံု) ထဲတြင္ တေစၧသူရဲဘ၀ႏွင့္ ရွိေနျပီး (၇)ရက္ ျပည့္ေျမာက္ေသာအခါမွသာ မိမိလားေျမာက္ရမည့္ ဘံုဘ၀အေထြေထြသို႔ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသည္ဟူေသာ “အယူ၀ါဒ”တစ္ခုရွိပါ၏။ ယင္းအယူအဆ၌ သက္၀င္ယံုၾကည္သူဦးေရမွာလည္း အထုအထည္ ပမာဏၾကီးမားလွပါ၏။ ေကာင္းျပီ လူေသေသာအခါ လားရာဂတိတစ္ခုသို႔ တိုက္ရိုက္ကူးေျပာင္းျခင္းမရွိဘဲ တေစၧသူရဲဘ၀ကို “ၾကားခံ” ထားရသည္ဆိုျခင္းမွာ မွန္ကန္ပါသေလာ။ ယင္းအယူ၀ါဒသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဓမၼႏွင့္ ကိုက္ညီပါ၏ေလာ။ လူေသျပီးေနာက္ တေစၧသူရဲဘ၀ႏွင့္ (၇)ရက္ေနျပီးမွ တေစၧသူရဲဘ၀ကို ၾကားခံထားျပီးမွ ဘံုဘ၀တစ္ခုခုသို႔ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသည္ဟူေသာ အယူမွာ “အႏၲရာဘ၀၀ါဒ” ျဖစ္ပါသည္။ ယင္း အႏၲရာဘ၀၀ါဒသည္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဓမၼ ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ျခားနားေသာ အယူ၀ါဒ ျဖစ္ပါ၏။ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရမူ လူကြယ္လြန္ေသာအခါ စုတိစိတ္ခ်ဳပ္ျပီးေနာက္ ေနာက္တစ္ဘ၀မွာ ပဋိသေႏၶစိတ္ (ခ်က္ခ်င္း) ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ၾကားခံဘ၀တစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါေခ်။ ●တစ္ခါက ျပင္သစ္ပညာရွင္မ်ားက ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ “လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး”အား “၀ိညာဥ္သည္ အတြယ္ရွိမွ ျဖစ္ပါသလား (သို႔) မတြယ္မီ အလြတ္အေလ်ာက္ ျဖစ္ေနပါသလား။ အစိမ္းတေစၧျဖစ္သည္ ဆိုေသာစကား မွန္ပါသလား”ဟူ၍ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက- “အတြယ္ရွိမွ ျဖဳတ္သည္။ အတြယ္မရွိမီ အၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အျဖစ္၌ အလြတ္ အေလ်ာ္ျဖစ္၍ေနရသည္ မဟုတ္ေပ။ အတြယ္မရွိမီ အၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အျဖစ္၌ အလြတ္အေလ်ာက္ျဖစ္၍ ေနရေသးသည္ဟူေသာအယူသည္ အႏၲရာဘ၀ဒိဌိ အယူမည္၏။ ထိုအယူကို ဗုဒၶဘာသာက်မ္းဂန္ တုိ႔၌ ပယ္ဖ်က္လ်က္ရွိၾက၏။ သတၱ၀ါတို႕၌ ျပဳခဲ့ေသာကံအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾက၏။ ကြယ္လြန္ေသာအခါ သူျပဳခဲ့ေသာကံႏွင့္ ေလ်ာ္ညီထိုက္တန္သည့္ ဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္ရေပသည္။ ကြယ္လြန္သူ၌ အားအရွိဆံုးျဖစ္ေသာ “ကံ” တစ္ခုသည္ မိမိ၏သက္ဆိုင္ရာဘံု၌ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာဘ၀ကိုသာ ျဖစ္ေစပါ၏။ အျခားေသာဘ၀တစ္ခုကို ၾကားခံမျပဳပါ။” ●လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးစုတိစိတ္ျဖစ္ျပီးသည္ႏွင့္ ဘ၀သစ္ ပဋိသေႏၶစိတ္သည္ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ေပၚေၾကာင္းကို ေက်းဇူးရွင္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း ဤသို႔မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးစုေတစိတ္ႏွင့္ ဘ၀သစ္ပဋိသေႏၶစိတ္သည္ လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးခ်ိန္ကို ကုေဋတစ္သိန္းေလာက္စိတ္လွ်င္ တစ္စိတ္ေလာက္သာ အခ်ိန္ၾကာ၏။ ဘ၀ေဟာင္းကစုေတသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဘ၀သစ္မွာ ျဖစ္ရေတာ့၏ ဟုဆိုလိုသည္။ အိမ္အနီးအပါး၌ တေစၧျပိတၱာျဖစ္ေနသူမ်ားသည္ ထိုတေစၧၧဘ၀မွာပင္ အသစ္ျဖစ္ရ၏။ နတ္ျပည္ႏွင့္ ငရဲျပည္သို႕ ေရာက္မည့္သူလည္း ထိုအေတာအတြင္းမွာပင္ ထိုဘ၀သစ္၌ ျဖစ္ျပီးေလ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ အေလာင္းေကာင္ကို သခၤ်ဳိင္းမွာျဖစ္ေစ၊ အိမ္မွာျဖစ္ေစ သရဏဂံုတင္ေၾကာင္းကို ေသလြန္သူတို႔ သိဖို႔အေရးမွာ အလွမ္းေ၀းလွေခ်၏။ သိမည္ဆိုလွ်င္ အိမ္အနီး၌ သုသာန္အနီး၌ တေစၧ၊ ျပိတၱာျဖစ္ေနသူေလာက္သာ သိခြင့္ရွိသည္။ အကယ္တႏၲဳ ေသဆံုးသူသည္ ကံအေၾကာင္းမလွေသာေၾကာင့္ တေစၧသရဲဟု ေခၚေသာ ပရဒတၱဴပဇီ၀ိတျပိတၱာျဖစ္လွ်င္ ထိုျပိတၱာဘံု၌ (၇)ရက္မွ် ေခတၱေနျခင္းမဟုတ္။ မိမိပိုင္ဘံုမွာ ကာလအပိုင္းအျခားမရွိ ေနျခင္းမ်ိဳးသာျဖစ္ပါ၏။ တေစၧသူရဲျဖစ္တိုင္းလည္း သူ႕မိသားစုႏွင့္ အိမ္ရာ , အေဆာက္အဦး အနီးအပါးမွာ မေနထိုင္ပါ။ မိမိ၏ မိသားစုႏွင့္ အိမ္ရာ ဥစၥာအေပၚ စြဲလမ္းတပ္မက္ေသာ တေစၧသူရဲေတြသာ အိမ္အနီး၀န္းက်င္တြင္ က်င္လည္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေသဆံုးျပီး (၇)ရက္ၾကာမွ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ျခင္းသည္ “အႏၲရာဘ၀၀ါဒီ” တို႕၏ အယူ၀ါဒ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ၀င္ေရာက္ေရာေႏွာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြယ္လြန္သူအတြက္ ရည္မွန္းျပီး သပိတ္သြတ္ဆြမ္းေကြၽး အလွဴဒါနျပဳ အမွ်ေ၀ျခင္းသည္ (၇)ရက္ ရည္လည္မွ မဟုတ္ဘဲ ေသဆံုးျပီး တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ကြယ္လြန္သူကလည္း ပရဒတၳဳပဇီ၀ျပိတၱာျဖစ္ေန၊ အမွ်ေ၀ျခင္းကိုလည္း သာဓုေခၚႏိုင္ခဲ့လွ်င္ တစ္ရက္ ၊ ႏွစ္ရက္ အတြင္းမွာ ျပိတၱာဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လွ်င္လည္း လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သို ့မဟုတ္ ျပိတၱာဘ၀အဆင့္အတန္းျမင့္မားႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ●ဤ “အႏၲရာရာဘ၀အယူ၀ါဒ” အေပၚတြင္ ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ ဆရာေတာ္ၾကီးကလလည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေ၀ဖန္ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူခဲ့ဖူးပါသည္။ “လူေသလုိ႔ ရုပ္ခႏၶာၾကီး ပ်က္စီးသြားတဲ့အခါ၊ အသက္၀ိညာဥ္ကေလးဟာ ရုပ္ခႏၶာၾကီးထဲက မပ်က္စီးဘဲ ထြက္ခြါသြားျပီးေတာ့ သခၤ်ဳိင္းမွာျဖစ္ေစ၊ ေသသူရဲ႕ အိမ္နားပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ေစ လွည့္လည္သြားေနတယ္လို႔ အခ်ိဳ႕ယူဆၾကတာေပါ့။ “ေသသူရဲ႕ ၀ိညာဥ္ဟာ သူရွိေနေၾကာင္းကို သိရေအာင္ ကိုယ္ထင္ရင္လဲ ျပတယ္။ အိမ္တံခါးကိုလဲ လာေခါက္တယ္။ အိမ္ေအာက္မွာ ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ထဲမွာျဖစ္ေစ၊ ေျခသံ တရွပ္ရွပ္နဲ႔ သြားလာလႈပ္ရွားေနတယ္” စသည္ျဖင့္ ယူဆ စြဲလန္းၾကတယ္။ ဒါကိုပဲ သူရဲ တေစၧလို႔ ေခၚေ၀ၚသမုတ္ၾကျပန္တယ္။ သူ႔ကို ရည္မွန္းျပီး ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ျခင္း စတဲ့ဒါနကုသိုလ္ကို ျပဳလုပ္ရင္ အဲဒီ၀ိညာဥ္ အတၱေလးက သာဓုေခၚျပီး တြယ္ရာမဲ့ တ၀ဲလည္လည္ေနတဲ့သူရဲ၊ တေစၧဘ၀မွ ကြၽတ္လြတ္သြားတယ္။ အဲဒီလို ကြၽတ္လြတ္သြားျပီးမွပဲ သူေရာက္ထိုက္တဲ့ ေနာက္ဘ၀တစ္ခုကို ေရာက္သြားရတယ္လို႔ အမ်ားအားျဖင့္ ယူဆစြဲလမ္းၾကတယ္။ ဒီ အယူအဆမ်ိဳးကေတာ့ ေရာက္ထိုက္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးကို မေရာက္ရေသးမီ “ၾကားခံအႏၲရာဘ၀” တစ္ခုရွိေသးတယ္လို႔ ယူဆတဲ့ အယူမွားပါပဲ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ အရကေတာ့ စုတိစိတ္ခ်ဳပ္ျငိမ္းတဲ့ေနာက္ ေနာက္တစ္ဘ၀မွာ ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖစ္တာဟာ တစ္စကၠန္႔ေတာင္မၾကာပါဘူး။ ●“အႏၲရာဘ၀၀ါဒ” ကို မစြန္႕မူ၍ အျမဲယူက “နီယတမိစၧာဒိ႒ိ” ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်းဇူးရွင္ စတုဂီရိေတာင္ေလးလံုး ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း ဤသို႔ သတိေပးေတာ္မူခဲ့ပါသည္။" လူေသေသာ္ ရက္လည္မွ အိမ္ကသြားသည္ဟူ၍လည္း အယူမွားၾကသည္။ ေသေလျပီးလ်က္ အစားလာ၍ စားဦးမည္ဟု ခြက္ႏွင့္ ထမင္းကို အေလာင္းအပါးတြင္ တည္ထားၾကသည္။ ေသေသာ္စုတိစိတ္အဆံုး၌ ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖစ္၍ ဘ၀ျခားေလျပီျဖစ္လ်က္ အိမ္မွာ ခုနစ္ရက္ေနျခင္းစသည္ကို အဘယ္သုိ႔ ျပဳႏိုင္မွာအံ့နည္း။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀အဆံုး ေသျခင္းစုတိစိတ္ျဖစ္၍ ခ်ဳပ္သည္၏ အျခားမဲ့၌ ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖစ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ ေသျခင္းတိစိတ္ ႏွင့္ ပဋိသေႏၶ စိတ္အၾကားမရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ “ေသျပီးေသာ အသက္၀ိညာဥ္သည္ အိမ္မွာ (၇)ရက္ေနျပီးမွ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ သြားသည္” ဟူေသာ မွားေသာ အယူကို စြန္႕ကုန္ရွာ၏။ မစြန္႕မူ၍ အျမဲယူပါက “နိယတမိစၧာဒိ႒ိ” ျဖစ္ရာသည္။ အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္... လူေသေသာအခါ (၇)ရက္မလည္မီ တေစၧသူရဲ ၀ိညာဥ္ဘ၀ႏွင့္ အိမ္တြင္ ေ၀့၀ဲက်င္လည္ေနသည္ဟူေသာ “အႏၲရာဘ၀၀ါဒ”သည္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဓမၼႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖီလာျဖစ္ေသာ အယူ၀ါဒျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း လြတ္လြတ္စြန္႔လႊတ္ေရွာင္ခြာအပ္ပါ၏။ -【မင္းနန္ - ေမာ္ကြၽန္း】

တလမျပည့္မီေခါင္းမရိတ္ရပါ

Sumyat Aung with Win Htut Tara

တရားထိုင္လွ်င္သတိထားရမည့္ ၃ ခ်က္္

Wai Lin Aung

တရားထိုင္လွ်င္သတိထားရမည့္ ၃ ခ်က္္
*------------------------------
တရားထိုင္လွ်င္ အဓိပဓိ ၃ ပါး ထားရမည္

၁ အတၱာဓိပဓိ
၂ ေလာကာဓိပဓိိ
၃ ဓမၼာဓိပဓိ

အတၲာဓိပဓိဆိုတာက ငါဟာ တရားအားထုတ္ဖို ့
လာတာျဖစ္တယ္ အိမ္မွာအဆင္မေျပလို ့
မဟုတ္ဘူး မစားနိ ုင္မေသာက္နိ ုင္လို ့လာတာ
မဟုတ္ဘူး တရားလိုခ်င္လို ့လာတာျဖစ္တဲ့အတြက္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္တေလးတစားနဲ ့အားထုတ္မွ
အားထုတ္မွ သင့္ေတာ္မယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္
တန္ဘိုးထားျပီးအားထုတ္ရမယ္

ေလာကာဓိပဓိဆိုတာက ငါဟာတရားသာ
ထိုင္ေနတာ အေတြးေတြကမွတ္စိတ္ကိုမေရာက္ပဲ
အျပင္ကိုေတြးခ်င္ရာေတြးေနတယ္ တျခားသူေတြက
တရားထိုင္ေနတယ္လို ့ျမင္ေနေပမဲ့ ငါမမွတ္တာကို
ငါ့ရဲ့ကိုယ္ေစာင့္နတ္္ေတြ အဘိဥာဏ္ရတဲ့
တန္ခိုးရွင္ေတြ ေလာကပါလနတ္မင္းၾကီးေတြ
အစရွိတဲ့သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြက ငါမမွတ္တာကို
သိၾကတယ္ သူမ်ားေကြ်းတာစားျပီးမမွတ္နိ ုင္
တာဟာ ရွက္စရာေကာင္းလွတယ္လို ့သေဘာ
ထားျပီး ေလာကကိုအၾကီးအမွ ူးထားျပီး
ေသေသခ်ာခ်ာ အားထုတ္နိ ုင္ရမယ္

ဓမၼာဓိပဓိဆိုတာက ငါတရားမေတြ ့ေသးတာဟာ
တရားကမရွိလို ့မဟုတ္ဘူး ဘုရားအစရွိတဲ့
အရိယာသူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြဟာလည္း
ဒီရွ ူ ့မွတ္နည္းနဲလ့ပဲ နိဗၺါန္ကိုစံဝင္သြားၾကတာပဲ
ငါမေတြ ့ေသးဘူးဆိုတာဟာ လံုေလာက္တဲ့
ပါရမီမ်ိဳးေစ့နည္းေနေသးလို ့ပဲ ဒါ့ေၾကာင့္
ပါရမီျပည့္ေအာင္ ငါဟာတရားကို ေလးေလးစားစား
အားထုတ္မွသင့္ေတာ္မယ္ဆိုျပီး ဓမၼကို
အၾကီးအမွဴးထားျပီး အားထုတ္နိ ုင္ရမယ္

မိတ္ေဆြတို ့လည္း
တရားအားထုတ္တဲ့အခါ
အဓိပဓိသံုးပါးကို
ဦးထိပ္ထားနိ ုင္ၾကပါေစ

• • 
    

    
    

ျမင့္ျမတ္ေသာဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ.....

မင့္ျမတ္ေသာဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ.......

ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက..
ဆရာေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးႏွင့္ပါတ္သက္ၿပီး.....
မိမိျကားနာဘူးခဲ့တဲ့......
ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာအေၾကာင္းအရာတစ္ခုစီေလာက္..
ေျပာျပခ်င္ပါတယ္......။

တရားအားထုတ္တာ..ဝါသနာပါတဲ့..
ဓမၼမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က.....
ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး....သက္ေတာ္ထင္႐ွား႐ွိတုန္း
သူ..တရားစခန္းဝင္ခဲ့တဲ့.....
အေတြ့အၾကံဳတစ္ခုကို......
ေျပာျပပါတယ္.....။

တရားစခန္းမွာ...တရားေလ်ွာက္ေတာ့......
အဲဒီမိတ္ေဆြက...
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို.....
သူၾကဳံခဲ့ရတဲ့..အခက္အခဲႏွင့္...ပါတ္သက္ၿပီး.....
ေမးေလ်ွာက္ပါတယ္......။

ဆရာေတာ္ဘုရား.....
တပည့္ေတာ္..တရားထိိုင္ခ်ိန္မွာ...
မီးစက္သံက..ဆူလွပါတယ္ဘုရား.........။
တပည့္ေတာ္...သမာဓိလည္း..မရ...။
မီးစက္သံေၾကာင့္.....
တရားမွတ္လို႔လည္း...မရ.. ျဖစ္ရပါတယ္ဘုရား... လို႔..
ေလ်ွာက္ေတာ့.....
ဆရာေတာ္ႀကီးက.....
အသံအာရုံကို..ဂရုမစိုက္ႏွင့္....။
မိမိစိတ္မွာ..အသံေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာေတြ......
ျမင္ေအာင္ဂရုစိုက္..ဆိုၿပီး..ၫြန္ျကားခဲ့ပါတယ္....။

ေနာက္..သုံးရက္အျကာ.....
ဆရာေတာ္ျကီးႏွင့္ျပန္ေတြ႔ေတာ့....
အသံဟာ...အေႏွာက္အယွက္လို႔.......
စြဲေနတဲ့...ေယာဂီဟာ.......
သူ..မွတ္လို႔..မရတဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ.....
ထပ္ေလ်ွာက္ပါတယ္......။

အဲဒီမွာ...
ဆရာေတာ္ဘုရားျကီးက....
မနက္ျဖန္က်ေတာ့...ဘာမွ..မမွတ္ႏွင့္ေတာ့...။
ရိပ္သာထဲမွာ.....ေလ်ွာက္ၾကည့္ရင္း......
ဘာေတြျမင္ခဲ့သလဲဆိုတာ.......
ညေနက်..ေလ်ွာက္ပါလို႔.... ဆိုၿပီး......
မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္...... ။

ေယာဂီလည္း....
ေနာက္တစ္ေန႔...
ရိပ္သာထဲမွာ.....ေအးေအးေဆးေဆး ေလ်ွာက္ၾကည့္ရင္း...
ျမင္တာေတြကို...ဂ႐ုစိုက္ရင္း.....
မီးစက္နားေရာက္သြားပါတယ္......။

မေန႔က..တရားထိုင္ရင္း...
အေႏွာက္အယွက္ပဲလို႔...ယူဆခဲ့တဲ့....
မီးစက္က..ဆူညံသံဟာ.....
စိတ္ေအးလက္ေအး႐ွိေနခ်ိန္မွာ.....
အေႏွာက္အယွက္လို႔.....
မထင္ေတာ့ပါဘူး........။

ျပႆနာဟာ.
အာ႐ုံမွာ ...မ႐ွိဘူး.....။
မိမိစိတ္မွာပဲ..ရွိတယ္လို႔....တစ္ခ်က္နားလည္မိရင္း...
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို.....ေရာက္တဲ့ေနရာက....ေက်းဇူးတင္စြာႏွင့္....႐ွိခိုးဦးခ်ေနမိေတာ့ပါတယ္......။

သူေျပာတာကို.....နားေထာင္ရင္း......
မိမိစိတ္ထဲမွာလည္း....
ဆရာေတာ္ျကီးရဲ႕..ဥာဏ္ပညာႀကီးပုံကို....
ၾကည္ညိဳမဆုံးေအာင္.......... ျဖစ္ရပါတယ္...။

လူအမ်ားစုဟာ...
မ်က္စိႏွစ္လုံးဖြင့္ကတည္းက.......
တစ္ေန႔လုံး..ျမင္ခဲ့တာေတြကို....ျမင္မွန္းတစ္ခ်က္မွ..
မသိခဲ့ပါဘူး.....။
တစ္ခုခုကို...မဲဖို႔သာ.....
အားသန္ျကပါတယ္.......။
ျမင္တာကို...ဂရုစိုက္ဖို႔.......
ေမ့ေနတတ္ျကပါတယ္......။

ဒါေျကာင့္လည္း...
ျမင္တာ..ၾကားတာေတြႏွင့္..ပါတ္သက္ၿပီး....
ေလာဘ...ေဒါသ...ေတြျဖစ္ျပီး.....
သတိလက္လြတ္ ထိမ္းမႏိုင္ သိမ္းမရျဖစ္ျကရတာပါ....။

ေလ့က်င့္မထားတဲ့ေနရာကေန.....
ကိေလသာေတြ..ျဖစ္ခ်င္တိုင္း..........
ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ....။

အဲဒီေလာက္....
အသိဥာဏ္ပညာႀကီးေတာ္မူတဲ့........ဆရာေတာ္ျကီးဟာ
တရားနာရတာကို...အလြန္ႏွစ္သက္ေတာ္မူပါတယ္......။

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကရဲ႕....
တရားေခြေတြကိုလည္း.. ....
မၾကာခဏနာေလ့႐ွိပါတယ္......။

ဒါကို...သိတဲ့.....
တရားအားထုတ္တဲ့ရဟန္းတစ္ပါးက.....
ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကႏွင့္..ဆုံမိတဲ့အခါမွာ......
အဲဒီအေၾကာင္းကိုဳ...ေျပာျပေတာ့.....

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက က...
စကားတစ္ခြန္းျပန္ုေျပာပါတယ္.....။

ဆရာေတာ္ျကီးက....
တပည့္ေတာ္တရားေခြေတြကို... နားေထာင္တာဟာ.....
တပည့္ေတာ္ရဲ႕တရားေတြကို...တပည့္ေတာ္ထက္ ပိုနားလည္လို႔...နားေထာင္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...တဲ့....။

အပိစၧ ဆိုတဲ့...မျကြားဝါတတ္တဲ့....
ႏွိမ္ခ်တတ္တဲ့...ဂုဏ္ေတာ္ပါ.......။

မိမိအေနႏွင့္.....
ဆရာေတာ္ျကီးႏွစ္ပါးလုံးကို.....
တစ္ခါမွ..မဖူးဘူးပါဘူး.....
ဒါေပမယ့္.......
ဆရာေတာ္ျကီးႏွစ္ပါးရဲ႕......
ျမင့္ျမတ္လွတဲ့......
ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို....
မၾကာခဏ သတိရမိရင္း.....
ုျကည္ညိဳလို႔..မဆုံးနိုင္ေအာင္...
ျဖစ္ရပါတယ္.......။

ေမတၱာျဖင့္........
( Drေဖသက္ထြန္း .Pe Thet Tun )

ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာ

ဓမၼစကူးလ္ ဆုံရာ

ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာ
▬▬▬▬▬▬▬
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးလက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားပါ။ ေရႊက်င္ဂိုဏ္းကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဘိုၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေရႊက်င္ရြာဇာတိျဖစ္လို႔ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္လို႔ ေခၚၾကတာပါ။ ပဲခူးတိုင္း ေရႊက်င္ၿမိဳ႕က ေရႊက်င္ မဟုတ္ပါဘူး။

ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ဘဝသမိုင္းကိုၾကည့္ရင္ အၾကည္ညိဳရဆံုးေတြ႕ရတာက ဝိနည္းကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းပံုကေတာ့ သာသနာဝင္မွာ စာတင္ရတဲ့အထိပါပဲ။

ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဝိနည္း ကိုယ္က်င့္သိကၡာပိုင္းေလးေတြကိုပဲ အဓိကထား ေရးသြားခ်င္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ မိဘေဆြမ်ိဳးအရင္း မဟုတ္ရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖိတ္မထားရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြဆီမွာ အလွဴခံခြင့္၊ ေတာင္းခံခြင့္ မ႐ွိပါဘူး။ တကယ္လို႔ အလွဴခံျဖစ္မယ္၊ ေတာင္းခံျဖစ္မယ္ဆိုရင္ အညတကဝိညတၱိသိကၡာပုဒ္အရ နိႆဂၢိပါစိတ္ အာပတ္သင့္ပါတယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရား ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္က ဒီသကၡာပုဒ္ကို အာ႐ုံျပဳၿပီး ပစၥည္းလိုအပ္ရင္ အေမဆီကိုပဲ ေတာင္းပါတယ္၊ အေဖဆီကို လံုးဝမေတာင္းပါဘူး။

အေမနဲ႔အေဖမွာ အေမကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေမြးတာဆိုေတာ့ အေမစစ္တာ က်ိန္းေသပါတယ္။ အေဖစစ္ဖို႔က်ေတာ့ မက်ိန္းေသေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ အေမလုပ္တဲ့သူက ေလာ္မာခဲ့ရင္ အေဖလံုးဝမစစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖမစစ္ရင္ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္တဲ့အတြက္ မေတာင္းေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္းရင္ အာပတ္သင့္ေတာ့မွာပါ။ ဟုတ္ေသာ္႐ွိ မဟုတ္ေသာ္႐ွိ ဆရာေတာ္ဘုရားက ေဆြမ်ိဳးက်ိန္းေသစစ္တဲ့ အေမဆီကိုပဲ ေတာင္းတာပါ။

အေဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖစ္ၿပီး အေဖကို မေတာင္းေတာ့ အေဖလုပ္သူ ဒကာႀကီးက ရယ္ရအခက္၊ ငိုရအခက္ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖလုပ္သူဒကာႀကီးက ....

``ေမာင္ပၪၥင္းရယ္ ... အေဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖစ္ေနရင္ ေမာင္ပၪၥင္း ဒကာမႀကီးကိုသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ့။ ဒီလိုမ်ိဳး သံသယျဖစ္ရတယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ေတာ့ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး´´ လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ အပါအဝင္ ဆရာေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကို ပင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ကို ေရာက္လာေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကေတာ့ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ေတြ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း အေညာင္းေျပ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈ ေတာ္မူၾကပါတယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း ေနရာကထၿပီး ေလွ်ာက္ရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္အေရာက္မွာ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ရပ္ေနလိုက္ပါတယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ သစ္ကိုင္းကို ကိုင္ထားဆဲမွာပဲ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က ကိုင္ထားတဲ့သစ္ကိုင္းကို လံုးဝမလႊတ္ပါဘူး။ ကိုင္ျမဲတိုင္းပဲ ကိုင္ထားပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ေျမႇာက္ထားတာဆိုေတာ့ ခ်ိဳင္း (ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြက အထင္းသား ေပၚေနပါတယ္။ ေပၚေနေပမယ့္ ဆရာေတာ္က လက္ကို လံုးဝ ျပန္မ႐ုပ္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ ``ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းႀကီးကို ခ်ိဳင္း (ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြ လွစ္ျပလိုက္တာလား´´ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္လာ ၾကည္ညိဳမႈကို ေ႐ွး႐ႈၿပီး ဣရိယာပုထ္ကိုျပဳျပင္ျခင္း ကုဟနပုဂၢိဳလ္ မျဖစ္ေအာင္ ေနျမဲအတိုင္း ေနလိုက္တာပါ။ လာဘ္လာဘကို ေတာင့္တၿပီး သူတစ္ပါးၾကည္ညိဳေအာင္ ဣရိယာပုထ္ကို ျပဳျပင္ရင္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ ကုဟနပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။

ကုဟန ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းဟာလည္း သမၼာအာဇီဝနဲ႔ရတဲ့ပစၥည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရတဲ့ပစၥည္းကို သံုးခဲ့ရင္ အာဇီဝပါရိသုဒၶိသီလ ပ်က္ပါတယ္။ ဒါကိုေတြးၿပီး ဆရာေတာ္က ဣရိယာပုထ္ကို မျပင္ဘဲ ေနလိုက္တာပါ။

မင္းတုန္းမင္းႀကီးဟာ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို အေတာ္ ၾကည္ညိဳတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ရာဇဝလႅဘအျဖစ္ကို အထူးပဲ ေ႐ွာင္႐ွားေစာင့္စည္းပါတယ္။ ရာဇဝလႅဘဆိုတာ မင္းႏွင့္ကြၽမ္းဝင္သူလို႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြဟာ ရာဇဝလႅဘကို အျပစ္တစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး ေဝးေဝးက ေ႐ွာင္႐ွားေလ့႐ွိၾကပါတယ္။

တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးက အမတ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ၿပီး ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားထံ ဆြမ္းစား ပင့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

ဆြမ္းစားပင့္သူအမတ္ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က သကၤန္း႐ုံေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပင့္ဖိတ္သူအမတ္ကလည္း ``ဆရာေတာ္ဘုရား ေရေျမ႕႐ွင္ မင္းတရားႀကီးက နန္းေတာ္ကို ဆြမ္းစားႂကြဖို႔ ပင့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္ဘုရား´´ လို႔ ကဗ်ာကယာ ေလွ်ာက္လိုက္ရပါတယ္။ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားက ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ သကၤန္း႐ုံၿပီးေတာ့ သပိတ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းသြားပါတယ္။

လာပင့္သူအမတ္ကလည္း ေနာက္ကေန အသာလိုက္ၾကည့္ေတာ့ မႏၲေလးေတာင္ေျခက အဖိုးအို အဖြားအို ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕တဲထဲကို ႂကြသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

အမတ္လုပ္သူလည္း ျပန္လာၿပီး မင္းတုန္းမင္းႀကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားဟာ ရာဇဝလႅဘအျဖစ္ကို အထူးေ႐ွာင္႐ွားတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္လိုအပ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကို တကူးတက သြားေတြ႕ပါတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ့ ထန္းပင္ရင္းတိုက္ေန ကသာစား မင္းသားေလးရဲ႕ အက်ႌကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ဝတ္သြားတဲ့အတြက္ ဒါကိုအေျခခံၿပီး မလိုသူေတြက ပုန္ကန္ျခားနားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ကုန္းတိုက္စကား ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထန္းပင္ရင္းတိုက္သား ဦးဓမၼသာမိ အပါအဝင္ ဘုန္းႀကီးသံုးပါးကို ၾကံရာပါဆိုၿပီး ဖမ္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နံနက္ (၁၀) နာရီမွာ ကြက္မ်က္ဖို႔လည္း တစ္ခါတည္း အမိန္႔ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မတၱရာဆရာေတာ္၊ မင္းတဲဆရာေတာ္၊ မႏၲလာဆရာေတာ္ တို႔က ``ေမာင္ေရႊက်င္ဆီသြားပါဟ´´ ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးဦးမၪၨဴကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးဦးမၪၨဴက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ရဲ႕တူ ကိုရင္ရာဓကိုေခၚၿပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆီ သြားပါတယ္၊ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆီ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ည (၁၀) နာရီ ထိုးေနပါၿပီ။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ကို ျဖစ္စဥ္ေလွ်ာက္ျပေတာ့ ``အင္း ... အင္း ကိုယ္က်ိဳးနဲလို႔၊ ကိုယ္က်ိဳးနဲလို႔၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ၊ ေျပာေတာ့ သာသနာ့ ဒါယာကာ၊ သာသနာ့ ဒါယာကာနဲ႔၊ သံဃာေတြသတ္ပစ္ရင္ ရာဇဝင္႐ုိင္းေတာ့မွာပဲ။ ကိုင္း ... ခုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ၿပီ၊ ျပန္ၾကဦး။ မနက္မွႂကြခဲ့မယ္´´ လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

မနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားက နန္းေတာ္ကိုႂကြၿပီး ဘုန္းႀကီးသံုးပါးကို လႊတ္ေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကိုလည္း ျမည္တြန္ ဆံုးမၿပီး ၾသဝါဒေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ရိကၡာထက္ ကိုယ္က်င့္တရားကိုပဲ တစ္သက္လံုး ငဲ့ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို ဖ်က္လို႔မရတဲ့ အကၡရာေတြနဲ႔ သမိုင္းမွာ ကမၸည္းထိုးထားၾကပါတယ္။ သာသနာတည္ေနသေရြ႕ ဒီကမၸည္းအကၡရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္သြားမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္ၿပီး၊ ေ႐ွာင္သင့္ ေ႐ွာင္ထိုက္တာကို ေ႐ွာင္႐ွားေလ့ ႐ွိပါတယ္။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬

စေဇ ဓနံ အဂၤဝရႆ ေဟတု၊
အဂႍ စေဇ ဇီဝိတံ ရကၡမာေနာ။
အဂႍ ဓနံ ဇီဝိတၪၥာပိ သဗၺံ၊
စေဇ နေရာ ဓမၼမႏုႆရေႏၲာ။

ဒီဂါထာေလးက ငါးရာ့ငါးဆယ္ မဟာသုတေသာမ ဇာတ္ကလာတဲ့ ဂါထာေလးပါ။ စြန္႔ရမယ့္အရာအဆင့္ဆင့္ကို ျပထားတာပါ။

ပထမအဆင့္က လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါနဲ႔ ပစၥည္းဝတၱဳ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို စြန္႔ဖို႔ုၾကံဳလာရင္ ပစၥည္းဝတၱဳကို စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။

ဥပမာ -- လမ္းမွာ လူဆိုး ဓားျမေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္ကို အနာမခံပါနဲ႔။ ပစၥည္းဝတၱဳကို စြန္႔လိုက္ဖို႔ပါ။ ပစၥည္းဝတၱဳဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ျပန္႐ွာလို႔ ရပါတယ္။

ဒုတိယအဆင့္က အသက္နဲ႔ လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါ တစ္ခုခုစြန္႔ဖို႔ ၾကံဳလာရင္ လက္ေျခကို စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။

ဥပမာ -- ေရာဂါတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ ေဆး႐ုံတက္ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုဟာ ပ်က္စီးေနတဲ့အတြက္ စြန္႔ဖို႔ၾကံဳလာရင္ အသက္ကိုငဲ့ၿပီး ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းကို စြန္႔ရပါမယ္။

တတိယအဆင့္က ကိုယ္က်င့္သိကၡာပ်က္စီးဖို႔ အခြင့္ၾကံဳလာရင္ ပစၥည္းဥစၥာ အဂၤါေျခလက္ အားလံုး စြန္႔လိုက္ပါ။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကိုေတာ့ လံုးဝမစြန္႔ပါနဲ႔တဲ့။ လူေတြေျပာေျပာေနၾကတဲ့ သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႔မလဲဘူးဆိုတာ ဒီကလာတာပါ။

ေလာကႀကီးမွာ မက္ေမာစရာအာ႐ုံေတြက အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကိုေမ့ၿပီး အာ႐ုံေနာက္ လိုက္သြားမိတတ္ၾကတာပါ။

ဆန္တစ္အိတ္ ဆီတစ္ပံုးနဲ႔လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ပုဆိုးတစ္ထည္ လံုခ်ည္တစ္ထည္နဲ႔လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ နာမည္တစ္လံုးအတြက္နဲ႔လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ေငြတစ္ေထာင္ တစ္ေသာင္း တစ္သိန္းနဲ႔လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။

အဲဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ လူကမေသေသးေပမယ့္ ကိုယ္က်င့္တရားကေတာ့ ေသသြားပါၿပီ။ ကိုယ္က်င့္တရားေသေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ ဝတၱဳပစၥည္းအ႐ွိန္ေတြေၾကာင့္ အျပင္ပန္းက ျပံဳးျပဆက္ဆံေနရေပမယ့္ `ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာလဲသူႀကီး၊ ကိုယ္က်င့္တရားေသေနသူႀကီး၊ ဘုရားအလိုတိုင္းမေနတဲ့သူႀကီးရယ္´ လို႔ ရင္ထဲကေတာ့ ေျပာေနၾကမွာပါ။

ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔လဲၿပီး ရတဲ့ပစၥည္းေတြဟာ အပူစာေတြပါ။ ကိုယ့္ကံ၊ ကိုယ့္ဉာဏ္၊ ကိုယ့္ေခြၽး၊ ကိုယ့္ေသြးနဲ႔ ရင္းၿပီးရတဲ့ပစၥည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘဝကို ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳး လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနရမွာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ ယွဥ္လာရင္ေတာင္ အသက္ကိုစြန္႔ရမယ္။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ရဘူးလို႔ ေဟာထားတာဆိုေတာ့ ပစၥည္းဝတၱဳဆိုရင္ ေျပာစရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။

ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေပမယ့္ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမကို မခံယူဖူးေပမယ့္ ကမ႓ာ့ရာဇဝင္မွာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္နဲ႔ယွဥ္လာရင္ အသက္ကိုပဲ စြန္႔သြားၾကတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ကို လဲသြားတဲ့လူေတြကို ေနာင္က်န္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဆင့္ဆင့္ေလးစားေနရဆဲပါ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာလည္း လက္ဆင့္ကမ္း ကမၸည္းထိုးလာခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။

ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကိုစြန္႔ၿပီး ပစၥည္းဝတၱဳေတြေနာက္ လိုက္သြားတဲ့သူေတြကိုလည္း သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ကမၸည္းတင္ထားၾကပါတယ္။

``ေသသြားေတာ့လည္း သိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ သမိုင္းေတြ၊ ရာဇဝင္ေတြ၊ ကမၸည္းေတြ လာေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔။ လက္႐ွိပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေကာင္းေကာင္းခံစားဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္´´ လို႔ ေျပာလာမယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရဲ႕ေနာက္မွာ ကိုယ္ဉာဏ္မမီတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားအလိုက် မဟုတ္ဘူးဆိုတာရယ္ေလးကိုေတာ့ သိထားသင့္ပါတယ္။

အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့အသက္အထိ တင္ေျပာေနရေပမယ့္ အသက္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးျဖစ္ရတဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ ျဖစ္ခဲၾကပါတယ္။ အျဖစ္မ်ားေနၾကတာက ပစၥည္းဝတၱဳေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ေနၾကရတာပါ။ ပစၥည္းဝတၱဳနဲ႔တင္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို စြန္႔စြန္႔ေနၾကေတာ့ တကယ္တမ္း အသက္နဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာင္ ခ်စ္တဲ့အသက္ကေလးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္လိုက္ေတာ့မွာေပါ့။

ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘဝရခိုက္ေလးမွာ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ကန္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ပစၥည္းဝတၱဳေၾကာင့္ ရပ္တည္ခ်က္ ယိမ္းယိုင္ၿပီး ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေျပာ၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေရး၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘဝရဲ႕ ကာလတစ္ခုမွာ ဓမၼရဲ႕ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံရပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ အမ်ားအက်ိဳး႐ွိမႈကိုေတာ့ ေ႐ွ႕႐ႈဦးတည္ေနရပါမယ္။

တကယ္ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘဝကို ရထားတာပါ။ ရခဲတဲ့လူ႔ဘဝကို ရခိုက္ေလးမွာ တကယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို လုပ္မိလိုက္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ အေရးႀကီးဆံုး တကယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္က ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းပါပဲ။

ဝိပႆနာတရားကို တကယ္အားထုတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္တစ္ခ်ိန္က အထင္ႀကီးခဲ့တဲ့ ပစၥည္းဝတၱဳေတြဟာ အလကားျဖစ္သြားပါၿပီ။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေ႐ွ႕မွာ မသိလို႔ ေမ့လို႔ မွားခဲ့တာေတြေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ တရားဆိုတာ ေနာက္က်တယ္ မ႐ွိပါဘူး။ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အဖိုးတန္ဆံုး အခ်ိန္ပါ။ သိတာနဲ႔ က်င့္ပစ္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။

ဝိပႆနာတရားသာ အားထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ အားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ အသိဉာဏ္ထဲမွာ အလိုလိုေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သံသရာနဲ႔ခ်ီေျပာရင္ ကိုယ္မခံစားဖူးတဲ့ စည္းစိမ္ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။ စၾကဝေတးမင္းစည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ ဘုရင့္စည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ မိဖုရားႀကီးစည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ သူေဌးႀကီးစည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘဝေတြကို မမွတ္မိေတာ့လို႔ သာပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ လူ႔ဘဝကို တကယ္ရထားတာပါ။ တကယ္ရထားခိုက္မွာ တကယ့္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကေလးကို လုပ္ျဖစ္လိုက္ဖို႔ပါပဲေလ။ ။

ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္ - အင္းမ)

က်မ္းကိုး----

၁။ ေရႊက်င္နိကာယ သာသနာဝင္
ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ အ႐ွင္ပ႑ိတေထရ္။
၂။ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္
ဦးမာနီတသိရီဘိဝံသ။

အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ (၁၅.၈.၂၀၀၅)
(အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ျခင္း စာအုပ္မွ)
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ေမတၱာျဖင္႔ ဓမၼစကူးလ္ဆုံရာ