သမိုင္းေၾကာင္း။
အိႏၵိယနိုင္ငံ ကပိလ၀တ္ျပည္ႏွင့္ ေကာလိယျပည္မွလယ္သမားမ်ား ေရာဟနီျမစ္ေရကို လုရာမွ ႏွစ္နိုင္ငံစစ္ျဖစ္မည့္အခိ်န္ျမတ္ဘုရားၾကြလာၿပီး၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုေရွးရႈ၍ ၀တၳဳသာဓက ၆ မ်ိဳး ကို ေဟာေတာ္မူသည္တြင္ေဒါသမီးၿငိမ္းကာ၊စစ္မျဖစ္ေတာ့ပဲ၊ ႏွစ္နိုင္ငံမွ၂၅၀ စီေသာ မင္းသားမ်ား ရဟန္းျပဳၾကသည္။ သို႔ေသာ္ရဟန္းမ်ား ဇနီးမယားမ်ား သတိရၿပီးသာသနာ၌ မေပ်ာ္ၾကသျဖင့္၊ ဟိမ၀ႏၱာရွိ ကုဏာလေရအိုင္သို႔ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ေခၚသြားၿပီး၊ ကုဏာလ ငွက္မင္း၏ ဇတ္ေတာ္ ကိုေဟာေတာ္ မူ သည္တြင္ ေသာတာပန္မ်ားျဖစ္ၿပီးအဘိညဥ္မ်ားပါရၾကသျဖင့္၊ကပိလ၀တ္ျပည္ အနီးမဟာ၀န္ေတာသို႔ ျမတ္ဘုရားႏွင္အတူမိမိတို႔တန္ခိုးမ်ားျဖင့္ျပန္လာၾကသည္။ ထိုမဟာ၀န္ ေတာ၌ဆက္လက္တရား အားထုတ္သျဖင့္ အားလံုးရဟႏၱာမ်ားျဖစ္ေတာ္မူၾကသည္။
အသစ္ဆက္ဆက္ရဟႏၱာ ၅၀၀ တို႔မိမိတို႔ရရွိေသာတရားေတာ္မ်ား အား ျမတ္ဘုရား အား ေလွ်ာက္ၾကားရန္ နယုန္လျပည့္ေန႔ညခ်မ္းတြင္ ျမတ္ဘုရားထံပါးစုရံုးေရာက္ လာၾက၏။ ဤထူးျခားေသာ သံဃာ့အစည္းအေ၀းကိုၾကည္ညိဳရန္ နတ္၊ျဗဟၼာ၊ အသုရာ၊ ဂဠဳန္၊ နဂါး၊ တို႔ မဟာ၀န္ေတာသို႔ စုရံုး ေရာက္ရွိၾက၏။ ျမတ္ဘုရားသည္ ထိုသို႔စုရံုးေရာက္ရွိလာေသာ နတ္တို႔ အား ၎တို႔၏အမည္မ်ား အား ထုတ္ေဖၚႏႈတ္ခြန္း ဆက္ေတာ္မူသည္ ထိုစကားေတာ္တို႔ ကို မဟာသမယသုတ္ဟုေခၚသည္။ နတ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏အမည္မ်ားကိုျမတ္ဘုရားေခၚ ေတာ္ မူေသာထိုမဟာသမယသုတ္ကိုလြန္စြာႏွစ္သက္ၾကသည္ ထိုေၾကာင့္ ၎သုတ္ကို နတ္ခ်စ္တဲ့ သုတ္ဟုေျပာဆိုၾကသည္။
မဟာသမယသုတ္အၿပီးတြင္ျမတ္ဘုရားသည္ စရိုက္ (၆) မ်ိဳး အတြက္ တရားေတာ္ ၆ ပါးကို နိမၼိတဘုရားဖန္ဆင္းေတာ္မူ၍ ထိုနိမၼိတဘုရားကေမး၍ ပကတိဘုရားကေျဖျခင္းျဖင့္ ထူးျခားစြာ ေဟာ ေတာ္မူသည္။ တရားေတာ္အဆံုးတြင္ နတ္ျဗဟၼာေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းစီကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကသည္။
မဟာသမယေန႔၏ထူးျခားခ်က္မ်ား။
၁။ ကပိလ၀တ္ႏွင့္ေကာလိယႏွစ္ျပည္စစ္ျဖစ္ျခင္းမွကင္းေ၀းျခင္း။
၂။ နတ္၊ျဗဟၼာ၊ အသုရာ၊ ဂဠဳန္၊ နဂါး၊ ရဟႏၱာ ၅၀၀ တို႔ ျမတ္ဘုရားလက္ထက္တြင္ တစ္ႀကီမ္တည္းစုရံုးမိျခင္း။
၃။ မင္းသားငါးရာ ရဟႏၱာျဖစ္ၾကျခင္း။
၄။ မဟာသမယသုတ္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ကမၻာ့ရန္ျဖစ္ေသာ ဂဠဳန္၊ နဂါး၊မ်ားပင္ ေမတၱာ သက္၀င္ၾကျခင္း။
၅။ ထူးျခားစြာေဟာေတာ္မူေသာ သုတၱန္ ၇ မ်ိဳးကိုနာရ၍ နတ္ျဗဟၼာ ကုေဋတစ္သိန္းစီ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾက
ျခင္း။
၆။ ပဋိပကၡေျပရန္ ေရွးဇတ္ေတာ္ ၆ မ်ိဳးကိုလည္းေဟာ ေတာ္မူျခင္း။
မဟာသာမယအမႊန္း၊ဧကပိုဒ္ရတု။
ေလွ်ာက္ထားပါမည္၊ေရႊနားၾကည္ေလာ့၊ေနျပည္ဌာန၊ကပိလဟု၊သာစြရဂံု၊မဟာ၀ုန္၌၊ မ်ားတံုငါးရာ၊ရဟႏၱာတို႔၊ညီညာဆင္ႏႊဲ၊ကၽြတ္ဆုပြဲတြင္၊အားခဲေရာက္လာ၊နတ္ျဗဟၼာႏွင့္၊
အသုရာစံု၊ဂဠဳန္နဂါး၊ေမတၱာပြါး၍၊အမွားမျပဳ၊တရားရႈေသာ္၊သံုးလူ႔ထြတ္ထား၊ျမတ္ဘုရားက၊
သိၾကားျဗဟၼာ၊ေဒ၀ါသုရ၊ဂရုဠႏွင့္၊နာဂအဆံု၊အကုန္မၾကြင္း၊အမည္ရင္းကို၊ရွင္းလင္းျပတ္သား၊
ထုတ္ေဖၚၾကားေသာ္၊အမ်ားသူငါ၊နတ္ေဒ၀ါတို႔၊၀မ္းသာရႊင္ျပံဳး၊ပီတိဖံုး၏၊စုရံုးလာၾက၊သမယ၌၊
ဓမၼအေမြ၊ကုေဋတစ္သိန္း၊ကၽြတ္ဆုၿငိမ္း၏၊ခပ္သိမ္းသတၱ၀ါ၊ေရာဂါလည္းေပ်ာက္၊ခ်မ္းသာ ေရာက္လ်က္၊ထြန္းေတာက္စည္းစိမ္၊ေနအိမ္က်က္သေရ၊တက္ေနအလား၊လြန္တိုးပြါး၏၊ ဉာဏ္အားထက္ျမက္၊အသက္ရွည္ေရး၊နတ္ခ်စ္ေဆးဟု၊မည္ေပးေခၚၾက၊သမယဟု၊ဗုဒၶမႏၱန္၊
ဤသုတၱန္ကို၊ထုတ္ျပန္ခုခါ၊ရြတ္ခ်ိန္သာၿပီ၊ေသခ်ာ ေမာင္၊မယ္တို႔ရြတ္ပါဆို႔။
က်မ္းကိုး။
အခါေတာ္ေန႔မ်ား၊မာဂဓီ(သာစည္)၊၁၉၉၉။
တကယ္ခ်စ္တာပဲလား?
ReplyDelete* ခ်စ္တာနဲ႔ ေမတၱာဟာ တူသလုိနဲ႔ ကဲြျပားလွပါတယ္။
* ခ်စ္တာက သံေယာဇဥ္ကုုိ အရင္းခံၿပီး ေမတၱာကေတာ့ ျဗဟၼစုိရ္တရားကုိ
အရင္းခံပါတယ္။
* သံေယာဇဥ္ဟာ ပူေလာင္ေစတတ္ၿပီး ျဗဟၼစုိရ္ကေတာ့ ေအးျမေစတတ္ပါတယ္။
* ခ်စ္တာက ကုိယ့္အတြက္ျဖစ္ၿပီး ေမတၱာက သူမ်ားအတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
* ပုိင္ဆုိင္ခ်င္တာ၊ ရယူခ်င္တာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္တာ၊ မနာလုုိတာ၊ သဝန္တုုိတာ စတာေတြဟာ အခ်စ္ရဲ႕ သေကၤတ သေဘာေတြျဖစ္ၿပီး ႀကီးပြားေစခ်င္တာ၊ အႏၲရယ္ကင္းေစခ်င္တာ၊ ကုိယ္က်န္းမာ၍ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ စတာေတြဟာ ေမတၱာရဲ႕ သေကၤတ သေဘာေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္နဲ႔ ေမတၱာဟာ အပူနဲ႔ အေအးလုိ ကြားျခားလွပါတယ္။
* ခ်စ္တာက တဏွာေပမေတြနဲ႔ ေရာယွက္ေနတဲ့အတြက္ ပူေလာင္ေစၿပီး ေမတၱာကေတာ့ အက်ိဳးလုိလားျခင္း သက္သက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအးျမေစပါတယ္။
* တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕တုန္းဆံုးတုန္း ခ်စ္ခင္ၾကျခင္းသည္ တစ္ခ်ိဳ႕ကအခ်စ္-ေဂဟႆိတေပမတဏွာကိုအရင္းခံၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေမတၱာ-အျပစ္မလုိလားျခင္းကုိ အရင္းခံၾကသည္။
တကယ္စစ္မွန္ေသာ မိတ္ေဆြစစ္ကုိကား ခဲြျခားဖုိ႔ရန္ခက္ခဲလွသည္။ အမွန္စစ္မွန္ေသာ အေပါင္းအသင္းတုိ႔သည္ ေမတၱာ-ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ နားလည္တတ္ျခင္း-သေဘာကုိ အေျခခံတတ္သည္။
ထုိေမတၱာရဲ႕သေဘာသဘာ၀က-
(၁) တစ္ဖက္သူရဲ႕အက်ိဳးစီးပြါးကုိ ေရွးရႈက်င့္ႀကံျခင္း၊
(၂)ရန္ၿငိဳးကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ပီး ၿငိမ္းေအးျခင္းလကၡဏာရွိျခင္း။
(၃) သူတစ္ပါးတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း၊ ႏွစ္သက္ျခင္းကိုသာ ျပဳလုပ္တတ္ၿပီး ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ ၾကည့္တတ္ျခင္း။(ဗုဒၶ)
* ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မထားပဲ သူဘာပဲျဖစ္ေနေန။ ကုိယ္ကသူ႔ဆီမွ ဘာေမ်ာ္လင့္ခ်က္မွမလုိလား။ တကယ္လုိလားခဲ့သည့္တုိင္ အဲဒီလုိလားတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ရမယ္။ သူဘယ္လုိအဆင့္တန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ နားလည္ေပးႏုိင္ရမယ္။ ခြင့္လႊတ္တတ္ရမယ္။ သူ႔ဆီက ေပးဆက္မႈကို ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ သူ႔အေပၚမွာသာမူတည္ေနရမယ္။ ကုိယ့္အတြက္မစဥ္းစား။ ကိုယ့္အတြက္မလုိလားဘူး။ သူ႔ဆီကေမ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုခု၊ ပုိင္ဆုိင္လုိမႈတစ္ခုခုကုိ မလုိလားဘူးလုိ႔စိတ္ထားႏုိင္ရမယ္။ သည္လုိေမတၱာမ်ိဳးကုိေတာ့ လုိခ်င္မႈ-ေလာဘ၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ပ်က္စီးျခင္းေဒါသ၊ အဆုိးအေကာင္းကုိမေ၀ဖန္ႏုိင္ျခင္း ေမာဟ-တုိ႔ လံုး၀ကင္းစင္ၿပီးေသာ အရိယာသူေတာ္စင္ဘုရား ရဟႏၱာမ်ားသႏၱာန္မွာသာ အၿမဲျဖစ္ႏုိင္သည္။
သာမန္လူမ်ား၏ လူနည္းစုသႏၱာန္မွာေတာ့ သည္ေမတၱာမ်ိဳးျဖစ္ေလ့ရွိၾကသည္။ သည္လုိေမတၱာမ်ိဳးကိုထားႏုိင္ေသာသူမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ သုို႔ေသာ္ သူတုိ႔သႏၱာန္မွာအၿမဲမျဖစ္ႏုိင္ၾက။ ရာထူးဂုဏ္သိမ္၊ ဥစၥာပစၥည္းပုိင္ဆုိင္မႈ မ်ားလာခ်ိန္ႏွင့္ အလြန္သည္းခံႏုိင္ခဲတဲ့အခ်ိန္၊အမွန္တကယ္အခက္ခဲေပါင္းမ်ားစြားနဲ႔ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အဲသည္လုိ ေမတၱာမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။ ၾကာၾကာထိမ္းမထား
ႏုိင္ေပ။
သာမန္လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ကေတာ့ မိမိကုိလည္းနားလည္ေပးႏုိင္တယ္ ၊ ခြင့္လႊတ္ေပးႏုိင္တယ္၊ အေနလည္းနီးစပ္ေနတယ္ဆုိရင္ မိတ္ေဆြအျဖစ္ေပါင္းသင္းတတ္ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ လမ္းႀကံဳတဲ့အခါ ေစ်းမွာ ထမင္းေကၽြးရံုမွ်ျဖင့္ ကူညီေပးၾကျခင္းသည္ မိတ္ေဆြစစ္ကား ျဖစ္မလာႏုိင္ေသး။ မိတ္ေဆြစစ္ဟု မခဲြျခားႏုိင္ေသး။ မိမိကုိယ္ကုိက မိတ္ေဆြစစ္ဟုတ္မဟုတ္ကိုေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကမည္မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ဆုိကာမူ မိမိကေရာ မိတ္ေဆြပီသသလားလုိ႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္မိတဲ့အခါတုိင္း မိမိအေပၚမွာ ဘယ္အတုိင္းတာထိအႏြံတာခံ၊ ယံုၾကည္အားထားရတဲ့သူရွိေနၿပီလဲ ဆုိတဲ့ ျခားနားခ်က္အားျဖင့္ ခန္႔မွန္းႏုိင္သည္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္မႈသည္ ထုိသူတုိ႔၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ပုိမိုထင္ရွားေၾကာင္း သက္ေသအျဖစ္ရွိရမည္။ ေနာက္ကြယ္မွာမိမိအေပါင္းသင္းႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ မိမိက မိမိရဲ႕အေပါင္းအသင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးကုိယ္စားျပဳျခင္းျဖစ္ေနရမည္။ သည္လုိဆုိ ေပါင္းသင္းျခင္းစစ္မွန္မမွန္ ခဲြျခားႏုိင္သည္။ တကယ္ခ်စ္တတ္သူအျဖစ္သတ္မွတ္ႏုိင္သည္။
ေရးသားသည္။ ။ ဒုခမံ ခမတိ၊ ဒုဒၵဒံ ဒဒါတိ၊ ဒုကရံ ကေရာတိ-အဂၤုတၱရနိကါယ္ေမတၱာသုတ္ပါဠိႏွင့္ A Friend in need is a Friend indeed -စားသားမ်ားကုိ အေျခခံလွ်က္ မိမိညာဏ္စြမ္းသေလာက္မွ်ေ၀လုိက္ရပါသည္။
ေမတၱာျဖင့္။ sonmothers@gmail.com
Thanks for the valuable comment.
ReplyDelete