သရမွာ ေၾကာက္စရာလား

မိမိရဲ႕ဆရာဝန္သက္တန္းတစ္ေလ်ွာက္မွာ လူနာမ်ားစြာ၊ ေရာဂါျပင္းထန္သူမ်ားစြာ၊ ေသတဲ႔သူ မ်ားစြာနဲ႔ လုပ္ငန္း သဘာဝအရ ရင္းႏွီးစြာ ဆံုခဲ႔ရဘူးပါတယ္။

အမ်ားစုကေတာ႔ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေသရမွာေၾကာက္တဲ႔ သူေတြသာမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုဘာမဟုတ္တဲ႔ အနာေရာဂါေလးျဖစ္တာ ေခါင္းကိုက္တာ တုတ္ေကြးဖ်ားေလး ဖ်ားတာေလာက္ကိုပဲ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ျပီး တေခြေခြနဲ႔ အိပ္ရာထဲ လဲေနေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေနၾကပါတယ္။

ဦးေနွာက္ေသြေၾကာျပတ္ျပီး ေသသြားသူေတြ အေၾကာင္းကို ၾကားဘူးနားဝနဲ႔ သာမာန္ ေခါင္းမူးတာေလးကိုပဲ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူ ေသေတာ႔မွာပဲဆိုျပီး ငိုကာယိုကာ ထိမ္းမနိုင္ သိမ္းမရ ေသမွာေၾကာက္ေနတဲ႔ သူေတြကိုလည္း မၾကာခဏ ေဆးကုေပးခဲ႔ရ ပါတယ္။ 
ေနမေကာင္းတာနဲ႔ အိပ္ရာထဲက မထေတာ႔ပဲ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးနဲ႔ တျငီးျငီး တျငဴျငဴလုပ္္ေနတဲ႔ တရားသမား အရင္႔အမာၾကီးေတြကိုေတာင္ ေတြ႕ဘူးပါတယ္။

က်န္းမာေရးေကာင္းေနတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ေသရမွာ မေၾကာက္ဘူးလို႔ ေျပာတတ္တဲ႔ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

အမ်ားစုကေတာ႔ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို မေသနိုင္ေလာက္ေသးဘူး ဆိုတဲ႔ အထင္နဲ႔ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ ေပါ႔ေပါ႔ဆဆေနရင္း ဟန္ေဆာင္ၾကြားဝါျပီး မေၾကာက္ဘူး ေျပာေန ၾကတာမ်ားပါတယ္။

တကယ္႔အေရးမွာက်ေတာ႔ လူအမ်ားစုဟာ ေသရမွာကို ေသမတတ္ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြလည္း ေသေလာက္တဲ႔ေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနျပီလို႔ သိကာစမွာ ေၾကာက္တဲ႔စိတ္နဲ႔ ငိုကာရီကာေတြ ျဖစ္တတ္ေပမဲ႔ တကယ္တမ္း ၾကိဴးစားကုသရင္း ဘယ္လိုမွ ကုသလို႔ မရနိုင္ တာကိုသိျပီး တကယ္ေသရေတာ႔မွာကို နားလည္သြားတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ စိတ္ေလွ်ာ႔ျပီး လက္ခံနိုင္ လိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။

အဲဒီလို ေသခ်ာေပါက္ ေသရေတာ႔မယ္ဆိုတာကို သိသြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ စိတ္ေလွ်ာ႔လက္ေလွ်ာ႔နဲ႔ ေသျခင္းတရားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံ လိုက္တာေတာင္မွ အလြန္ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။

အဲဒီလို လက္ခံနိုင္လိုက္တဲ႔စိတ္ ထားနိုင္တဲ႔ သူေတြဟာ ျငင္းဆန္ေနတဲ႔သူေတြစာရင္ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးဟာ ပိုျပီး သက္ေတာင္႔သက္သာနဲ႔ ျငင္ျငင္သာသာ ရွိတတ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားက ေရာဂါျပင္းထန္လို႔ ေသခါနီးတဲ႔ လူနာေတြကို သီးသန္႔ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ေပးတဲ႔ ႒ာနေတြက မွတ္တမ္းေတြမွာ
အဲဒီလို ေသေလာက္တဲ႔ေရာဂါေတြနဲ႔ေသဖို႔ေစာင္႔ ေနၾကတဲ႔ လူနာေတြထဲမွာ ေသမွာကို ေက်ေက် နပ္နပ္ လက္ခံလိုက္တဲ႔ သူေတြဟာ နာက်င္မႈေတြ ကို ဆိုးဝါးစြာ မခံစားရပဲ တည္ျငိမ္ေအးေဆးစြာ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားၾကတဲ႔ အေၾကာင္း သုေတသန လုပ္ထားတာေတြနဲ႔ အထင္အရွား သက္ေသျပထားပါတယ္။ 
ေသမွာကို ေက်နပ္စြာ လက္ခံလိုက္တဲ႔စိတ္ကေလး ထားနိုင္ လိုက္တာနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္တဲ႔ ေနရာမွာ မ်ားစြာလြယ္ကူ သက္သာသြားေစ ပါတယ္။

တကယ္ေသရမွာမေၾကာက္ပဲ ေသျခင္းတရားကို စိတ္ေအး လက္ေအးနဲ႔ ရင္ဆိုင္သြားတဲ႔ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
အဲဒီအထဲက မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ႔ရတဲဲ႔ ေသရမွာ မေၾကာက္တဲ႔သူ ( ၂ )ေယာက္အေၾကာင္းကို ဥပမာေပးျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

တစ္ေယာက္ကအသက္ ၉၀ ေလာက္ အေမၾကီး တစ္ေယာက္ပါ။မိမိသိသေလာက္ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ဘယ္သူ႔ကိုမွအျပစ္တင္တာမ်ိဳး ဒုကၡေပးတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ မေသခင္ ၂ႏွစ္ ေလာက္ကထဲက သူေသရင္ လာၾကည္႔ျပီး ေသ မ ေသ ဆံုးျဖတ္ေပးဖုိ႔မွာထားပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အသုဘခ်ဖို႔ႀကိဳမွာထားတာပါ။သူအသည္း အသန္ျဖစ္ေတာ႔ မိမိသြားၾကည္႔ေပးရပါတယ္။

ဘယ္လိုမွအ ေျခအေနမေကာင္းတဲ႔ ၾကားကမိမိကို ခပ္ရဲ႕ရဲ႕ျပံဳးျပရင္း" ဆရာေလး မရေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား"လို႔ေမးလိုက္ပါေသး တယ္။တနာရီ ေလာက္ၾကာေတာ႔ဆံုးသြားပါတယ္။ တခ်က္မွမျငီးပါဘူး။ေအးေအးေဆး ေဆးပါပဲ။သမထ ဝိပႆနာေတြအားထုတ္မထားေပမဲ႔ သူဟာႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာသီလေတြ လံုခဲ႔ပါတယ္။စိတ္ေကာင္းေတြရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္နဲ႔ေသျခင္းတရားကိုမတုန္မလႈပ္ ရင္ဆိုင္ သြားႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ နည္းလမ္းမွန္စြာ တရား အားထုတ္ထားတဲ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ပါ ။ ေသခါနီးမွာ " နီးျပီနဲ႔တူတယ္" ဆိုတဲ႔စကား တစ္ခြန္းသာေျပာျပီး တည္ျငိမ္ေအးေဆးစြာ တရားနဲ႔ေသသြားခဲ႔တာပါ။ သူတိုႏွစ္ေယာက္လံုးဘာမွ လူးလွိမ္႔ခံစားသြားရတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။

တစ္ေန႔က အေရးေပၚလူနာလိုက္ၾကည္ဖို႔ လူနာလာပင္႔ တာနဲ႔လိုက္ၾကည္႔ေပးရပါတယ္။မိမိေရာက္သြားေတာ႔ လူနာကပက္လက္ ကုလားထိုင္ မွာထိုင္ေနရက္သား ေတြ႕ရပါတယ္။အသက္ေတာ႔မရွိေတာ႔ပါဘူး။အသက္ ၇၈ ႏွစ္ ရွိပါျပီ။အ ေထြအထူးေရာဂါမရွိပါဘူး။

ေန႔တိုင္းဒီကုလားထိုင္ မွာထိုင္ရင္း သားသမီးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနက်ပါ။ဆံုးတဲ႔ေန႔ကသမီး တစ္ေယာက္က အနားမွာဆန္ေရြးေနတာပါ။သူ႔အ ေမနဲ႔စကားေျပာေနရင္ းသူ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဘဲထင္ ေနခဲ႔တာ။ ေသခ်ာၾကည္႔ရင္း အသက္ရႈတာမေတြ႔တာနဲ႔ တခုခုမွားတယ္ထင္ျပီး မိမိကို လာပင္႔တာပါ။ ဘာတခုမွမသိသာလိုက္ ပါဘူး။ဒီလူနာဘဝကူးသြားပံုဟာ ညင္သာလွပါတယ္။ အေၾကာင္းသိလူနာေတြမို႔ မိမိ သိထားတာေတြ ရွိပါတယ္။သူဟာဘာတရားမွ အားထုတ္ ထားျခင္း မရွိပါဘူး။သာမာန္မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာပါပဲ။

မိမိရဲ႕ဆရာဝန္သက္တမ္း ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ျမိဳခံ ဆရာဝန္ဆိုေတာ႔ အခုလိုေဆးကုစရာ မလိုတဲ႔ လူနာေတြ မ်ားစြာကို လုပ္ငန္းသဘာဝအရ ၾကည္႔ခဲ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းေသခါနီးဆဲဆဲပါ။ ေစာေစာကလူနာလိုဘဲတခ်ိဳ႕တေတြဟာ အလြန္ညင္သာ ပါတယ္။ ျခံဳထားတဲ႕ေစာင္ကေလးေတာင္ မတြန္႔ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က် ေတာ႔ လဲ cancer လိုေရာဂါမ်ိဳးနဲ႔ ဆိုေတာ႔ မေသခင္မွာ နာက်င္မႈကို ေတာ္ေတာ္ခံစားႀကရပါတယ္။

ဘာဘဲေျပာေျပာလူအမ်ားစုဟာေသမွာကို ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။တခ်ိဳ႕အစ အေနာက္ေတာင္ မခံႏိုင္ ပါဘူး။အစမ္းေသၾကည္႔တာေတာင္ စိတ္ထဲမွာမခံႏိုင္ ပါဘူးဆိုတဲ႔ သူေတြလည္းအမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ မိမိေလ႔လာၾကည္႔သ ေလာက္လူေတြဟာ

၁။မ ေသခင္ေသ ေလာက္ေအာင္ နာမွာဘဲဆိုျပီး နာမွာကို ေၾကာက္ၾကပါတယ္။

၂။ထားခဲ႔ရမဲံ႔သက္ ရွိသက္မဲ႔အရာေတြ အေပၚ မွာစြဲလန္းတဲ႔ စိတ္နဲ႔လည္းေသမွာကို ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ 
၃။ေနာက္ဆံုးအခ်က္က ေသျပီးရင္ အပါယ္က်မွာစိုး လို႔လည္း ဒီဘဝကိုစြန္႔ျပီး မေသရဲၾကပါဘူး

ဒီအေၾကာင္းကို နည္းနည္းစဥ္းစားၾကည္႔ေစခ်င္ ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေသတယ္ဆိုတာဟာ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ႔အရာႀကီးတခု ကိုယ္႔ဆီေရာက္လာတာ မဟုတ္ ပါဘူး။မ ေနရေတာ႔တာ တစ္ခုပါပဲ။ ေနခြင္႔မရွိ ေတာ႔တာ၊ ေနခြင္႔တစ္ခု ကုန္ဆံုးသြားတာဟာေသတာပါပဲ။ ေရွ႕ကလူေတြလည္း ဒီလိုဘဲေနခြင္႔ေတြကုန္ဆံုးသြားခဲ႔ ရတာပါ။ သူတို႔လည္း ဒီလိုပဲ ရင္ဆိုင္သြားခဲ႔ၾကတာပါပဲ။ ကိုယ္ေကာဘာလို႔ေၾကာက္ေနရမွာလဲ။
ေနခြင္႔မရွိရင္ မေနရံုဘဲေပါ႔။

ေစာေစာက ေျပာခဲ႔တဲ႔လူနာေတြလိုဘာမွ သိပ္မခံစားရဘဲ ေသသြားတဲ႔သူေတြမ်ိဳး အားလံုးၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။
ေသေလာက္ေအာင္ ေဖါက္ျပန္လို႔သာ ေသသြားတယ္ ဆိုတာမွန္ပါတယ္။ဒါေပမဲံ႔ အဲဒီ ေဖါက္ျပန္တာကို အလြန္နာမွာဘဲလို႔ေတာ႔ မယူဆ ေစခ်င္ပါဘူး။
Cancer လိုေရာဂါမ်ိဳးမို႔နာက်င္မႈေတြ ခံစားရမယ္ဆိုရင္လည္း နာစရာရွိတာနာေပါ႔။အနာ သက္သာတဲ႔ေဆးေတြနဲ႔ လည္းကုမွာေပါ႕။ 
ဒါေပမဲ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေသခါနီးမွာေတာ႔ မနာေတာ႔ပါဘူး။

ေသခါနီးမွာ ကာယပသာဒေတြ အရင္ဆံုး ခ်ဳပ္ပါတယ္။ က်န္တာေတြလည္းတျဖည္းျဖည္းခ်ဳပ္သြားရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဆုပ္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး မေနာဝီဥာဥ္ စိတ္ကေလး တစ္ခုသာက်န္ပါတယ္။ 
ကာယပသာဒခ်ဳပ္ကထဲက ဘာနာက်င္မႈမွ မရွိေတာ႔ ပါဘူး။ဘာထိေတြ႔မႈကိုမွမသိေတာ႔ပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ႔ ဖကၡဳနသုတၱန္ မွာ အေသးစိတ္ပါပါတယ္။

ဆိုလိုခ်င္တာက မိမိတို႔အမ်ားစု ေၾကာက္ေနၾကတဲ႔နာက်င္ မႈေတြလံုးဝမရွိဘဲနဲ႔ဲေသခါနီးမွာ တရားႏွလံုးသြင္း ဖုို႔အခ်ိန္ ေကာင္းစြာရပါတယ္။ကိုယ္႔စိတ္ကေလးကို ၾကည္႔ေနရင္းနဲ႔ ေသရမွာပါ။ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကလည္းဒီ အေၾကာင္းေတြကို ေဟာခဲ႔ဘူးပါတယ္။ ေသျပီး အသက္ရႈရပ္ျပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္္ ၾကာတဲ႔အထိိ သိတဲ႔စိတ္က ဆက္ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာသာမိမိတို႕ အားထုတ္ရင္းေသႏိုင္ ခဲ႔မယ္၊ကုသိုလ္စိတ္ေတြနဲ႔ ေသႏိုင္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ဘာမွကို ပူစရာ မလိုတာပါ။

ေသခါနီးလူေတြအစကဘယ္ေလာက္ဘဲ နာလို႔ ေအာ္ဟစ္ရုန္းကန္ေနေပမဲ႔ တကယ္ေသေတာ႔မဲ႔ အခ်ိန္နီးလာရင္ ျငိမ္သြားတတ္တာ ဆရာဝန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သတိထားမိမယ္ ထင္ပါတယ္။မိမိအ ေနနဲ႔ pressure 40/0 နဲ႔ ၉ နာရီေလာက္မနာက်င္ ဘဲေနျပီးမွ အခ်ိန္ ေကာင္းစြာ ရျပီးဆံုးသြားတဲ႔ အစာအိမ္ cancer လူနာ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ႔ ဖူးပါတယ္။ 
မိမိတို႔သာသူေတာ္ေကာင္းတရားေတြနဲ႕ေလ႔က်င္ထားမယ္ အားထုတ္ထားမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ဆက္ျပီး အားထုတ္သြားရံုပါပဲ။ အဲဒီလိုသာအားထုတ္ႏိုင္ရင္ ဒီဘဝမွာ တရားမရရင္ေတာင္ ဒုတိယဘဝမွာရႏိုင္တဲ႔ အေၾကာင္းကို ဘုရားရွင္ အာမခံ ထားေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီလို quality ေကာင္းတဲ႔စိတ္နဲ႔သာ ေသႏိုင္သြားရင္ က်န္ခဲံ႔တာေတြ ဘာစြဲစရာ ရွိေသးလို႔လဲ။ ေနာက္ဘဝဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကိုလည္း ေတြးပူစရာ မရွိပါဘူး။ အပါယ္က်ဖို႔ဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာ ထည္႔ထား စရာေတာင္ မလိုတာပါ။

အေရးႀကီးတာက မိမိဘက္က အခုလိုက်န္းမာေရး ေကာင္းလို႔ စြမ္းႏိုင္တံုးမွာသီလ၊သမာဓိ၊ ပညာ အက်င္႔ေတြကို နည္းလမ္းမွန္စြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖို႔ပါဘဲ။ 
ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံေတြ ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေအာင္ ေလ႔က်င္႔ ထားမယ္ ဆိုရင္ ေသတဲ႔အခါမွာလည္း ဒီအေလ႔အက်င္႔ေတြက သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ေဆာင္သြားပါလိမ္႔မယ္။

"ဓေမၼာ ဟေဝ ရကၡတိ ဓမၼစာရီီ" တရားက်င္႔ေသာသူကို တရားက ျပန္ေစာင႔္ေရွာက္တယ္ဆိုတဲ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ႔တဲ႔တရားေတာ္ကို အၾကြင္းမဲ႔ယံုေစခ်င္ ပါတယ္။

ကဲ…ေသရမွာေၾကာက္စရာလား။

ေမတၱာျဖင္
(မိမိစာက်န္သြားပါတယ္။ေသျပီးမိနစ္၂၀ အစား ႏွလံုးခုန္ ရပ္ျပီး အသက္ ရႈရပ္ ျပီးမိနစ္ ၂၀ လို႔ျဖည္႔ စြက္ဖတ္ ရႈ ေပးေစလိုပါတယ္ ။12.9.13) ႔
(ဒီpost ကိုမိမိကဲ႔သို႔ တရားအသိဥာဏ္မရ ေသးသူမ်ားကိုိုအားေပးလိုတဲ႔ေစတနာနဲ႔ ေရးရပါတယ္)

Dr Pe Thet Tun.