ဓမၼအစြမ္း အံ့မခန္း
-----------------------
တစ္ခါတစ္ရံ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားဟာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ထက္ ဆန္းၾကယ္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ရတတ္ပါတယ္။ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ယခုအခ်ိန္မွာ တကယ္ျဖစ္လာခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။အခုလဲပဲ ဦးေမာင္ျဖဴရဲ႕ဘ၀ဟာ စိတ္ကူးရင္အိပ္မက္ထက္ဆန္းၾကယ္ၿပီး မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲႀကီးေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါတယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားတာေတြဟာ အခုေတာ့ တကယ္ျဖစ္လာတယ္။
ဦးေမာင္ျဖဴဟာ အလွဴေရစက္လက္နဲ႕မကြာ ဆုိသလို ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ရိႈင္သာယာေက်ာင္းမွာ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လိုေလးေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ေပၚဦးလမ္းရွိ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာမွာလဲ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လိုအပ္သလို လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အတြက္ သဒၶါတရားအားေကာင္းသူလို႔ေျပာရပါမယ္။
-----------------------
တစ္ခါတစ္ရံ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားဟာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ထက္ ဆန္းၾကယ္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ရတတ္ပါတယ္။ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ယခုအခ်ိန္မွာ တကယ္ျဖစ္လာခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။အခုလဲပဲ ဦးေမာင္ျဖဴရဲ႕ဘ၀ဟာ စိတ္ကူးရင္အိပ္မက္ထက္ဆန္းၾကယ္ၿပီး မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲႀကီးေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါတယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားတာေတြဟာ အခုေတာ့ တကယ္ျဖစ္လာတယ္။
ဦးေမာင္ျဖဴဟာ အလွဴေရစက္လက္နဲ႕မကြာ ဆုိသလို ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ရိႈင္သာယာေက်ာင္းမွာ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လိုေလးေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ေပၚဦးလမ္းရွိ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာမွာလဲ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လိုအပ္သလို လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အတြက္ သဒၶါတရားအားေကာင္းသူလို႔ေျပာရပါမယ္။
ဦးေမာင္ျဖဴဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ခန္႔က ေလမိၿပီး ညာဖက္ကိုယ္တစ္ျခမ္း မသန္စြမ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေမာင္ျဖဴဟာ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာမဟာစည္ရိပ္သာကို အလွဴကိစၥတစ္ခုနဲ႔ေရာက္ေနခုိက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “ဦးေမာင္ျဖဴ……လွဴတာကေတာ့ ပစၥည္းရွိရင္လွဴလို႔ျဖစ္တယ္။ အလွဴဒါနျပဳတာကတပိုင္းေပါ့၊ တရားလဲ အားထုတ္ၾကည့္ပါဦး” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဦးေမာင္ျဖဴက “တပည့္ေတာ္ လာမယ့္တရားခစန္းက်ရင္ ၀င္ပါ့မယ္ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လဲ ေလမိလို႔ ကိုယ္တစ္ျခမ္း မသန္စြမ္းျဖစ္ခဲ့တာ ယခုအခ်ိန္အထိငါးႏွစ္ေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီဘုရား” လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ထိုအခါဆရာေတာ္ႀကီးက “ဒါဆိုရင္လဲ ေနာက္တရားစခန္းကို ေစာင့္မေနနဲ႔၊ မၾကာခင္ဘုန္းႀကီး တကူတရားစခန္းကို သြားဖို႔ရွိတယ္၊ အဲဒီအခါက်ရင္ တကူရြာကို လိုက္လာၿပီး တရားအားထုတ္ပါလား၊ တကူတရားစခန္းမွာ ေယာဂီေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ဒကာမမ်ားဟာ ေယာဂီမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ေနရာမွာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္၊ ေစတနာလဲအျပည့္အ၀ရွိၾကတယ္” လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။
ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ကေန တနသၤာရီၿမိဳ႕နယ္ထဲရွိ တကူရြာဆိုတာ ကုန္းလမ္းခရီးေရာ၊ ေရလမ္းခရီးပါသြားရမွာဆိုေတာ့ ေ၀းလွတယ္၊ ပင္လဲပင္ပမ္းမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တကူတရားစခန္းကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ ဆိုၿပီး ဦးေမာင္ျဖဴဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တနသၤာရီၿမိဳ႕နယ္ ၊တကူရြာ ဆယ္ရက္တရားစခန္းမွာ တရား၀င္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို စာေရးသူအား ရင္ဖြင့္လာ ပါတယ္။
“တပည့္ေတာ္ တရားစခန္းအတြင္း ဆရာေတာ္မ်ားသင္ေပးတဲ့အတုိင္း အမွတ္သတိမလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တရားရႈမွတ္ပါတယ္။ တရားထုိင္ၿပီးအားထုတ္တဲ့အခါ အဆင္ေျပေပမဲ့ တပည့္ေတာ္ညာဘက္ေျခေထာက္က ဆြဲတင္လို႔ကိုမရ၊ ဒရြတ္တိုက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရား၀င္ခါစမွာေတာ့ စႀကၤန္ေလွ်ာက္(လမ္းေလွ်ာက္)လို႔ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ ငါးမိနစ္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ကိုပဲ အားယူၿပီး ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာလဲ ရႈမွတ္မႈသတိမလြတ္ပဲ ႀကိဳးစားၿပီးရႈမွတ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေျခမသန္တဲ့အတြက္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းမလိုက္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီေစာင့္ေရွာက္တဲ့အမ်ဳိးသမီးမ်ားက တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာပဲ ဆြမ္းစားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ငါ့သားသမီးေတြေတာင္မွ အခုလို မေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ဘူး၊ အခုေယာဂီေစာင့္ေရွာက္တဲ့အမ်ဳိးသမီးေလးေတြဟာ အေတာ္ေစတနာျပည့္၀တာပဲ လို႔ ေတြးၿပီး ငိုမိပါေသးတယ္။ ဒီ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ကိုလဲ ၀မ္းနည္းတယ္၊၀မ္းနည္းတယ္၊ ေတြးရင္လဲ ေတြးတယ္၊ ေတြးတယ္ လို႔ အေတာ္ေလးကို ရႈမွတ္လိုက္ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တရားစခန္း၀င္လို႔ သံုးေလးရက္အတြင္းမွာေတာ့ အခံခက္လွတဲ့ေ၀ဒနာမ်ား တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိးေပၚလာလို႔ သတိႀကီးစြာထားၿပီး လိုက္ရႈမွတ္ေနရပါတယ္။ ခံစားရတဲ့ဒုကၡေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိး ေပၚလာလို႔ ရႈမွတ္ေနတုန္း ေနာက္တစ္မ်ဳိးထပ္ေပၚလာလို႔ အရင္မွတ္ေနက် ဒုကၡေ၀ဒနာကို ထားကာ အသစ္ေပၚလာတဲ့ဒုကၡေ၀ဒနာကို ရႈမွတ္ေနရပါတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ တပည့္ေတာ္ဟာ ေ၀ဒနာနဲ႔ ႏွပမ္းလံုးေနရပါတယ္။ ေ၀ဒနာေတြကလဲ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာ ဟိုနားကတစ္ခု ဒီနားကတစ္မ်ဳိး မျပတ္မလပ္ကို ေပၚေနေတာ့တာပဲ။ ဒါကိုလဲ မလြတ္ေအာင္ရႈမွတ္ေနရပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာေတြက ျပင္းထန္လြန္းေတာ့ မရႈမွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီမွာဘာေတြးမိတုန္းဆိုေတာ့ အမွတ္သတိနဲ႔ မလြတ္တမ္းမွတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မွာပဲ၊ ေ၀ဒနာေတြေပ်ာက္ေအာင္မွတ္ မယ္ လို႔ ေတြးၿပီး တရားရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္အား ေလွ်ာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဟဲ့…ဒကာဦးေမာင္ျဖဴ....ေ၀ဒနာကို ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တရားမရႈမွတ္ရဘူး၊ ေ၀ဒနာေပ်ာက္တာ မေပ်ာက္တာ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္၊ ေပၚရာေပၚရာကုိ ရႈွမွတ္ဖို႔က ကိုယ့္အလုပ္၊ သည္းခံရင္နိဗၺာန္ေရာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သည္းခံၿပီး ေပၚရာကိုသာ စူးစိုက္ ရႈမွတ္ပါေလ၊” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္ သည္းခံကာ တရားရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။
အထက္ကေျပာခဲ့သလို ထိုင္တဲ့ဣရိယာပုထ္နဲ႔ တရားရႈမွတ္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စႀကၤန္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခက ေလးလံေနေတာ့ အလြန္ေလးတဲ့ သံတုံးႀကီးကို ဆြဲမေနရသလိုမ်ဳိး ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါကို ေလးရင္လဲ ေလးတဲ့သေဘာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး သတိနဲ႔ရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာအဆင္ေျပမႈနည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ထိုင္တဲ့ဣရိယာပုထ္ကို ဦးစားေပးၿပီး ရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္ရက္ခန္႔ရွိတဲ့အခါမွာ ေန႔လည္ဘက္ တရားရႈမွတ္ရတာလဲ ခါတိုင္းနဲ႔မတူ ပိုၿပီးအဆင္ေျပလာတယ္။ အာရုံနဲ႔မွတ္တဲ့စိတ္ကို တစ္ထပ္ထဲ က်ေအာင္ မွတ္ႏိုင္လာတယ္။ ရႈမွတ္ခါစတုန္းကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ မွတ္ေနရသလိုပါပဲ၊ အခုက်ေတာ့ လက္နဲ႕ဆုတ္ကိုင္ၿပီး မွတ္ရသလို အာရံုကို ထင္ရွားစြာ ထိထိမိမိရႈမွတ္လာႏိုင္တယ္။ ေပၚလာတာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတာေတြကို ထင္ရွားျပတ္သားစြာ ရႈမွတ္ေနရလို႔ တရားမွတ္ရတာ ေပ်ာ္လာပါေတာ့တယ္။ တရားမွတ္လို႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္လက္ရႈမွတ္ခဲ့ရာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ အရင္ကနဲ႔မတူဘဲ ေလထဲေရာက္ေနသလို ေပါ့ပါးၿပီးေနတယ္။ စိတ္ကလဲအထူးၾကည္လင္ၿပီး စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာလဲ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့၊ အၾကာႀကီးထိုင္မွတ္လာႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။ ဒီလိုနဲ႔စႀကၤန္အခ်ိန္မွာ ရပ္ၿပီး ရႈမွတ္ေနခိုက္ ေအာက္ပိုင္းက ေပါ့ပါးေနတာကိုလဲ ခံစားရပါတယ္။ မသကၤာလို႔ ေလးေနတဲ့ ညာဘက္ေျခေထာက္ကို နဲနဲေလးၾကြၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ အံံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ၾကြတက္လာတယ္။ ထပ္ၿပီး အေပၚကို ၾကြၾကည့္ေတာ့လဲ ၾကြတက္လာတာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ညာေျခက အရင္လို ဒရြတ္တုိက္ မဆြဲေတာ့ဘဲ အနည္းငယ္ စႀကၤန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားတင္းၿပီး ႀကိဳးစားတရားရႈမွတ္လာရာ (၉) ရက္ေျမာက္ေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းစားရန္အတြက္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကို ကိုယ္တိုင္သြားလာႏိုင္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ အရင္ကလိုလဲ ေလးလံမႈမရွိေတာ့ဘဲ ေပါ့ပါးေနတယ္၊ တပည့္ေတာ္လဲ ၀မ္းသာၿပီး စိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြလာတယ္၊ တရားအားထုတ္ရတာ ေနာက္က်ေလျခင္းလို႔ ေတြးမိပါတယ္ဘုရား” လို႔ ဦးေမာင္ျဖဴက တရားရႈမွတ္တဲ့အေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဦးေမာင္ျဖဴဟာ တရားစခန္းၿပီးလို႔ ၿမိတ္ကိုျပန္ဆင္းလာၿပီး စာေရးသူတို႔ရိပ္သာမွာပဲ တည္းခုိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ညာဖက္ေျခ ေထာက္ဟာ အရင္ကဆိုရင္ ထံုတာက်င္တာ ေညာင္းညာတာေတြ ဘာမွမခံစားရဘူး၊ အခုေတာ့ ထံုတာ က်င္တာ၊ ေညာင္းညာတာေတြကို ခံစားလာရတယ္။ ဒါဟာ ေသြးေလလည္ပတ္မႈ မွန္ကန္လာတဲ့သေဘာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ အရင္ကဆို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကထုိင္လိုက္ရင္ လိမ့္က်မလိုခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ အခုေတာ့ ဆိုင္ကယ္အေနာက္ထုိင္လိုက္ရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ထိန္းႏိုင္လာတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ဦးေမာင္ျဖဴက “ အရွင္ဘုရား…တပည့္ေတာ္ ထီေပါက္တာထက္ အဆတစ္ရာမကဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္ဘုရား၊ ေလမိလို႔ ေျခတရြတ္တိုက္ဆြဲေနရာကေန အခုေတာ့ ခ်က္ျခင္းဆုိသလို ယူပစ္သလိုမ်ဳိး ေကာင္းလာတာေတြ႕ရပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေတြဟာ ေအးရိပ္ေခ်ာင္ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ အရွင္ဘုရားတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ ေပါ့ဘုရား၊
တပည့္ေတာ္ ေလမိေရာဂါကို ခံစားခဲ့ရတာ ငါးႏွစ္ခန္႔ရွိခဲ့ပါၿပီဘုရား၊ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီးဆရာဆီမွာ သြားေရာက္ ကုသခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ နာမည္ႀကီးဆရာႀကီးက သူကုရင္ တစ္ပါတ္နဲ႔သိသာတယ္လို႔ေျပာပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္ ေရာဂါက်ေတာ့ တစ္ပါတ္နဲ႔မသက္သာ၊ ႏွစ္ပါတ္လဲမသက္သာခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေဆးဆရာႀကီးက “ခင္ဗ်ားေရာဂါ ေပ်ာက္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ ၀ဋ္နာကံနာပဲလို႔ ေျပာပါတယ္ဘုရား၊ ဒါနဲ႔တပည့္ေတာ္လဲ စိတ္မပ်က္ဘဲ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွာ နာမည္ႀကီး ေဆးဆရာေတြထံ သြားေရာက္ကုသခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာလဲ ေရာဂါ မေပ်ာက္ဘဲ ေကာ့ေသာင္းျပန္ခဲ့ရပါတယ္ဘုရား၊ အခုေတာ့ တပည့္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သတိပ႒ာန္ေဆးကို စနစ္က်စြာ ေသာက္သံုးခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသြားပါၿပီဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ေကာ့ေသာင္းျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေရာဂါ ဘယ္လိုေကာင္းသြားတာလဲ လို႔ မိတ္ေဆြေတြ ေမးမွာကို ျမင္ေယာင္ မိပါေသးတယ္ဘုရား” ဆိုၿပီး စာေရးသူအား ၀မ္းသာအားရ ေျပာလာတာေၾကာင့္ လူအမ်ား သဒၶါတရားျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ စာေရးမယ္လို႔ ေတြးမိရာက ေဆာင္းပါးေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တ့ဲႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္တုန္းကလဲ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အနာေရာဂါစြဲကပ္လာတဲ့အတြက္ ရွင္စုႏၵမေထရ္ကို ေဗာဇၥ်င္သုတ္ အရြတ္ခိုင္းေတာ္မူပါတယ္။ ထိုေဗာဇၥ်င္သုတ္ ရြတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘုရားရွင္လဲ အနာေရာဂါမွ ယူပစ္သလို ေပ်ာက္ေတာ္မူခဲ့ တယ္။ ထို႔အတူပဲ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ စတဲ့ အဂၢသာ၀က ၊ မဟာသာ၀ကႀကီးမ်ားလဲ ေရာဂါျဖစ္ေတာ္မူၾကတဲ့အခါ ထိုေဗာဇၥ်င္ သုတ္ကို နာယူၾကရလို႔ ေရာဂါအသီးသီးေပ်ာက္ကင္းေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္။
ေဗာဇၥ်င္တရားနာယူရံုနဲ႔ဘာ့ေၾကာင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ရတာလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အမွန္က ေဗာဇၥ်င္တရားကို နာယူရံုမက မိမိသႏၱာန္မွာလဲ ေဗာဇၥ်င္တရားမ်ား ျဖစ္ပြားေစတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ဳိး ျဖစ္ပြားေစတာလဲဆိုရင္……
နည္းစနစ္မွန္ကန္စြာနဲ႔ တရာအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီမ်ားမွာ ေပၚရာအာရံုကို အမွတ္သတိျဖင့္ ရႈမွတ္ေနရတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အမွတ္သတိ မလြတ္ေစဘဲရႈမွတ္ေနတဲ့အခါမွာ ‘သတိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရႈမွတ္တုိင္းမွာ ေပါ့တာ ေလးတာ၊ ေအးတာ ပူတာ စတဲ့ အရွိကိုအရွိအတုိင္း သိမွတ္ေနရတယ္၊ မွတ္စရာအာရံုနဲ႔မွတ္တဲ့စိတ္ႏွစ္ပါးကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိ စတဲ့ အမွန္ကိုအမွန္အတုိင္း တရားမွတ္ရင္း သိျမင္လာပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ‘ဓမၼာ၀ိစယသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျဖစ္ေပၚတဲ့အာရံုေပၚမွာ မလြတ္တမ္းရႈမွတ္ႏိုင္ေအာင္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေပးေနရပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ‘၀ီရိယသေမၺဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တရားရႈမွတ္မႈအားေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ ရႈမွတ္မႈအေပၚ ႏွစ္သိမ့္အားရမႈပီတိေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ‘ပီတိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တရားရႈမွတ္ရင္း ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ၿငိမ္းေအးလာတဲ့အခါ ‘ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနတယ္။ ထင္ရွားတဲ့အာရံုအေပၚမွာ ရႈမွတ္တဲ့စိတ္ကေလးက သြားတည္ေနတယ္၊ အဲဒီအခါ ‘သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စူးစိုက္မႈသမာဓိအားေကာင္းလာတဲ့အခါ ပုံသ႑ာန္ရယ္လို႔မထင္ရွားေတာ့ဘဲ သေဘာမွ်သာ ရႈမွတ္ေနရတဲ့အခါ မိမိခႏၶာကိုယ္အေပၚမွာ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း၊ ႏွစ္သက္ျခင္းစတာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ အာရံုက ေပၚလာလိုက္ ၊ ရႈမွတ္လိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ရႈမွတ္ရံုသာ မွတ္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ‘ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္နပါတယ္။ ဘုရားအစ အရိယာသူေတာက္ေကာင္းမ်ားဟာ ေဗာဇၥ်င္တရားကို မိမိသ႑ာန္မွာ ျဖစ္ပြားေစတဲ့အတြက္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၾကတာပါ။
ထို႔အတူ ဦးေမာင္ျဖဴရဲ႕သ႑ာန္မွာ တရားရႈမွတ္ရင္း ေဗာဇၥ်င္တရားမ်ား ျဖစ္ပြားေနတဲ့အတြက္ ငါးႏွစ္တာခံစားလာရတဲ့ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေလးလံတဲ့ေ၀ဒနာဟာ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဦးေမာင္ျဖဴဟာ ေတာ္ရံုလမ္းခရီးကို ေျခလ်င္ျဖင့္ အျမန္သြားလာႏိုင္ပါၿပီ။
နိဂုံးခ်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက စာခ်စ္သူမ်ားလဲ ကိုယ္တိုင္ေဗာဇၥ်င္တရားကို ပြားျဖစ္ေစမယ္ဆိုရင္ ခံစားေနရတဲ့ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ား အမ်ားအားျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းၾကမွာအမွန္ပါ။ သိထားရမွာက ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေတာ္ဟာ ေရာဂါေပ်ာက္ရံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ အို၊နာ၊ေသဆိုတဲ့ ဆင္းရဲအလံုးစံုမွ ကင္းေ၀းၿပီး နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ ေရာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာပါပဲ၊ စာခ်စ္သူမ်ားအားလံုး ေဘးရန္ကင္းေပ်ာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ
ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ကေန တနသၤာရီၿမိဳ႕နယ္ထဲရွိ တကူရြာဆိုတာ ကုန္းလမ္းခရီးေရာ၊ ေရလမ္းခရီးပါသြားရမွာဆိုေတာ့ ေ၀းလွတယ္၊ ပင္လဲပင္ပမ္းမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တကူတရားစခန္းကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ ဆိုၿပီး ဦးေမာင္ျဖဴဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တနသၤာရီၿမိဳ႕နယ္ ၊တကူရြာ ဆယ္ရက္တရားစခန္းမွာ တရား၀င္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို စာေရးသူအား ရင္ဖြင့္လာ ပါတယ္။
“တပည့္ေတာ္ တရားစခန္းအတြင္း ဆရာေတာ္မ်ားသင္ေပးတဲ့အတုိင္း အမွတ္သတိမလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တရားရႈမွတ္ပါတယ္။ တရားထုိင္ၿပီးအားထုတ္တဲ့အခါ အဆင္ေျပေပမဲ့ တပည့္ေတာ္ညာဘက္ေျခေထာက္က ဆြဲတင္လို႔ကိုမရ၊ ဒရြတ္တိုက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရား၀င္ခါစမွာေတာ့ စႀကၤန္ေလွ်ာက္(လမ္းေလွ်ာက္)လို႔ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ ငါးမိနစ္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ကိုပဲ အားယူၿပီး ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာလဲ ရႈမွတ္မႈသတိမလြတ္ပဲ ႀကိဳးစားၿပီးရႈမွတ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေျခမသန္တဲ့အတြက္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းမလိုက္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီေစာင့္ေရွာက္တဲ့အမ်ဳိးသမီးမ်ားက တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာပဲ ဆြမ္းစားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ငါ့သားသမီးေတြေတာင္မွ အခုလို မေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ဘူး၊ အခုေယာဂီေစာင့္ေရွာက္တဲ့အမ်ဳိးသမီးေလးေတြဟာ အေတာ္ေစတနာျပည့္၀တာပဲ လို႔ ေတြးၿပီး ငိုမိပါေသးတယ္။ ဒီ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ကိုလဲ ၀မ္းနည္းတယ္၊၀မ္းနည္းတယ္၊ ေတြးရင္လဲ ေတြးတယ္၊ ေတြးတယ္ လို႔ အေတာ္ေလးကို ရႈမွတ္လိုက္ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တရားစခန္း၀င္လို႔ သံုးေလးရက္အတြင္းမွာေတာ့ အခံခက္လွတဲ့ေ၀ဒနာမ်ား တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိးေပၚလာလို႔ သတိႀကီးစြာထားၿပီး လိုက္ရႈမွတ္ေနရပါတယ္။ ခံစားရတဲ့ဒုကၡေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိး ေပၚလာလို႔ ရႈမွတ္ေနတုန္း ေနာက္တစ္မ်ဳိးထပ္ေပၚလာလို႔ အရင္မွတ္ေနက် ဒုကၡေ၀ဒနာကို ထားကာ အသစ္ေပၚလာတဲ့ဒုကၡေ၀ဒနာကို ရႈမွတ္ေနရပါတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ တပည့္ေတာ္ဟာ ေ၀ဒနာနဲ႔ ႏွပမ္းလံုးေနရပါတယ္။ ေ၀ဒနာေတြကလဲ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာ ဟိုနားကတစ္ခု ဒီနားကတစ္မ်ဳိး မျပတ္မလပ္ကို ေပၚေနေတာ့တာပဲ။ ဒါကိုလဲ မလြတ္ေအာင္ရႈမွတ္ေနရပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာေတြက ျပင္းထန္လြန္းေတာ့ မရႈမွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီမွာဘာေတြးမိတုန္းဆိုေတာ့ အမွတ္သတိနဲ႔ မလြတ္တမ္းမွတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မွာပဲ၊ ေ၀ဒနာေတြေပ်ာက္ေအာင္မွတ္ မယ္ လို႔ ေတြးၿပီး တရားရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္အား ေလွ်ာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဟဲ့…ဒကာဦးေမာင္ျဖဴ....ေ၀ဒနာကို ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တရားမရႈမွတ္ရဘူး၊ ေ၀ဒနာေပ်ာက္တာ မေပ်ာက္တာ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္၊ ေပၚရာေပၚရာကုိ ရႈွမွတ္ဖို႔က ကိုယ့္အလုပ္၊ သည္းခံရင္နိဗၺာန္ေရာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သည္းခံၿပီး ေပၚရာကိုသာ စူးစိုက္ ရႈမွတ္ပါေလ၊” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္ သည္းခံကာ တရားရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။
အထက္ကေျပာခဲ့သလို ထိုင္တဲ့ဣရိယာပုထ္နဲ႔ တရားရႈမွတ္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စႀကၤန္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခက ေလးလံေနေတာ့ အလြန္ေလးတဲ့ သံတုံးႀကီးကို ဆြဲမေနရသလိုမ်ဳိး ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါကို ေလးရင္လဲ ေလးတဲ့သေဘာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး သတိနဲ႔ရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာအဆင္ေျပမႈနည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ထိုင္တဲ့ဣရိယာပုထ္ကို ဦးစားေပးၿပီး ရႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္ရက္ခန္႔ရွိတဲ့အခါမွာ ေန႔လည္ဘက္ တရားရႈမွတ္ရတာလဲ ခါတိုင္းနဲ႔မတူ ပိုၿပီးအဆင္ေျပလာတယ္။ အာရုံနဲ႔မွတ္တဲ့စိတ္ကို တစ္ထပ္ထဲ က်ေအာင္ မွတ္ႏိုင္လာတယ္။ ရႈမွတ္ခါစတုန္းကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ မွတ္ေနရသလိုပါပဲ၊ အခုက်ေတာ့ လက္နဲ႕ဆုတ္ကိုင္ၿပီး မွတ္ရသလို အာရံုကို ထင္ရွားစြာ ထိထိမိမိရႈမွတ္လာႏိုင္တယ္။ ေပၚလာတာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတာေတြကို ထင္ရွားျပတ္သားစြာ ရႈမွတ္ေနရလို႔ တရားမွတ္ရတာ ေပ်ာ္လာပါေတာ့တယ္။ တရားမွတ္လို႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္လက္ရႈမွတ္ခဲ့ရာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ အရင္ကနဲ႔မတူဘဲ ေလထဲေရာက္ေနသလို ေပါ့ပါးၿပီးေနတယ္။ စိတ္ကလဲအထူးၾကည္လင္ၿပီး စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာလဲ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့၊ အၾကာႀကီးထိုင္မွတ္လာႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။ ဒီလိုနဲ႔စႀကၤန္အခ်ိန္မွာ ရပ္ၿပီး ရႈမွတ္ေနခိုက္ ေအာက္ပိုင္းက ေပါ့ပါးေနတာကိုလဲ ခံစားရပါတယ္။ မသကၤာလို႔ ေလးေနတဲ့ ညာဘက္ေျခေထာက္ကို နဲနဲေလးၾကြၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ အံံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ၾကြတက္လာတယ္။ ထပ္ၿပီး အေပၚကို ၾကြၾကည့္ေတာ့လဲ ၾကြတက္လာတာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ညာေျခက အရင္လို ဒရြတ္တုိက္ မဆြဲေတာ့ဘဲ အနည္းငယ္ စႀကၤန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားတင္းၿပီး ႀကိဳးစားတရားရႈမွတ္လာရာ (၉) ရက္ေျမာက္ေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းစားရန္အတြက္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကို ကိုယ္တိုင္သြားလာႏိုင္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ အရင္ကလိုလဲ ေလးလံမႈမရွိေတာ့ဘဲ ေပါ့ပါးေနတယ္၊ တပည့္ေတာ္လဲ ၀မ္းသာၿပီး စိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြလာတယ္၊ တရားအားထုတ္ရတာ ေနာက္က်ေလျခင္းလို႔ ေတြးမိပါတယ္ဘုရား” လို႔ ဦးေမာင္ျဖဴက တရားရႈမွတ္တဲ့အေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဦးေမာင္ျဖဴဟာ တရားစခန္းၿပီးလို႔ ၿမိတ္ကိုျပန္ဆင္းလာၿပီး စာေရးသူတို႔ရိပ္သာမွာပဲ တည္းခုိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ညာဖက္ေျခ ေထာက္ဟာ အရင္ကဆိုရင္ ထံုတာက်င္တာ ေညာင္းညာတာေတြ ဘာမွမခံစားရဘူး၊ အခုေတာ့ ထံုတာ က်င္တာ၊ ေညာင္းညာတာေတြကို ခံစားလာရတယ္။ ဒါဟာ ေသြးေလလည္ပတ္မႈ မွန္ကန္လာတဲ့သေဘာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ အရင္ကဆို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကထုိင္လိုက္ရင္ လိမ့္က်မလိုခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ အခုေတာ့ ဆိုင္ကယ္အေနာက္ထုိင္လိုက္ရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ထိန္းႏိုင္လာတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ဦးေမာင္ျဖဴက “ အရွင္ဘုရား…တပည့္ေတာ္ ထီေပါက္တာထက္ အဆတစ္ရာမကဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္ဘုရား၊ ေလမိလို႔ ေျခတရြတ္တိုက္ဆြဲေနရာကေန အခုေတာ့ ခ်က္ျခင္းဆုိသလို ယူပစ္သလိုမ်ဳိး ေကာင္းလာတာေတြ႕ရပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေတြဟာ ေအးရိပ္ေခ်ာင္ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ အရွင္ဘုရားတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ ေပါ့ဘုရား၊
တပည့္ေတာ္ ေလမိေရာဂါကို ခံစားခဲ့ရတာ ငါးႏွစ္ခန္႔ရွိခဲ့ပါၿပီဘုရား၊ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီးဆရာဆီမွာ သြားေရာက္ ကုသခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ နာမည္ႀကီးဆရာႀကီးက သူကုရင္ တစ္ပါတ္နဲ႔သိသာတယ္လို႔ေျပာပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္ ေရာဂါက်ေတာ့ တစ္ပါတ္နဲ႔မသက္သာ၊ ႏွစ္ပါတ္လဲမသက္သာခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေဆးဆရာႀကီးက “ခင္ဗ်ားေရာဂါ ေပ်ာက္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ ၀ဋ္နာကံနာပဲလို႔ ေျပာပါတယ္ဘုရား၊ ဒါနဲ႔တပည့္ေတာ္လဲ စိတ္မပ်က္ဘဲ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွာ နာမည္ႀကီး ေဆးဆရာေတြထံ သြားေရာက္ကုသခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာလဲ ေရာဂါ မေပ်ာက္ဘဲ ေကာ့ေသာင္းျပန္ခဲ့ရပါတယ္ဘုရား၊ အခုေတာ့ တပည့္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သတိပ႒ာန္ေဆးကို စနစ္က်စြာ ေသာက္သံုးခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသြားပါၿပီဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ေကာ့ေသာင္းျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေရာဂါ ဘယ္လိုေကာင္းသြားတာလဲ လို႔ မိတ္ေဆြေတြ ေမးမွာကို ျမင္ေယာင္ မိပါေသးတယ္ဘုရား” ဆိုၿပီး စာေရးသူအား ၀မ္းသာအားရ ေျပာလာတာေၾကာင့္ လူအမ်ား သဒၶါတရားျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ စာေရးမယ္လို႔ ေတြးမိရာက ေဆာင္းပါးေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တ့ဲႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္တုန္းကလဲ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အနာေရာဂါစြဲကပ္လာတဲ့အတြက္ ရွင္စုႏၵမေထရ္ကို ေဗာဇၥ်င္သုတ္ အရြတ္ခိုင္းေတာ္မူပါတယ္။ ထိုေဗာဇၥ်င္သုတ္ ရြတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘုရားရွင္လဲ အနာေရာဂါမွ ယူပစ္သလို ေပ်ာက္ေတာ္မူခဲ့ တယ္။ ထို႔အတူပဲ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ စတဲ့ အဂၢသာ၀က ၊ မဟာသာ၀ကႀကီးမ်ားလဲ ေရာဂါျဖစ္ေတာ္မူၾကတဲ့အခါ ထိုေဗာဇၥ်င္ သုတ္ကို နာယူၾကရလို႔ ေရာဂါအသီးသီးေပ်ာက္ကင္းေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္။
ေဗာဇၥ်င္တရားနာယူရံုနဲ႔ဘာ့ေၾကာင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ရတာလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အမွန္က ေဗာဇၥ်င္တရားကို နာယူရံုမက မိမိသႏၱာန္မွာလဲ ေဗာဇၥ်င္တရားမ်ား ျဖစ္ပြားေစတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ဳိး ျဖစ္ပြားေစတာလဲဆိုရင္……
နည္းစနစ္မွန္ကန္စြာနဲ႔ တရာအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီမ်ားမွာ ေပၚရာအာရံုကို အမွတ္သတိျဖင့္ ရႈမွတ္ေနရတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အမွတ္သတိ မလြတ္ေစဘဲရႈမွတ္ေနတဲ့အခါမွာ ‘သတိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရႈမွတ္တုိင္းမွာ ေပါ့တာ ေလးတာ၊ ေအးတာ ပူတာ စတဲ့ အရွိကိုအရွိအတုိင္း သိမွတ္ေနရတယ္၊ မွတ္စရာအာရံုနဲ႔မွတ္တဲ့စိတ္ႏွစ္ပါးကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိ စတဲ့ အမွန္ကိုအမွန္အတုိင္း တရားမွတ္ရင္း သိျမင္လာပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ‘ဓမၼာ၀ိစယသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျဖစ္ေပၚတဲ့အာရံုေပၚမွာ မလြတ္တမ္းရႈမွတ္ႏိုင္ေအာင္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေပးေနရပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ‘၀ီရိယသေမၺဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တရားရႈမွတ္မႈအားေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ ရႈမွတ္မႈအေပၚ ႏွစ္သိမ့္အားရမႈပီတိေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ‘ပီတိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တရားရႈမွတ္ရင္း ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ၿငိမ္းေအးလာတဲ့အခါ ‘ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနတယ္။ ထင္ရွားတဲ့အာရံုအေပၚမွာ ရႈမွတ္တဲ့စိတ္ကေလးက သြားတည္ေနတယ္၊ အဲဒီအခါ ‘သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စူးစိုက္မႈသမာဓိအားေကာင္းလာတဲ့အခါ ပုံသ႑ာန္ရယ္လို႔မထင္ရွားေတာ့ဘဲ သေဘာမွ်သာ ရႈမွတ္ေနရတဲ့အခါ မိမိခႏၶာကိုယ္အေပၚမွာ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း၊ ႏွစ္သက္ျခင္းစတာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ အာရံုက ေပၚလာလိုက္ ၊ ရႈမွတ္လိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ရႈမွတ္ရံုသာ မွတ္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ‘ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္’ ျဖစ္နပါတယ္။ ဘုရားအစ အရိယာသူေတာက္ေကာင္းမ်ားဟာ ေဗာဇၥ်င္တရားကို မိမိသ႑ာန္မွာ ျဖစ္ပြားေစတဲ့အတြက္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၾကတာပါ။
ထို႔အတူ ဦးေမာင္ျဖဴရဲ႕သ႑ာန္မွာ တရားရႈမွတ္ရင္း ေဗာဇၥ်င္တရားမ်ား ျဖစ္ပြားေနတဲ့အတြက္ ငါးႏွစ္တာခံစားလာရတဲ့ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေလးလံတဲ့ေ၀ဒနာဟာ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဦးေမာင္ျဖဴဟာ ေတာ္ရံုလမ္းခရီးကို ေျခလ်င္ျဖင့္ အျမန္သြားလာႏိုင္ပါၿပီ။
နိဂုံးခ်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက စာခ်စ္သူမ်ားလဲ ကိုယ္တိုင္ေဗာဇၥ်င္တရားကို ပြားျဖစ္ေစမယ္ဆိုရင္ ခံစားေနရတဲ့ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ား အမ်ားအားျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းၾကမွာအမွန္ပါ။ သိထားရမွာက ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေတာ္ဟာ ေရာဂါေပ်ာက္ရံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ အို၊နာ၊ေသဆိုတဲ့ ဆင္းရဲအလံုးစံုမွ ကင္းေ၀းၿပီး နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ ေရာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာပါပဲ၊ စာခ်စ္သူမ်ားအားလံုး ေဘးရန္ကင္းေပ်ာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ
ဦးေကာဝိဒ ျမိတ္
No comments:
Post a Comment