အေနာက္တိုင္းေဆးပညာအရ က်မတို႔မွာ သိစိတ္ (conscious mind) နဲ႔ မသိစိတ္ (unconscious
mind) ဆိုၿပီးႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ စိတ္ေတြဟာ ဥေဏွာက္ထဲမွာျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတာပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥေဏွာက္ကို ခြဲစိပ္တာေတာင္ မသိပါဘူး။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ျမတ္ ဘုရားရဲ့ တရားေတာ္အရေတာ့ သိစိတ္ အမ်ိဳးေပါင္း ၁၂၁ မ်ိဳး ရွိတာ၊
ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ျဖစ္တာ၊ ဘယ္မွာျဖစ္တာ၊ စိတ္မွာ စိတ္အျပင္ စိတ္ကိုျပဳျပင္တဲ့ ေစတသိတ္ေတြပူးေပါင္းပါ၀င္တာကအစ ေတာ္ေတာ္စံုစံုလင္လင္ သိရပါတယ္။
စိတ္ (Mind) ဆိုတာကို ဘာသာတရားအရ က်မသိသလို မွ်ေ၀ပါတယ္။ အမွားမ်ားပါရင္လည္း ရဟန္း ပညာရွိ၊ လူပညာရွိမ်ား
ကရုဏာေရွးထား၍ ျပဳျပင္ေပးေတာ္မူၾကပါလို႔ အစဦးဆံုးေမတၱာ ရပ္ခံ အပ္ပါ တယ္။
ဒြါရ (၆) ပါးနဲ႔ အာရံုတိုက္လို႔ ေပၚလာတဲ့ အာရံုကိုသိတဲ့ စိတ္အစဥ္ကို သိစိတ္
(ဝါ) ဝီထိစိတ္ (ဝါ) နိုးၾကားစိတ္ (conscious mind) လို႔ေခၚပါတယ္။ အာရံု (၆)
ပါးနွင့္ သက္ဆိုင္ရာ အၾကည္ဓာတ္တို႔ တိုက္ဆိုင္ၿပီး၊ လိုအပ္ေသာအေၾကာင္းတရားမ်ား
ျပည့္စံုသည့္အခါသက္ဆိုင္ ရာဝီထိစိတ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
အာရံု (၅) ပါးေၾကာင့္ျဖစ္ေသာဝီထိစိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚပံုတူညီၾကလို႔ ပၪၥဒြာရဝီထိ ဟုေခၚ
ပါတယ္၊ ဓမၼာရံုနွင့္မေနာဒြာရေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာဝီထိစိတ္ကိုေတာ့ မေနာဝီထိ ဟုေခၚပါတယ္။
ဝီထိစိတ္မျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာျဖစ္တဲ့စိတ္ကို မသိစိတ္(ဝါ) ဝီထိမုတ္စိတ္ (ဝါ) ဘဝင္စိတ္
(unconscious mind) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘဝင္စိတ္ဆိုတာ အိပ္ေမာက်စဥ္ ျပင္ပ အာရံုေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့အခ်ိန္မွာျဖစ္တဲ့
စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝင္စိတ္က သတၲဝါ ဆက္လက္ အသက္ရွင္ ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ စိတ္မရွိေတာ့ရင္
လူေသျဖစ္သြားပါၿပီ။ လူရွင္နဲ႔ လူေသအေလာင္းဟာ စိတ္ ရွိတာနဲ႔ မရွိတာပဲ ကြာပါတယ္။
ပဋိသေႏၶစိတ္ဟာလဲ ဘဝင္စိတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုတာ အာရံုမရွိဘဲ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။
ပဋိသေႏၶစိတ္နဲ႔ ဘဝင္စိတ္ဟာ ယခင္ဘဝက စုတိစိတ္ယူခဲ့တဲ့အာရံုမ်ားျဖစ္တဲ့ ကံနိမိတ္(ဝါ)
ကမၼနိမိတ္ (ဝါ) ဂတိနိမိတ္ တစ္ခုခုကို အာရံုျပဳပါတယ္။ အဲဒီစိတ္သံုးမ်ိဳးလံုးဟာ
အာရံုလဲတူ၊ အမ်ိဳးဇတ္လည္းတူ၊ ယွဥ္ဘက္ေစတသိတ္ေတြလဲတူတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
ျဖစ္ေပၚရာ အခ်ိန္ကို လိုက္ၿပီးေတာ့သာ စုတိစိတ္၊ ပဋိသေႏၶစိတ္၊ ဘဝင္စိတ္လို႔ ေခၚၾကျခင္း
ျဖစ္ပါတယ္။ သံသရာစကတည္းက နိဗၺာန္ မဝင္မခ်င္း ဘဝင္စိတ္နဲ႔ ဝီထိစိတ္ေတြဟာ တျပန္စီ
ျဖစ္ေနၾက ပါတယ္။
ဘဝင္စိတ္ျဖစ္ေစ၊ဝီထိစိတ္ျဖစ္ေစ စိတ္တိုင္းရဲ့သက္တမ္းဟာ ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္ ဆိုၿပီး ခဏငယ္သံုးခ်က္ပဲရွိပါတယ္။
ျမန္မာလို ျဖစ္၊တည္၊ပ်က္၊ လို႔ေခၚပါတယ္။
ခဏငယ္ဆိုတာအလြန္တိုေတာင္းေသာအခ်ိန္ေလးကိုဆိုလိုပါတယ္။ ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္ ခဏငယ္သံုးခ်က္ေပါင္းကို
စိတၲကၡဏ တစ္ခ်က္လို႔ ေခၚပါတယ္။
စိတ္ေတြဟာတစ္စကၠန္႔မွာကုေဋတစ္သိန္းျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္တစ္ခုရဲ့ သက္တမ္း
(စိတ္သက္) ဟာတစ္စကၠန္႔ရဲ့ကုေဋတစ္သိန္းပံုတစ္ပံုခန္႔ သာရွိပါတယ္။ ရုပ္ဟာ လည္း
စိတ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္၊တည္၊ပ်က္၊ ဟူေသာ အစဥ္နဲ႔ ျဖစ္၊ပ်က္ ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္ရဲ့ သက္တမ္း
(ရုပ္သက္) က စိတ္သက္ထက္ ၁၇ဆ ပိုၾကာပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ရုပ္သက္ ဟာ စိတၲကၡဏ ၁၇ ခ်က္နဲ႔
ညီမွ်ပါတယ္။ ခဏငယ္အားျဖင့္ ၁၇x ၃ = ၅၁ ခဏ ျဖစ္ပါ တယ္။ ရုပ္ရဲ့ ဥပါဒ္ခဏနဲ႔ ဘင္
ခဏတို႔ဟာ စိတ္ရဲ့ ခဏငယ္တစ္ခ်က္စီသာၾကာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုပ္ရဲ့ ဌီခဏ ဟာ
စိတၲကၡဏ (၄၉) ခ်က္ ၾကာပါတယ္။
အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာဘဝင္စိတ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖစ္လိုက္၊ ပ်က္သြားလိုက္၊
ျဖစ္လိုက္၊ ပ်က္သြားလိုက္နဲ႔ ဘဝင္စိတ္ အစဥ္အတန္းေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။
အဲဒီလို ဘဝင္စိတ္အစဥ္အတန္းေတြျဖစ္ပ်က္ေနစဥ္ (၀ါ) အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ က်ယ္ေလာင္ ေသာအသံတစ္ခုေပၚလာခဲ့ရင္
အဲဒီအသံက အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သူရဲ့နားဆီ အသံလိႈင္း အျဖစ္ ေရာက္လာၿပီးနားထဲမွာရွိတဲ့
ကမၼဇအၾကည္ရုပ္ (နားအေမွးပါး) ကို တိုက္လိုက္တာနဲ႔အိပ္ရာက နိုးလာၿပီး ဘယ္ေနရာက ဘာသံလဲဆိုတာ
သိလိုက္ပါတယ္။ ဒါက က်မတို႔ သာမာန္ အေပၚရံ သိၾကတာပါ။ တကယ့္ျဖစ္စဥ္မွာအသံၾကားဖို႔
စိတ္ေပါင္း (၁၇) ခု ျဖစ္ပ်က္ သြားၾက ပါတယ္။
အသံရုပ္ လာတိုက္ခ်ိန္မွာ အရွိန္နဲ႔
ျဖစ္ပ်က္အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝင္စိတ္အစဥ္ကို အေႏွာက္အယွက္ မေပးနိုင္ပဲ
အဲဒီဘဝင္စိတ္ကေလး လြန္သြားၿပီး သူ႔ သက္တမ္းအတိုင္း ဥပါဒ္၊ ဌီ၊ ဘင္ ခဏမွာ ပ်က္သြားပါတယ္။
၂။ လႈပ္ေသာဘဝင္စိတ္ (ဘ၀ဂၤစလန)။
ေနာက္ဘဝင္စိတ္ကေလးတစ္ခု ေပၚလာျပန္တယ္။
ဒီဘဝင္စိတ္က ေတာ့ အသံရုပ္က နားအၾကည္ရုပ္ကို လာတိုက္တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ခံရၿပီး
တုန္လႈပ္ သြားပါတယ္။ သူလည္းသူ႔သက္တမ္းအတိုင္း ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္ ခဏ မွာပ်က္သြားပါတယ္။
ေနာက္ဘဝင္စိတ္ကေလးတစ္ခု ေပၚလာျပန္တယ္။
ဒီဘဝင္စိတ္ ကေတာ့ အသံရုပ္နဲ႔ နား အၾကည္ရုပ္တို႔တိုက္တဲ့ဒါဏ္ကိုအျပည့္အဝခံရၿပီး
ဘဝင္စိတ္အစဥ္ လံုးဝ ျပတ္စဲသြားပါတယ္။ သူလည္းသူ႔သက္တမ္းအတိုင္း ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္
ခဏမွာပ်က္သြားပါတယ္။
၄။ ငါးဒြါရဆင္ျခင္ေသာစိတ္
(ပၪၥဒြါရဝဇၨန္းစိတ္)။
ဒီစိတ္က ငါးဒြါရမွာလာတိုက္တဲ့အာရံုကိုဆင္ျခင္တဲ့
စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ဆင္ျခင္ရံုပဲ၊ ဘာမွ မသဲကြဲပဲ ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္ခဏမွာပ်က္သြားပါတယ္။ပၪၥဒြါရဝဇၨန္းစိတ္ ႏွင့္ မေနာဒြါရဝဇၨန္း (မေနာအာရံုကိုဆင္ျခင္ေသာစိတ္)တို႔သည္အက်ိဳးဝိပါက္ စိတ္လဲမဟုတ္၊အက်ိဳးေပးနိုင္ေသာစိတ္လဲမဟုတ္သည့္ႀကိယာစိတ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဘုရား၊ ရႏၲာ မဟုတ္ေသာသူမ်ားတြင္ျဖစ္နိုင္သည့္ႀကိယာစိတ္ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
၆။ အာရံုကိုလက္ခံေသာစိတ္ (သမၸဋိ စၦိဳန္းစိတ္)။
ယခုေပၚလာတဲ့စိတ္က ၿပီးခဲ့တဲ့ စိတ္ကၾကားတဲ့ အာရံုကို လက္ခံ ရံုသက္သက္ တျခား ဘာမွ မလုပ္နိုင္ပဲ ေကာင္းမွန္းဆိုးမွန္းမသိပဲ ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္ ဆိုၿပီးသက္တမ္းကုန္ ျပန္ပါတယ္။
၇။ အာရံုကိုစံုစမ္းေသာစိတ္ (သႏၱိရဏစိတ္)။
ခုနစိတ္ကေလးလက္ခံခဲ့တဲ့အာရံုကိုစံုစမ္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသံလဲ ဆိုတာစံုစမ္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ဘာမွမျပတ္သားဘူး။ ဘာမွတ္ခ်က္မွ မခ်နိုင္ပဲ သက္တမ္းကုန္လိုု႔ ပ်က္သြားျပန္တယ္။
၈။ အာရံုကိုမွတ္ခ်က္ခ်ေသာစိတ္ (၀ုေ႒ာ / မေနာဒြါရဝဇၨန္း) ။
ခုေပၚလာတဲ့စိတ္ကေလးက ဒါဘာသံလဲ။ ဘယ္ေနရာက လာတာလဲ ဥပမာ။ ကား ဟြန္သံ၊ ေသနတ္သံ။ အေရွ႕ဘက္ကေပၚတယ္စသည္ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ ခ်နိုင္လို႔ ျပတ္သားစြာသိ တဲ့စိတ္ ကေလးျဖစ္ပါတယ္။ ျပတ္သားစြာသိရၿပီး အဲဒီစိတ္ကေလးလဲ သက္တမ္းကုန္လို႔ ပ်က္သြားျပန္ တယ္။
၉။ ေဇာခုႏွစ္ႀကိမ္။ ၉။၁၀။၁၁။၁၂။၁၃။၁၄။၁၅။
ျပတ္သားတဲ့မွတ္ခ်က္ တိတိက်က် သိလာရေတာ့ မေကာင္းတဲ့ဆူညံသံဆိုရင္မႏွစ္သက္တဲ့
ေဒါသစိတ္။ ေကာင္းတဲ့အသံ ဥပမာ မိမိႏွစ္ သက္တဲ့သီးခ်င္းသံဆိုရင္ႏွစ္သက္တဲ့ ေလာဘ စိတ္ကေလး ေပၚလာပါ တယ္။
ဘာမွန္း ညာမွန္း မသိ၊ ႏွစ္သက္တာလဲ မျဖစ္။ မႏွစ္သက္တာလဲ မျဖစ္ပဲ အသံရုပ္လို႔ မသိပဲ
သီခ်င္းသံ၊ ကားသံလို႔ အမွားသိတာက ေမာဟစိတ္။ အဲဒီစိတ္ကို ေဇာစိတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။
သူလည္း သက္တမ္းကုန္ေတာ့ ပ်က္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့သူ႔လို႔ အလား တူ ေနာက္ထပ္စိတ္ကေလး ၆ ခု
ေပၚလာတယ္ ပ်က္သြားတယ္။ သာမာန္အား ျဖင့္စုစုေပါင္း ေဇာစိတ္ ခုႏွစ္ခုျဖစ္ၿပီး
ပ်က္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကေဇာကို ေစတနာလို႔ ေဟာေတာ္မူ ပါ တယ္။ သူ႔မွာ သတၲိေတြ ရွိတယ္။
ေဇာစိတ္က ပ်က္သြားေပမဲ့သူ႔ သတၲိေတြက မပ်က္ပဲ စိတ္ အစဥ္မွာအက်ိဳးေပးဖို႔အစဥ္လိုက္ပါတယ္။
ပထမေဇာကေနာက္ေနာက္ေဇာေတြရဲ့အာေသဝန သတၲိမရလို႔ အားနည္းတယ္ ဒါေၾကာင့္ယခုဘဝမွာ
အက်ိဳးေပးဘို႔အခြင့္မၾကံဳရင္ (အေဟာသိ ကံ) အက်ိဳးမေပးဘဲ ပ်က္သြားပါတယ္။
ပထမကုသိုလ္ေဇာ ယခုဘဝမွာအက်ိဳး (ဒိ႒ဓမၼေဝဒနိယ
ကံ) ေပးနိုင္ဖို႔ သမၸဒါ ၄ ခ်က္
နဲ႔ျပည့္စံု ရပါတယ္။
က။ ပစၥယဓမၼိက = စင္ၾကယ္ေသာအလွဴပစၥည္း။ခ။ ေစတနာမဟတၲ = ေစတနာသံုးတန္လြန္ကဲမြန္ျမတ္ျခင္း။
ဂ။ ဂုဏတိေရက = အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ဂုဏ္ျမင့္ျမတ္ျခင္း။ဥပမာ။ရဟႏၱာ။
ဃ။ ဝတၳဳသမၸတၲိ = ထိုရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔ နိေရာဓသမာပတ္မွထခိုက္။
ခုႏွစ္ခုေျမာက္သတၲမေဇာကေရွးေရွးေဇာေတြရဲ့အာေသဝနသတၲိရတာေၾကာင့္ အား
အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဘဝရဲ့ရုပ္နာမ္အသစ္ကိုျဖစ္ေစနိုင္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ေဇာက
သုဂတိဘံု (လူ၊ နတ္) ရုပ္နာမ္ ကိုျဖစ္ေစပါတယ္။ အကုသိုလ္ေဇာက ဒုဂၢတိဘံု (ငရဲ၊
တိရိစၦာန္၊ ၿပိတၲာ) ရုပ္နာမ္ကိုျဖစ္ေစပါတယ္။
အလယ္ေဇာငါးခုကေတာ့နိဗၺာန္မေရာက္မခ်င္းသတၲဝါရဲ့နာမ္အစဥ္မွာလိုက္ပါၿပီးအက်ိဳးေပးခြင့္ရမဲ့ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနၾကပါတယ္။
ေဇာစိတ္မွလြဲၿပီး စိတ္အားလံုးဟာ ဝိပါက္စိတ္နဲ႔ ႀကိယာစိတ္ ေတြျဖစ္လို႔ အက်ိဳးမေပး
နိုင္ပါဘူး။ ဝိပါက္ဆိုတာ အက်ိဳးတရားေတြျဖစ္ၿပီး၊ ႀကိယာဆိုတာ ျပဳကာမွ်ျဖစ္ပါတယ္။
ယခင္ဘဝမ်ားကျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ေကာင္းတာ ျမင္ရ၊ၾကားရ၊ နံရ၊
စားရ၊ ထိေတြ႔ရၿပီး။ အကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္မေကာင္းတာ ျမင္ရ၊ၾကားရ၊ နံရ၊ စားရ၊
ထိေတြ႔ရ တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြကို ေကာင္းေအာင္၊ ဆိုးေအာင္ ျပဳျပင္လို႔ မရသလို
သူတို႔ ေၾကာင့္လဲ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာအက်ိဳးမွလဲမျဖစ္ပါဘူး။ ျပဳျပင္နိုင္တဲ့ေနရာက
ေဇာစိတ္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ပထမေဇာက ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ရင္ေနာက္ေဇာစိတ္အားလံုးကုသိုလ္ေဇာျဖစ္ၿပီး။ ပထမ ေဇာက
အကုလိုလ္စိတ္ျဖစ္ရင္ ေနာက္ေဇာစိတ္အားလံုး အကုသိုလ္ေဇာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဘာအာရံုနဲ႔ပဲ စံုစံု ေယာနိေသာ မနသိကာရ (ေကာင္းေသာႏွလံုးသြင္းျခင္း) ထားရင္
ကုသိုလ္ေဇာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဝိပႆနာရႈျခင္း (အဆင္း ျမင္တာလို႔) ပရမတ္ကို
အာရံုျပဳလွ်င္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ စတဲ့ကိေလသာ မဝင္ဘဲ ဝိပႆနာမဂ္ျဖစ္ပါတယ္။
၁၆။၁၇။ တဒါရံုႏွစ္ႀကိမ္
(ဘ၀င္စိတ္)။
အဲဒီစိတ္ကေလးႏွစ္ခုက ေဇာစိတ္ေတြအာရံုျပဳခဲ့တဲ့
စိတ္ကိုထပ္ အာရံု ျပဳတဲ့စိတ္ေတြျဖစ္ ပါတယ္။ သူလဲ ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္ဆိုပ်က္သြားပါတယ္။ အခုခ်ိန္
ေရာက္ မွ ၾကားျခင္း (ဝီထိစဥ္) ကိစၥအလံုးစံုၿပီးသြားပါတယ္။ စုစုေပါင္းၾကားျခင္းကိစၥ
အျပည့္အစံု ၿပီး ေျမာက္ဖို႔ စိတ္ေပါင္း (၁၇) ခု ျဖစ္ပ်က္သြားရပါတယ္။ ခဏကေလးလို႔
ထင္ရေပမဲ့ တဆင့္ ၿပီး တဆင့္စိတ္ ေတြ ျဖစ္ပ်က္သြားၾကပါတယ္။ ဝီထိစိတ္ျဖစ္ၿပီးတာနဲ႔
ဘဝင္စိတ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ ေပၚ ပါတယ္ (အနႏၱသတၲိ၊ သမနႏၱသတၲိ)။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္
မဟုတ္ရင္ ဝီထိစိတ္တစ္ခု ကုန္ ဆံုးၿပီး ေနာက္ဝီထိစိတ္တစ္ခုမျဖစ္ပါဘူး။ ႀကားမွာဘဝင္စိတ္ေတြ
အနည္းဆံုး (၂၃) ခု ခန္႔
ျဖစ္ပ်က္ ၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဝီထိစိတ္တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုၾကားမွာေတာ့ ဘဝင္ စိတ္
၁-၂ ခု ခန္႔သာရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အာရံုတစ္ခုၿပီး ေနာက္တစ္ခုကို အလြန္ လွ်င္ျမန္စြာ ယူနိုင္လို႔
သာမာန္လူေတြထက္ (၁၆) ဆပိုၿပီး စကားျမန္ျမန္ ေျပာနိုင္ ပါ တယ္။
ေရမီးအစံုတန္ခိုးျပာဋိဟာ (ကိုယ္ခႏၶာတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ကမီးနဲ႔ ေရမ်ားထြက္ေအာင္) လည္း ျပဳနိုင္ပါတယ္။
စိတ္ကေလးေတြဟာဆင့္ကဲဆင့္ကဲအစားထိုးေပၚလာလိုက္ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ သံသရာ တစ္ေလ်ာက္လံုး
လူတို႔၏သြားရာလမ္းေၾကာင္းကဲ့သို႔သြားေနၾကပါတယ္။ ရုပ္ေတြလဲ စိတ္ေတြလို ပဲ (၁၇)
ဆပိုေႏွးေသာ ႏႈန္းနဲ႔ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ပ်က္ ေနၾက ပါတယ္။
တစ္ဘဝတာဆံုးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သာမာန္မ်က္စိအျမင္နဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ရုပ္အစုအေပါင္းက လူပံုသ႑န္၊
နတ္ပံုသ႑န္၊ ေခြးပံုသ႑န္ေျပာင္းသြားေပမဲ့၊ သတၲဝါရဲ့ အတြင္းရုပ္နဲ႔နာမ္က ေတာ့ျဖစ္ပ်က္
အစဥ္သာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ေရႊကို လက္ေကာက္ကေန လက္စြပ္ ေျပာင္းလုပ္လိုက္ေပမဲ့ေရႊကေရႊပါပဲ။
ေနာက္ ဥပမာ အေနနဲ႔ ေရကိုအပူေပးလို႔ ေရေႏြးေငြ႔ ေျပာင္း သြားျခင္း၊ အေအးခံလို႔ ေရခဲ
ေျပာင္းသြား ၾကေပမဲ့ ေရ၊ ေရေႏြးေငြ႔၊ေရခဲ ေတြမွာပါဝင္တဲ့ ဟိုက္ဒရိုဂ်င္ဓါတ္နဲ႔ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓါတ္ေတြကေတာ့
အရည္အေသြးေရာ အခ်ိဳးအဆေရာ အတူတူပဲျဖစ္ပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြလည္း လူ႔ဘဝ၊နတ္ဘဝ စသည္ျဖင့္
ဘဝေတြေျပာင္း သြား ၾကေပမဲ့ တကယ္က ခႏၶာငါးပါးပဲျဖစ္ ပါတယ္။
အထက္က အသံနဲ႔နားအၾကည္တိုက္မိလို႔ ေပၚလာတဲ့အၾကား အာရံုျဖစ္စဥ္မွာ အသံက ရုပ္၊ နားအၾကည္ကလဲရုပ္ဆိုေတာ့ ရူပကၡႏၶာ ျဖစ္ပါတယ္၊
နံပါတ္စဥ္(၅)မွာေသာတဝိညဏ္စိတ္ ေပၚတဲ့အတြက္ ဝိညာနကၡႏၶာ ေပၚပါ တယ္။
စိတ္ဟာသူတစ္ခုထဲဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္ ျဖစ္တိုင္း ပါရတဲ့ ေစတသိတ္(၇)ပါး
(သဗၺစိတၲသာဓာရဏ)ႏွင့္ အတူျဖစ္ၿပီးအတူခ်ဳပ္ၾကပါ တယ္။ ဒီေစတသိတ္ ခုႏွစ္ပါးမွာပါတဲ့
ေဝဒနာက ေဝဒနကၡႏၶာ၊ သညာက သညာနကၡႏၶာ၊ က်န္
ေစတသိတ္ေတြမွာ ေစတနာက ဦးေဆာင္လံႈေဆာ္တာေၾကာင့္သူ႔အမည္တပ္ၿပီး သခၤါရကၡႏၶာ လို႔ေခၚပါတယ္။
ဒါေႀကာင့္ခႏၶာငါးပါးစလံုးေပၚေနေပ်ာက္ေနတာပါဘဲ။ အက်ဥ္းအားျဖင့္
ရုပ္၊နာမ္ (စိတ္+ ေစတသိတ္)ႏွစ္ပါးဘဲျဖစ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ ငါ၊သူတစ္ပါး။ လူနတ္ဆိုတာ
(ပရမတ္သစၥာ Real truth) မွာတကယ္မရွိပါဘူး။ (သမုတိသစၥာ Apparent truth ) မွာသာ အေခၚအေဝၚအရ
လူ၊နတ္၊သူ၊ငါ ဆိုတာရွိတာပါ။
တကယ္ရွိတဲ့ခႏၶာငါးပါးကို ငါလို႔အျမင္မွားေနၾကတာပါ
(သကၠယဒိဠိ။ သကၠယ=ခႏၶာငါးပါး။ ဒိဠိ=အယူမွား)။ ေႀကာင္းက်ိဳးသိျမင္ဒိ႒ိစင္။
ယၡဳျဖစ္စဥ္မွာ ၾကားတဲ့ကိစၥအလံုးစံုၿပီးဖို႔ စိတ္ကေလး(၁၇)လံုး
ျဖစ္ၾက ပ်က္ၾကပါ တယ္။ စိတ္ကေလးတစ္လံုးရဲ့သက္တမ္းက ဥပါဒ္၊ဌီ၊ဘင္ ခဏငယ္သံုးခ်က္ရွိေတာ့စိတ္
(၁ရ) ခု မွာ ခဏငယ္ (၅၁) ခ်က္ရွိပါတယ္။ ခဏငယ္(၅၁) ခ်က္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အသံ၊
အရိုက္ခံရတဲ့ ၾကားရုပ္တို႔လဲ ရုပ္သက္ျပည့္လို႔ ပ်က္သြားၾကပါတယ္။
အာရံုတိုင္းဟာ ရုပ္ရဲ့ ဥပါဒ္မွာသာ ထင္နိုင္တဲ့အတြက္ ရုပ္ရဲ့
ဥပါဒ္ခဏနဲ႔ လြန္ဘဝင္ရဲ့ ဥပါဒ္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ပ်က္ေသာအခ်ိန္
ရုပ္ရဲ့ ဘင္ခဏ ဟာလဲ ဒုတိယသဒၵါရံုရဲ့ဘင္နဲ႔တခ်ိန္တည္းပ်က္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဝီထိတစ္ခုမွာ ရုပ္ေရာ နာမ္ေရာအတူတူျဖစ္ၿပီး အတူတူ ပ်က္ၾက ပါတယ္။
ေသာတဝိညာဏ္ျဖစ္ရန္အေၾကာင္း (၄) ပါး။
၁) ေသာတပသာဒေကာင္းမြန္ရမည္။၂) သဒၵါရံုဟူသည့္ၾကားနိုင္ေသာအသံရွိရမည္။
၃) အာကာသဓာတ္ဟူသည့္ေလျဖတ္သန္းသြားလာနိုင္ေသာဟင္းလင္းနယ္ရွိရမည္။
၄) မနသိကာယဟူသည့္နွလံုးသြင္းမႈရွိရမည္။ အထက္ပါအေၾကာင္းေလးပါးစံုရင္ေတာ့ ေသာတဝိညာဏ္မျဖစ္နဲ႔လို႔ဘယ္တန္ခိုးရွင္မွတားလို႔မရပါဘူး။ ထိုနည္းအတူဘဲ အေၾကာင္း မစံုရင္ဘယ္တန္ခိုးရွင္မွ(ေသာတဝိညာဏ္)ၾကားေအာင္လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ဒါေတြသိရလို႔ သူ႔ အလိုလိုျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ဒိဠိေတြ။ ရုပ္နာမ္ဟာေသရင္ျပတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဥေစၦဒဒိဠိတို႔၊ ျမဲတယ္ ဆိုတဲ့သႆတဒိဠိေတြလဲကင္းသြားပါတယ္။
(ေသာတ၊ကာသ၊သဒၵထင္ၿပီ၊မနသီ၊ေလးလီေသာတဖို႔)
စကၡဳဝိညာဏ္ျဖစ္ရန္အေျကာင္း (၄) ပါး။
၁) မ်က္စိပသာဒေကာင္းမြန္ရမည္။ ၂) ရူပါရံုဟူသည့္ျမင္နိုင္ေသာအဆင္းရွိရမည္။
၃) အာေလာကဟူေသာအလင္းရွိရမည္။
၄) မနသိကာယဟူသည့္နွလံုးသြင္းမႈရွိရမည္။
(စကၡာ၊ေလာက၊ရူပထင္ၿပီ၊မနသီ၊ေလးလီစကၡဳဖို႔)
ဃနဝိညာဏ္ျဖစ္ရန္အေၾကာင္း (၄) ပါး။
၁) ဃနပသာဒေကာင္းမြန္ရမည္။
၂) ဂႏၶာရံုဟူသည့္အနံ႔ရွိရမည္။
၃) ဝါတဟူသည့္အနံ႔ကိုေဆာင္ေသာေလရွိရမည္။
၄) မနသိကာယဟူသည့္နွလံုးသြင္းမႈရွိရမည္။
(ဃန၊ဝါတ၊ ဂႏၶာထင္ျပီ၊မနသီ၊ေလးလီ၊ဃာနဖို႕)
ဇိဝွါဝိညာဏ္ျဖစ္ရန္အေၾကာင္း (၄) ပါး။
၁) ဇိဝွါပသာဒေကာင္းမြန္ရမည္။
၂) ရသာရံုဟူသည့္အရသာရွိရမည္။
၃) အာပဟူသည့္လွ်ာရည္ရွိရမည္။
၄) မနသိကာယဟူသည့္နွလံုးသြင္းမႈရွိရမည္။
(ဇိဝွါ၊အာပ၊ရသာထင္ၿပီ၊မနသီ၊ေလးလီ၊ဃာနဖို႕)
ကာယဝိညာဏ္ျဖစ္ရန္အေၾကာင္း (၄) ပါး။
၁) ကာယပသာဒေကာင္းမြန္ရမည္။
၂) ေဖာ႒ဗၺာရံုဟူသည့္အထိအေတြ႔ရွိရမည္။
၃) ထဒၶပထဝီဟူသည့္ခတ္မာေသာပထဝီရွိရမည္။သိမ္ေမြ.ေသာေဖာ႒ဗၺာရံုသည္ကာ ယဝတၲဳ၌မထိခိုက္နိုင္သျဖင့္အေတြ႔အထိသိမႈဟူေသာကာယဝိညာဏ္မျဖစ္နိုင္။
၄) မနသိကာယဟူသည့္နွလံုးသြင္းမႈရွိရမည္။
(ကာယ၊ ထဒၶ၊ ေဖာ႒ထင္ၿပီ၊မနသီ၊ေလးလီ၊ဃာနဖို႕)
မေနာဝိညာဏ္ျဖစ္ရန္အေၾကာင္း (၄) ပါး။
၁) မေနာဒြာရဟုေခၚေသာဘဝင္စိတ္ရွိရမည္။ ၂) မၪၥာရံု (ဝါ) ဓမၼာရံုဟူသည့္အာရံုတစ္ခုခုရွိရမည္။
၃) ဟာဒယဝတၲဳဟူသည့္စိတ္မွီရာဝတၳဳရွိရမည္။
၄) မနသိကာယဟူသည့္နွလံုးသြင္းမႈရွိရမည္။
(မေနာ၊ ဟာဒယ၊ဓမၼထင္ၿပီ၊မနသီ၊ေလးလီ၊ဃာနဖို႔)
သတိမမူ ဂူမျမင္ -ဆိုသည့္အတိုင္း သတိမထားလွ်င္ (၀ါ) ႏွလံုးမသြင္းလွ်င္
ဂူေတာင္မျမင္ပဲ ျဖစ္တတ္သည္။
၁) ေရွးကံေဟာင္း။
၂) မွီရာဝတၳဳရုပ္။
၃) အာရံု။
ေရွးကံေဟာင္းသည္မ်ိဳးေစ့နွင့္တူသည္။ ဝတၳဳရုပ္သည္ေျမနွင့္တူသည္။
အာရံုသည္ ေရနွင့္ တူသည္။
ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္၊စိတ္တို႔သည္မွီရာဝတၳဳရုပ္နွင့္အာရံုအေၾကာင္းနွစ္ပါးအျပင္ ေယာနိေသာမနသိကာယ
ဟူေသာသင့္ျမတ္ေသာနွစ္လံုးသြင္းမႈေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
က်မ္းကိုးစာရင္း။
၁။ဗုဒၶအဘိဓမၼာအနွစ္ခ်ဳပ္၊ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္၊
၁၉၉၃။
၂။ေဒၚခင္လွတင္၊ ဓမၼဗ်ဴဟာ၊အဘိဓမၼာပို႔ခ်ခ်က္။
