"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းအတြင္း ဖိနပ္စီးသင့္ မစီးသင့္"
❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦
❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦ ❦
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းတြင္ လူမွမဟုတ္၊ ရဟန္းသံဃာမ်ားပင္ ေက်ာင္းပိုင္ဘုန္းႀကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရလွ်င္ စီးခြင့္မရွိေပ။ ခြင့္ျပဳမွ စီးခြင့္ရွိေပသည္။ ၄င္းပညတ္ခ်က္အရ လူမ်ားလည္း ခြင့္ျပဳလွ်င္ စီးႏိုင္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ ရေပသည္။ မင္းကြန္း တိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ေႏြအခါ မင္းကြန္း၌ အလြန္ပူျပင္းလွသျဖင့္ ေက်ာင္း၀ိုင္း က်ယ္က်ယ္ႀကီးတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္၍ သြားလာရန္ မသင့္သည့္ အတြက္ လူမ်ားကို ဖိနပ္စီးခြင့္ျပဳေတာ္ မူသည္။ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ သည္လည္း ညစ္ေပေသာေျခေထာက္ျဖင့္ ေက်ာင္းေပၚကိုတက္ျခင္းက ေက်ာင္းကိုပို၍ ညစ္ေပေစေသာေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းေသာ ေျချဖင့္ ေက်ာင္းေပၚသို႔တက္ ႏိုင္ေစရန္ စီးခြင့္ျပဳေတာ္မူသည္။ ဗိမၺိသာရသည္ ေရွးဘ၀က ညစ္ေပေသာေျခတို႔ျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ား သံုးေဆာင္ရန္ ခင္းထားေသာအခင္းေပၚ ညစ္ေပေအာင္ နင္းခဲ့သည့္အတြက္ ဓားခြဲခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိနပ္မစီးဘဲ ညစ္ေပေသာ ေျခေထာက္ျဖင့္ တက္ျခင္းထက္ ဖိနပ္စီး၍ သန္႔စင္ေသာ ေျခေထာက္ျဖင့္ တက္ျခင္းက အက်ိဳးပို၍ ရွိသည္ကို ရည္၍ စီးခြင့္ျပဳေတာ္မူသည္။ မႏၲေလး မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ႀကီးကား-သံဃာမ်ား သီတင္း သံုးေတာ္မူေသာ ေနရာသည္ လူမ်ားအတြက္ ေစတီထိုက္ေသာေနရာ ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးထံုးစဥ္လာ သံဃာ့အာရာမ္ကို ဖိနပ္ မစီးဘဲ အရိုအေသ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ လူမ်ားကို စီးခြင့္ေပးရန္ မဆံုးျဖတ္ရဲ။ တို႔ေတာ့ ခြင့္မျပဳရဲ၊ စီးလိုက စီးႏိုင္ၾကသည္-ဟု မိန္႔ေၾကာင္း ၾကားဖူး ပါသည္။ လိုရင္းခ်ဳပ္ေသာ္ ရိုေသေသာ စိတ္ေစတနာႏွင့္ မရိုေသေသာ စိတ္ေစတနာ တို႔သာ ပဓာနက်ေပသည္။ ရိုေသေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ပင္ ေက်ာင္းကို မညစ္ေပ ရေအာင္ စီးသည္ဆိုလွ်င္ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
က်မ္းဂန္တို႔၌ ရဟန္းသံဃာ ဆရားသမား မ်ားကို ၁၂-ေတာင္အကြာက ဖိနပ္ခၽြတ္၍ အရိုအေသေပးရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ေက်ာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ ေနရာႏွင့္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးရာ ေနရာသည္ ၁၂-ေတာင္ခန္႔ ေ၀းေနလွ်င္ အရိုအေသျပဳရာ ေရာက္လ်က္ ရွိပါသည္။ ဘုရားကိုကား ျမင္ေလာက္ရာက စ၍ ဖိနပ္ခၽြတ္ကာ အရိုအေသေပးရမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ရိုေသေသာ စိတ္ေစတနာ ရွိဖို႔သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤဖိနပ္ခၽြတ္ျခင္း၊ မခၽြတ္ျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ႏွင့္လည္း ဆိုင္ေပသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ တန္ခိုးႀကီး ျမဘုရားကို ဖိနပ္စီးလ်က္ပင္ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ဖိနပ္ မခၽြတ္ဘဲ ၾကည္ညိဳရိုေသစိတ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားကိုကား ျမင္ေလာက္ရာအရပ္မွ ဖိနပ္ခၽြတ္ၾက၍ အရိုအေသျပဳရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ဘုရား၀င္း၌ မစီးျခင္းသည္သာ အျပစ္ကင္းေပ၏။
က်မ္းဂန္တို႔၌ ရဟန္းသံဃာ ဆရားသမား မ်ားကို ၁၂-ေတာင္အကြာက ဖိနပ္ခၽြတ္၍ အရိုအေသေပးရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ေက်ာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ ေနရာႏွင့္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးရာ ေနရာသည္ ၁၂-ေတာင္ခန္႔ ေ၀းေနလွ်င္ အရိုအေသျပဳရာ ေရာက္လ်က္ ရွိပါသည္။ ဘုရားကိုကား ျမင္ေလာက္ရာက စ၍ ဖိနပ္ခၽြတ္ကာ အရိုအေသေပးရမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ရိုေသေသာ စိတ္ေစတနာ ရွိဖို႔သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤဖိနပ္ခၽြတ္ျခင္း၊ မခၽြတ္ျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ႏွင့္လည္း ဆိုင္ေပသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ တန္ခိုးႀကီး ျမဘုရားကို ဖိနပ္စီးလ်က္ပင္ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ဖိနပ္ မခၽြတ္ဘဲ ၾကည္ညိဳရိုေသစိတ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားကိုကား ျမင္ေလာက္ရာအရပ္မွ ဖိနပ္ခၽြတ္ၾက၍ အရိုအေသျပဳရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ဘုရား၀င္း၌ မစီးျခင္းသည္သာ အျပစ္ကင္းေပ၏။
ေမတၱာျဖင့္➳ ကိုဖိုးသား
No comments:
Post a Comment