ေသကံမေရာက္လို႔ သက္မေပ်ာက္ေသးတာလား ?

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔ စပ္စံထြန္းေဆးရံုအျပင္လူနာဌာနမွာ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ အျဖစ္နဲ႔ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္တာ သံုးလေလာက္အၾကာမွာ ခ်မ္းတုန္ၿပီးဖ်ားပါတယ္။ ဖ်ားတာကလြဲရင္ ဘာေရာဂါ လကၡဏာမွ မရွိတာမို႔ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပိုး စစ္ေဆးေပးဖို႔ ဓါတ္ခြဲခန္းကိုပို႔လိုက္ပါတယ္။ ၃ ရက္ဆက္တိုက္ စစ္ေပမဲ့လည္း ငွက္ဖ်ားပိုး မေတြ႔ပါဘူး။ ဖ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာယူတဲ့ေသြးမွာလည္း မေတြ႔ပါဘူး။ ဓါတ္ခြဲခန္းမွဴး (medical technologist) ေဒၚတင္ျမတ္က က်မကိုယ္တိုင္ေသခ်ာၾကည့္ပါတယ္၊ ပိုးမေတြ႔ပါဘူးတဲ့။ ေဒၚတင္ျမတ္က အလုပ္ လုပ္တာ အလြန္ေသခ်ာစိစပ္ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပိုးကို သူမ ရွာလို႔မေတြ႔ဘူးဆိုရင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါမဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခ်မ္းတုန္ဖ်ား တတ္တဲ့ ဆီးပိုး၀င္တဲ့ ေရာဂါ (urinary tract infection) မ်ား ျဖစ္ေန မလားဆိုၿပီး၊ ဆီးကို  ပိုးရွိမရွိ စစ္ဖို႔ ဓါတ္ခြဲခန္း ပို႔ရ ျပန္ ပါတယ္။

ဆီးပိုး၀င္တဲ့ေရာဂါက မသန္႔တဲ့ေရကို သံုးမိရင္ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္က  အျပင္ လူနာဌာန (ရံုးဖြင့္ခ်ိန္) အေနနဲ႔ေရာ အေရးေပၚဌာန(ရံုးပိတ္ခ်ိန္) အေနနဲ႔ပါ အသံုးျပဳတဲ့ ေနရာမွာ အိမ္သာတစ္လံုးပဲ ရွိပါတယ္။ ေဆး၀န္ထမ္းေတြေရာ၊ လူနာေတြပါ အတူတူ သံုးရပါတယ္။ ေရကလည္း အျမဲမလာလို႔ ပံုးတစ္ခု ထဲမွာထည့္ထားတဲ့ ေရကိုပဲ ခတ္သံုးရပါ တယ္။ ေရာဂါရွိတဲ့ သူခတ္သံုးထားလို႔ ေရထဲမွာပိုးေတြ ေရာက္ ေနရင္ ေနာက္သံုးတဲ့သူကို ကူးနိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ႀကီးလို ေအးတဲ့ေနရာမွာ ပိုးေတြေရထဲမွာ ၾကာၾကာ ရွင္ေနနိုင္ ပါတယ္။ တစ္လလံုးလံုး အေရးေပၚ တာ၀န္ယူရတဲ့ညေတြမွာ အဲ့ဒီေရအိမ္က က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီတဲ့ေရကို သံုးခဲ့ရတာမို႔ ဆီးပိုး၀င္တဲ့ေရာဂါလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ (၃)ရက္ ဆက္တိုက္ ပိုးေမြးခဲ့ေပမဲ့ ဘာပိုးမွမေပါက္ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ဆီးမွာ ဘာပိုးမွမရွိပါဘူး။ 

ဒါဆိုရင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔မွာ အျဖစ္မ်ားတဲ့ တိုက္ဖိုက္မ်ားျဖစ္မလားလို႔၊ (တိုက္ဖိုက္ဖ်ားကာစမွာ၊ အထူးသျဖင့္ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့သူေတြမွာ ဖ်ားတာကလြဲရင္ ဘာေရာဂါ လကၡဏာမွ မျပ တတ္ပါဘူး) ယူဆၿပီး တိုက္ဖိုက္ေဆးေတြ စေသာက္ရပါေတာ့တယ္။ တိုက္ဖိုက္ပိုးကို ကိုယ္ထဲမွာ ရွာလို႔မေတြ႔နိုင္ပါဘူး။ တိုက္ဖိုက္ပိုး ကိုယ္ထဲေရာက္ဖူးတယ္ ဆိုတာကို ေျပာနိုင္တဲ့ အင္မူနိုဂလိုဘင္ (immunoglobulins) ကို ေတာ့ ေသြးရည္ၾကည္ထဲမွာ စစ္လို႔ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ ကိုယ္ထဲကို တိုက္ဖိုက္ပိုး တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္  ၀င္ခဲ့ တာ မို႔ (တိုက္ဖိုက္ပိုးကိုယ္ထဲ ေရာက္ေပမဲ့ ေရာဂါမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား) တိုက္ဖိုက္ အင္မူနိုဂလိုဘင္ေတြ႔ရံုနဲ႔ တိုက္ဖိုက္ ေရာဂါလို႔မေျပာနိုင္ပါဘူး။ တိုက္ဖိုက္ေရာဂါလို႔ ေျပာနိုင္ေအာင္ တိုက္ဖိုက္အင္မူနိုဂလိုဘင္ေတြကို တစ္ပတ္ျခားၿပီး စစ္ရပါတယ္၊ ဒုတိယ စစ္တဲ့ေသြးမွာရွိတဲ့ တိုက္ဖိုက္အင္မူနိုဂလိုဘင္ေတြက ပထမစစ္တဲ့ ေသြး ထက္အနည္းဆံုး ေလးဆ ပိုမ်ားလာမွတိုက္ဖိုက္ ေရာဂါလို႔ေျပာနိုင္ပါတယ္။

ဟိုဟာစစ္ ဒီဟာစစ္နဲ႔ဖ်ားတာလဲ၊ နည္းနည္းၾကာလာ၊ ဘာေရာဂါမွန္းလည္း မသိေသးတာနဲ႔       ဆိုး၀ါးတဲ့ ေရာဂါေတြ ဥပမာ ကင္ဆာမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ တစ္ကိုယ္လံုး က်န္းမာေရ စစ္ေဆးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ရင္ပတ္ ဓါတ္မွန္ ရိုက္လိုက္ေတာ့။ လံုး၀ မထင္ခဲ့တဲ့ အဆုတ္ထဲမွာ ေရ၀င္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ အဆုတ္ေရ၀င္ရင္ ေခ်ာင္းဆိုး တာတို႔၊ အသက္ရႈက်ပ္တာတို႔ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ က်မမွာ အဲ့ဒီ လကၡဏာေတြ လံုး၀မရွိပါဘူး။

အဆုတ္ေရ၀င္တယ္ ဆိုတာေတာ့ေတြ႔ပါၿပီး၊ ေနာက္သိဖို႔လိုတာက ဘာေၾကာင့္ေရ၀င္ ရတာလဲ။ အဲ့ဒါသိဖို႔ အဆုတ္ထဲကအရည္ကို စုပ္ထုတ္ၿပီးစစ္ေဆးရပါမယ္။ အဆုတ္က အရည္ေတြထုတ္လိုက္ေတာ့TB ေၾကာင့္ အဆုတ္ေရ၀င္တာျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ကင္ဆာမဟုတ္လို႔။ 

အလုပ္မ၀င္ခင္ ရင္ဘတ္ဓါတ္မွန္အပါအ၀င္ က်န္းမားေရးအတြက္ (general medical chek-up) လုပ္ခဲ့ရတာမို႔၊ စပ္စံထြန္းေဆးရံု အျပင္လူနာဌာနမွာ ကူးဆက္ခံ ရတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အျပင္လူနာဌာနမွာ လူနာေတြစမ္းသပ္ေနတံုး၊ တစ္ခ်ိဳ႕လူနာေတြ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္လို႔ မ်က္ႏွာ တည့္တည့္၊ တံေတြး စဥ္ ေပါင္း လည္းမနည္းပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူနာမ်ား ေဆးရံုေရာက္မွ သလိပ္စစ္လိုက္ေတာ့ သလိပ္ထဲမွာ TB ပိုးေတြ ေျမာက္ျမား စြာရွိေနတာလည္းအခါခါပါ။

TB ေရာဂါဆိုေတာ့  TB ေဆးျဖစ္တဲ့ streptomycin တစ္ေန႔တစ္လံုးထိုးရၿပီ၊ PAS ေခၚတဲ့ ၾကြက္ခ်ီးလိုေဆးနဲ႔  isoniazid ေဆး ၃ မ်ိဳး ေသာက္ရပါတာ္။ TB ေရာဂါ ေဆးက ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေသာက္ရတာမို႔ ေရာဂါပိုးေတြေဆးယဥ္္ (drug resistance) တတ္လို႔ ေဆး ၃ မ်ိဳးတြဲေသာက္ရတာပါ။ ေဆးထိုး ေဆး ေသာက္တာ တစ္လ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်မ ေခါင္းေတြမူးၿပီး ေခါင္းေထာင္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ၾကက္ လည္လိမ္ထားသလို ေခါင္းႀကိဳးက်ေနပါတယ္။ က်မငယ္စဥ္ကထဲက ပင္ဆံပင္အရွည္ထားၿပီး ေနာက္မွာ က်စ္ဆံၿမီး တစ္ေခ်ာင္းတည္း က်စ္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မအိပ္ရာထဲမွာပဲ လွဲေနရပါတယ္။ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲ ေနေပမဲ့ ေခါင္းေလးတဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားေနရတာနဲ႔ အနားမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကပ္ႀကီး ယူခိုင္းၿပီး က်မ ခ်စ္တဲ့ဆံပင္ေတြကို ညွပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီးယခုထက္တိုင္ က်မ ဆံပင္ကို အေနာက္မွာ ခ်ီထားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေမ့ၿပီးခ်ီထားမိရင္ ေခါင္းကိုက္လာ ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာ streptomycin ရဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳး (side effect) ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ streptomycin  ထိုးေဆးကိုရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ထိုးေဆးရပ္ လိုက္ေတာ့ ေဆး ၂မ်ိဳး သာရွိေတာ့လို႔  isoniazid  အစား ပိုပ်င္းတဲ့  rifampicin ေဆးကို ေျပာင္းေသာက္ရပါတယ္။ ဒီေဆးက ေပၚကာစမို႔ ေတာင္ႀကီးမွာ လူႀကီးေသာက္ တဲ့ေဆးလံုး ၀ယ္မရ ေသး တာနဲ႔ ခေလးေသာက္တဲ့ ေဆးရည္ကို ေသာက္ရပါတယ္။ rifampicin ေသာက္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေဆးေသာက္တိုင္း အံပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါကလည္း rifampicin ရဲ့ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးပါ။ ဘယ္လိုမွ ေသာက္လို႔ မရတာေၾကာင့္ PAS ေဆးပဲျပန္ေသာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္က PAS  လည္း လက္မခံေတာ့ပါဘူး။ ျပန္အံထုတ္ေနပါတယ္။ PAS ေဆးရဲ့ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးကလည္း အံျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ isoniazid ေဆး တစ္မ်ိဳးပဲ ေသာက္ ေနရပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးက TB အထူးကုဆရာ၀န္က နင္ကေဆးေတြ လက္မခံနိုင္ေတာ့ ငါလည္းဘယ္လို ကုရမွန္း မသိဘူးတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အားေပ်ာ့တဲ့ isoniazid ေဆးတစ္မ်ိဳး တည္းေသာက္ရင္ ကိုယ္ထဲက ပိုးေတြ မၾကာခင္ ေဆးယဥ္သြားပါမယ္။

TB ေရာဂါေဆး မေပၚခင္က TB ေၾကာင့္ လူနာေတြ ကမၻာနဲ႔ အ၀ွမ္း ေသာက္ေသာက္လဲ  ေသခဲ့ၾက ပါတယ္။ TB ေရာဂါကကူးဆက္ျမန္တဲ့အျပင္ အေသလဲျမန္ပါတယ္။ ေဆးပညာမွာ TB ေၾကာင့္ ေသတာကို galloping consumption ျမင္းေျပးသလိုေသတယ္လို႔ ဥပမာေပးပါတယ္။ ကင္ဆာ မဟုတ္လို႔ ေတာ္ေသး တယ္ ဆိုေပမဲ့  TB ေရာဂါ ျဖစ္ၿပီး TB ေဆးမသံုးနိုင္ရင္ ဘာထူးလဲ။ အေသေတာင္ ပိုျမန္ ပါ အံုးမယ္။

rifampicin ေဆးအရွိန္နဲ႔ အံတာကလည္းရွိ ေနပါေသးတယ္။ အစာ မ၀င္တာရယ္၊ ေရာဂါ ေၾကာင့္ ရယ္၊ က်မ ေသြးအားနည္းလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အေဆာင္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း သူနာျပဳ ဆရာမကို ေသြး အား တိုးေဆး inferon drip သြင္းေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆရာမေလးလည္း inferon drip သြင္းဖို႔ျပင္ဆင္ရင္း အမ inferon ထိုးဖူးလားလို႔ေမးပါတယ္။ က်မလည္း မထိုးဖူးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါဘယ္ေဆးမဆိုတဲ့ပါတယ္။ penicillin ေတာင္ တဲ့တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား penicillin ကို allergy ျဖစ္ပါ တယ္။ ေဆးမတဲ့ ဘူးဆိုတာ allergy ျဖစ္တာပါ။  ဆရာမေလးက အမ ေသခ်ာေအာင္ အစမ္းထိုး ရေအာင္ ပါဆိုတာနဲ႔ ေအးေအးလို႔ေျပာၿပီ သူ inferon drip ထဲကေဆးရည္နဲနဲစုပ္ၿပီး က်မလက္ေမာင္းက ေသြးေၾကာ ထဲကို ထိုး ေပးပါတယ္။ ေဆးထိုးေနရင္း အားလူးဖုတ္ေနလို႔လား မသိ ေဆးနဲနဲပဲ ၀င္သြားၿပီး ေဆးထိုးအပ္ ေသြးေၾကာ အျပင္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာမေလးလည္း။ အမ ေဆးထပ္ထိုးရမလားဆိုေတာ့။ က်မ က ေတာ္ၿပီး မထိုးနဲ႔ေတာ့ဆိုၿပီ ရပ္ခိုင္းလိုက္ ပါတယ္။ ခဏ ေနေတာ့ က်မေၾကာထဲကယားလာပါတယ္။ က်မထင္တာ က အိပ္ရာမွာဂ်ပိုးရွိေနတယ္ေပါ့။ ဆရာမေလးကိုေတာင္ ဂ်ပိုးရွိတယ္ဟ။ ငါ့ကိုကိုက္တယ္လို႔ေျပာလိုက္ ပါတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်မ အသက္ရႈရက်ပ္လာပါတယ္။ က်မသိပါၿပီ။ ဂ်ပိုး ကိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ Inferon allergy ျဖစ္တာပါ။ ဆရာမေလးကိုလည္း shock မွာထိုးရမဲ့ ေဆး ေတြ ကို ထိုးဖို႔ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ သူမလည္းမ်က္လံုးမ်က္ဆံျပဳးသြားပါတယ္။ ေျဖေဆးေတြျဖစ္တဲ့ Burmeton, adrenalin ေတြကို တင္ပါးထဲထိုးထဲ့ပါတယ္။ က်မ စကားမေျပာနိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ က်မရင္ပတ္ေပၚမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးနဲ႔ ဖိေနသလိုမ်ိဳးခံစားရပါတယ္။ အသက္ရႈ လို႔လဲမရပါဘူး။ မ်က္စိလည္းမျမင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နားကေတာ့ အားလံုး ၾကားေနပါတယ္။

အေဆာင္မွာေနတဲ့ ေဒါက္တာေဒၚႏွင္းကိုသြားေျပးေခၚတာက်မၾကားေနပါတယ္။ ေဒၚႏွင္း ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္တယ္လို႔ေျပာေနသံေတြ၊ အျခားခန္းကဆရာမေတြ ေရာက္လာၿပီး က်မ ေသြးေၾကာေတြ ထဲကို ေနာက္ဆံုးအသက္ကယ္ေဆးျဖစ္တဲ့ corticosteroide ကို အေၾကာကေနထိုးသြင္းဖို႔ႀကိဳးစားၾကေပမဲ့ ေသြးေၾကာထဲ အပ္မ ေရာက္ျဖစ္ေန ပါတယ္။ shock ျဖစ္ရင္ ေျခလက္ေတြက ေသြးေတြ ဆုတ္လာတာမို႔ ေသြးေၾကာရွာမရျဖစ္တတ္ပါတယ္။

က်မလည္းေသကာနီးၿပီဆိုတာသိလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အဖြါးေျပာဖူးတဲ့ စကားသြား သတိရ ပ ါတယ္။ အဖြါးက ေသခါနီးရင္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ ေတြျပန္စဥ္းစား ရတယ္တဲ့။ က်မ စဥ္းစားေတာ့ က်မမွာ ဘာေကာင္းမႈမွမရွိပါဘူး။ မေကာင္းမႈလဲ ဘာမွမရွိပါဘူး။ က်မ တစ္သက္လံုး စာေမးပြဲက်မွာစိုးလို႔ စာကံုးက်က္ခဲ့တာပဲရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မရတဲ့ ၾသကာသ ဘုရားရွစ္ခိုးကိုပဲ ဆိုေနပါတယ္။ ဘုရားရွစ္ခိုး ေန တံုးမွာပဲ။ ေဒါက္တာေဒၚႏွင္းရုပ္ရွင္လက္မွတ္မရလို႔ အေဆာင္ျပန္လာေၾကာင္း။ က်မ အေၾကာင္း ၾကားလို႔ က်မ အခန္းေရာက္လာတာ က်မၾကားေနပါတယ္။ ေဒါက္တာေဒၚႏွင္းေအးေရာက္လာၿပီး အေၾကာ ေဆး ထိုးဖို႔ ဆရာမေတြဆီက အပ္ယူလိုက္ေတာ့။ အပ္ထဲမွာ ဆို႔ထားတဲ့ ဂြမ္းကိုမထုတ္ပဲေဆးထိုး ေနၾက တာေၾကာင့္ အသက္ကယ္ေဆး အေၾကာထဲ ထိုးမရျဖစ္ေနတာပါ။ က်မ အခန္းမွာ ေဆးထိုးအပ္တို႔၊ အပ္ျပဳပ္တဲ့ပစၥည္းေတြမရွိပါဘူး။ အဲ့ဒီေခတ္က တစ္ခါသံုးေဆးထိုးအပ္ေတြ မေပၚ ေသးတာေၾကာင့္၊ ေဆးထိုးအပ္ေတြကိုသံုးၿပီးရင္ျပန္ျပဳပ္ရပါတယ္။ shock ျဖစ္မယ္လို႔ မထင္ထားတာေၾကာင့္ အပ္ အပို ယူမ ထားပါဘူး။ shock ျဖစ္ေတာ့ ပိုးသတ္ထားတဲ့ အပ္အျဖစ္ inferon drip မွာ ေလ၀င္ေအာင္တပ္ထားတဲ့ အပ္ကိုယူထိုးၾကတာပါ။ အဲ့ဒီအပ္မွာ ေဆးရည္ေတြထြက္မက်ေအာင္ ၀ါဂြမ္းထဲ့ထားပါတယ္။ ဆရာမေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ နဲ႔ ေဆးထိုးၾကေတာ့ အပ္က ဂြမ္းထုတ္ဖို႔ေမ့သြားၾကတာပါ။ ဒါေတြကေတာ့ လက္ေတြ႔ ေျဖးရွင္းလို႔ရတဲ့ရုပ္၀တၳဳနဲ႔ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြပါ။

         ရွင္းျပလို႔မရတဲ့စိတ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြရွိေနပါတယ္။ ေဒၚႏွင္းေအးကဘာလို႔ က်မဘုရားစာဆိုမွ ျပန္ေရာက္လာတာလဲ။ ေတာင္ႀကီးမွာအဲ့ဒီအခ်ိန္က လူဦးေရ သိပ္ မမ်ား ေသးပါဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုျပည့္တယ္၊လွ်ံတယ္ဆိုတာတခါမွမၾကားဖူးပါဘူး။ က်မ ေသကံမေရာက္ေသးလို႔လား။ ဘုရားအာရံုၿပဳမိလို႔ က်မရဲ့ ကုန္ေတာ့မယ္ လူျဖစ္ေစတဲ့ ကံကို ဆက္ေပး လိုက္တာလား။ သာမန္တိုက္ဆိုင္မႈလား။ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ က်မသိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေသခ်ာဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ လက္ေတြ႔  စမ္းမယ္လို႔ေတာ့ ေတးထား လိုက္ ပါ တယ္။

ေျဖေဆး ေသြးထဲ၀င္သြားတာနဲ႔ က်မရင္ပတ္ေပၚကေက်ာက္တံုးႀကီးကိုတစ္ျဖည္းျဖည္း မ လိုက္ သလို အသက္ရႈရတာပိုေခ်ာင္လာပါတယ္။ က်မ အံလည္းအံ၊ ၀မ္းလည္းသြားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ က်မ အေကာင္းပတိျဖစ္ေနပါၿပီး။ က်မရဲ့အမအႀကီးဆံုး က်မကို ရန္ကုန္ျပန္ ေခၚ ေဆးကုဖို႔ ရန္ကုန္က ေရာက္မွာမို႔ ဟဲဟိုးေလယဥ္ကြင္းကို က်မသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဆင္းသြားပါတယ္။ အမႀကီးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အမႀကီးက မေန႔ကငါဘာျဖစ္လဲမသိဘူး။ ေအာက္မ်က္ခန္းေတြသိပ္လႈပ္တာပဲတဲ့။ က်မက ကံေကာင္းလို႔ နို႔မို႔ဆို ငါ့အေလာင္းနင္သယ္ျပန္ရမွာလို႔ အစခ်ီၿပီး ျဖစ္ပ်က္သမွ်ေတြေျပာျပပါတယ္။ အမႀကီး ေရာက္ၿပီးတစ္ပတ္အၾကာမွာ က်မတို႔ညီအမ ရန္ကုန္ကိုေဆးကုဖို႔ ေဆးခြင့္တစ္လယူၿပီး ျပန္ လာၾက ပါ တယ္။