ျပင္သစ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း။

ျပင္သစ္နိုင္ငံ ပါရီၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ နိုင္ငံတကာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပါစတာအင္စတင္က်ဳ႔မွာ (Pasteur Institute) အလုပ္မ၀င္ခင္ ေရာဂါရွိမရွိနဲ႔ က်န္းမာေၾကာင္း စစ္ေဆးရပါတယ္။ ျပင္သစ္  မလာခင္က ျပင္သစ္စကားနဲ႔ စာအနည္းငယ္ သင္ခဲ့ေသာ္လည္း ျပင္သစ္လို ပီသ ေအာင္ မေျပာနိုင္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ စာေတြက အဂၤလိပ္အက္ခရာေတြမို႔ အဂၤလိပ္အသံထြက္ပဲ ထြက္ထြက္သြားပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ျပင္သစ္နဲ႔ အဂၤလိပ္ေျပာင္းျပန္ေတြျဖစ္ ေနပါ တယ္။ အယူအဆျခင္းေျပာင္းျပန္ျဖစ္လို႔ ႏွစ္ ၁၀၀ တိတိ စစ္ျဖစ္ခဲ့တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္  ၁၀၀ စစ္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ပဲေျပာင္းျပန္ေတြ လုပ္ေနတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ အသက္အရြယ္ ႀကီးတဲ့ ၆၀ ေက်ာ္ပိုင္း ျပင္သစ္ေတြက အဂၤလိပ္ကို သိပ္မုန္းပါတယ္။ လမ္းမွာလမ္း မသိလို႔ အဂၤလိပ္လိုေမးရင္ ျပင္သစ္လိုသာျပန္ေျပာၿပီး အဂၤလိပ္လိုသိရဲ့နဲ႔ မေျဖပါဘူး။ သူတို႔ကို  ေျဖ ေစခ်င္ရင္ ျပင္သစ္လို မၿပီကလာ ၿပီကလာ၊  ေထာ့နဲ႔၊ ေထာ့နဲ႔ နဲ႔ေမးရင္ေတာ့ စိတ္မ  ရွည္ပဲ အဂၤလိပ္လိုျပန္ ေျဖပါ တယ္။ လူငယ္ပိုင္းကေတာ့ အိုေက ပါတယ္။ က်မ မိတ္ေဆြျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က် တဲ့ ျပင္သစ္ ျမန္မာလင္မယားနဲ႔ က်မကားၾကံဳ လိုက္ဖူးပါတယ္။ ျပင္သစ္ေယာက်ာ္းက က်မ သူတို႔ ကားထဲေရာက္တာနဲ႔ ဒီကားထဲမွာ ျပင္သစ္လို ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာလိုေျပာနိုင္တယ္တဲ့။ အဂၤလိပ္လို ေတာ့မေျပာရဘူးတဲ့။ အဂၤလိပ္စကားဟာ နိုင္ငံတကာသံုးစကား ဆိုတာကို ေမ့ ေနတာလား။ အသိအမွတ္ မျပဳခ်င္ တာလားဆိုတာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။

က်မ တိုင္းျပည္နံမည္ေျပာေတာ့ ျမန္မာ ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ ဗမာကို ျပင္သစ္လို   ဗမာနိ (Birmanie) လို႔ျပင္သစ္လို ေျပာေပမဲ့ အသံထြက္ မၿပီတာေၾကာင့္ ဂ်ာမနီ (Germany) နဲ႔မွားပါ တယ္။ ေနာက္ဆံုး စာေရးျပမွပဲ နိုင္ငံအမွန္ ရပါ ေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ တစ္ေယာက္ က နင္တို႔တိုင္းျပည္က ငယ္ငယ္ေလး လားတဲ့။ ဆိုလိုတာက က်မတို႔ တိုင္းျပည္က ေသးလြန္း လို႔ သူတို႔ မသိဘူးေပါ့။ ဘယ္က ေသးရမွာလည္း ငါတို႔နိုင္ငံက နင္တို႔ ျပင္သစ္နိုင္ငံနဲ႔ အဂၤလန္ နိုင္ငံ၊ ႏွစ္နိုင္ငံေပါင္းစာ ရွိတယ္လို႔ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါဆို နင္တို႔ နိုင္ငံက ဘယ္နားမွာ လဲတဲ့။ Bangaladash, India, China, Lao နဲ႔ Thailand ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းရံ ထားတယ္ဆိုေတာ့မွ ၾသ ၾသ ဆိုၿပီး နိုင္ငံကိစၥ ၿပီးသြား ပါေတာ့ တယ္။

နိုင္ငံ အေၾကာင္း ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး ေျခအေနေမးပါတယ္။ တစ္ခုလတ္ လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မုဆိုးမလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါမွ လက္မထပ္ ဖူးဘူး ဆိုေတာ့။ ခေလးရွိလားတဲ့။

ၾသ ဘာေတြ ေလ်ာက္ေမး ေနတာလဲ။ ထရိုက္ ခ်င္စရာ ေမးခြန္းေတြ ပါပဲ။ ေနာက္မွ သိရ တာက ျပင္သစ္မွာ အိမ္ေထာင္မရွိတဲ့ ခေလးအေမေတြ အမ်ားႀကီးတဲ့။ အဲ့ဒီလို အမ်ိဳး သမီးေတြကို အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတာေၾကာင့္ ေယာက်္ားရွိေပမဲ၊့ ေယာက်္ားမရွိဘူး ဆိုၿပီး ေထာက္ပံ့ေၾကး ညာယူ ၾကသူေတြ လည္းရွိတယ္တဲ့။ ပတ္၀န္က်င္ ကလည္း ခေလးအ  ေဖ မေပၚပဲ ခေလးေမြးတာကို လက္ခံ တယ္တဲ့။ နံမည္ႀကီး အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ အမ်ိဳးသမီး၀န္ႀကီးေတြေတာင္ ခေလးအေဖ မရွိပဲ ခေလးေမြးတယ္တဲ့။

          ၾသ အေရွ႔နဲ႔ အေနာက္ဆိုတာ ဒီလိုကြာတာ လားလို႔ ေတြးေန မိပါေတာ့ တယ္။ ျမန္မာမ်ား အဲ့ဒီဓေလ့ ဆိုးႀကီးကို အတုမယူ မိၾကပါေစ နဲ႔လို႔လဲ ဆုေတာင္း မိပါတယ္။

ေဆးစစ္ၿပီးေတာ့ ၾကက္ညွာ ေခ်ာင္းဆိုး ကာကြယ္ေဆးနဲ႔ ၀က္သက္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးမလာလို႔ ဆိုၿပီး အဲ့ဒီခေလးေတြမွာ ျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေရာဂါေတြက က်မ ငယ္ငယ္က ျဖစ္ၿပီးၿပီးမို႔ ကာကြယ္ေဆးထိုးဖို႔မလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျပာေနရင္ အဘိဓာန္တစ္အုပ္စာ ေလာက္ရွင္း ေနရမွာမို႔ အသားပဲ အနာခံ လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ နိုင္ငံမွာက အဲ့ဒီေရာဂါေတြ မျဖစ္ေတာ့လို႔ အျပင္တိုင္းျပည္ေတြက ေရာဂါေတြ ၀င္လာမွာစိုးလို႔ ကာကြယ္ ေဆးထိုး မလာတဲ့ လူႀကီး၊လူငယ္အားလံုးကို ကာကြယ္ေဆး ထိုးပါတယ္။

ေဆးစစ္ၿပီးလို႔ ပါစတာ ေရာက္ေတာ့ က်မလုပ္မဲ့ ဌာနက အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္တဲ့ လူရြယ္ (အသက္ ၂၅ ခန္႔) ကစတင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေျပာလိုက္တာကေတာ့

“ငါ နင့္ကို နမ္းလို႔ ရမလား တဲ့” Can I kiss you ?

ျမတ္စြာဘုရား ဘာေတြ လာေျပာ ေနတာလဲ။ ဘယ္လို လူေတြ ပါလိမ့္။ အလုပ္ ဆက္ လုပ္လို႔မွ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ ေတြးရင္း ကမန္းကတန္း No No လို႔ေျဖလိုက္ပါတယ္။

လူရြယ္လဲ ရႈိးတိုး ရွမ္းတန္း ျဖစ္ၿပီး ထြက္သြား ပါတယ္။ေနာက္မွ သိရတာက ျပင္သစ္ မွာ ပါးခ်င္းကပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါကို ျပင္သစ္လို ႏႈတ္ဆက္အနမ္း (Biseau)ကို သူက အဂၤလိပ္လို တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္ လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ေကာင္း သြားပါတယ္။ က်မကို (Pasteur) မွာဘယ္သူမွ ျပင္သစ္လိုႏႈတ္ မဆက္ၾကေတာ့ပါဘူး။

ပါရီၿမိဳ႔ မွာ ခင္မင္သူ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေတြ႔ရင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ဆီ ပါးတစ္ဘက္  တစ္ခ်က္ဆီ အျပန္အလွန္ နမ္းၾကပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ၄ ခါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ေန ရာေတြ မွာေလးခါဆီ ကပ္တာမို႔ ရွစ္ခါတဲ့။ လူစုလူေ၀း တစ္ခုဆီသြားရင္ ေနာက္ေရာက္တဲ့သူက အရင္ ေရာက္ေနတဲ့သူ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ရၿပီး။ အရင္ျပန္သူကလည္း က်န္ေနတဲ့သူ အားလံုးကို အနမ္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ရပါတယ္။

သူတို႔ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေၾကာင့္ က်မ တတ္နိုင္သမွ် ျပင္သစ္အိမ္ေတြကို မသြားေတာ့ ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ျမန္မာေတြကပါ အတုလိုက္ၿပီး ျပင္သစ္လို ႏႈတ္ဆက္ၾကပါ တယ္။ ဆြာတယ္ ပဲေျပာေျပာ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ျမန္မာလိုပဲ ႏႈတ္ဆက္ပါ။ က်မ ျမန္မာပါလို႔ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ ပါတယ္။

ေရာမၿမိဳ႕ ကိုေရာက္ရင္ ေရာမ လိုက်င့္ ဆိုတာ အတိုင္းအတာႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္ ဆိုတဲ့ မွတ္ေက်ာက္

(Criteria) ေတြေတာ့ရွိရမယ္ထင္ပါတယ္။

က်မ မွားပါသလားရွင္ ?

ဓမၼ ႏၱရာယ္ ဆိုတာ။

ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားေလးအသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္တိုင္ ပါရမီ စာဂ စရိယမ်ားကို ႀကိဳးစား အားထုတ္ေတာ္မူၿပီးမွရရွိေတာ္မူခဲ့သည့္သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္အစြမ္းျဖင့္သိျမင္ခဲ့သည့္ ဓမၼတရားမ်ားကို ေလးဆယ့္ ငါး၀ါပတ္လံုး အနားမေနပဲ သတၱ၀ါေ၀ေနယ်တို႔အား ၎တို႔ ၏စရိုက္၊ အႀကိဳက္ အလိုက္ ေဟာျပေတာ္မူခဲ့သည့္အျပင္ေနာင္လာေနာက္သားတို႔အတြက္ရွင္ရဟန္းမ်ားေမြးထုတ္၍ သာသနာေတာ္ကို စနစ္တက်တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ သာသနာေတာ္သည္အျပစ္ကင္း၍ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္လွပါသည္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ျမတ္ဘုရား၏ အေမြအျဖစ္ထားခဲ့ေသာ ဓမၼတရားမ်ားကို မေပ်ာက္ ပ်က္ေအာင္၊တည္တံ့ပ်ံပြါးေအာင္၊တရားအမွန္ မ်ားကိုေဟာေျပာျခင္း၊ေရးသားျခင္း၊ျပသျခင္း၊ရွင္ရဟန္း မ်ားေမြးထုတ္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ရပါမည္။

        ဤသို႔လုပ္ေဆာင္ရာ၌ ပုဂၢိဳလ္ေရး မနာလို၀န္တိုမႈမ်ားေၾကာင့္  တရားအမွန္မ်ားကို အႏၱရာယ္ မျပဳ သင့္ပါ။ အႏၱရာယ္ျပဳပါက ျပဳသူမွာ ဓမၼ ႏၱရာယ္သင့္ကာ မ်က္ေမွာက္ေဘး၊မ်က္ေမွာက္ရန္ေတြ႔ၿပီး ဤဘ၀မွေသေသာ္အပါယ္ေလးဘံုမွ အကုသိုလ္ကံကုန္၍ကၽြတ္လြတ္လာကာ လူ႔ဘ၀ရ ေသာ္ျငား လည္း တရားမရ၊ျဖစ္တတ္ပါသည္။

မသိ၍ ဓမၼ ႏၱရာယ္သင့္ျခင္း။

         ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ စိတ္ျဖင့္ဘုရားျဖစ္ရန္ ၇ အသေခ်ၤ၊ႏွတ္မွဖြင့္ဟဆုေတာင္းတာ ၉ အသေခ်ၤၾကာခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔ေျဖက်င့္ခဲ့သည္မ်ားကိုစိတ္မွၾကည္ညိဳသဒၶါ တရား ျဖစ္ လွ်င္ပင္သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွကၽြတ္လြတ္ေစနိုင္တယ္လို႔ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးတိုင္ပင္လာတဲ့အခါ၊ဥပမာ ကိုရင္၊ ရဟန္း၊သီလရွင္၊၀တ္ခ်င္တာ၊ တရား အားထုတ္ခ်င္ သည္ မ်ားမွာ။

           မတူမတန္ ရာရာစစ နင္ကစိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႔ သြားၿပီးမၾကံလိုက္ပါနဲ႔ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳး ဆိုတာ ပါရမီရွင္ေတြမွျဖစ္တာ သာမန္လူေတြမျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္လည္းျဖစ္နိုင္တာမဟုတ္ ဘဲနဲ႔ ကတံုးအဖတ္တင္ ေနမယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔ စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကား တားဆီးေႏွာက္ယွက္လိုက္ရင္ ပုညႏၱရာယ္၊ဓမၼ ႏၱရာယ္သင့္ပါတယ္။ 

             တစ္ခ်ိဳ႔ ဘုရားဆုပန္တာရွိပါတယ္။ နင္လိုလူက ျဖစ္မွာလား၊နင္ဘုရားျဖစ္ရင္နင့္ဆီမွာ ငါ တရားမနာဘူးလို႔ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဘုရားဆုပန္ဖို႔ရာမလြယ္ပါဘူး။ အဲ့ဒါမ်ိဳးတားျမစ္တာလည္း

မလုပ္ ေကာင္းပါ ပုညႏၱရာယ္၊ဓမၼ ႏၱရာယ္သင့္ပါတယ္။ 

       တရားမွန္၊ဓမၼမွန္မ်ားေရးသားထုတ္ေ၀ျခင္း၊ေဟာေျပာပို႔ခ်ျခင္းမ်ားအား တားဆီးျခင္း၊မ်ားသည္ ပုညႏၱရာယ္၊ဓမၼ ႏၱရာယ္သင့္သလို မမွန္ကန္ေသာတရားမ်ား၊ အဓမၼမ်ားေရးသားထုတ္ေ၀ျခင္း၊ ေဟာေျပာပို႔ခ်ျခင္းမ်ားသည္လည္း ပုညႏၱရာယ္၊ဓမၼ ႏၱရာယ္သင့္ပါတယ္။ 

            ဒါနကုသိုလ္အရာမွာတားျမစ္ရင္ပုညႏၱရာယ္၊လို႔ေခၚပါ တယ္။ သီလ၊သမာဓိ၊ သမထ ကုသိုလ္၊  ၀ိပႆနာကုသိုလ္ေတြကိုတားျမစ္ရင္ဓမၼ ႏၱရာယ္ လို႔ေခၚပါတယ္။ 

               ကံတစ္ခုလုပ္ရင္ အဲ့ဒီ ကံရဲ့အက်ိဳးက ၃ ပိုင္းအေနနဲ႔အက်ိဳးေပးပါတယ္။ အက်ိဳးရင္း၊ အက်ိဳးဖ်ား၊အက်ိဳးဆက္လို႔ေခၚပါတယ္။ ကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးရင္းက လူ၊နတ္ ဘ၀ရျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ အကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးရင္းက ငရဲ၊အပါယ္က်ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

          ကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးဖ်ားကသူေဌးသူၾကြယ္ျဖစ္ျခင္းနဲ႔ အကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးဖ်ားက ဆင္းရဲ မြဲေတျခင္းတို႔ျဖစ္ ပါတယ္။

        ကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးဆက္ကျဖစ္ရာဘ၀တြင္ အမ်ားရဲ့ရိုေသေလးျမတ္ျခင္းခံရျခင္း၊ျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကနီးစပ္သူ၊ေတာ္စပ္သူေတြပါဒုကၡေရာက္ျခင္း၊ဆင္းရဲျခင္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။

က်မ္းကိုး။

ဓမၼဒူတအရွင္ပညာေဇာတ၏ ဓမၼ ႏၱရာယ္ကာကြယ္ေရးစာအုပ္။

ငွက္ဖ်ားေရာဂါ။

ငွက္ဖ်ားပိုးရွိတဲ့ျခင္ အကိုက္ခံရလို႔ ငွက္ဖ်ားပိုးေတြ ကိုယ္ခႏၶာထဲေရာက္ၿပီး၊ ေသြးဥနီ (Red Blood Cell) ထဲမွာ ပိုးေတြ ပြါးမ်ားလာၿပီး၊ ေသြးဥနီမ်ားစြာ ေပါက္ကြဲတဲ့ အခါ ေသြးဥနီ ထဲက အဆိပ္အေတာက္ေတြ ထြက္လာတာေၾကာင့္ လူနာဟာ ဖ်ားျခင္း၊ ခ်မ္းတုန္ျခင္း ဆိုတဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။

လူကိုငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖစ္ေစတဲ့ငွက္ဖ်ားပိုးေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ ငွက္ ဖ်ားပိုးကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳး ပါ။ ေဖါဆီပရမ္ (Falciparum) ႏွင့္ ဗိုက္ဗက္  (Vivax) လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီငွက္ဖ်ားပိုး ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ရဲ့သက္တန္း က ၄၈ နာရီ ျဖစ္လို႔ တစ္ရက္ျခားတစ္ခါ အဖ်ားတက္ပါ တယ္။ (ရက္ခ်န္ဖ်ားလို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္)။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔လူေတြမွာ ရက္ျခားမဖ်ားပဲ ေန႔စဥ္ လဲဖ်ားနိုင္ပါတယ္။ ထူးျခားတဲ့ေရာဂါလကၡဏာကေတာ့ ခ်မ္းတုန္ဖ်ားျခင္း (ခ်မ္းတုန္ဖ်ားလို႔လဲ ေခၚပါတယ္)၊ ဖ်ားၿပီးေခၽြးေတြထြက္ၿပီးတာနဲ႔ လူေကာင္းလိုျဖစ္တာပါ။

ငွက္ဖ်ားေရာဂါေပၚမ်ားရာေဒသမ်ားသို႔ လယ္ပတ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ၊ ျဖစ္နိုင္တာေၾကာင့္၊ ေသြးေဖါက္စစ္ေဆး ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပိုးက ဖ်ားေနခိုက္မွာသာ ေသြးထဲမွာ အမ်ားအျပားရွိတာမို႔၊ ငွက္ဖ်ားပိုးတစ္ခါစစ္ရံုနဲ႔မေတြ႔ရင္ ၃ ရက္ဆက္တိုက္ စစ္သင့္ ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပိုးေတြ႔မွ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားေပၚမ်ားရာ ေဒသမွာ၊ခ်မ္းတုန္ဖ်ားတိုင္း ငွက္ဖ်ားေရာဂါ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးစစ္ဖို႔ အလြန္အႀကီး ပါတယ္။ ယခုအခါ ငွက္ဖ်ားပိုးစစ္စရာမလိုတဲ့ေသြးစစ္နည္းေတြေပၚေပါက္လာလို႕ေရာဂါသိဖို႕ပိုလြယ္လာပါတယ္။

ေဖါဆီပရမ္ပိုးေတြ သိပ္မ်ားလာရင္ ေသြးထဲကေန ကိုယ္ခႏၶာရဲ့အဂၤါေတြဆီ ေရာက္သြားၿပီး အဲ့ဒီအဂၤါေတြ ကို ဖ်က္ဆီးပါတယ္။ ဥပမာ၊ ေက်ာက္ကပ္ထဲ ေရာက္သြားရင္ ေက်ာက္ကပ္ကို ဖ်က္ဆီးတာမို႔၊ ဆီးမွာ ေသြး ေတြပါလာၿပီး၊ ေက်ာက္ကပ္ပ်က္တဲ့ ေရာဂါႏွင့္ ေသေစနိုင္ပါတယ္။ ဥေဏွာက္ကို ေရာက္သြားရင္၊ အခ်ိန္မွီ ေဆးကုသခြင့္မရရင္ ေသဆံုးနိုင္ ပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ေတြမွာ ငွက္ဖ်ားပိုးကအခ်င္းကို သြား ေရာက္ ဖ်က္ဆီးတာမို႔ ခေလးပ်က္နိုင္ပါတယ္။
 
  ဗိုက္ဗက္ငွက္ဖ်ားကေတာ့ ကိုယ္အဂၤါေတြမွာ ေရာဂါမျဖစ္ေစနိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ဗိုက္ဗက္ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီငွက္ဖ်ားပိုးဟာ အသဲထဲမွာ ပုန္းခိုေန တတ္ပါတယ္။ ရိုးရိုးငွက္ဖ်ားေဆးေတြက ေသြးထဲမွာရွိတဲ့ ငွက္ဖ်ားပိုးကိုသာ သတ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူနာအေနနဲ႔ငွက္ဖ်ားပိုးထပ္ကူးစရာမရွိဘူး (ငွက္ဖ်ား ပိုးမရွိရာ အရပ္တြင္ေနထိုင္ သူမ်ား) ဆိုရင္ ဗိုက္ဗက္ငွက္ဖ်ားပိုးမွန္း ေသြး စစ္ခ်က္အရ သိ ရင္ အသဲမွာရွိတဲ့ ဗိုက္ဗက္ ငွက္ဖ်ားပိုးကိုသတ္တဲ့ ေဆးကိုပါေသာက္ရပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ လူနာအားနည္း တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အသဲထဲမွာ ပုန္းေနတဲ့ပိုးေတြ ေသြးထဲကိုထြက္လာၿပီး၊ ပြါးမ်ားလာ တာေၾကာင့္ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါ မၾကာခဏ ျပန္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

     ငွက္ဖ်ားပိုးေတြက ေသြးဥနီေတြထဲမွာ ေပါက္ဖြါးရွင္သန္ၾကၿပီး သူတို႔ေတြအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ေသြးဥနီေတြကိုေဖါက္ၿပီး ထြက္လာတာေၾကာင့္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ တာရွည္ ျဖစ္တဲ့ သူေတြမွာ ေသြးဥနီ နည္းတဲ့ ေသြးအားနည္းေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။

     ေသဆံုးသြားတဲ့ ေသြးဥနီေတြကို သရက္ရြက္နဲ႔အသဲမွာ ရွင္းလင္းျပစ္တာမို႔အသဲနဲ႔ အထူးသျဖင့္ သရက္ရြက္ေတြ ႀကီးလာပါတယ္။ လူေကာင္းမွာ အသဲနဲ႔ သရက္ရြက္ ေတြက နံရိုးေတြ ေအာက္မွာရွိတာမို႔ စမ္းလို႔မမိပါဘူး။ သူတို႔ႀကီးလာရင္သာ နံရိုးေတြရဲ့ အျပင္ ကို ေရာက္လာလို႔ စမ္းမိတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သရက္ရြက္ဆိုတာ ေသြးဥနီသခၤ်ဳိင္းလို႔ေျပာရပါမယ္၊ ေသတဲ့ေသြးဥနီေတြမ်ားလာလို႔ သရက္ရြက္လဲႀကီး လာရတာပါ၊ သရက္ရြက္နဲ႔တင္ မနိုင္တဲ့အခါ အသဲကပါ ၀ိုင္းကူရွင္းေပးရလို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ အသဲပါ နဲနဲႀကီး လာတတ္ပါတယ္။

     သရက္ရြက္ သိပ္ႀကီးရင္ ဗိုလ္ေလးတာမ်ိဳး၊ ဗိုလ္ေအာင့္တာမ်ိဳး ခံစားရတတ္ပါတယ္၊ဒီထက္ပိုအေရးႀကီး  တာက နံရိုးေတြရဲ့ ကာကြယ္မႈမရေတာ့လို႔ ဗိုလ္ကို ထိခိုက္မိတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ႀကီးေနတဲ့ သရက္ရြက္ ေပါက္ၿပီး ေသနိုင္ပါတယ္။

ငွက္ဖ်ားပိုးကို သယ္ေဆာင္တဲ့ ျခင္ကို အေနာ္ဖလီ (Anophale) လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူက ေရၾကည္ ဥပမာ၊ ေရစီးေႏွးတဲ့ စမ္းေခ်ာင္း ေတြနားမွာ ေပါက္ဖြါးပါတယ္။ ျခင္ေကာင္က ေသးၿပီး ကိုက္တာ ျငင္သာလို႔ အကိုက္ခံရသူက အကိုက္ခံရ မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္တဲ့ ရြာသူရြာသားေတြကို ငွက္ဖ်ားဘာေၾကာင့္ ျဖစ္တာလဲ လို႔ေမးရင္ ငွက္ေပ်ာ္သီး စားလို႔ျဖစ္တာ၊ စမ္းေရ ေသာက္လို႔ျဖစ္တာလို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္က စမ္းေရေသာက္ေနစဥ္ (၀ါ) စမ္းေခ်ာင္းနားမွာ ေပါက္ေလ့ရွိတဲ့ငွက္ေပ်ာ္သီး ခူးစားစဥ္ ျခင္ကိုက္ခံရၿပီး ငွက္ဖ်ားပိုး ကိုယ္ထဲကို ေရာက္သြားတာပါ။

    အေနာ္ဖလီျခင္က ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္ကစၿပီး ညဦးပိုင္းေလာက္မွာ ကိုက္ပါတယ္။ ဒီျခင္က သိပ္ျမင့္ျမင့္ မပ်ံနိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ႀကီးလို ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚ ေတြမွာ မရွိပါဘူး။ ေတာင္ေအာက္ရြာေတြမွာသာရွိပါတယ္။

ငွက္ဖ်ားလို ေရာဂါမ်ိဳးကို (Insect Borne Disease) ပိုးမႊားမ်ားမွတဆင့္ ကူးဆက္တဲ့ ေရာဂါလို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီေရာဂါမ်ိဳးမွာ ၾကားခံပိုးမႊား (Insect) ရဲ့ တံေတြးအိပ္ထဲမွာ ငွက္ ဖ်ားပိုး ကဖြံ႔ၿဖိဳးရပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ငွက္ဖ်ား ပိုးရွိတဲ့ျခင္ အကိုက္ခံရမွသာ လူ႔ကိုယ္ထဲ ငွက္ဖ်ားပိုး ေတြေရာက္ၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါကူးစက္ ျပန္႔ပြါးပါတယ္။
  
စိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းတစ္ခုက ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့ျခင္မကသာ သူ႔ရင္ေသြးေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေသြးကို စုပ္ရတာပါ။ ျခင္အထီးေတြက ေသြးမစုပ္ပါဘူး။ ေသြးစုပ္ထားတဲ့ ျခင္မဟာသူ႔ကိုယ္ႀကီး ေလးေနလို႔လႈပ္ရွား မႈ မသြက္လက္တာေၾကာင့္ ရိုက္လို႔ လြယ္ၿပီး၊ ေသြးစုပ္ရင္းနဲ႔ ေသၾကရတာပါ။

ဘံုစဥ္စံဘ၀ ရ ရပါလို၏။

နတ္ဘ၀ဆိုတာ လူ႕ဘ၀နဲ႕ ခ်မ္းသာျခင္းယွဥ္ရင္ေတာ့ နတ္ခ်မ္းသာက ပင္လယ္ေလာက္ ဆိုရင္လူ႕ခ်မ္းသာက ပင္လယ္ေရတစ္စက္ေလာက္သာရွိတယ္လို႕ျမတ္ဘုရားေဟာေတာ္မူပါတယ္။ နတ္ဘ၀မွာ -

၁။ ပဋိသေႏၶေနျခင္းဆင္းရဲ ဆိုတဲ့ ဒုကၡမရွိပါဘူး။ နတ္သမီးက အသက္ ၁၆-၁၈ ႏွစ္အရြယ္၊ နတ္သားက အသက္ ၂၀ အရြယ္၊ဘြားကနဲေပၚလာတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္မွာ သားဖြါး ခန္းေတြ၊ သားဖြါးေဆးရံု    ေတြ မရွိပါ။

၂။ အိုျခင္းဆင္းရဲ ဆိုတဲ့ ဒုကၡမရွိပါဘူး။ နတ္သမီးက အသက္ ၁၆-၁၈ ႏွစ္အရြယ္၊နတ္သားက အသက္ ၂၀ အရြယ္၊ေသတဲ့အထိရွိေနတယ္တဲ့။ အလွျပင္ဆိုင္တို႔၊ plastic surgery တို႔လုပ္စရာမလိုပါ။

၃။ နာျခင္းဆင္းရဲမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္နတ္ျပည္မွာေဆးရံု၊ေဆးေပးခန္းမရွိပါ။

၄။ အလုပ္လုပ္စရာမလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာလည္းသင္ရန္မလိုပါ။

၅။ အ၀တ္လဲ စရာမလိုပါ။ ကံေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ နတ္၀တ္တံဆာေတြက အျမဲ သစ္လြင္ ေတာက္ပ ေနပါတယ္။ ေသခါနီး တစ္ပတ္ေလာက္မွာမွ အေရာင္မွိန္လာပါတယ္။

၆။ အေလး၊အေပါ့လည္းသြားစရာမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္မွာ အိမ္သာမရွိပါ။

၇။ နတ္သမီးမ်ား ဓမၼတာလာျခင္း၊ ကိုယ္၀န္ေတာင္ျခင္း၊ ခေလးေမြးရျခင္း ဒုကၡမ်ား မရွိပါ။ သားသမီးျဖစ္မဲ့ နတ္သား၊နတ္သမီးက နတ္သမီးရဲ့ရင္ခြင္မွာ ေပၚလာ တယ္ တဲ့။

၈။ နတ္သမီး၊နတ္သားမ်ား တူႏွစ္ကိုယ္တြဲ၍ကာမဂုဏ္ခံစားနိုင္သည္တဲ့။ နတ္သားရဲ့ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္မဲ့ နတ္သမီးက နတ္သားရဲ့ အိပ္ခန္းမွာေပၚတယ္တဲ့။ အိမ္ေဖၚျဖစ္မဲ့ နတ္သားနတ္သမီးေတြက နတ္နန္းထဲ   မွာ ေပၚလာတယ္တဲ့။

၉။ အစားအေနနဲ႔ နတ္သုဒၶါလို႔ေခၚတဲ့ အလြန္ေမႊးႀကိဳင္ၿပီး၊ အေၾကာ္ေပါင္း တစ္ေထာင္အထိ ဆိမ့္၀င္သြား တဲ့အရသာရွိတဲ့ အစာကို ေတာင္းတ လိုက္ရင္ ေပၚလာတယ္တဲ့။ တစ္ခါစားရင္ တစ္ပတ္ခံတယ္။ နတ္ေတြ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး နတ္သုဒၶါမစားမိလို႔ရွိရင္ ေသတယ္တဲ့။

၁၀။ က်န္တဲ့ နတ္ေသေစတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုက ေဒါသျဖစ္ရင္ နတ္ေသတယ္။ နတ္ေတြရဲ့ ရုပ္ကိုယ္ႀကီးက အလြန္ႏုညံ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသဆိုတဲ့ ပူတဲ့ဓါတ္ကိုမခံနိုင္ဘူး။ နတ္ေတြရဲ့ ရုပ္ကႏုညံ့လို လူ႔မ်က္ေစ့နဲ႔ မျမင္နိုင္ဘူး။ ဥပမာ။ ေလ ကိုမျမင္ရသလိုပါပဲ။

၁၁။ နတ္မ်ားေရခ်ိဳးရန္၊ အိပ္ရန္မလို၊ ေညာင္းညာျခင္းမရွိ။ ေခၽြးထြက္ျခင္းမရွိ။

၁၂။ ေသလွ်င္အေလာင္းမက်န္။ အေငြ႔ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေၾကာင့္ သၿဂၤ ိဳဟ္ရန္မလို၊ သခ်ၤ ိဳင္းမရွိ။

၁၃။ အလင္းေရာင္အတြက္ ေနေရာင္၊လ ေရာင္၊ လွ်ပ္စစ္မီးလဲ မလို လို႕ မီးပ်က္မွာလဲပူစရာမလို။ နတ္ေတြက မိမိကိုယ္မွထြက္ေသာ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါႏွင့္ေနသည္။

၁၄။ နတ္ဘ၀ ဆိုတာ လူ႔ျပည္ကျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္အက်ိဳးေတြ ခံစားေနတဲ့ ဘ၀ ပါပဲ။ ဥပမာ အားျဖင့္ တစ္ႏွစ္အလုပ္လုပ္ၿပီး ဆုထားတဲ့ ေငြနဲ႔ အပန္းေျဖအနားယူသလိုပါပဲ။ ပိုက္ဆံကုန္ရင္ အလုပ္ျပန္ လုပ္ရ သလို၊ ကုသိုလ္ကံ ကုန္ရင္ နတ္ဘ၀က ျပန္ရတာပဲ။

၁၅။ နတ္ေတြရဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ လူ႔ျပည္အခ်ိန္ႏႈိင္းမယ္ဆိုရင္။ အနိမ့္ဆံုးက အျမင့္ဆံုးနတ္ဘံု အထိ ႏွစ္ဆ စီတက္သြားတယ္။ နတ္သက္တမ္းက ေလးဆ စီတက္သြားသည္။ အေပၚတက္ေလ အခိ်န္ ၾကာေလ ဆိုတာကို လကမၻာေပၚသြြားသူမ်ားကသက္ေသျပေနသည္။ လကမၻာေပၚက တစ္ေန႔သည္ ကမၻာေျမႀကီးေပၚက တစ္လ ႏွင့္ညီသည္ဟု သိပၸံပညာရွင္မ်ား လက္ခံထား သည္။

            လူ႔ျပည္မွ နတ္ျပည္ ၆ထပ္အထိ၊ တစ္ခုႏွစ္တစ္ခု ယူဇနာေပါင္း ၄၂၀၀၀ ကြာသည္။ တစ္ယူဇနာ ပ်မ္းမွ်ျခင္း ၁၀ မိုင္ႏွင့္တြက္လွ်င္ မိုင္ေပါင္း ၄၂၀.၀၀၀ တြင္ ေအာက္ဆံုးနတ္ျပည္ ရွိသည္။ ဤအတိုင္း နတ္ျပည္တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုလည္း မိုင္ေပါင္း ၄၂၀.၀၀၀ ကြာသြားသည္။ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္ အေပၚ၌ ျဗဟၼျပည္ ၂၀ ရွိသည္။

            နတ္ျပည္အေပၚဆံုးမွ ေအာက္ဆံုး ပထမစ်ာန္ျဗဟၼျပည္ (၃ ဘံု တစ္တန္းထဲရွိသည္) သည္ ယူဇနာ ၅၅၈၀၀၀ ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိုင္ေပါင္း ၅၅၈၀.၀၀၀ ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼျပည္ ဒုတိယစ်ာန္ဘံု  (၃ ဘံု) သည္ ပထမစ်ာန္ျဗဟၼျပည္မွ ယူဇနာ ၅၅၈၀၀၀ အျမင့္တြင္ ရွိသည္။ တတိယစ်ာန္ ဘံု ၃ ဘံုသည္ ဒုတိယစ်ာန္ဘံု၏ ယူဇနာ ၅၅၈၀၀၀ အကြာတြင္ရွိသည္။ စတုတၳစ်ာန္ဘံုတြင္ (၇ ဘံုရွိသည္) သည္၊ တတိယစ်ာန္ ဘံု ၏ ယူဇနာ ၅၅၈၀၀၀ အျမင့္တြင္ ရွိၿပီး၊ ပဥၨမစ်ာန္ဘံု ၄ ဘံုသည္ စတုတၳစ်ာန္ဘံု၏ ယူဇနာ ၅၅၈၀၀၀ အျမင့္တြင္ ရွိသည္။ထိုေၾကာင့္ လူ႔ျပည္ႏွင့္ အထက္ဆံုး ျဗဟၼာ့ ဘံုသည္ ယူဇနာေပါင္း ၂၂.၂၈၄.၀၀၀ ကြာသည္။

လူ႔ျပည္ ႏွစ္  ၅၀ = စတုမဟာရာဇ္ နတ္ျပည္ တစ္ရက္။

လူ႔ျပည္ ႏွစ္  ၁၀၀ = တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္ တစ္ရက္။

လူ႔ျပည္ ႏွစ္  ၂၀၀ = ယာမာ နတ္ျပည္ တစ္ရက္။

လူ႔ျပည္ ႏွစ္  ၄၀၀ = တုသိတာ နတ္ျပည္ တစ္ရက္။

လူ႔ျပည္ ႏွစ္  ၈၀၀ = နိမၼာနရတိ နတ္ျပည္ တစ္ရက္။

လူ႔ျပည္ ႏွစ္ ၁၆၀၀ = ပရနိမၼိတ၀ိသ၀တၱီ နတ္ျပည္ တစ္ရက္။

   နတ္ျပည္                        နတ္တြက္ကိန္းအသက္              လူ႔တြက္ကိန္းအသက္

၁။ စတုမဟာရာဇ္                 ႏွစ္ ၅၀၀။                             ႏွစ္ ၉.၀၀၀.၀၀၀။

၂။ တာ၀တိ ံသာ                     ၁၀၀၀။                                 ၃၆.၀၀၀.၀၀၀။              

၃။ ယာမာ                              ၂၀၀၀။                              ၁၄၄.၀၀၀.၀၀၀။

၄။ တုသိတာ                           ၄၀၀၀။                             ၅၇၆.၀၀၀.၀၀၀။

၅။ နိမၼာနရတိ                         ၈၀၀၀။                           ၂၃၀၄.၀၀၀.၀၀၀။

၆။ ပရနိမၼိတ၀ိသ၀တၱီ               ၁၆၀၀၀။                          ၉၂၁၆.၀၀၀.၀၀၀။

နတ္ေသျခင္းအေၾကာင္း (၄) ပါး။

၁။ ကံကုန္ျခင္း။

၂။ နတ္သက္တမ္းကုန္ျခင္း။

၃။ နတ္သုဒၶါစားရန္ေမ့ျခင္း။

၄။ ေဒါသျဖစ္ျခင္း။

ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္

ေပ်ာ္လြန္ျခင္း၊ေဒါသျပင္း၊

ခ်က္ခ်င္းေသသည့္၊စတု၀တိ ံသာ၊

ေပ်ာ္လြန္ေသဆံုး၊ေျခာက္ထပ္လံုး၊

ေပါင္းရံုးတစ္နည္းလာ။

နတ္မ်ားစုေတကာနီးတြင္ လူ႔ျပည္ရက္ႏွင့္ (၇) ရက္တြင္ ပုဗၺနိမိတ္ (၅) ပါးထင္သည္။

၁။ ပန္ဆင္ထားေသာနတ္ပန္းမ်ားညႇိဳးျခင္း။

၂။ နတ္၀တ္တန္ဆာမ်ားညစ္ႏြမ္းျခင္း။

၃။ လက္ကတီးၾကား (ခ်ိဳင္းၾကား) မွ ေခၽြးထြက္ျခင္း။

၄။ အိုရုပ္မ်ားေပၚလာျခင္း၊ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါမွိန္ျခင္း။

၅။ နတ္ျပည္တြင္မေပ်ာ္ဘဲ၊ပ်င္းလာျခင္း။

နတ္ဘ၀ဟာ ကိေလသာထူေျပာတဲ့ ပုထုဇဥ္ ေတြအတြက္အလြန္လိုခ်င္တဲ့ ဘ၀ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့

ျမတ္ဘုရားက နတ္ဘ၀ဟာ အေကာင္းဆံုး လို႔မေဟာခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ ? ဒါန၊သီလ၊ဘာ၀နာ စတဲ့ကုသိုလ္ေတြကိုလူ႔ဘ၀မွာလို စုေဆာင္းလို႔မရလို႔ပါပဲ။

နတ္ဘံုမွာ -

၁။ ဒါန လုပ္လို႔မရပါဘူး။ နတ္စည္းစိမ္ေတြဟာ ကုသိုလ္ကံအရျဖစ္လာတာပါ။ ေပးလို႔မရပါဘူး။

၂။ သီလကုသိုလ္ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ -

(၁) သူတစ္ပါးအသက္ကိုသတ္ျခင္းမွေရွာင္ျခင္း။ နတ္ေတြဟာ သူတစ္ပါးသတ္လို႔မေသပါဘူး။

(၂) သူတစ္ပါးဥစၥာခိုးျခင္းမွေရွာင္ျခင္း။ နတ္စည္းစိမ္ေတြဟာ ကုသိုလ္ကံအရျဖစ္လာတာပါ။ ခိုးလို႔မရပါဘူး။

(၃) သူတစ္ပါးသားမယားကိုျပစ္မွားျခင္းမွေရွာင္ျခင္း။ သူတစ္ပါးသားမယားလည္း ျပစ္မွား လို႔မရပါဘူး။

(၄) မုသာဝါဒဆုိတာက သူတစ္ပါး အက်ဳိးစီးပြားကုိ ထိ ခုိက္ပ်က္ျပားေစေသာ လိမ္ညာမႈ၊ လွည့္ပတ္မွဳ႕ပါ။ နတ္ေတြရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားက ကံေၾကာင့္ျဖစ္ျပီး သူတစ္ပါးေၾကာင့္ မပ်က္စီးတာေၾကာင့္ ဒီဒုစရိုက္လဲ မရွိပါဘူး။

(၅) အရက္ေသစာေသာက္စားျခင္း။ ေအာက္ဆံုးထပ္ျဖစ္တဲ့ စတုမဟာရာဇ္နတ္ေတြ ေသာက္ တယ္လို႔မွတ္ရပါတယ္။ သူတို႔ေတြအရက္မူးေနလို႔ သိၾကားမင္းနဲ႔အဖြဲ႔က သူတို႔ကိုေဂ်ာက္ထဲ တြင္းခ်ၿပီး   တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္ကိုသိမ္းခဲ့တယ္လို႔မွတ္ရပါတယ္။

နတ္ျပည္တြင္မရနိုင္ေသာကမၼ႒ာန္းမ်ား။

၁။ အသုဘ ဆယ္ပါး။

၂။ ကာယဂတာသတိကမၼ႒ာန္း။

၃။ အာဟာေရပဋိကုလသညာကမၼ႒ာန္း။

              တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာေတာ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ဆံေတာ္ကို ဌာပနာ ထားေသာ စူဠာမုနိေစတီေတာ္ရွိပါတယ္။ အရိယာနတ္မ်ား လည္းတရားေဟာၾကပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ နတ္ျပည္မွာ ေပ်ာ္စရာေတြမ်ားလြန္းလို႔ အစာစားဖို႔ေတာင္ေမ့ၿပီး၊ ေသတယ္ဆိုေတာ့ တရားလုပ္ဖို႔ သတိရဖို႔ဆိုတာ လူ႔ဘ၀က အထံု မပါသြားရင္လြယ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသာတာပန္ျဖစ္တဲ့ သိၾကားမင္းေတာင္ တခါက ျမတ္ဘုရားထံ တရားလာေတာင္းၿပီး၊ နတ္ျပည္ျပန္သြားတာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္မေထရ္ ကဘုရားေဟာလိုက္တဲ့တ၇ားနာခ်င္လို႕နတ္ျပည္ လိုက္သြားေမးတာ သိၾကားမင္း ေမ့သြားလို႔ ျပန္သတိရေအာင္ နတ္ဗိိဗာန္ႀကီးကို လႈပ္ခါ ခဲ့ရပါတယ္။

          ေနာက္တစ္ခ်က္က နတ္အားလံုးဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ အေနနဲ႔ ထင္ရွား တာကေတာ့ ျမတ္ဘုရားအေလာင္းေတာ္ အပါ၀င္ သူေတာ္ေကာင္းေတြကိုလိုက္ေႏွာက္ ယွက္ေနတဲ့ မာရ္နတ္ပါပဲ။

 အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္ျပီးမွေ၇ာက္သြားတဲ့ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမတို႕ အနာထပိန္သူေဌးတို႕လိုဆိုရင္ေတာ့ နတ္စည္းစိမ္ေတြ တ၀ၾကီးခံစားစံစားျပီးအခ်ိန္တန္ေတာ့ နိဗာန္၀င္။ သူတို႕ကို ဘံုစဥ္စံေတြလို႕ေခၚပါတယ္။

က်မ္းကိုး

သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန။ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္ ။၂၀၀၅။

Transit at BKK

1986 က JICA အေထာက္အပန္႔နဲ႕ ဂ်ပန္ကိုပညာေတာ္သင္အေနနဲ႕သြားေတာ့ Passport အစိမ္းေရာင္ေပးပါတယ္။ Special Passport တဲ့ တကယ္က Specially restricted Passport ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ Passport ထဲမွာပါတဲ့ သြားရမဲ့ နိုင္ငံနဲ႕ Transit နိုင္ငံကလြဲလို႕ဘယ္နိုင္ငံမွသြားခြင့္မရွိပါ။

 ဂ်ပန္ကိုအသြားမွာ (transit) အေနနဲ႔ BKK မွာ တစ္ည အိပ္ရပါတယ္။ ေလယဥ္ကြင္းကေန ေဟာ္တယ္ကို ကားစီးသြားရပါတယ္။ ကားဂိတ္ မွာ (passport) ျပရပါတယ္။ ကားတစ္စီးၿပီး တစ္စီးနဲ႔ ေနာက္ေရာက္တဲ့ သူေတြကိုသာ တင္ေပးၿပီး က်မကို ခ်န္ထားပါတယ္။ ၃-၄ စီး အထိက်မအလွည့္ မေရာက္ပါဘူး။ ပထမ ေတာ့က်မနဲ႔ ေဟာ္တယ္ မတူလို႔ လို႔ထင္ခဲတာ။ ေနာက္မွ က်မကို တမင္ခ်န္ခဲ့မွန္းသိလို႔ သြားေျပာေတာ့မွ က်မကို တင္ေပးပါတယ္။

ျမန္မာဘုရင္ေတြ အယုတ္ဒယၿမိဳ႔ကို ဖ်က္စီးခဲ့တာကို အခဲမေၾကနိုင္ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာ ေတြကိုျဖစ္တဲ့  နည္းနဲ႔ ဒုကၡေပး တယ္တဲ့။ အထူးသျဖင့္ ၆၀ ၀န္းက်င္ ယိုးဒယားေတြက ပိုဆိုးေၾကာင္း။ ယိုးဒယားလို႔ ေျပာရင္ သူတို႔နားလည္းလို႔ ယ ပက္လက္လို႔ ေျပာရေၾကာင္း ေနာက္မွ သိရပါ တယ္။

ယိုဒယားမွာျမန္မာလို မ၀တ္ဖို႔ လဲအၾကံ  ေပးၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ေလ်ာက္ လည္ရင္ အပ်က္အတိုင္း ထားထားတဲ့ အယုတ္ဒယၿမိဳ႔ကို လိုက္ျပၿပီး ျမန္မာေတြ ႏွိပ္စက္ခဲ့တာကို ေျပာတယ္တဲ့။ ယခုထက္ထိ ရန္လုပ္ေနတာ ကေတာ့ လြန္တယ္ထင္ ပါ တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္က ဖ်က္စီးခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ ယခုျမန္မာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္က ျမန္မာ  ဘုရင္ေတြထက္သူတို႔ ယိုဒယား ဘုရင္ေတြက အစြမ္းထက္ ခဲ့မယ္ဆိုရင္လဲ ယိုးဒယား ဘုရင္ေတြက ျမန္မာေတြကို ႏွိပ္စက္ ခဲ့မွာပါပဲ။

ဘန္ေကာက္ေလယဥ္ကြင္းမွာ ၂၄ နာရီ အတြင္းဆို ေလယဥ္ကြင္း (airport tax) တက္စ္ ေပး      စရာ မလိုေပမဲ့ ျမန္မာေတြဆို ေပးရတယ္တဲ့။ (ယခု ေလယဥ္ လက္မွတ္မွာ  airport tax ပါၿပီးသားမို႔ ျပႆနာလုပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး)။ အဲ့ဒီလိုမတရား လုပ္တာ ကို ေတာ့ သည္းမခံနိုင္ပါဘူး။ က်မ ဂ်ပန္က အျပန္ ၁၉၈၈ ခုမွာ ဘန္ေကာက္က ျဖတ္ျပန္ ရ ျပန္ပါတယ္။ အလာတံုးက အတိုင္း(airport Hotel) မွာတည အိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ရန္ကုန္ ေလယဥ္ စီးရပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မျပန္မဲ့ ေန႔မွ စၿပီး ရန္ကုန္ ေလယဥ္ကြင္း စဖြင့္တာ မို႔ဘန္ေကာက္မွာ ေသာင္တင္ ေနတဲ့ျမန္မာ သေဘၤာသား ေတြေရာ၊ အခုမွ ေလယဥ္ဆိုက္လာတဲ့ျမန္မာေတြ ေရာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ က်မလည္း ေတြ႔တဲ့ျမန္မာတိုင္းကို ၂၄ နာရီ အတြင္းဆို (airport tax)  ေပးစရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ အားလံုးက က်ေနာ္တို႔ေတာ့ ေပးေနရတာပါပဲ။ မတတ္နိုင္ဘူးတဲ့။

တစ္ခ်ိဳ႔ဆို ဘန္ေကာက္ေလယဥ္ကြင္းေရာက္တာ တစ္နာရီ ေတာင္မျပည့္ပါဘူး။ က်မ ကမွ ၂၃ နာရီၾကာ ေနပါၿပီး။

(airport tax) ကသိပ္ မမ်ားပါဘူး။ ဘတ္ ၂၀၀ ထဲပါ။ ပိုက္ဆံ ႏွေမ်ာလို႔ မဟုတ္  ပါဘူး။ သက္သက္မဲ့ မတရားလုပ္တာ မခံခ်င္တာပါ။ က်မအလွည့္ ေရာက္ေတာ့ ထံစံအတိုင္း   (airport tax) ေတာင္းပါတယ္။ က်မက ဥပေဒရွိေၾကာင္း။၂၄ မျပည့္တဲ့အတြက္ မေပးနိုင္ ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ေနရာကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး (Form) သြားယူခိုင္း ပါတယ္။ အဲ့ဒီေရာက္ေတာ့ ေနာက္ တစ္ ေနရာ ထပ္ညႊန္ ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ဘန္ေကာက္ ေလယဥ္ကြင္းမွာ အတက္မွာ စက္တတ္ေလွးကား (escalator) ေတြရွိေပမဲ့ အဆင္းက်ေတာ့ မရွိပါဘူး။

က်မမွာလည္း ပစၥည္းေတြက လက္နဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ အေရးအခင္းေၾကာင့္ သေဘၤာေတြက ျမန္မာျပည္အတြက္ ပစၥည္းေတြ လက္မခံပါဘူး။

ရန္ကုန္မွာ ေရေတြအဆိပ္ခတ္တယ္။ ဘာစားစရာ မွမရွိဘူး စတဲ့ ေကာလဟာလေတြ ေၾကာင့္ က်မ သယ္နိုင္သမွ်စား စရာေတြ ပါလာပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ က်မပစၥည္း ေတြသယ္ၿပီး မဆင္းနိုင္ေတာ့လို႔ အဆင္းဆိုရင္ပစၥည္း ေတြအားလံုးကို ေလွးကားက ေန ကန္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ပစၥည္းေတြက်သံက တစ္ကြင္းလံုးကိုဆူေနပါတယ္။ အားလံုးက်မကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်မဂ်င္းေဘာင္ဘီနဲ႔ ဆြယ္တာအနီေလး ၀တ္ထား ပါတယ္။

က်မ ေလယဥ္ကြင္းကို ေရာက္တာ ၃-၄ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။ က်မကို ပညာရွိနည္းနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေနတယ္ ဆိုတာသိေပမဲ့ အရံႈးမေပး နိုင္ပါဘူး။ က်မေလယဥ္က လဲထြက္ဖို႔ နာရီ ၀က္ေလာက္ ပဲလိုပါေတာ့တယ္။ က်မ ေျပးေန လႊားေန ရတာနဲ႔ က်မ (passport) လည္း ဘယ္ေရာက္သြား မွန္းမသိေတာ့ ပါဘူး။ က်မ ေလယဥ္နဲ႔လြဲလို႔ ကေတာ့မျဖစ္ပါဘူး။

ဒါနဲ႔အနီးမွာ ေတြ႔တဲ့ အေရးေပၚဖုန္းကို ယူၿပီး ငါ့ေလယဥ္ ထြက္ေတာ့မယ္။ ေလယဥ္ မမွီလို႔ကေတာ့ နင္တို႔အျပစ္ပဲလို႔ တကြင္းလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲ့ဒီေတာ့မွ လူရြယ္တစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး က်မပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းသယ္ ေပးပါတယ္။ က်မ (passport) ကိုလည္း ၀ိုင္းရွာ ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (Secret passage) လိႈ႔၀ွက္လမ္း ကေန ေလယဥ္ဆီ ပို႔ေပးပါတယ္။

က်မ အေတာ္ေမာ ေနတာနဲ႔ ေလယဥ္ေပၚမွာ ျမန္မာ အ၀တ္အစားလဲဖို႔ အစီအစဥ္လည္း မလုပ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေလယဥ္မယ္ေလးက ဘာေသာက္မလဲလို႔ လာေမးတဲ့ အခါ မွာေတာ့ ..

ဘီယာေအးေအး တစ္ခြက္ ေပးပါ ဆိုၿပီး တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ (ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းပါတယ္) အရက္ကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ ေသာက္လိုက္ ပါတယ္။

လူမ်ိဳးမာန ကိုေတာ့ ေလာကီကိစၥေတြမွာ ထားသင့္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဆရာ ႀကီး ဦးေက်ာ္ထြတ္ရဲ့ သဒၶမၼေဇာတိက အဘိဓမၼာမွာ လူတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္မ်ိဳးရိုး ဇာတိမာန္ ဟာ ရွိကိုရွိရမယ္။ လူလုပ္တယ္ ဆိုတာ ဒီမာနနဲ႔ လူလုပ္ေနတာတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ လူေတြမွာ ရွိသင့္ ရွိထိုက္တဲ့ မာနဟာ ရွိကို ရွိရမယ္။ ေသာတာပန္မွာ ဒိ႒ိျပဳတ္ေတာ့ လူျဖစ္ေနေသးတဲ့ အတြက္ မာနနဲ႔ လူလုပ္ေနရတာ။ တရားထိုင္လို႔ ပယ္တဲ့အခါမွာေတာ့ မာနအားလံုး ပယ္ရမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္း ထားပါတယ္။ (ဆရာႀကီးဦးေက်ာ္ထြတ္ရဲ့ သဒၶမၼေဇာတိ က အဘိဓမၼာ။ ၂၀၀၇။စာမ်က္ႏွာ ၄၄-၅၅)။

ဒါေပမဲ့ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ မာနေၾကာင့္ က်မ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပင္ပန္း၊ ကိုယ္ပင္ပန္း ျဖစ္ခဲ့ ရတယ္၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားေတြ၊ရိုင္းဆိုင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြ လုပ္ခဲ့မိ တယ္။ ငါးပါးသီလ လည္းပ်က္ခဲ့ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မာန အပါအ၀င္ ကိေလသာ ၁၀ပါး (ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစာၦ၊ ထိန၊ ဥဒၶစၥ၊ အဟိရိက၊ အေနာတၱပၸ) ဆို တာေတြဟာ ျဖစ္တဲ့ သူရဲ့ စိတ္ကို ညစ္ညဴးေစတဲ့အျပင္ အကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေစတာပါပဲ။ နည္းနည္း ကိေလသာ ျဖစ္ရင္ နည္းနည္း အကုသိုလ္၊ မ်ားမ်ား ကိေလသာ ျဖစ္ရင္ မ်ားမ်ား အကုသိုလ္ျဖစ္တာပါ လားလို႔ သေဘာေပါက္ မိ ပါတယ္။

ေတာ္ေသးတယ္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ခုေခတ္လို ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ရတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ internet ေတြ မေပၚေသးလို႔၊ နို႔မို႔ ဆိုရင္ ေလွးခါးထိပ္က အထုပ္ေတြ ကန္ခ်ေနတဲ့ က်မရဲ့ အလြန္လွပတဲ့ ဓါတ္ပံုနဲ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ဘန္ေကာက္ေလယဥ္ကြင္းပံု ဆိုၿပီး  တစ္ကမၻာလံုး ျပန္႔ႏွံ႔၊ မွတ္တန္း တင္ၿပီးသား ျဖစ္ကုန္မွာပါ။ က်မအတြက္နဲ႔ ျမန္မာေတြ  မ်က္ႏွာပ်က္ၾကရမွာ။ ဘုရားမ လို႔။

ဆရာႀကီးဦးေက်ာ္ထြတ္ရဲ့ သဒၶမၼေဇာတိက အဘိဓမၼာကို အေသအခ်ာ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဖတ္ေတာ့မွ ဆရာႀကီး ဆိုလိုခ်င္တာက ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကို ကိုယ္တန္ဖိုး ထားတာမ်ိဳးကို ဇာတိမာန္လို႔ဆိုလိုတာ။ ဥပမာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္က လူေကာင္းဇာတိ ကို ထိန္းတာမ်ိဳးကို ဇာတိမာန္လို႔ ဆိုလိုတာ လူေကာင္းလိုက်င့္တာ လူမိုက္လိုမက်င့္တာလို႔ အခုမွ သေဘာေပါက္မိ ပါေတာ့တယ္။

ဒိ႒ိေတြ႕မွယံုမယ္။

သိပၸံပညာထြန္းကားတဲ့ယခုလိုေခတ္မွာ ဒိ႒ေတြ႔မွယံု (seeing is believing) တယ္ဆိုတဲ့သူေတြ အလြန္မ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အစြန္းေရာက္သြားသလဲဆိုရင္သိပၸံပညာ (Scientology) ကို ဘုရားတစ္ဆူလိုကိုးကြယ္လာၾကတဲ့ အထိ ပါပဲ။ နံမည္ႀကီးတဲ့ မင္းသားမင္းသမီးေတြ ကိုးကြယ္ၾကလို႔ လိုက္ကိုး ကြယ္တဲ့သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းသား မင္းသမီးတိုင္း ပညာရွိေတြ၊သူေတာ္ေကာင္းေတြမဟုတ္ၾကတာမို႔ မၾကာခင္ကပဲ Scientology က လက္ခံရရွိတဲ့ အလွဴေငြေတြအလြဲသံုးစားမႈႀကီး ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

မ်က္ျမင္ဆိုရာမွာ လူေတြရဲ့ မ်က္စိက ျမင္နိုင္စြမ္းအလြန္နည္းပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တိရစၦာန္ေတြ ေလာက္ေတာင္ ျမင္အားမေကာင္းပါဘူး။ ဥပမာ ဇီးကြက္လို ညဘက္အစာရွာတဲတိရစၦာန္ေတြဟာ အလင္းေရာင္နည္းတဲ့ ညမွာ လူ႔မ်က္စိထက္ ပိုျမင္နိုင္ပါတယ္။

သိပၸံပညာက အျမင္အားေကာင္းေအာင္ စက္ပစၥည္းေတြတည္ထြင္လို႔ သာမာန္မ်က္စိနဲ႔မျမင္နိုင္ တာကို ျမင္ေစျခင္းျဖင့္ သိပၸံပညာ ပိုမိုထြန္းကားလာတာနဲ႔အမွ် ပိုျမင္လာပါတယ္။ ဥပမာ က်မတို႔ပတ္၀န္းက်င္ မွာရွိတဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေစတဲ့ ဘက္တီးရီယားပိုး (Bacteria) ေတြကို သာမာန္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ေပမဲ့ အဆ တစ္ေထာင္ႀကီးေစတဲ့ မွန္ဘီးလူး(light microscope) တည္ထြင္နိုင္တဲ့အခါ၊ဘက္တီးရီယားပိုးေတြကိုlight microscope နဲ႔မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘက္တီးရီယားပိုး ေတြထက္ပိုေသးငယ္တဲ့  ဗိုင္းရပ္စ္ပိုး(virus) ေတြကိုေတာ့ light microscope နဲ႔မျမင္နိုင္ပါဘူး။ အဆ တစ္သိန္းေက်ာ္ခ်ဲ႔နိုင္တဲ့ (Electron microscope) တည္ထြင္နိုင္တဲ့အခါမွသာ ျမင္ပါတယ္။ light microscope တို႔ Electron microscope တို႔ေၾကာင့္ Bacteria နဲ႔ virus ေတြေပၚေပါက္လာတာမဟုတ္ပဲ ျမင္နိုင္စြမ္းမရွိလို႔ မျမင္ ခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး။ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္တိုင္း မရွိဘူး၊ မမွန္ဘူးလို႔ ေျပာရင္ တက္တက္စင္ေအာင္မွားေနၿပီ

ဆိုတာ သတိထားသင့္ပါတယ္။

၁၈ ရာစုႏွစ္က ျဒပ္ (matter) ေတြကို အဆင့္ဆင့္ခြဲစိပ္ခဲ့ရာ အေသးငယ္ဆံုးအဏွျမဴ (Atom) ေတြေတြ႔ရွိ

ရာမွ အရာအားလံုးဟာေသးငယ္ေသာအဏွျမဴ ျဒပ္ေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားတယ္ဆိုတဲ့ ရုပ္၀ါဒ(materialism)

ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉ ရာစုမွာေတာ့ အေသးငယ္ဆံုးျဒပ္လို႔သတ္မွတ္တဲ့အဏွျမဴ (Atom) ကိုထပ္မံ

ခြဲစိပ္နိုင္တာမို႔ (electron, proton, neutron) လို႔ေခၚတဲ့ အဏွျမဴေအာက္ျဒပ္ (sub atom) မႈံေတြေတြ႔

ရွိလာပါတယ္။ ၂၀ ရာစုမွာေတာ့ အဏွျမဴေအာက္ျဒပ္ (sub atom) မႈံေတြဆိုတာ အဆိုင္အခဲ၊အမႈံေတြ

(Particles) မဟုတ္ၾကပဲ စြမ္းအင္ေတြ (Energy) သာျဖစ္ၿပီး အျမဲလႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာထပ္ေတြ႔ရွိျပန္ ပါတယ္။ 

ဒီေတြ႔ရွိခ်က္ ေရာက္မွသာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ သေဘာတရားမွ်သာရွိတဲ့၊ အဆိုင္အခဲ အမံႈအမႊား အေနနဲ႔ မရွိဘူးဆိုတဲ့ ပရမတ္ရုပ္ ကို သိပၸံပညာရွင္ (scientist ) ဆိုသူေတြ နားလည္ ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သိစရာျမင္စရာမွန္သမွ်ကိုအမွန္အတိုင္းျမင္ေတာ္မူေသာျမတ္ဘုရားက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ထဲက

 အျမဲေဖါက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ရုပ္ပရမတ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။ ျမတ္ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ နာမ္တရားကိုသိနိုင္ဖို႔ေတာ့ သိပၸံပညာရွင္ ေတြဆက္လက္ ႀကိဳးစားၾကရ ပါအံုးမယ္။

အေမေပးတဲ့မ်က္စိထက္ အဆမ်ားစြာသာလြန္တဲ့ ဥာဏ္မ်က္စိပိုင္ရွင္မ်ားျဖစ္ၾကပါေစ

ကမၻာ့အမႊာႏွင့္ဗုဒဘာသာ

ကမာၻႏွင့္ သြင္ျပင္ လကၡဏာအျပင္ ဖြဲ ့စည္းတည္ရွိမႈ ပံုသ႑န္ ပါတူညီသည့္ ၿဂိဳလ္သစ္ တစ္လံုးကိုအေမရိကန္ အမ်ိဳးသား အာကာသသိပၸံ (NASA) နကၡတ္ပညာရွင္မ်ားမွ ေတြ႔ရိွသည္။ ထို ၿဂိဳလ္ကို ကမၻာ့ အျမႊာပူး ၿဂိဳလ္ဟု နာဆာ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဆိုတဲ့သတင္း ကိုဖတ္လိုက္ ရေတာ့ျမတ္ဗုဒၶရဲ့တရားေတာ္ေတြကို သိပၸံပညာတိုးတက္မႈက ထပ္မံေထာက္ခံ လိုက္ျပန္ၿပီးလို႔၀မ္း ေျမာက္ မိပါတယ္။

ျမတ္ဘုရားဟာလြန္ခဲေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀၊ သိပၸံပညာ မထြန္းကားခင္ကပင္ စၾကာ၀ဠာအႏၱ၊ သတၱ၀ါ အႏၱ ရွိေၾကာင္းေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

အကုသိုလ္လုပ္တဲ့သူေတြ ငရဲမွာခံၾကရၿပီ၊ အဲဒီအကုသိုလ္ေတြထဲမွာမွ နိယ်ာတ ဒိ႒ိေခၚတဲ့ ကုသိုလ္ ဆိုတာလည္းမရွိဘူး။ အကုသိုလ္ဆိုတာလည္းမရွိဘူးလို႔ လြဲမွားစြာ ဆြဲဆြဲလမ္းလမ္း အယူမွားတဲ့ သူမ်ား ဟာ ကမၻာႀကီးပ်က္သြားရင္ေတာင္သူတို႔ေတြ ငရဲကမလြတ္ပဲ ေနာက္ကမၻာမွာေရႊ႕ေျပာင္းခံရတယ္လို႔လည္း ေဟာ ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ မ်က္ျမင္မွ ယံုတယ္။ သက္ေသျပနိုင္မွယံုတယ္။ ရမ္းမယံုနိုင္ဘူး။ တို႔က လက္ေတြ႔သမား ငရဲနဲ႔ေျခာက္လည္းမေၾကာက္ဘူး၊နတ္ျပည္နဲ႔ဆြဲလည္းမရဘူး ဆိုသူေတြ ယခုေခတ္မွာအလြန္မ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ဆို Sciencetology ဆိုၿပီး သိပၸံပညာကိုပင္ ဘာသာ တရားအေနနဲ႔ကိုးကြယ္လာႀကတဲ့ အထိ ျဖစ္ လာ တာေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔အထင္ႀကီးတဲ့ သိပၸံပညာက ျပတဲ့ ဒုတိယကမာၻလံုးကို ဘယ္လိုယူဆမလဲ။ ဒီကမာၻ လံုးက အခုမွေပၚလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုမွေတြ႔နိုင္လာတာပါ။

လူေတြရဲ့မ်က္စိက အျမင္အား အလြန္နည္းပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ပိုးေကာင္ ေလးေတြ ဥပမာ က်မတို႔ေသာက္တဲ့ေရထဲမွာရွိတဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေစတဲ့ပိုးေတြကိုေတာင္မျမင္နိုင္ပါဘူး။ ျမင္ရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေရေသာက္ခ်င္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

က်မတို႔ ေန႔စဥ္ အသက္ဆက္ဖို႔အတြက္ ရူေနတဲ့ “ေလ” ဆိုတာကို လည္းဘယ္သူမွမျမင္နိုင္ပါဘူး။

အသံလႈိင္းရုပ္(waves) မ်ားကိုလည္းမျမန္နိုင္ပါဘူး။ နားကေတာ့ မျမင္ရတဲ့အသံေတြကို ၾကား ေနတယ္။

ခ်ိဳ၊ခ်ဥ္၊ငံ၊စပ္၊ဖန္၊ခါးဆိုတဲ့ ေန႔စဥ္အရသာခံေနတဲ့ အရသာအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္းမျမင္နိုင္ပါဘူး။ လွ်ာကသာ အရသာကိုသိေနတာပါ။

ဒီအတိုင္းပဲ ႏွေခါင္းကသာ အနံ႔အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိမွန္းသိနိုင္ပါတယ္။ မ်က္စိကေတာ့ မျမင္နိုင္ပါဘူး။

မ်က္စိက အကုန္မျမင္နိုင္သလို၊ ျမင္တိုင္းလည္းမမွန္ပါဘူး။ မ်က္လွည့္၊ လက္လွည့္ပြဲေတြ ျမင္ဖူးၾက ပါလိမၼယ္။ စကၠဴစုပ္ေတြကေန ပိုက္ဆံေတြ အထပ္လိုက္ ေျပာင္းပစ္တာ ျမင္ဖူးမွာပါ။

က်မတို႔ရဲ့မ်က္စိက ေသးငယ္တာလဲမျမင္နိုင္၊ ဒုထယ္ (density) မရွိတာလည္း မျမင္နိုင္၊ ဖံုးကြယ္ ထားတာကိုလည္း မျမင္နိုင္တဲ့အျပင္ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲ ေနတာ ကိုလည္း မျမင္နိုင္သလို၊ အလြန္ ေႏွးေကြးစြာ ေျပာင္းလဲ ေနတာေတြကိုလည္း မျမင္နိုင္ပါဘူး။

ယခုရုပ္ရွင္(movie) ဆိုတာ ရုပ္ပံုေတြကို တစ္စကၠန္႔မွာ (၁၆) ပံုျပတဲ့အခါ က်မတို႔ မ်က္စိက အဲ့ဒီ ေလာက္ျမန္တာကို တစ္ပံုခ်င္း ခြဲျခားၿပီး မျမင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အရုပ္ေတြအေနနဲ႔ ျမင္တာပါ။

    က်မတို႔အားလံုး ေမြးဖြါးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး စကၠန္႔နဲ႔အမွ် ရုပ္ေဟာင္းေတြ ေနရာမွာ ရုပ္သစ္ေတြနဲ႔ အစား ထိုးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္သစ္ေတြက ရုပ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ (၉၉.၉%) ခန္႔တူေနတာမို႔(ဒါေပမဲ့ တစ္ျဖည္း ျဖည္း ပိုပိုအိုလာတဲ့ဇရာရုပ္) ေတြနဲ႔အစားထိုးေနတာမို႔ ရုပ္ေတြတစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအိုသြားတာကို က်မတို႔မ်က္စိက မျမင္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရုပ္ ဒီရုပ္ပဲလို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ျခားၿပီး ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံု ႏွစ္ခုကိုု ယွဥ္ၾကည့္မွသာ ျခားနားခ်က္ကို ျမင္ပါတယ္။ က်မတို႔ရုပ္ေတြ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ခုန္ေက်ာ္ၿပီး ေျပာင္း သြားတာမဟုတ္ပါဘူး။

        ဒိဗၺစကၡဳဆိုတဲ့ နတ္မ်က္စိလို ဉာဏ္မ်က္စိ ရရင္ေတာ့ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက လြဲရင္ ဖံုးကြယ္ထားသမွ် ပညတ္ရုပ္ေတြအားလံုးကို ေဖါက္ထြင္းၿပီးျမင္နိုင္ပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ စြမ္းအားနည္းလွတဲ့ သာမန္လူသားမ်က္စိကို “ စံ ” ထားၿပီး အမွန္တရား ရွာမယ္ ဆိုရင္ ေတာ့ အမွားေတြကိုျမင္ၿပီး၊ အမွားေတြကို အမွန္ေတြလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကမယ္၊ ယံုၾကမယ္ဆိုတာ ေျမႀကီး လက္ခတ္ လြဲမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ သတိတရားထားၾကေစလိုပါတယ္။

ေတာင္ၿမိဳ႔ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး။

ငရဲရွိတယ္၊ တိရစၦာန္ရွိတယ္၊ ၿပိတၱာရွိတယ္။

လူႏံု၊ လူမြဲ၊ လူဆင္းရဲ၊ ရွိတယ္။

ေသရဦးမယ္၊ သတိထား။

လူေတြဟာ ကုိယ့္ဉာဏ္ကမမွီလ်င္
သူတပါးသိတာေတြကိုလဲ မယုံၾကည္ၾက၊
အမွန္ မထင္တတ္ ၾကဘူး၊

အမွန္တရားျမင္နိုင္တဲ့အသိဉာဏ္ေတြရၾကပါေစ။

ေ၀ဒနာနဲ႕နပမ္းလံုးခဲ့သည္မ်ား။

    တရားအားထုတ္စ သူေတြကို ဒုကၡေပးတာက မေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့၊  နာတာ၊က်င္တာ၊ ကိုက္တာ၊ ယားတာစတဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

က်မ တရားစခန္းစ၀င္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္တရားစခန္း၀င္ရင္ေကာင္းမလဲလို႕ စံုစမ္းတဲ့အခါ  မဟာစည္က ဘာလုပ္လုပ္မွတ္ေနရတယ္။ မိုးကုတ္ကေတာ့့စာေတြသင္ရတယ္တဲ့။ က်မရဲ့ ပုေရာဆိတ္ဥေဏွာက္နဲ႕စဥ္းစားလိုက္တာက စာေတြသင္ေနရင္ တရားတကယ္မသိပဲ imagination စာေတြ႕ကိုကိုယ္ေတြ႕လို႕ အထင္မွားနိုင္တယ္လို႕ယူဆတာေၾကာင့္ မဟာစည္တိုက္ခြဲမွာ ၁၀ ရက္တရားစခန္း၀င္ပါတယ္။ တရားထိုင္တာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး စာလဲမဖတ္၊ေလ့လဲမေလ့လာခဲ့ပါဘူး။ တကယ္က ၀ိပႆနာအလုပ္အတြက္ Theory လိုအပ္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး ပညတ္၊ပရမတ္သိသင့္ပါတယ္။ 

    ပထမအၾကိမ္ တရားထိုင္တာ ၁၅မိနစ္ေတာင္မရွိေသးဘူး။ ေျခေထာက္က နာလာပါတယ္။ နာတာကို နာတယ္လို႔  မွတ္ေနရင္း ပိုပိုနာ လာတယ္။ ဒီေတာ့ ေျခေထာက္ကို နဲနဲ ေနရာေျပာင္းလိုက္တယ္။ နာတာသက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ ထပ္နာျပန္တယ္။ ထပ္နာ ထပ္ေရြ႔နဲ႔ တရားထိုင္ခ်ိန္ တစ္နာရီသာ ၾကာသြားတယ္။ ေျခနာတာက မေပ်ာက္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အဂၤေတလိုမ်ိဴး၊သံေျခက်င္းလိုမ်ိဳးနဲ႔စြပ္ထားၿပီး တစ္ေျဖးေျဖးခ်င္း တင္းၾကပ္ေပးတာ လိုမ်ိဳးခံစားရတယ္။ တရားျဖဳတ္လိုက္ ေပမဲ့လည္းေျခေထာက္အနာက လံုး၀ ေပ်ာက္ မသြားဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ျပန္ တရားထိုင္ရမွာေတာင္ေၾကာက္ေနတယ္။ တစ္နာရီ စၾကၤန္ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ျပန္ တရားထိုင္တယ္။ ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ မပိေအာင္ တတ္နိုင္သမွ် အ၀တ္ေတြခုၿပီး ထိုင္္တယ္။ ဒါေပမဲ့မရဘူး။ နာတာပဲ။ နာတယ္မွတ္လည္း မရဘူး။ ပိုပို ေတာင္နာ လာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ တရား အေပၚ သံသယ ၀င္လာတယ္။ တရားေတာ္က ဘယ္ အရာမွမျမဲဘူး။ အနိစၥတဲ့။ ငါ့ေျခေထာက္ အနာကေတာ့ ျမဲေနပါလား။ ျမတ္ဘုရားေဟာတဲ့ အနိစၥဆိုတာ ပရမတ္တရားေတြရဲ့ အနိစၥကိုေျပာတာကို က်မ တရားအသိ ၾကားဖူးနား၀ ပညာ (သုတမယဥာဏ္) မရွိပဲ တရားေတာ္ကို သံသယ ေတြျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ငါဆိုတဲ့ သကၠယဒိ႒ိျဖစ္ေနတာ၊ မသိတဲ့အတြက္ တရားထိုင္ရင္း မတရားျဖစ္ေနခဲ့ တယ္။

   ကိုယ္သိတဲ့ ေဆးပညာနဲ႔စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ ဖိေနတဲ့အတြက္ ေသြးအသြားအလာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ဆဲလ္ေတြက ထြက္တဲ့ အဆိပ္ ေတြေျခေထာက္မွာစုေနလို႔ နာတာ။ ဒီ့အျပင္ ၀င္ေလထြက္ေလကို သာမာန္ ထက္ ျမန္ျမန္ရႈသြင္းေန ရႈထုတ္ေနတာေၾကာင့္ ထုတ္ေလ မွာပါသြားတဲ့ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ (CO2) နည္းသြားလို႔ ကိုယ္ထဲ့မွာ အယ္ကာလိုင္း ဓါတ္ (alkaline) မ်ားလာ တဲ့အတြက္ ၾကြက္သားေတြ လိုအပ္တဲ့ ကယ္စီရမ္ဓါတ္ (Calcium) ေတြ အလုပ္ မလုပ္နိုင္လို႔ၾကြက္သား ေတြနာ တာစသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ့ မတတ္တစ္ေခါက္ အသိ ဥာဏ္နဲ႔လိုက္စစ္ ေနတယ္။ မျပည့္တဲ့အိုးေဘာင္ဘင္ခတ္ (little knowledge is dangerous) ဆိုတဲ့အတိုင္း မတရားေတြး ေတြးေနခဲ့တယ္။

               တရားအားထုတ္ခါစမွာ အထူးသျဖင့္ အာနာပါန နည္းနဲ႔ရႈမွတ္တဲ့အခါ သာမာန္အသက္ရႈသလိုရႈ႕ရင္ သမာဓိ မရေသးတဲ့အတြက္ မွတ္လို႔ မရပါဘူး ဒီေတာ့ သာမာန္ထက္ပိုၿပီးျပင္းျပင္းရႈပါတယ္။ ျပင္းျပင္းရႈတဲ့အတြက္ အထက္မွာရွင္းျပသလို alkaline ျဖစ္လာၿပီး ပိုမိုနာက်င္ကိုက္ခဲတဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို မျဖစ္ေအာင္  အသက္ျပင္းျပင္းရႈမဲ့အစား သတိကို ပိုထားၿပီး၊  အသက္ရႈမႈကိုေတာ့ တတ္နိုင္သမွ် သာမာန္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ရႈရင္ မခံနိုင္ ေလာက္ေအာင္ နာက်င္တဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြ အျဖစ္နည္းပါတယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြ မျဖစ္လို႔ တရားရေနတယ္လို႔လည္း အထင္မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔။ ရႈမွတ္ရမဲ့အာရံုမွာ စိတ္မေရာက္ပဲ အေတြးထဲ ေမ်ာေနရင္လည္း ဒုကၡေ၀ဒနာေတြ မျဖစ္ပါဘူး။ အေတြးေတြထဲ ေရာက္ ေနမွန္း သိရင္၀င္ေလ၊ ထြက္ေလေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ေလထိတဲ့ ခံစားမႈအေပၚ စိတ္ကိုျပန္ ထားပါ။ ထိေနတဲ့ႏွေခါင္းဆိုတာကိုလည္းမမွတ္ပါနဲ႔၊ ထိတဲ့ခံစားမႈ ကိုသာ သိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ သိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈကသာ ေ၀ဒနာ (ဥေပကၡာေ၀ဒနာ) လို႔ ေခၚတဲ့ ပရမတ္နာမ္ တရားျဖစ္ပါတယ္။ ႏွေခါင္းဆိုရင္ ပညတ္ရုပ္ေပၚ မွတ္စိတ္ ေရာက္ သြားပါၿပီး။ ၀င္ေလ ထြက္ေလ လို႔ သိျပန္ရင္လည္း ၀င္ေလ ထြက္ေလဆိုတဲ့ ပညတ္ရုပ္ ေပၚ ေရာက္သြားၿပီး  သမထဘာ၀နာ ျဖစ္သြား ပါတယ္။

  ေ၀ဒနာႏုပႆနာအေနနဲ႕ နာတာ က်ဥ္တာကိုအာရံုျပဳရင္  နာတာ က်ဥ္တာ သက္သက္ ကိုသာ သိေနရမွာပါ။ နာေနတဲ့ ေျခေထာက္၊ခါး စသည္ မပါဖို႔ လိုပါတယ္။ နာတာ ဘယ္လိုေလး လဲ ၊ဆူးစူးသလိုလား၊ တူနဲ႔ထုသလိုလား ပိုပိုဆိုးလာသလား၊ နဲနဲ ေလ်ာ့သြားသလား စသည္ျဖင့္ သူ႔ရဲ့ သေဘာ သဘာ၀ကို စိတ္၀င္စားစြာ ဂရုစိုက္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပို မနာပါဘူး။ တစ္ခါတရံ အနာေလ်ာ့ သြားၿပီး ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာတာ ကိုေပ်ာက္ေစလိုတဲ့စိတ္နဲ႔ မၾကည့္ရပါဘူး။ ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ေလာဘကိေလသာ ပါ။ ကိုယ္ မသိတဲ့ နာေနတဲ့ သူကို ေဘးကထိုင္ၾကည့္ရ သလိုမ်ိဳး ျဖစ္ရပါ မယ္။ ငါ့ေျခေထာက္နာတယ္လို႔သိေနရင္ ငါဆိုတဲ့ အတၱပါ လာလို႔ ပိုနာတာပါ။ ဥပမာ အားျဖင့္ ကိုယ္မသိတဲ့သူေသဆံုးျခင္း အတြက္ သိပ္မခံစားရပဲ၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ ေသဆံုး တဲ့အခါ အလြန္အမင္း ခံစားရ သလို ပါပဲ။ ေသတာျခင္းတူေပမဲ့ ခ်စ္ခင္ျခင္း    ဆိုတဲ့ တဏွာကိေလသာေၾကာင့္ ပိုခံစားရတာပါ။

          သမာဓိအားေကာင္းတဲ့အခါ တခါတရံ ဒုကၡေ၀ဒနာ မျဖစ္ပဲ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ တစ္စိတ္ တစ္ပိုင္း (၀ါ) တစ္ကိုယ္လံုး မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရပါတယ္။ က်မ စၿပီး ခံစားရစဥ္က ဗဟုသုတ မရွိတာေၾကာင့္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ခဲ့ မိပါတယ္။ မ်က္စိဖြင့္ လိုက္တဲ့ အတြက္ ရထားတဲ့ သမာဓိေလးေပ်ာက္သြားပါတယ္။

         တခါတေလ သမာဓိအားေကာင္းတဲ့အခါ မ်က္စိထဲမွာအလင္းေတြျမင္ ပါတယ္။  က်မ စျမင္စဥ္က ညဘက္ တရားစခန္းမွာတရားထိုင္ေနစဥ္ တခန္းလံုး လင္းထိန္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ဘယ္သူမ်ား စလိုက္မီးထိုးသလဲဆိုၿပီး မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ခဲ့ဘူးပါ တယ္။ အခုမွ အဲ့ဒါေတြဟာ ၀ိပႆနာညစ္ညဴးေၾကာင္း တရား ၁၀ ပါးေတြျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိရပါတယ္။

      တခါကေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးေပါ့ပါးၿပီး ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီတံုးကလည္း   ရႈ႕မွတ္  စရာ ကိုယ္လည္းမရွိ၊ နာေခါင္းေတြလည္းမရွိနဲ႔ ဘာရႈ႕ရမွန္း မသိျဖစ္ခဲ့ ဘူး     ပါတယ္။ တကယ္က သမာဓိအားေကာင္းလာတဲ့အတြက္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ရုပ္တရားကို        ရႈ႕မွတ္လို႔ မရတာပါ။ သိမ္ေမြ႔တဲ့ နာမ္တရားျဖစ္တဲ့ သိ ေနတာေလးကို ရႈ႕မွတ္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၀ိပႆနာတရား ဗဟုသုတမရွိတဲ့က်မ ကိုယ္ထင္ရာဆိုင္းခဲ့တဲ့အတြက္ အဖိုတန္းလွတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ သမာဓိေတြဆံုးရႈံးခဲ့ပါတယ္။

တခါတေလေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာမျဖစ္ပဲ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီလို ေနရ တာကိုႀကိဳက္ေနတယ္ ဆက္ၿပီးျဖစ္ေနခ်င္တယ္။ တကယ္က သုခေ၀ဒနာဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါပဲ။ အဲ့ဒါကို ေပ်ာ္တယ္ (သုခေ၀ဒနာ) လိုမွတ္ေနရမွာ။ ႀကိဳက္တယ္။ ဆက္ၿပီးျဖစ္ခ်င္ ေနတယ္ဆိုရင္ တဏွာျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာ ညစ္ညဴး ေၾကာင္းလို႔ေျပာတာ။

၀ိပႆနာ ဆိုတာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေနသမွ်ကို သိရံုသိေနရမွာ။ ဥပမာအားျဖင့္ရုပ္ရွင္ကို ရုပ္ရွင္ပဲ၊ ဒါရိုက္တာခိုင္း သလို လုပ္ေနၾကတာလို႔ဥာဏ္ပါပါၾကည့္ေနရမွာ။ ရုပ္ရွင္ ထဲက ဇတ္ေကာင္ ေတြလို လိုက္ခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေရႊဘ ဆိုတဲ့ဇတ္လိုက္ နံမည္ႀကီး စဥ္က သူ႔ကိုရုပ္ရွင္ထဲမွာလူဆိုးေတြကရိုက္ေနၾကရင္ပြဲၾကည့္ ပရိတ္ သတ္က ပိတ္ကားကိုခဲေတြနဲ႔ပစ္ၾကတယ္ဆိုတာၾကားတံုးက ဒီလူေတြေတာ္ေတာ္ ရူးတာပဲလို႔ ထင္ခဲ့ မိတယ္။ ကိုယ္တိုင္တရားထိုင္မွ ကိုယ္လည္းဘာထူးလဲ။ (ငါ) မဟုတ္တာကို ငါထင္ၿပီး ငါနာတယ္။  ငါ၀မ္းသာတယ္။ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္ဘုရားက ပုထုဇဥ္ေတြဟာ အရူးေတြလို႔ ေဟာခဲ့တာကိုး။

၀ိပႆနာတရားလုပ္ရာမွာ ေသာတာပန္မရမခ်င္း တရားထိုင္စဥ္ရတဲ့ သမာဓိေတြ  ဟာ မတည္ျမဲပါဘူး။ အခုရထားေပမဲ့ေနာက္ရခ်င္မွ ရပါတယ္။ နားလည္လြယ္ေအာင္ ဥပမာ ေျပာရရင္ ေသာတာပန္ဆိုတာ ၁၀ တန္းေအာင္လက္မွတ္နဲ႔တူပါတယ္။ ၁၀ တန္း တစ္ခါ ေအာင္ထားရင္ ဒီဘ၀အတြက္ေတာ့ ထပ္ေျဖစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ေသာတာပန္ကေတာ့ တစ္ခါရထားရင္ တစ္သံသရာလံုး valid ျဖစ္ပါတယ္။ ထပ္ေျဖ စရာမလိုပါဘူး။ အဲ့ဒါမရရင္ေတာ့ အစက အျမဲျပန္စရပါတယ္။ အခုဏက သမာဓိေကာင္း ထားလို႔ အခုျပန္ထိုင္ရင္ ခုဏက သမာဓိရလိမ့္မယ္မထင္ပါနဲ႔။ တခါတရံ လံုး၀ သမာဓိမရတဲ့အျပင္ ခံရခက္တဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြေတာင္  အျပင္းအထန္ျပန္ ခံစားရ  ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ခုဏက ငါသမာဓိ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး  ကိုယ္ သတိ မထားလိုက္မိတဲ့ ငါ ဆိုတဲ့ အတၱဒိ႒ိနဲ႔ မာနပါသြားလို႔ပါ။ တရားသေဘာဟာ အင္မတန္မွ သိမ္ေမ႔ြပါတယ္။

ျမတ္ဘုရား နိဒါန၀ဂ္ဂ သံယုတ္ မွာေဟာေတာ္မူတဲ့ ေသာတာပန္ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤါေလးပါး။
၁။ မဂ္ဖိုလ္လမ္းျပ နိုင္သူ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ေပါင္းသင္းျခင္း။
၂။ရုပ္နာမ္ႏွင့္စပ္ေသာဓမၼတရားၾကားနာျခင္း။
၃။မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္းအက်င့္ က်င့္ျခင္း။
၄။ ႏွလံုးသြင္းမွန္ကန္ျခင္း။

မိတ္ေဆြအေပါင္းတရားရၾကပါေစ။