ေ၀ဒနာႏုပႆနာ

 

ဓမၼဒူတဆရာေတာ္အရွင္ပညာေဇာတ၏ေ၀ဒနာရႈပြါးနည္း စာအုပ္မွ ေကါက္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္။

ေ၀ဒနာႏုပႆနာမွာအေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြက။

၁။ ေ၀ဒနာဆိုတာကုန္ေအာင္လုပ္လို႔မရဘူး။ ကုန္တဲ့အရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။            

၂။ ျဖစ္တူ၊ခ်ဳပ္တူ၊အာရံုတူ၊၀တၳဳတူျဖစ္လို႔ စိတ္ မကုန္သမွ် ဘယ္လိုမွမကုန္နိုင္ဘူး။

၃။ ေ၀ဒနာကိုကုန္ေအာင္လုပ္တယ္ဆိုတာ လမ္းမမွန္ဘူး။ မိစၦာအယူျဖစ္တယ္။              

၄။ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈသည္ ပရမတ္ရုပ္၏ေဖါက္ျပန္မႈသာျဖစ္သည္။                       

၅။ ခံစားမႈသည္ နာမ္ျဖစ္သည္။ ပါဠိေတာ္အရ  
ေ၀ဒနာဟုေခၚသည္။                                    

၆။ ရုပ္နာမ္မ်ားသည္ ဒုကၡသစၥာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ပိုင္းျခားသိရပါမည္။ ပယ္ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ရမည့္တရားမဟုတ္ပါ။                                                      

၇။ ခံစားမႈ (ေ၀ဒနာ) ကိုမွီ၍ျဖစ္ေသာ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကိုသာ ပယ္ရပါမည္။

ေ၀ဒနာဘာေၾကာင့္ျဖစ္သလဲ။ ဘယ္ထဲမွာရွိသလဲ (ကိမတၳိယျဗဟၡာစရိယသုတၱန္)

စကၡဳ၀တၳဳ၊ ေသာတ၀တၳဳ၊ ဃာန၀တၳဳ၊ ဇိ၀ွာ၀တၳဳ၊ ကာယ၀တၳဳ၊ ဟဒယ၀တၳဳ၊ ေခၚေသာ အာရံုကိုဖမ္းယူနိုင္ေသာ ပသာဒရုပ္ ၆ ပါးႏွင့္ ၎တို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ရူပါရံု၊ သဒၵါရံု၊ ဂႏၶါရံု၊ ရသာရံု၊ ေဖာ႒ဗၺာရံု၊ ဓမၼရံု၊ဆိုေသာအာရံု ၆ ပါး တို႔တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ေ၀ဒနာ အပါအ၀င္ ခႏၶာ ၅ပါးေပၚလာသည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ေဖာ႒ဗၺာရံု၊နွင့္ ကာယ၀တၳဳ၊ တိုက္လွ်င္ သိစိတ္ဆိုတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီ သိစိတ္နဲ႔ေ၀ဒနာဆိုေသာေစတသိတ္ဟာ ျဖစ္တူပ်က္တူမို႔ သိစိတ္ျဖစ္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခံစားမႈ  ေ၀ဒနာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာဟာ        ၀တၳဳရုပ္ထဲမွာ လည္းမရွ္ိ၊ အာရံုရုပ္ထဲမွာလည္းမရွိလို႔ ဘယ္အထဲမွာမွ မရွိဘူး။ ရုပ္ႏွစ္ခု တိုက္မွျဖစ္လာတဲ့ နာမ္တရားေလးပဲ။ ရုပ္ႏွစ္ခု ဆက္တိုက္ေနရင္ ဆက္ျဖစ္ေနမယ္။ အတိုက္ရပ္သြားရင္ရပ္သြားမယ္။ ဥပမာ လက္ခုတ္တီးလို႔ လက္ခုတ္သံထြက္တယ္။ လက္ခုတ္မတီးေတာ့ရင္ လက္ခုတ္သံမထြက္ေတာ့ဘူး။

ေ၀ဒနာကဘာကိုခံစားတာလဲ။

အာရံုရဲ့အရသာကိုခံစားတာ။ အာရံုတိုင္းမွာ အရသာဆိုတာရွိတယ္။ အာရံုရဲ့အရသာကိုခံစားတတ္လို႔ ေ၀ဒနာလို႔ေခၚတာ။ နာလို႔ က်င္လို႔ ေ၀ဒနာလို႔
ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာစကားမွာ နာတာ၊က်င္တာ စတာေတြနဲ႔ ေ၀ဒနာဆိုတာနဲ႔ေရာေနၾကတယ္။ အာရံုရဲ့အရသာ ၃ မ်ိဳးရွိတယ္။

၁။ ေကာင္းတဲ့အာရံု။
၂။ မေကာင္းတဲ့အာရံု။                                                                                    ၃။ ေကာင္းဆိုးႏွစ္ခုတို႔ရဲ့အလယ္အလတ္အာရံု။

ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့ နာက်င္၊ကိုက္ခဲ၊မူးေ၀၊ေအာ္ဂလီဆန္၊ ႏွလံုးတုန္၊ရင္ခုန္၊

ယားယံ၊စသည္တို႔ဟာ ရုပ္ေဖါက္ျပန္ေနတာ။ တစ္နည္းအားျဖင့္သူတို႔ဟာ ရုပ္အာရံုေတြပါ။

အဲ့ဒီေဖါက္ျပန္ေနတဲ့ရုပ္အာရံုတိုင္းရဲ့ အရသာကိုေ၀ဒနာေစတသိတ္က လိုက္ခံစားေနတာ။

ဒါေၾကာင့္ ရုပ္အာရံုကသတ္သတ္၊ ခံစားတတ္တဲ့ ေ၀ဒနာကနာမ္လို႔ ကြဲေအာင္ရႈရမယ္။

ေဖါက္ျပန္မႈရုပ္အာရံုက ထင္ရွားပါတယ္။ ခံစားမႈေ၀ဒနာက မထင္ရွားဘူး။ သိမ္ေမြ႔တယ္။

ေ၀ဒနာရႈ႕ပြါးသူဟာ အဲ့ဒီခံစားတဲ့သေဘာတရားကိုရႈရမွာ။

 

ရႈပြါးနည္း။

တရားထိုင္ရာမွာ နာက်င္ကိုက္ခဲတဲ့ရုပ္ဒုကၡကိုအရူမ်ားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕သေဘာ၊

ဘယ္လိုျဖစ္၊ဘယ္လိုပ်က္တယ္ လို႔သိေအာင္၊ျမင္ေအာင္၊ထင္ေအာင္ ရႈပြါး အားထုတ္မႈ

မျပဳဘဲ၊ နာက်င္ကိုက္ခဲတဲ့ ရုပ္ဒုကၡႀကီးကုန္ေအာင္၊ ေပ်ာက္ေအာင္ ရႈၾကတယ္။

ကုန္ေအာင္ရႈရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔သေဘာ သဘာ၀ ကို သိေအာင္ျမင္ေအာင္ရႈရမွာ။

ရႈပြါးတဲ့အခါ ကိုယ္နဲ႔အမ်ိဳးမေတာ္စပ္တဲ့ သူစိမ္းလူမမာ တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရႈ သလို

ရႈပြါးမ်ားရမယ္ ။ ေဆြမ်ိဳးလူမမာ ဆိုရင္ ငါ့ေဆြမ်ိဳးဆိုတဲ့ အဆြဲအလမ္းပါေနေတာ့

စိတ္ေနစိတ္ထားမမွန္ကန္ပဲ ရႈပြါးပံုမွားနိုင္တယ္။

သူစိမ္းလူမမာ ကို ေအးေအးေဆးေဆး လူမမာေမးသလို ေ၀ဒနာကိုလည္း ငါ ႏွင့္မဆိုင္၊

ငါ မပိုင္တဲ့ သူစိမ္းျပင္ပလို သေဘာထားရမယ္။ အနာဆံုးေနရာ၊ အက်င္ဆံုးေနရာကို

တစ္နာၿပီးတစ္နာ၊တစ္က်င္ၿပီးတစ္က်င္ ျဖစ္ပ်က္ ေနတာကို ျမင္ေအာင္၊သိေအာင္

ရႈၾကည့္ေနရမွာ။ နာက်င္ ကိုက္ခဲမႈ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြ ကုန္သြားေအာင္ေပ်ာက္သြားေအာင္

မရႈရဘူး။ ကိုယ္ကိုလည္းခ်ဳပ္မထားရ။ ေတာင့္တင္းမထားရဘူး။ အလိုက္သင့္မွ်မွ်တတ

ေလးေနပါ။

ေ၀ဒနာႏုပႆနာရူသူတြင္ရွိရမဲ့တရား ၃ ပါး။

၁။ ၀ီရိယ။
၂။ သတိ၊
၃။ ပညာ။

၁။ ၀ီရိယ ဆိုတာ တံုးတိုက္တိုက္၊က်ားကိုက္ကိုက္ဆိုတဲ့ တစ္ဇြတ္ထိုး၀ီရိယ မ်ိဳးကို

ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေ၀ဒနာကိုအာရံုျပဳ၍ျဖစ္တဲ့ကိေလသာကို လြန္စြာ ပူပန္ေစတတ္တဲ့

သမၼပၸဓာန္လံု႔လမ်ိဳးကိုဆိုတယ္။  သမၼပၸဓာန္လံု႔လ ဆိုတာ ထိုင္ရာမထ ၀ီရိယမ်ိဳးလဲ မဟုတ္

ဘူး။ သမၼပၸဓာန္လံု႔လဆိုတာ-

၁။ မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြမျဖစ္ေအာင္ လံု႔လျပဳျခင္း။

၂။ ျဖစ္ၿပီးသားအကုသိုလ္တရားေတြကိုပယ္နိုင္ေအာင္၊ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေအာင္
လံု႔လျပဳျခင္း။

၃။ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြမျဖစ္ေအာင္ လံု႔လျပဳျခင္း။

၄။ ျဖစ္ၿပီးသားကုသိုလ္တရားေတြကိုတိုးပြါးေအာင္၊ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေအာင္ လံု႔လျပဳျခင္း။

တရားအားထုတ္ေနစဥ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာမဲ့ ကိေလသာကို ပယ္နိုင္တဲ့ ၀ီရိယကိုဆို လိုပါတယ္။

ေ၀ဒနာကိုပယ္တဲ့၀ီရိယမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မွာအထိုင္ၾကာရင္ နာတာ၊က်င္တာျဖစ္လာပါ

တယ္။ အဲဒါေတြက ရုပ္ဒုကၡေတြပါ။ နာက်င္တာကို ေ၀ဒနာ လုပ္ၿပီး၊နာက်င္တာေတြ

မေပ်ာက္၊မခ်ဳပ္ေသးရင္ မထရဘူး ဆိုတာ ဘုရားရွင္ဆို လိုတဲ့ ၀ီရိယမဟုတ္ပါဘူး။

ေ၀ဒနာက ပိုင္းျခားသိရမဲ့ ဒုကၡသစၥာပါ။ ပယ္ရမဲ့ တရား မဟုတ္ပါဘူး။ ေ၀ဒနာကို

အာရံုျပဳၿပီးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကိေလသာေတြကသာ ပယ္ရမဲ့ သမုဒယသစၥာပါ။ သစၥာတရား

ေတြကို မွားသိေနရင္ မိစၦယဒိ႒ိျဖစ္သြားတယ္။

                                         

အရွင္ကုမာရ ၊ေညာင္လြန္႔၀ိပႆနာနည္းျပဆရာေတာ္။

ေ၀ဒနာကုန္ေအာင္၊ေ၀ဒနာခ်ဳပ္ေအာင္၊                         
က်င့္နည္းေဆာင္၊အလြဲျမင့္မိုရ္ေတာင္။

 

သတိ။

ေ၀ဒနာကိုေအာက္ေမ့အမွတ္ရတဲ့သတိႏွင့္ျပည့္စံုရမယ္။ သတိကိုေ၀ဒနာေပၚ တင္ထားရမယ္။ ေ၀ဒနာဟာ သတိရဲ့တည္ရာအျဖစ္ ထား ၿပီးရႈပြါးမွ ေ၀ဒနာ ႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္းျဖစ္ပါတယ္။

ေ၀ဒနာေပၚမွာ သတိကိုတင္မထားပဲ ေ၀ဒနာကိုေပ်ာက္ေအာင္ ၀ီရိယစိုက္လိုက္ရင္ သတိမွာတည္ရာမရွိေတာ့ပါ။ သတိဟာ ေ၀ဒနာေပၚမွာမတည္ရင္ ေ၀ဒနာရဲ့ သေဘာ သဘာ၀၊ အျဖစ္အပ်က္၊အေၾကာင္းအက်ိဳးေတြ ကိုမသိနိုင္ေတာ့ပါ။ ၎အျပင္ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြက အေၾကာင္းခ်ဳပ္လို႔ အက်ိဳးခ်ဳပ္တဲ့သေဘာနဲ႔ ခဏခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္သြားတာကို ငါမွတ္လိုက္လို႔ ေ၀ဒနာကုန္သြားၿပီလို႔ ယူဆလိုက္ တတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါဆိုရင္ အႀကီးအက်ယ္မွားသြားပါၿပီ။ အဲ့ဒါဆို ေ၀ဒနာဟာ အနတၱမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အတၱျဖစ္သြားပါၿပီ။ ၀ိပႆနာရႈတယ္ဆိုတာ  အနတၱျမင္ေအာင္ရႈရတာပါ။

 

ပညာ။

ေ၀ဒနာကို ေကာင္းစြာ သိတတ္ေသာ ပညာ အဆင္အျခင္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ အသိပညာရွိရပါမယ္။ ဆိုလိုတာက ေ၀ဒနာရဲ့ သေဘာ သဘာ၀ အေၾကာင္း အက်ိဳး၊အျဖစ္အပ်က္ ကိုသိတဲ့ပညာ ကိုေခၚပါတယ္။

ဒုကၡေ၀ဒနာ။

ဒုကၡေ၀ဒနာဟာ တည္ေနစဥ္ ဆင္းရဲတယ္။ ပ်က္စီးသြားရင္ခ်မ္းသာတယ္။ ဒီေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့၊ပ်က္ေစခ်င္တဲ့ ေဒါသကိေလသာျဖစ္တယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာ ရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ျမင္မွ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚမွာကိန္းတဲ့ ပဋိဃႏုသယ ဆိုတဲ့ ေဒါသ ခ်ဳပ္ သြားတယ္။

ဒုကၡအစဥ္၊ပ်က္ျပယ္ထင္၊အျမင္မွန္ေတာ့တာ။

ဒုကၡရႈစဥ္၊ဒုကၡထင္လ်က္၊စည္ပင္တိုးပြါး၊ဒုကၡမ်ားမွာ၊ ပ်က္သြားမရွိ၊တိုးလာဘိ၊မွားသည့္အျမင္သာ။

ဒုကၡေ၀ဒနာရႈတဲ့အခါ ဒုကၡေ၀ဒနာရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေအာင္ရႈရပါမယ္။ ရုပ္ဒုကၡ ဟာ တစ္ျဖစ္တည္းဆက္ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ျဖစ္ ျဖစ္၊ တစ္ျဖစ္ပ်က္ၿပီးမွ တစ္ျဖစ္ထပ္ျဖစ္ တစ္ျဖစ္္ထပ္ခ်ဳပ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အလြန္လွ်င္ျမန္တာေၾကာင့္ တစ္ဆက္တည္းလို႔ထင္တာပါ။ စာစကားအေနနဲ႔ သႏၱတိပညတ္လို႔ေခၚပါတယ္။

ဒုကၡေ၀ဒနာကိုရႈပြါးနည္း ၂ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ တိုက္ရိုက္ရႈျခင္းနဲ႔ခြါရႈျခင္းလို႔ေခၚပါတယ္။ တိုက္ရိုက္ရႈျခင္းဆိုတာ ဒုကၡေ၀ဒနာကိုသည္းခံၿပီး အဆင္းရဲဆံုးေနရာမွာ သတိကပ္ ၿပီး အထပ္ထပ္ ဒုကၡေ၀ဒနာ ပ်က္ျပယ္တာျမင္သည္အထိရႈၾကည့္ရပါမယ္။ နာက်င္တဲ့ ဒုကၡကို သည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ မူလကမၼ႒ာန္းျဖစ္တဲ့ ႏွာေခါင္းမွာ ေလ၀င္ တိုင္း ထြက္တိုင္း တိုးတဲ့ ထိတဲ့ သေဘာကိုေျပာင္းရႈပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာကပိုျပင္း လာတယ္ဆိုရင္ ကၠဳရိယာပုတ္ကိုေျပာင္းေပး ျပင္ေပးပါ။ ေျပာင္းဆဲျပင္ဆဲမွာ အနာဆံုး ေနရာကို သတိကပ္ၿပီး ဒုကၡေ၀ဒနာဘယ္လိုေျပာင္းလဲေနတာသိေအာင္လုပ္ပါ။

ဒုကၡေ၀ဒနာကိုခြါရႈျခင္းဆိုတာကေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာကိုမရႈပြါးပဲ အျခားေသာအာရံု တို႔ကို ရႈပြါးျခင္းပါ။ ဥပမာ ခိုးသားေတြအဖမ္းခံရတဲ့ ရွင္တိႆဟာ မိမိေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ကိုခ်ိဳးၿပီးေနာက္မိမိရဲ့ သီလစင္ၾကယ္ပံုကိုအာရံုျပဳပါတယ္။ ေျခက်ိဳးလို႔နာတဲ့ ဒုကၡ ေ၀ဒနာကိုမရႈပြါးပါဘူး။

သုခေ၀ဒနာ။                                                                                          ဒုကၡေ၀ဒနာထက္ သုခေ၀ဒနာကပိုၿပီးႏူးည့့ံသိမ္ေမြ႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုခေ၀ဒနာ ကိုတိုက္ရိုက္ ရႈဖို႔မလြယ္ဘူး။ ေ၀ဒနာဟာ ရုပ္လိုမထင္ရွားဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ရုပ္သုခ၊ရုပ္ဒုကၡကို နာမ္ေ၀ဒနာလုပ္ၿပီးရႈေနၾကတယ္။ နာမ္ေ၀ဒနာဟာ တစ္ဆင့္ခံ ျဖစ္ေနေတာ့ အရႈရခက္တယ္။ ဥပမာ။ ပူေနတဲ့ အခ်ိန္ ေလေအးေလး တိုက္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ေလေအးေၾကာင့္ ခ်မ္းသာတာက ရုပ္။ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ သိတာက ၀ိညာဏ္ (သိစိတ္)၊ ခ်မ္းသာတာကိုခံစားတာက ေ၀ဒနာ။ အဲ့ဒီလို ကြဲဲျပားေအာင္ရႈၾကည့္ ရမွာ။

သုခေ၀ဒနာအာရံုကို သတိမလစ္ပဲရႈပြါးရင္္ သုခခံစားမႈကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး၊ ဆင္းရဲတဲ့ ခံစားမႈ (ဒုကၡေ၀ဒနာ) ေပၚလာပါမယ္။ ပရမတ္တရားေတြရဲ့ မျမဲတတ္တဲ့ သေဘာ အတိုင္း သုခေ၀ဒနာခ်ဳပ္သြားပ်က္သြားလို႔ပါ။ `သုခေ၀ဒနာသည္ တည္သျဖင့္ ခ်မ္းသာ၏။ ေဖါက္ျပန္ ပ်က္စီးသျဖင့္ ဆင္းရဲ၏။ ဆိုတဲ့ ပါဠိေတာ္အတိုင္း ပါပဲ။ သုခေ၀ဒနာျပန္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ေမွ်ာ္ရတာ ဆင္းရဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုခေ၀ဒနာကိုရႈလို႔ ဒုကၡျမင္မွ အျမင္မွန္ပါတယ္။ သုခေ၀ဒနာကို သုခပဲျမင္ေန ေသးရင္ တရားမတက္ေသးပါဘူး။ သုခေ၀ဒနာရဲ့ အပ်က္ျမင္ၿပီး သုခကိုဒုကၡထင္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ သုခေ၀ဒနာေပၚမွာျဖစ္တဲ့ ရာဂႏုသယ ဆိုတဲ့ေလာဘ မရွိေတာ့ပါဘူး။

   ဒီေနရာမွာ သိထားရမွာက သုခေ၀ဒနာ ကုန္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သုခေ၀ဒနာကိုအာရံုျပဳၿပီး ျဖစ္တဲ့ေလာဘကိေလသကုန္သြားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သုခေ၀ဒနာကိုတြယ္ၿပီး မပ်က္ မေပ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ မရႈရပါဘူး။ ဒုကၡထင္ေအာင္ရႈရပါမယ္။

 

ဥေပကၡေ၀ဒနာ။

ဥေပကၡေ၀ဒနာဟာ အျဖစ္အမ်ားဆံုးေ၀ဒနာျဖစ္ေပမဲ့  အသိခက္တဲ့ေ၀ဒနာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဘာလို႔အသိခက္သလဲဆိုေတာ့ ေမာဟကိန္းေနလို႔ပါ။ ဥေပကၡေ၀ဒနာသည္သိျမင္သျဖင့္ခ်မ္းသာ၏။ မသိမျမင္သျဖင့္ဆင္းရဲ၏ လို႔ အနိစၥ ျမင္ေအာင္ အျဖန္ျဖန္ရႈရပါမယ္။ ေကာင္း မေကာင္းႏွစ္ခုတို႔၏ အလယ္အလတ္အာရံု ေၾကာင့္ ဥေပကၡေ၀ဒနာျဖစ္တယ္လို႔ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္တကြျမင္ေအာင္ရႈရပါမယ္။ ေ၀ဒနာသံုးမ်ိဳးလံုးရႈရာမွာ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတဲ့ အနိစၥျမင္မွ မွန္ပါတယ္။

 ေ၀ဒနာ သံုးအင္ အနိစၥထင္၊အျမင္မွန္ေတာ့တာ။

 

 

 ခ်မ္းသာစြာျဖင့္တရားရ ၾကပါေစ။