သာသနာမွာ အလွဴတစ္ခုခုလုပ္တုိင္း “ေရစက္ခ် ေရစက္ခ်”
ဆုိတဲ့ စကားဟာ အလြန္တြင္က်ယ္ေနတဲ့ စကားပါ...။
အမ်ားတကာ နားယဥ္ႏွဳတ္က်ဳိးလုိ႔ ရုိးေနတဲ့စကားပါ။
“ေရစက္ခ်ပြဲ ေရစက္ခ်ပြဲ” နဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူး အားရဖြယ္
ေကာင္းလွတဲ့ အလွဴပြဲေတြကုိလဲ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ျမင္
ၾကားသိေနၾကရပါတယ္။ အလွဴဆုိရင္ ေရစက္ခ်ဟာ
ပါဝင္တတ္ၾကစျမဲပါ။
ေရစက္ခ်ပြဲကုိ အတုိခ်ဳံးေျပာရင္
(၁)။ အလွဴလုပ္တယ္။
(၂)။ ဆုေတာင္းတယ္။
(၃)။ အမ်ွေပးတယ္ ဒီသုံးမ်ဳိးပါပဲ။
ဒီ(၃)မ်ဳိးက ေရစက္မခ်ဘဲလည္း ျပီးေအာင္လုပ္လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အရာပါ။
ေရစက္ခ်တဲ့အခါ ပစၥည္း(၂)မ်ဳိးေတြ႔ရမယ္။
(၁)။ ေရသြန္းခ်ေလာင္းထည့္ဖုိ႔ ေအာက္ခံခြက္ (၁)လုံးရယ္။
(၂)။ ကရားစသည္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ေရစင္ ေရေအးရယ္ အဲဒီ ၂-မ်ဳိးပါ။
ေအာက္ခံခြက္ဆုိတာ အလွဴခံ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ အထူးသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။
အေပၚက ကရားစတဲ့ခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေရဆုိတာ
လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ သက္ေသခံပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ အထူးသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ရမယ္။
ျပီးေတာ့ အေပၚခြက္ထဲက ေရဟာ အလွဴရွင္ရဲ႕
သန္႔စင္မြန္ျမတ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ စိတ္ေစတနာကုိလည္း
ကုိယ္စားျပဳသက္ေသခံရတဲ့ ပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေရဟာ ၾကည္လင္ရမယ္။ ေအးျမရမယ္။ သန္႔ရွင္းရမယ္။
အလွဴစတဲ့ ကုသုိလ္လုပ္တုိင္း
(၁)။ သတိ သမာဓိနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လုပ္ရမယ္။
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ စူးစူးစုိက္စုိက္ လုပ္ရမယ္။
စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ရမယ္။ အထူးစိတ္ဝင္စားရမယ္။
ပူပူေလာင္ေလာင္ ျပာေလာင္ခတ္ ရွုပ္ရွက္ခတ္ မလုပ္ရဘူး။
သတိ သမာဓိဆုိတာ စိတ္ေပါက္ကုိဖာေပးတာ။
စိတ္စုတ္ကုိ ခ်ဳပ္ေပးတာ။စိတ္ကုိ စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာေပးတာ။
စိတ္ေပါက္ကုိ မဖာရင္ တရားေတြ အေပါက္က ယုိက်ကုန္မွာေပါ့။
စိတ္ကုိ မေဆးေတာ့ အေကာင္းမရနုိင္ဘူးေပါ့။
အေပါက္လည္းရွိ၊ ဆီဂ်ီးေတြလည္း ေပးက်ံေနတဲ့
သံပုံးၾကီးထဲမွာ တြင္းထဲကန္ထဲက ေရကုိ ခပ္ထည့္ရင္
ထည့္သမ်ွ အေပါက္ကယုိက်မယ္။ မယုိေသးလုိ႔ ၊
က်န္ေနေသးတဲ့ေရကလည္း ဆီဂ်ီးေတြေရာေနေတာ့ ၊
ေသာက္သုံးလုိ႔ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။
သတိ သမာဓိမပါဘဲ ကုသုိလ္လုပ္ရင္ ကုသုိလ္လုပ္တဲ့အခါ
သတိ သမာဓိ အားနည္းရင္ တကယ္အားကုိးရမယ့္
ကုသုိလ္စြမ္းအား တရားေတြ ယုိက်ကုန္မယ္။
က်န္ေနတာေတြကလည္း ကိေလသာဂ်ီးေတြ
ေပက်ံေနလုိ႔ အသုံးဝင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သတိ သမာဓိနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လုပ္ရမယ္။ ဒါမွ လုပ္သေလာက္
အရာေရာက္မွာေပါ့။
(၂)။ ရွိတာကုိ အရွိအတုိင္း ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရွဳတတ္ရမယ္။
အရွိကုိ အသိနဲ႔ အနုိင္ယူနုိင္တာဟာ လူရဲ႕ အဓိကစြမ္းအားပဲ။
ရွိတာကုိ သိမွ ကုသုိလ္ ျပည့္ဝမွာေပါ့။
(၃)။ ကုန္သြားတာနဲ႔ ကုိယ့္မွာအားေတြ အျပည့္က်န္ေနခဲ့မယ္။
သာသနာေတာ္နည္းကေတာ့ ကုန္တာဟာ “အား”ပဲ။
ဘာပဲကုန္ကုန္ ဥာဏ္နဲ႔အား တစ္ခုခုက်န္ေနခဲ့ေအာင္ ဆြဲယူထားႏုိင္ရမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေရစက္ခ်တဲ့အခါ အေပၚခြက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေရစင္ေရေအးကုိ
ေအာက္က ခြက္ထဲမွာ ျငိမ္သက္ေသခ်ာ ေအးခ်မ္းစြာ ေလာင္းထည့့္ရမယ္။
ဒါဆုိ သဒၶါေဖြးျဖဴ ေမတၱာကူတဲ့ ကုိယ့္အလွဴေအာင္သြားျပီပဲ။
ဆက္ျပီး နိဗၺာန္ကုိ အထြဋ္ထား အနားကြပ္ကာ လုိရာဆုကုိ
ေတာင္းျပီး အမ်ွေပးေဝလုိက္ရုံေပါ့။
အမွန္ေတာ့ အလွဴဆုိတာ “ဒါနံ ပရိစၥာဂ လကၡဏံ”လုိ႔
ဆုိထားတဲ့အတုိင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကုိ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္လက္ထဲမွာ
ေစတနာ(၃)တန္ ျခံရံျပီး သဒၶါ ေမတၱာ ပညာစစ္စစ္နဲ႔ လြတ္လြတ္
ကြၽတ္ကြၽတ္ စြန္႔ၾကဲလုိက္တဲ့ သေဘာပါ။
ကုိယ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔၊ ႏွဳတ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔၊ ကုိယ္ႏွဳတ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔ ၊
ေစတနာျပတ္သားရင္ ဒါနေျမာက္သြား ပါတယ္။
စြန္႔လုိက္ျပီးတာနဲ႔ ေရစက္မခ်ေပမယ့္ အလွဴျပီးေျမာက္သြားေတာ့တာပါ။
စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အလွဴရွင္ ၊
အလွဴခံပုဂၢဳိလ္လက္ထက္ထဲမွာထည့္ျပီး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းလုိ႔
မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေျမတုိ႔ ေက်ာင္းစတဲ့ အေဆာက္အဦးတုိ႔ ၊
သက္ရွိသတၱဝါ ၾကီးၾကီးတုိ႔လုိ ပစၥည္းမ်ားကုိ စြန္႔ၾကဲ
လွဴဒါန္း ၾကတဲ့အခါ သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ သက္ေသခံတဲ့
အေနနဲ႔ ေရစက္ခ်ျပီး လွဴဒါန္းၾကတာကုိေတြ႕ရပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ဆင္ကုိလွဴဒါန္းတဲ့အခါ ဆင္ႏွာေမာင္းကုိ
အလွဴခံလက္ထဲထည့္ျပီး အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေအးျမၾကည္
လင္သန္႔စင္တဲ့ န႔ံသာေရအနည္းငယ္ကုိ ကရားနဲ႔ယူျပီး
သြန္းေလာင္းသြန္ခ် လွဴဒါန္း တာကုိေတြ႕ရတယ္။
အလွဴခံရွိေနလုိ႔ ေအာက္ခံေရစက္ခြက္မပါေတာ့ဘူး။
ႏွာေမာင္းကုိ လက္ထဲထည့္လုိက္ရင္ ဆင္တစ္ေကာင္လုံး
လွဴရာေရာက္ေတာ့ လွဴဖြယ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳစရာလည္း မလုိေတာ့ဘူး။
အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳ သက္ေသခံရုံေလာက္ပဲ
ေရသြန္းေလာင္း သြန္းခ်တဲ့သေဘာပါ။
ဘုရားအေလာင္းကပဲ ဇနီး သား သမီးကုိ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ
လွဴဖြယ္ဝတၳဳႏွင့္ အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေအးျမၾကည္လင္
သန္႔စင္တဲ့ နံ႔သာရည္အနည္းငယ္ကုိ ကရားနဲ႔ယူျပီး အလွဴခံ
ပုဂၢိဳလ္လက္ထဲမွာ ေလာင္းထည့္လုိက္တာကုိ ေတြ႔ရတယ္။
အလွဴခံရွိေနလုိ႔ ေအာက္ခံေရစက္ခြက္ မပါေတာ့ဘူး။
လွဴဖြယ္ဝတၳဳ ရွိေနေပမယ့္ အလွဴခံလက္ထဲထည့္လွဴလုိ႔
အဆင္မေျပေတာ့ ေရကုိပဲ ကုိယ္စားျပဳ ထည့္လုိက္တာပါ။
ေရကလည္း အလွဴစိတ္ကုိပါ ကုိယ္စားျပဳသက္ေသခံသြားတယ္။
ဗိမၼိသာရမင္းက ေဝဠဳဝန္ဥယ်ာဥ္ကုိ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ
အနာထပိဏ္သူေဌးက ေဇတဝန္ေက်ာင္းကုိ လွဴဒါန္းတဲ့
အခါမွာလည္း လွဴဖြယ္ဝတၳဳႏွင့္ အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့
ေအးျမၾကည္လင္ သန္႔စင္တဲ့ နံ႔သာရည္ကုိ ေရႊကရားနဲ႔
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထဲမွာ ေလာင္းထည့္ျပီး လွဴတာကုိေတြ႔ရတယ္။
လွဴဖြယ္ကုိ လက္ထဲထည့္ ဆက္ကပ္လုိ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္တာကုိး။
ေရကုိအလွဴခံလက္ထဲမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊
ကုိယ္စားလည္ခြက္ထဲမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊
ေျမၾကီးေပၚမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊သကၠစၥေျမာက္ပစၥည္းကုိ
စြန္႔ၾကဲျခင္းကိစၥ ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားဖုိ႔သာ အဓိကပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ေရႊ ေငြကုိ လွဴတဲ့အခါ
အလွဴခံလက္ထဲမွာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိ ထည့္ကပ္လုိ႔
မသင့္ေတာ္တဲ့ေၾကာင့္ ေရကုိ လွဴဖြယ္ဝတၳဳရဲ႕ ကုိယ္စားျပဳျပီး
အလွဴခံလက္ထဲမွာ ေရကုိ ေလာင္းထည့္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊
ခြက္ထဲမွာ ေရကုိေလာင္းထည့္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊
ေျမၾကီးေပၚမွာ ေရကုိသြန္ခ်လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴရင္ ျဖစ္တာပါပဲ။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔အပ္စပ္ေအာင္ ေလ်ာက္ထားျပီး
လွဴလုိက္ရင္လည္း အလွဴကိစၥ ျပီးေျမာက္ သြားတာပါ။
ႏွဳတ္နဲ႔ စြန္႔ရင္လည္း စြန္႔တာပဲကုိး၊ကုိယ့္ေစတနာ
တကယ္ျပတ္သားရင္ ေရတုိ႔ ခြက္တုိ႔နဲ႔ သက္ေသ
မခံဘဲလည္း ျပီးႏုိင္တာပဲ။
ရဟန္းေတာ္မ်ား ၾကာရွည္ထားျပီး သုံးစြဲၾကမယ့္ မုန္႔ပုံးမ်ား ၊
ေဖ်ာ္ရည္ဘူးတုိ႔ သၾကားတုိ႔စတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ လွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ၊
ရဟန္းေတာ္မ်ား ကုိယ္လုိ႔မသင့္တဲ့ ဆန္တုိ႔ ဆီတုိ႔ ငါးပိ ၊
ငါးေျခာက္တုိ႔လုိ ပစၥည္းေတြကုိ လွဴတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာလည္း ၊
အလွဴခံ လက္ထဲကပ္လွဴလုိ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ေၾကာင့္
သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ ေရစက္ခ်လွဴႏုိင္ပါတယ္။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔ေလ်ာက္ျပီး လွဴရင္လည္း
အလွဴေျမာက္တာပါပဲ။
ညေနအခါမ်ဳိးမွာ စားေသာက္ဖြယ္ေတြကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံ
သြားလွဴတဲ့အခါမွာလည္း အလွဴခံလက္ထဲမွာ ကပ္လုိ႔ျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းေပမယ့္ လွဴတဲ့အခ်ိန္ ကပ္ရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္တဲ့ေၾကာင့္
သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ ေရစက္ခ် လွဴႏုိင္ပါတယ္။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏႈတ္နဲ႔ေလ်ွာက္ထားျပီးလွဴရင္လည္း
အလွဴေျမာက္ပါတယ္။ ေစတနာ (၃)တန္ျပတ္သားရင္ ျပီးတာပါပဲ။
အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့ အလွဴခံလက္ထဲမွာ ထည့္လွဴလုိ႔မျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းအားလုံးကုိ လွဴတဲ့အခါ ေရကုိ ကိုယ္စားလည္ အျဖစ္ထားျပီး
ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္။ ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔ေျပာဆုိ
လွဴဒါန္းရင္လည္း အလွဴေျမာက္ပါတယ္။
အလွဴခံလက္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းထည့္ လွဴလုိ႔ျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ လွဴတဲ့အခါ ရဟန္းေတာ္မ်ား ခ်က္ခ်င္း
စားေသာက္ သုံးစြဲမယ့္ ဆြမ္း ေဆး သစ္သီး ေဖ်ာ္ရည္တုိ႔လုိ
ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ လွဴတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရစက္မခ် ေပမယ့္
အလွဴခံလက္ထဲ ပစၥည္းေရာက္သြားတာနဲ႔ အလွဴခံေျမာက္သြားတာပါ။
ရဟန္းသာမေဏအခ်င္းခ်င္း သကၤန္း၊စာအုပ္ ၊ခဲတံတုိ႔လုိ
ပစၥည္းလွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ဒကာ ဒကာမမ်ားက သံဃာေတာ္မ်ားအား
ဆြမး္ခဲဖြယ္ ေလာင္းလွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ဘယ္သူက
ဘယ္သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္
သဒၶါတရားေပၚေပါက္လာလုိ႔ လွဴတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ
ေရစက္မခ်ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေရစက္မခ်လည္း ျပီးေနျပီပဲ။
နိဗၺာန္ဦးတည္ျပီး ကုိယ့္ပစၥည္းကုိ အလွဴခံလက္ထဲစြန္႔ၾကဲလုိက္တဲ့
အခ်ိန္ကစလုိ႔ အလွဴကျပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားျပီကုိး။
ယခုကာလမွာေတာ့ ဘယ္လုိပစၥည္းကုိပဲလွဴလွဴ ၊
ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္မ်ားမ်ားယူျပီး လွဴၾကတဲ့အခါ
ေရစက္ခ်လွဴၾကတယ္။ ေရစက္ခ်ပြဲလုပ္ၾကတယ္။
အခ်ိန္မ်ားမ်ားမေပးႏုိင္လုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ၊
ခပ္ျမန္ျမန္လွဴတဲ့ အခါ ေရစက္မခ်ၾကေတာ့ဘူး။
ဥာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ဦးတည္ျပီး ကုိယ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၊ႏွဳတ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္
လွဴလုိက္ၾကတယ္။ အလွဴျပီးေျမာက္ေအာင္တာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရစက္ခ်လွဴၾကတာဟာလည္း
သကၠစၥေျမာက္ ရုိေသေလးစားတန္ဖုိးထားျပီး ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး
လွဴတဲ့သေဘာကုိ ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္၊
အလွဴပြဲရဲ႕သက္ေသသေဘာကုိ ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္လုိ႔
အလြန္ေကာင္းတဲ့ နည္းစနစ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဥာဏ္ေတာ့ပါဖုိ႔ လုိမွာပါ။ အလွဴျပီးေျမာက္သြားေပမယ့္
ေရစက္ခ်ပြဲ ျပန္လုပ္ေတာ့ အပရေစတနာ ျပန္ပြားတာေပါ့။
ကုိယ့္ကုသုိလ္ကုိ သူက သာဓုေခၚရေတာ့ ကုသုိလ္ေတြ
အမ်ားၾကီးျပန္တုိးရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုသုိလ္ျပဳဖက္
ဘဝေရစက္ဆုံသူေတြ နိဗၺာန္ထိ အတူသြားရမယ့္
ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ ခရီးသြားေဖာ္ေတြလည္း ထပ္တုိးတာေပါ့။
ေရစက္ခ်တာဟာ အလွဴေျမာက္ေအာင္ ခ်တာမဟုတ္ဘူး။
“သကၠစၥသေဘာ”၊ “သက္ေသသေဘာ”သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေစတနာ ထက္သန္စြာနဲ႔ စြန္႔ျပီးတဲ့အခ်ိန္ကစ
အလွဴေျမာက္ျပီးသားပါ။
“ေရစက္မခ်ရေသးလုိ႔ ငါ့အလွဴမေအာင္ေသးဘူး၊
ေရစက္မခ်ရေသးရင္ အေသေျဖာင့္မွာမဟုတ္ဘူး။”
လုိ႔ ေရစက္ခ်ကိစၥကုိ စိတ္ထဲစြဲေနဖုိ႔ မလုိပါဘူး။
စြဲေနရမယ့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
စုေပါင္းေရစက္ခ်ပြဲေတြ က်င္းပျပဳလုပ္ၾကတဲ့ အခါ တစ္ခ်ဳိ႕က
မကုိင္ရဘူး။ ေရစက္ခြက္ မကုိင္ရသူေတြက
“ငါ့အလွဴေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး။”လုိ႔ မစြဲသင့္ပါဘူး။
ေရစက္မခ်ဘဲ ကုိယ့္အလွဴ ေအာင္ေနျပီပဲ။
ယခုကာလ ေရစက္ခ်ပဲြေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္
အလွဴခံရဟန္း ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေစ၊ အလွဴခံမ်ားကုိယ္စား
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးကျဖစ္ေစ၊ ေရွ႕ကတုိင္ျပီး
ခ်ေပးသမ်ွ လွဴပုံ ဆုေတာင္းပုံ၊ အမ်ွေဝပုံအားလုံးကုိ
အလွဴရွင္မ်ားက လုိက္ဆုိေနၾကရတာကပဲ မ်ားပါတယ္။
ေရွ႕က ခ်ေပးလုိက္ ေနာက္က လုိက္ဆုိလုိက္နဲ႔
လုိက္ဆုိေနရင္းမွာ လက္ကလဲ ေရစက္ခ်ေနရတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လက္ထဲကခြက္ လြတ္က်သြားတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ေရစက္ခ်လုိက္ဆုိလုိ႔ မျပီးမီ ေရကုန္သြားလုိ႔
ေရျပန္ထည့္ရတယ္။ စိတ္တည္ျငိမ္တဲ့ သေဘာမရွိဘူး။
တစ္စက္ခ်င္းခ်ေနရလုိ႔ လက္ေညာင္းလာတတ္တယ္။
အေရးၾကီးတာက လွဴေနစဥ္ စိတ္ဓာတ္ျငိမ္သက္ျငိမ္းခ်မ္းျပီး
ဉာဏ္ပြင့္လင္းေနဖုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္တတ္ရင္လည္း
ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲ ခြက္ထဲမွာ ေရကုိတစ္ခါတည္း ေလာင္းခ်လုိက္ျပီး
ဆုေတာင္းအမ်ွေပး လုိက္ရုံပဲ။ ေရေလာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
ႏႈတ္ကမဆုိေပမယ့္ စိတ္ကညြတ္ရင္ ျပီးသြားတာပါ။
ျပီးေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕က ကုိယ္ဟာကုိလုပ္ထားခဲ့တဲ့
အလွဴတစ္ခုခုကုိ ရဟန္းတစ္ပါးပါးႏွင့္ ေတြ႕ရတဲ့အခါ
စာရြက္ထဲ အလွဴစာရင္းေတြေရးျပီး
“ဒါေလးကုိ ေရစက္ခ်ေပးပါဘုရား။” လုိ႔ ေရစက္ခ်ေပးဖုိ႔
ေလ်ွာက္တတ္တာေတြ မၾကာမၾကာ ေတြ႕ရဖူးတယ္။
ရဟန္းပါးစပ္ထဲထည့္ဆုိလုိက္မွ အလွဴဟာ တရားဝင္ျပီး
ေျမာက္တယ္လုိ႔ ထင္ထားပုံလည္း ေပၚပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ေရစက္ခ်တာဟာ အလွဴခံရဟန္းရဲ႕အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။
အလွဴရွင္ရဲ႕ အလုပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေရွ႕ကခ်ေပးတယ္ဆုိတာက
အလွဴရွင္မ်ားျဖစ္သင့္တဲ့အရာ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာေတြကုိ
မွန္ကန္ျပည့္စုံေအာင္ လမ္းေၾကာင္းခင္းေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ရဲ႕ အလွဴအတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ေရွ႕ေန
လုပ္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားေဟာေပးတာဟာလည္း
သိသင့္တာသိဖုိ႔ပါ။ေရွ႕က ဆရာေတာ္တစ္ပါးပါး ခ်ေပးတာကုိ
ေနာက္ကလုိက္ဆုိရရင္လည္း လုိက္မဆုိမီမွာျဖစ္ျဖစ္၊
လုိက္ဆုိေနတုန္း အလွဴပုိင္းေရာက္လာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္
အားလုံးဆုိျပီးမွပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရကုိတစ္ခါတည္း
ခြက္ထဲေလာင္းထည့္လုိက္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။
ေရစက္မခ်ပဲေတာင္ အလွဴက ေျမာက္ေနျပီးသားပါ။
ယခုကာလမွာ လွဴဖြယ္ကပ္လွဴျပီးမွ ေရစက္ခ်တာက မ်ားပါတယ္။
ေရဆုိတာ သက္ေသခံ ကိုယ္စားလည္ ေလာက္ပဲဆုိေတာ့
တစ္ကူးတစ္ကန္႔ ေရအေပၚ အခ်ိန္ကုန္အပင္ခန္းခံျပီး
ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ မူလလွဴဖြယ္ ပစၥည္းကုိေတာင္
အၾကာၾကီး ကုိင္မထားဘဲနဲ႔ ကုိယ္စားလည္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့
ေရထည့္ထားတဲ့ခြက္ကုိ အေညာင္းခံျပီး
အၾကာၾကီးကုိင္ထားဖုိ႔လည္း မလုိပါဘူး။
လွဴေနဆဲအခ်ိန္မွာ အလွဴခံ လွဴဖြယ္ဝတၳဳ အလွဴေစတနာအေပၚ
စူးစုိက္တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းျပီးၾကည္လင္ျပီး ၊
ေအာင္ပြဲတစ္ခုအျဖစ္ ေက်နပ္သြားဖုိ႔သာ ပဓာနပါ။
နိဗၺာန္ေရာက္သည္ထိ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္၊ဘယ္ေတာ့မွ
မေလ်ာ့ႏုိင္၊ မကုန္ႏုိင္ေအာင္ ပုိင္ေတာ့မွာျဖစ္တဲ့
ကုိယ္ပုိင္အစစ္ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒါမွပဲ စိတ္ေအးရမယ္။
-【တိပိဋကဓရ - ဓမၼဘ႑ာဂါရိက ေယာ ဆရာေတာ္】၏
“အလွဴဒါန ေရစက္ခ်”ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံးသက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍
လုိရာဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္。。。。
-【အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္)】
Dhamma Dãna Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
(၁)။ အလွဴလုပ္တယ္။
(၂)။ ဆုေတာင္းတယ္။
(၃)။ အမ်ွေပးတယ္ ဒီသုံးမ်ဳိးပါပဲ။
ဒီ(၃)မ်ဳိးက ေရစက္မခ်ဘဲလည္း ျပီးေအာင္လုပ္လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အရာပါ။
ေရစက္ခ်တဲ့အခါ ပစၥည္း(၂)မ်ဳိးေတြ႔ရမယ္။
(၁)။ ေရသြန္းခ်ေလာင္းထည့္ဖုိ႔ ေအာက္ခံခြက္ (၁)လုံးရယ္။
(၂)။ ကရားစသည္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ေရစင္ ေရေအးရယ္ အဲဒီ ၂-မ်ဳိးပါ။
ေအာက္ခံခြက္ဆုိတာ အလွဴခံ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ အထူးသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။
အေပၚက ကရားစတဲ့ခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေရဆုိတာ
လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ သက္ေသခံပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ အထူးသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ရမယ္။
ျပီးေတာ့ အေပၚခြက္ထဲက ေရဟာ အလွဴရွင္ရဲ႕
သန္႔စင္မြန္ျမတ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ စိတ္ေစတနာကုိလည္း
ကုိယ္စားျပဳသက္ေသခံရတဲ့ ပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေရဟာ ၾကည္လင္ရမယ္။ ေအးျမရမယ္။ သန္႔ရွင္းရမယ္။
အလွဴစတဲ့ ကုသုိလ္လုပ္တုိင္း
(၁)။ သတိ သမာဓိနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လုပ္ရမယ္။
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ စူးစူးစုိက္စုိက္ လုပ္ရမယ္။
စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ရမယ္။ အထူးစိတ္ဝင္စားရမယ္။
ပူပူေလာင္ေလာင္ ျပာေလာင္ခတ္ ရွုပ္ရွက္ခတ္ မလုပ္ရဘူး။
သတိ သမာဓိဆုိတာ စိတ္ေပါက္ကုိဖာေပးတာ။
စိတ္စုတ္ကုိ ခ်ဳပ္ေပးတာ။စိတ္ကုိ စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာေပးတာ။
စိတ္ေပါက္ကုိ မဖာရင္ တရားေတြ အေပါက္က ယုိက်ကုန္မွာေပါ့။
စိတ္ကုိ မေဆးေတာ့ အေကာင္းမရနုိင္ဘူးေပါ့။
အေပါက္လည္းရွိ၊ ဆီဂ်ီးေတြလည္း ေပးက်ံေနတဲ့
သံပုံးၾကီးထဲမွာ တြင္းထဲကန္ထဲက ေရကုိ ခပ္ထည့္ရင္
ထည့္သမ်ွ အေပါက္ကယုိက်မယ္။ မယုိေသးလုိ႔ ၊
က်န္ေနေသးတဲ့ေရကလည္း ဆီဂ်ီးေတြေရာေနေတာ့ ၊
ေသာက္သုံးလုိ႔ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။
သတိ သမာဓိမပါဘဲ ကုသုိလ္လုပ္ရင္ ကုသုိလ္လုပ္တဲ့အခါ
သတိ သမာဓိ အားနည္းရင္ တကယ္အားကုိးရမယ့္
ကုသုိလ္စြမ္းအား တရားေတြ ယုိက်ကုန္မယ္။
က်န္ေနတာေတြကလည္း ကိေလသာဂ်ီးေတြ
ေပက်ံေနလုိ႔ အသုံးဝင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သတိ သမာဓိနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လုပ္ရမယ္။ ဒါမွ လုပ္သေလာက္
အရာေရာက္မွာေပါ့။
(၂)။ ရွိတာကုိ အရွိအတုိင္း ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရွဳတတ္ရမယ္။
အရွိကုိ အသိနဲ႔ အနုိင္ယူနုိင္တာဟာ လူရဲ႕ အဓိကစြမ္းအားပဲ။
ရွိတာကုိ သိမွ ကုသုိလ္ ျပည့္ဝမွာေပါ့။
(၃)။ ကုန္သြားတာနဲ႔ ကုိယ့္မွာအားေတြ အျပည့္က်န္ေနခဲ့မယ္။
သာသနာေတာ္နည္းကေတာ့ ကုန္တာဟာ “အား”ပဲ။
ဘာပဲကုန္ကုန္ ဥာဏ္နဲ႔အား တစ္ခုခုက်န္ေနခဲ့ေအာင္ ဆြဲယူထားႏုိင္ရမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေရစက္ခ်တဲ့အခါ အေပၚခြက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေရစင္ေရေအးကုိ
ေအာက္က ခြက္ထဲမွာ ျငိမ္သက္ေသခ်ာ ေအးခ်မ္းစြာ ေလာင္းထည့့္ရမယ္။
ဒါဆုိ သဒၶါေဖြးျဖဴ ေမတၱာကူတဲ့ ကုိယ့္အလွဴေအာင္သြားျပီပဲ။
ဆက္ျပီး နိဗၺာန္ကုိ အထြဋ္ထား အနားကြပ္ကာ လုိရာဆုကုိ
ေတာင္းျပီး အမ်ွေပးေဝလုိက္ရုံေပါ့။
အမွန္ေတာ့ အလွဴဆုိတာ “ဒါနံ ပရိစၥာဂ လကၡဏံ”လုိ႔
ဆုိထားတဲ့အတုိင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကုိ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္လက္ထဲမွာ
ေစတနာ(၃)တန္ ျခံရံျပီး သဒၶါ ေမတၱာ ပညာစစ္စစ္နဲ႔ လြတ္လြတ္
ကြၽတ္ကြၽတ္ စြန္႔ၾကဲလုိက္တဲ့ သေဘာပါ။
ကုိယ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔၊ ႏွဳတ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔၊ ကုိယ္ႏွဳတ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔ ၊
ေစတနာျပတ္သားရင္ ဒါနေျမာက္သြား ပါတယ္။
စြန္႔လုိက္ျပီးတာနဲ႔ ေရစက္မခ်ေပမယ့္ အလွဴျပီးေျမာက္သြားေတာ့တာပါ။
စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အလွဴရွင္ ၊
အလွဴခံပုဂၢဳိလ္လက္ထက္ထဲမွာထည့္ျပီး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းလုိ႔
မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေျမတုိ႔ ေက်ာင္းစတဲ့ အေဆာက္အဦးတုိ႔ ၊
သက္ရွိသတၱဝါ ၾကီးၾကီးတုိ႔လုိ ပစၥည္းမ်ားကုိ စြန္႔ၾကဲ
လွဴဒါန္း ၾကတဲ့အခါ သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ သက္ေသခံတဲ့
အေနနဲ႔ ေရစက္ခ်ျပီး လွဴဒါန္းၾကတာကုိေတြ႕ရပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ဆင္ကုိလွဴဒါန္းတဲ့အခါ ဆင္ႏွာေမာင္းကုိ
အလွဴခံလက္ထဲထည့္ျပီး အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေအးျမၾကည္
လင္သန္႔စင္တဲ့ န႔ံသာေရအနည္းငယ္ကုိ ကရားနဲ႔ယူျပီး
သြန္းေလာင္းသြန္ခ် လွဴဒါန္း တာကုိေတြ႕ရတယ္။
အလွဴခံရွိေနလုိ႔ ေအာက္ခံေရစက္ခြက္မပါေတာ့ဘူး။
ႏွာေမာင္းကုိ လက္ထဲထည့္လုိက္ရင္ ဆင္တစ္ေကာင္လုံး
လွဴရာေရာက္ေတာ့ လွဴဖြယ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳစရာလည္း မလုိေတာ့ဘူး။
အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳ သက္ေသခံရုံေလာက္ပဲ
ေရသြန္းေလာင္း သြန္းခ်တဲ့သေဘာပါ။
ဘုရားအေလာင္းကပဲ ဇနီး သား သမီးကုိ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ
လွဴဖြယ္ဝတၳဳႏွင့္ အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေအးျမၾကည္လင္
သန္႔စင္တဲ့ နံ႔သာရည္အနည္းငယ္ကုိ ကရားနဲ႔ယူျပီး အလွဴခံ
ပုဂၢိဳလ္လက္ထဲမွာ ေလာင္းထည့္လုိက္တာကုိ ေတြ႔ရတယ္။
အလွဴခံရွိေနလုိ႔ ေအာက္ခံေရစက္ခြက္ မပါေတာ့ဘူး။
လွဴဖြယ္ဝတၳဳ ရွိေနေပမယ့္ အလွဴခံလက္ထဲထည့္လွဴလုိ႔
အဆင္မေျပေတာ့ ေရကုိပဲ ကုိယ္စားျပဳ ထည့္လုိက္တာပါ။
ေရကလည္း အလွဴစိတ္ကုိပါ ကုိယ္စားျပဳသက္ေသခံသြားတယ္။
ဗိမၼိသာရမင္းက ေဝဠဳဝန္ဥယ်ာဥ္ကုိ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ
အနာထပိဏ္သူေဌးက ေဇတဝန္ေက်ာင္းကုိ လွဴဒါန္းတဲ့
အခါမွာလည္း လွဴဖြယ္ဝတၳဳႏွင့္ အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့
ေအးျမၾကည္လင္ သန္႔စင္တဲ့ နံ႔သာရည္ကုိ ေရႊကရားနဲ႔
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထဲမွာ ေလာင္းထည့္ျပီး လွဴတာကုိေတြ႔ရတယ္။
လွဴဖြယ္ကုိ လက္ထဲထည့္ ဆက္ကပ္လုိ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္တာကုိး။
ေရကုိအလွဴခံလက္ထဲမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊
ကုိယ္စားလည္ခြက္ထဲမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊
ေျမၾကီးေပၚမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊သကၠစၥေျမာက္ပစၥည္းကုိ
စြန္႔ၾကဲျခင္းကိစၥ ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားဖုိ႔သာ အဓိကပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ေရႊ ေငြကုိ လွဴတဲ့အခါ
အလွဴခံလက္ထဲမွာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိ ထည့္ကပ္လုိ႔
မသင့္ေတာ္တဲ့ေၾကာင့္ ေရကုိ လွဴဖြယ္ဝတၳဳရဲ႕ ကုိယ္စားျပဳျပီး
အလွဴခံလက္ထဲမွာ ေရကုိ ေလာင္းထည့္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊
ခြက္ထဲမွာ ေရကုိေလာင္းထည့္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊
ေျမၾကီးေပၚမွာ ေရကုိသြန္ခ်လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴရင္ ျဖစ္တာပါပဲ။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔အပ္စပ္ေအာင္ ေလ်ာက္ထားျပီး
လွဴလုိက္ရင္လည္း အလွဴကိစၥ ျပီးေျမာက္ သြားတာပါ။
ႏွဳတ္နဲ႔ စြန္႔ရင္လည္း စြန္႔တာပဲကုိး၊ကုိယ့္ေစတနာ
တကယ္ျပတ္သားရင္ ေရတုိ႔ ခြက္တုိ႔နဲ႔ သက္ေသ
မခံဘဲလည္း ျပီးႏုိင္တာပဲ။
ရဟန္းေတာ္မ်ား ၾကာရွည္ထားျပီး သုံးစြဲၾကမယ့္ မုန္႔ပုံးမ်ား ၊
ေဖ်ာ္ရည္ဘူးတုိ႔ သၾကားတုိ႔စတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ လွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ၊
ရဟန္းေတာ္မ်ား ကုိယ္လုိ႔မသင့္တဲ့ ဆန္တုိ႔ ဆီတုိ႔ ငါးပိ ၊
ငါးေျခာက္တုိ႔လုိ ပစၥည္းေတြကုိ လွဴတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာလည္း ၊
အလွဴခံ လက္ထဲကပ္လွဴလုိ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ေၾကာင့္
သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ ေရစက္ခ်လွဴႏုိင္ပါတယ္။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔ေလ်ာက္ျပီး လွဴရင္လည္း
အလွဴေျမာက္တာပါပဲ။
ညေနအခါမ်ဳိးမွာ စားေသာက္ဖြယ္ေတြကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံ
သြားလွဴတဲ့အခါမွာလည္း အလွဴခံလက္ထဲမွာ ကပ္လုိ႔ျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းေပမယ့္ လွဴတဲ့အခ်ိန္ ကပ္ရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္တဲ့ေၾကာင့္
သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ ေရစက္ခ် လွဴႏုိင္ပါတယ္။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏႈတ္နဲ႔ေလ်ွာက္ထားျပီးလွဴရင္လည္း
အလွဴေျမာက္ပါတယ္။ ေစတနာ (၃)တန္ျပတ္သားရင္ ျပီးတာပါပဲ။
အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့ အလွဴခံလက္ထဲမွာ ထည့္လွဴလုိ႔မျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းအားလုံးကုိ လွဴတဲ့အခါ ေရကုိ ကိုယ္စားလည္ အျဖစ္ထားျပီး
ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္။ ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔ေျပာဆုိ
လွဴဒါန္းရင္လည္း အလွဴေျမာက္ပါတယ္။
အလွဴခံလက္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းထည့္ လွဴလုိ႔ျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ လွဴတဲ့အခါ ရဟန္းေတာ္မ်ား ခ်က္ခ်င္း
စားေသာက္ သုံးစြဲမယ့္ ဆြမ္း ေဆး သစ္သီး ေဖ်ာ္ရည္တုိ႔လုိ
ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ လွဴတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရစက္မခ် ေပမယ့္
အလွဴခံလက္ထဲ ပစၥည္းေရာက္သြားတာနဲ႔ အလွဴခံေျမာက္သြားတာပါ။
ရဟန္းသာမေဏအခ်င္းခ်င္း သကၤန္း၊စာအုပ္ ၊ခဲတံတုိ႔လုိ
ပစၥည္းလွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ဒကာ ဒကာမမ်ားက သံဃာေတာ္မ်ားအား
ဆြမး္ခဲဖြယ္ ေလာင္းလွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ဘယ္သူက
ဘယ္သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္
သဒၶါတရားေပၚေပါက္လာလုိ႔ လွဴတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ
ေရစက္မခ်ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေရစက္မခ်လည္း ျပီးေနျပီပဲ။
နိဗၺာန္ဦးတည္ျပီး ကုိယ့္ပစၥည္းကုိ အလွဴခံလက္ထဲစြန္႔ၾကဲလုိက္တဲ့
အခ်ိန္ကစလုိ႔ အလွဴကျပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားျပီကုိး။
ယခုကာလမွာေတာ့ ဘယ္လုိပစၥည္းကုိပဲလွဴလွဴ ၊
ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္မ်ားမ်ားယူျပီး လွဴၾကတဲ့အခါ
ေရစက္ခ်လွဴၾကတယ္။ ေရစက္ခ်ပြဲလုပ္ၾကတယ္။
အခ်ိန္မ်ားမ်ားမေပးႏုိင္လုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ၊
ခပ္ျမန္ျမန္လွဴတဲ့ အခါ ေရစက္မခ်ၾကေတာ့ဘူး။
ဥာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ဦးတည္ျပီး ကုိယ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၊ႏွဳတ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္
လွဴလုိက္ၾကတယ္။ အလွဴျပီးေျမာက္ေအာင္တာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရစက္ခ်လွဴၾကတာဟာလည္း
သကၠစၥေျမာက္ ရုိေသေလးစားတန္ဖုိးထားျပီး ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး
လွဴတဲ့သေဘာကုိ ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္၊
အလွဴပြဲရဲ႕သက္ေသသေဘာကုိ ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္လုိ႔
အလြန္ေကာင္းတဲ့ နည္းစနစ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဥာဏ္ေတာ့ပါဖုိ႔ လုိမွာပါ။ အလွဴျပီးေျမာက္သြားေပမယ့္
ေရစက္ခ်ပြဲ ျပန္လုပ္ေတာ့ အပရေစတနာ ျပန္ပြားတာေပါ့။
ကုိယ့္ကုသုိလ္ကုိ သူက သာဓုေခၚရေတာ့ ကုသုိလ္ေတြ
အမ်ားၾကီးျပန္တုိးရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုသုိလ္ျပဳဖက္
ဘဝေရစက္ဆုံသူေတြ နိဗၺာန္ထိ အတူသြားရမယ့္
ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ ခရီးသြားေဖာ္ေတြလည္း ထပ္တုိးတာေပါ့။
ေရစက္ခ်တာဟာ အလွဴေျမာက္ေအာင္ ခ်တာမဟုတ္ဘူး။
“သကၠစၥသေဘာ”၊ “သက္ေသသေဘာ”သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေစတနာ ထက္သန္စြာနဲ႔ စြန္႔ျပီးတဲ့အခ်ိန္ကစ
အလွဴေျမာက္ျပီးသားပါ။
“ေရစက္မခ်ရေသးလုိ႔ ငါ့အလွဴမေအာင္ေသးဘူး၊
ေရစက္မခ်ရေသးရင္ အေသေျဖာင့္မွာမဟုတ္ဘူး။”
လုိ႔ ေရစက္ခ်ကိစၥကုိ စိတ္ထဲစြဲေနဖုိ႔ မလုိပါဘူး။
စြဲေနရမယ့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
စုေပါင္းေရစက္ခ်ပြဲေတြ က်င္းပျပဳလုပ္ၾကတဲ့ အခါ တစ္ခ်ဳိ႕က
မကုိင္ရဘူး။ ေရစက္ခြက္ မကုိင္ရသူေတြက
“ငါ့အလွဴေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး။”လုိ႔ မစြဲသင့္ပါဘူး။
ေရစက္မခ်ဘဲ ကုိယ့္အလွဴ ေအာင္ေနျပီပဲ။
ယခုကာလ ေရစက္ခ်ပဲြေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္
အလွဴခံရဟန္း ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေစ၊ အလွဴခံမ်ားကုိယ္စား
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးကျဖစ္ေစ၊ ေရွ႕ကတုိင္ျပီး
ခ်ေပးသမ်ွ လွဴပုံ ဆုေတာင္းပုံ၊ အမ်ွေဝပုံအားလုံးကုိ
အလွဴရွင္မ်ားက လုိက္ဆုိေနၾကရတာကပဲ မ်ားပါတယ္။
ေရွ႕က ခ်ေပးလုိက္ ေနာက္က လုိက္ဆုိလုိက္နဲ႔
လုိက္ဆုိေနရင္းမွာ လက္ကလဲ ေရစက္ခ်ေနရတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လက္ထဲကခြက္ လြတ္က်သြားတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ေရစက္ခ်လုိက္ဆုိလုိ႔ မျပီးမီ ေရကုန္သြားလုိ႔
ေရျပန္ထည့္ရတယ္။ စိတ္တည္ျငိမ္တဲ့ သေဘာမရွိဘူး။
တစ္စက္ခ်င္းခ်ေနရလုိ႔ လက္ေညာင္းလာတတ္တယ္။
အေရးၾကီးတာက လွဴေနစဥ္ စိတ္ဓာတ္ျငိမ္သက္ျငိမ္းခ်မ္းျပီး
ဉာဏ္ပြင့္လင္းေနဖုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္တတ္ရင္လည္း
ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲ ခြက္ထဲမွာ ေရကုိတစ္ခါတည္း ေလာင္းခ်လုိက္ျပီး
ဆုေတာင္းအမ်ွေပး လုိက္ရုံပဲ။ ေရေလာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
ႏႈတ္ကမဆုိေပမယ့္ စိတ္ကညြတ္ရင္ ျပီးသြားတာပါ။
ျပီးေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕က ကုိယ္ဟာကုိလုပ္ထားခဲ့တဲ့
အလွဴတစ္ခုခုကုိ ရဟန္းတစ္ပါးပါးႏွင့္ ေတြ႕ရတဲ့အခါ
စာရြက္ထဲ အလွဴစာရင္းေတြေရးျပီး
“ဒါေလးကုိ ေရစက္ခ်ေပးပါဘုရား။” လုိ႔ ေရစက္ခ်ေပးဖုိ႔
ေလ်ွာက္တတ္တာေတြ မၾကာမၾကာ ေတြ႕ရဖူးတယ္။
ရဟန္းပါးစပ္ထဲထည့္ဆုိလုိက္မွ အလွဴဟာ တရားဝင္ျပီး
ေျမာက္တယ္လုိ႔ ထင္ထားပုံလည္း ေပၚပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ေရစက္ခ်တာဟာ အလွဴခံရဟန္းရဲ႕အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။
အလွဴရွင္ရဲ႕ အလုပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေရွ႕ကခ်ေပးတယ္ဆုိတာက
အလွဴရွင္မ်ားျဖစ္သင့္တဲ့အရာ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာေတြကုိ
မွန္ကန္ျပည့္စုံေအာင္ လမ္းေၾကာင္းခင္းေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ရဲ႕ အလွဴအတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ေရွ႕ေန
လုပ္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားေဟာေပးတာဟာလည္း
သိသင့္တာသိဖုိ႔ပါ။ေရွ႕က ဆရာေတာ္တစ္ပါးပါး ခ်ေပးတာကုိ
ေနာက္ကလုိက္ဆုိရရင္လည္း လုိက္မဆုိမီမွာျဖစ္ျဖစ္၊
လုိက္ဆုိေနတုန္း အလွဴပုိင္းေရာက္လာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္
အားလုံးဆုိျပီးမွပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရကုိတစ္ခါတည္း
ခြက္ထဲေလာင္းထည့္လုိက္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။
ေရစက္မခ်ပဲေတာင္ အလွဴက ေျမာက္ေနျပီးသားပါ။
ယခုကာလမွာ လွဴဖြယ္ကပ္လွဴျပီးမွ ေရစက္ခ်တာက မ်ားပါတယ္။
ေရဆုိတာ သက္ေသခံ ကိုယ္စားလည္ ေလာက္ပဲဆုိေတာ့
တစ္ကူးတစ္ကန္႔ ေရအေပၚ အခ်ိန္ကုန္အပင္ခန္းခံျပီး
ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ မူလလွဴဖြယ္ ပစၥည္းကုိေတာင္
အၾကာၾကီး ကုိင္မထားဘဲနဲ႔ ကုိယ္စားလည္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့
ေရထည့္ထားတဲ့ခြက္ကုိ အေညာင္းခံျပီး
အၾကာၾကီးကုိင္ထားဖုိ႔လည္း မလုိပါဘူး။
လွဴေနဆဲအခ်ိန္မွာ အလွဴခံ လွဴဖြယ္ဝတၳဳ အလွဴေစတနာအေပၚ
စူးစုိက္တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းျပီးၾကည္လင္ျပီး ၊
ေအာင္ပြဲတစ္ခုအျဖစ္ ေက်နပ္သြားဖုိ႔သာ ပဓာနပါ။
နိဗၺာန္ေရာက္သည္ထိ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္၊ဘယ္ေတာ့မွ
မေလ်ာ့ႏုိင္၊ မကုန္ႏုိင္ေအာင္ ပုိင္ေတာ့မွာျဖစ္တဲ့
ကုိယ္ပုိင္အစစ္ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒါမွပဲ စိတ္ေအးရမယ္။
-【တိပိဋကဓရ - ဓမၼဘ႑ာဂါရိက ေယာ ဆရာေတာ္】၏
“အလွဴဒါန ေရစက္ခ်”ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံးသက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍
လုိရာဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္。。。。
-【အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္)】
Dhamma Dãna Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
No comments:
Post a Comment