အေကာင္းဆံုး ေလးမ်ိဳး

အေကာင္းဆံုး ေလးမ်ိဳး ဆိုတာကို
ပညာရွိ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးက ညႊန္ျပ
ထားတာ ရွိတယ္။
“ ေသာက္စရာ” ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးက...
“ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ဆား” တဲ့။
ယာဂုမမွီ သက္မရွည္ ၊ ယာဂုမွီမွ
သက္ရွည္သည္။

“စားစရာ” ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့
“ ေလွ်ာ့စားတာ” အေကာင္းဆံုးတဲ့။
အစားႀကီးသူက အေသျမန္တယ္ ၊ အလတ္စား
စားတဲ့သူက အလတ္စား ေသတယ္ ၊
အစားအနည္းဆံုး ပုဂၢဳိလ္က အသက္ရွည္ပါတယ္တဲ့။
“စကားထဲမွာ” "သစၥာစကား” မွန္မွန္ကန္ကန္
ေျပာတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
“တရားထဲမွာ” ေျပာလြယ္ဆိုလြယ္
“ ဆံုးမလြယ္” တာ အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့။
ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး

ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ေနာက္ဆံုးသံေ၀ဂစကား”

Young Buddhist's Association with Phyo Zaw and 3 others

“ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ေနာက္ဆံုးသံေ၀ဂစကား”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
“က်ဳပ္ဟာ တစ္သက္လံုးဗုဒၶဘာသာလုိ႔ ေျပာခဲ့တာပဲ။
တကယ္ေတာ့မည္ကာမတၱ “ဗုဒၶဘာသာ” မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့တာကို
ခုလုိ တရားစာေပေလ့လာမိမွ ပိုျပီးသတိရတယ္။
က်ဳပ္ဟာေလာကမွာရွိတဲ့ မေကာင္းမႈမွန္မွွ်
မလုပ္ခဲ့ဖူးတာလည္း မရွိဘူး။
က်ဳပ္ဟာ ေလာကရဲ႕ ခံစားရမယ့္ အေကာင္းဆံုးေတြကိုလည္း
မခံစားဖူးတာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုေတြ႕ရတဲ့ တရားေတာ္ရဲ႕
အဆီအႏွစ္ေတြကို က်ဳပ္တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး”
ဟု ဖြင့္ဟ၀န္ခံလ်က္ -

“က်ဳပ္မွာ အာဏာရွိတဲ့အခ်ိန္တုန္းကလည္း ဘာသာေရးကို
အေလးအနက္မျပဳမိဘူး။ ဘာသာေရးဟာ က်ဳပ္အတြက္
ဟန္ျပအေဆာင္အေယာင္တစ္ခုေလာက္သာ ရွိခဲ့တယ္။
က်ဳပ္ဆႏၵမွာရွိတာက က်ဳပ္အာဏာတည္ျမဲေရး၊
ၾကီးပြားေရးနဲ႔ တုိင္းျပည္ကို က်ဳပ္ၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံသြင္းခ်င္တာပဲ
က်ဳပ္မွာအဓိကျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကသာ ခုေတြ႕ရတဲ့
တရားေတာ္ေတြကို ေတြ႕ရလွ်င္ ခုလုိလည္း ျဖစ္မယ္
မထင္မိဘူးဟု ဖြင့္အံခဲ့သည္။
ဤမွ်သာမက ဦးေစာတြင္ ၾကီးမားေသာ အစြဲအလမ္းၾကီးတစ္ခုေၾကာင့္
သူ႔တြင္ စိတ္အထိခိုက္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။
“အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္ဟာ နန္းရင္း၀န္ၾကီးဘ၀နဲ႔ ေရႊဘိုနယ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ေရႊဘိုနယ္မွာ အေတာ္ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့
အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့
သကၤန္းနက္ဘုရား မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ဟာ အေတာ္တန္ခိုးၾကီးတယ္၊
ဆုေတာင္းျပည့္တယ္၊ လုိတရတယ္၊ ရန္ကိုေအာင္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့
သတင္းေၾကာင့္ ဒီဘုရားကို မရအရ၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ က်ဳပ္ယူခဲ့မိတယ္”
(မွတ္ခ်က္) မသမာေသာနည္းျဖင့္ ယူခဲ့ျခင္းကို ဆုိလုိဟန္တူသည္။
ဒါေပမဲ့ ကုိးကြယ္လုိလုိ႔ ၾကည္ညိဳသဒၶါနဲ႔ ပင့္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။
က်ဳပ္အက်ိဳးအတြြက္ ၾကည့္ျပီး ယူခဲ့တာပဲ။
ဒီေတာ့ သာမန္မွ်သာ ကိုးကြယ္မူ အဆင့္တြင္မဟုတ္ဘဲ
က်ဳပ္ရဲ႕ အေဆာင္သေဘာမ်ဳိးပဲ ထားခဲ့မိတယ္။
ဒါဟာ က်ဳပ္ရဲ႕မဟာအမွားၾကီးပါပဲ။
ေနာက္မွသိရတာက အဲဒီဆင္းတုေတာ္ၾကီးဟာ
တန္ခိုးၾကီးသေလာက္ အလြန္ခိုက္တယ္
ဆုိ္တာသိရေတာ့ ေနာက္က်သြားျပီ။
“ဒီေတာ့ က်ဳပ္ဟာ အဂၤလိပ္အက်ဥ္းသမားျဖစ္လုိက္၊
ေသနတ္ေခ်ာင္းပစ္ခံရလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ခုခ်ိန္ထိ ျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ။
ေနာက္က်ဳပ္ ဒီေရာက္မွ အဲဒီဆင္းတုေတာ္ၾကီးကို ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္
စေနေထာင့္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုနဲ႔ လွဴဒါန္းလုိက္ရတယ္”
ဟု ၀မ္းနည္းစြာေျပာခဲ့သည္။
၎ဘုရားအား ဦးေစာကို သရဏဂံုတင္စဥ္မွ
ေရစက္ခ်သြားခဲ့သည္။
“ဘုရားက မခုိက္ပါ၊ မရုိက္ပါ”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
(မွတ္ခ်က္) ဤေနရာ၌ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစု၏ မွားယြင္းေနေသာ
အယူအဆတစ္ခုကို ေျဖရွင္းေပးလုိေပသည္။
ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုသည္ ဘုရားရုပ္ပြားမ်ား၊
ေစတီမ်ားက ခုိက္သည္ဟု ယူဆတတ္ၾကသည္။
အမွန္က ခုိက္ဟူသည္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား
က်ေရာက္ျခင္းကို ဆုိလုိေပ၏။ ထုိမေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို
သက္ရွိထင္ရွား ဘုရားကလည္း မလုပ္သလုိ၊
သက္မဲ့ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာင္မ်ားကလည္း မလုပ္ေပ။
သို႔ဆုိလွ်င္ မည္သူက လုပ္သနည္း -
ထုိဘုရားရွင္ႏွင့္ ရုပ္ပြားေေတာ္တုိ႔အေပၚ မရုိမေသျပဳလုပ္ေသာ
“အကုသိုလ္ကံ ေစတနာ”က ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကို ေျမမ်ိဳေအာင္ ဘုရားရွင္က
သူ၏ ေစတနာဆုိးေခၚ အကုသိုလ္က လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုျဖစ္ရပ္တြင္လည္း ဦးေစာကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္သည္မွာ
“သကၤန္းနက္ရုပ္ပြား”မဟုတ္။ ထုိရုပ္ပြားေတာ္ကို ေလာကီ၊
အာဏာပါ၀ါကိစၥတြင္ အေဆာင္အျဖစ္ မရိုမေသအသံုးခ်ခဲ့ေသာ
ေစတနာဆုိး အကုသိုလ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ေလာဘ၊ ေဒါသကင္းစင္ျပီးျဖစ္ေသာ ဘုရားရွင္သည္
မည္သည့္ သတၱ၀ါ၏ဆုိးက်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ေလမည္နည္း -
တစ္ဆက္တည္း သိသင့္သည္မွာ -
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
“မေကာင္းက်ိဳးကို ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရုပ္ပြားမ်ားက
ေပးသည္မဟုတ္သလုိ ၊ေကာင္းက်ိဳးကိုလည္း
ေပးသည္မဟုတ္ေပ။ မိမိကိုေကာင္းက်ိဳးေပးသည္မွာ
ထုိဘုရားရွင္ႏွင့္ ရုပ္ပြားမ်ား၊သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚတြင္
ထားေသာ ေစတနာသာျဖစ္သည္။”
မဟာျမတ္မုနိကို ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းႏွင့္ မိမိအိမ္မွ သံုးလက္မ
ရုပ္ပြားေလးကို ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးတြင္ မည္သည့္ပူေဇာ္မူက ေကာင္းက်ိဳးကုိေပးသနည္းဟု ေမးခဲ့ျငားအံ့။
အေျဖကား ရုပ္ပြားကိုၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္၍မရ။
ေစတနာကိုၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ရမည္ဟု ျဖစ္၏။
မည္ကဲ့သို႔ ဆံုးျဖတ္မည္နည္း -
●ရွိခိုးပူေဇာ္ခ်ိန္တြင္ ေစတနာတစ္က်ပ္သားခန္႔သာပါလွ်င္
ေကာင္းက်ိဳးတစ္က်ပ္သားခန္႔ သာရသည္။
●ေစတနာတစ္ပိႆာခန္႔ပါလွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးတစ္ပိႆာခန္႔ရသည္။
ဤသံုးသပ္ခ်က္ကိုၾကည့္၍ မည့္သည့္ရုပ္ပြားေစတီကို
ရွိခိုးပူေဇာ္သည္ျဖစ္ေစ သဒၶါ၊ ေစတနာအျပည့္ျဖင့္
ရွိခိုးပူေဇာ္သင့္၏။
နာမည္ၾကီး ရုပ္ပြားေတာ္ေတြေနာက္လုိက္ရင္း ၊
အလိမ္အညာခံရသူမ်ားကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ယခုလို ရွင္းလင္းေရးသားရျခင္းျဖစ္သည္။
●ေထာင္ကိုေၾကာက္စရာမလုိ၊
ဒုစရုိက္မူမ်ားကိုသာေၾကာက္ရမည္။
●အပါယ္ေလးပါးကို ေၾကာက္စရာမလုိ၊
အကုသိုလ္ကံမ်ားကိုသာေၾကာက္ရမည္။
●ရုပ္ပြားေစတီမ်ားကို ေၾကာက္စရာမလုိ၊
ထုိရုပ္ပြားေစတီမ်ားကို မရိုမေသျပဳလုပ္ေသာ
ေစတနာဆုိးကိုသာ ေၾကာက္ရမည္။
●ရုပ္ပြားေစတီကခိုက္ျခင္းမဟုတ္၊
စိတ္ဆုိး ေစတနာဆုိးကသာ ခိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
-【ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝန - ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)】
Dhamma Dãna Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm

သိထားသင့္သည့္ ေရစက္ခ် ျပႆနာ”

သာသနာမွာ အလွဴတစ္ခုခုလုပ္တုိင္း “ေရစက္ခ် ေရစက္ခ်”
ဆုိတဲ့ စကားဟာ အလြန္တြင္က်ယ္ေနတဲ့ စကားပါ...။
အမ်ားတကာ နားယဥ္ႏွဳတ္က်ဳိးလုိ႔ ရုိးေနတဲ့စကားပါ။
“ေရစက္ခ်ပြဲ ေရစက္ခ်ပြဲ” နဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူး အားရဖြယ္
ေကာင္းလွတဲ့ အလွဴပြဲေတြကုိလဲ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ျမင္
ၾကားသိေနၾကရပါတယ္။ အလွဴဆုိရင္ ေရစက္ခ်ဟာ
ပါဝင္တတ္ၾကစျမဲပါ။

ေရစက္ခ်ပြဲကုိ အတုိခ်ဳံးေျပာရင္
(၁)။ အလွဴလုပ္တယ္။
(၂)။ ဆုေတာင္းတယ္။
(၃)။ အမ်ွေပးတယ္ ဒီသုံးမ်ဳိးပါပဲ။
ဒီ(၃)မ်ဳိးက ေရစက္မခ်ဘဲလည္း ျပီးေအာင္လုပ္လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အရာပါ။
ေရစက္ခ်တဲ့အခါ ပစၥည္း(၂)မ်ဳိးေတြ႔ရမယ္။
(၁)။ ေရသြန္းခ်ေလာင္းထည့္ဖုိ႔ ေအာက္ခံခြက္ (၁)လုံးရယ္။
(၂)။ ကရားစသည္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ေရစင္ ေရေအးရယ္ အဲဒီ ၂-မ်ဳိးပါ။
ေအာက္ခံခြက္ဆုိတာ အလွဴခံ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ အထူးသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။
အေပၚက ကရားစတဲ့ခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေရဆုိတာ
လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ သက္ေသခံပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ အထူးသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ရမယ္။
ျပီးေတာ့ အေပၚခြက္ထဲက ေရဟာ အလွဴရွင္ရဲ႕
သန္႔စင္မြန္ျမတ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ စိတ္ေစတနာကုိလည္း
ကုိယ္စားျပဳသက္ေသခံရတဲ့ ပစၥည္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေရဟာ ၾကည္လင္ရမယ္။ ေအးျမရမယ္။ သန္႔ရွင္းရမယ္။
အလွဴစတဲ့ ကုသုိလ္လုပ္တုိင္း
(၁)။ သတိ သမာဓိနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လုပ္ရမယ္။
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ စူးစူးစုိက္စုိက္ လုပ္ရမယ္။
စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ရမယ္။ အထူးစိတ္ဝင္စားရမယ္။
ပူပူေလာင္ေလာင္ ျပာေလာင္ခတ္ ရွုပ္ရွက္ခတ္ မလုပ္ရဘူး။
သတိ သမာဓိဆုိတာ စိတ္ေပါက္ကုိဖာေပးတာ။
စိတ္စုတ္ကုိ ခ်ဳပ္ေပးတာ။စိတ္ကုိ စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာေပးတာ။
စိတ္ေပါက္ကုိ မဖာရင္ တရားေတြ အေပါက္က ယုိက်ကုန္မွာေပါ့။
စိတ္ကုိ မေဆးေတာ့ အေကာင္းမရနုိင္ဘူးေပါ့။
အေပါက္လည္းရွိ၊ ဆီဂ်ီးေတြလည္း ေပးက်ံေနတဲ့
သံပုံးၾကီးထဲမွာ တြင္းထဲကန္ထဲက ေရကုိ ခပ္ထည့္ရင္
ထည့္သမ်ွ အေပါက္ကယုိက်မယ္။ မယုိေသးလုိ႔ ၊
က်န္ေနေသးတဲ့ေရကလည္း ဆီဂ်ီးေတြေရာေနေတာ့ ၊
ေသာက္သုံးလုိ႔ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။
သတိ သမာဓိမပါဘဲ ကုသုိလ္လုပ္ရင္ ကုသုိလ္လုပ္တဲ့အခါ
သတိ သမာဓိ အားနည္းရင္ တကယ္အားကုိးရမယ့္
ကုသုိလ္စြမ္းအား တရားေတြ ယုိက်ကုန္မယ္။
က်န္ေနတာေတြကလည္း ကိေလသာဂ်ီးေတြ
ေပက်ံေနလုိ႔ အသုံးဝင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သတိ သမာဓိနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လုပ္ရမယ္။ ဒါမွ လုပ္သေလာက္
အရာေရာက္မွာေပါ့။
(၂)။ ရွိတာကုိ အရွိအတုိင္း ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရွဳတတ္ရမယ္။
အရွိကုိ အသိနဲ႔ အနုိင္ယူနုိင္တာဟာ လူရဲ႕ အဓိကစြမ္းအားပဲ။
ရွိတာကုိ သိမွ ကုသုိလ္ ျပည့္ဝမွာေပါ့။
(၃)။ ကုန္သြားတာနဲ႔ ကုိယ့္မွာအားေတြ အျပည့္က်န္ေနခဲ့မယ္။
သာသနာေတာ္နည္းကေတာ့ ကုန္တာဟာ “အား”ပဲ။
ဘာပဲကုန္ကုန္ ဥာဏ္နဲ႔အား တစ္ခုခုက်န္ေနခဲ့ေအာင္ ဆြဲယူထားႏုိင္ရမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေရစက္ခ်တဲ့အခါ အေပၚခြက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေရစင္ေရေအးကုိ
ေအာက္က ခြက္ထဲမွာ ျငိမ္သက္ေသခ်ာ ေအးခ်မ္းစြာ ေလာင္းထည့့္ရမယ္။
ဒါဆုိ သဒၶါေဖြးျဖဴ ေမတၱာကူတဲ့ ကုိယ့္အလွဴေအာင္သြားျပီပဲ။
ဆက္ျပီး နိဗၺာန္ကုိ အထြဋ္ထား အနားကြပ္ကာ လုိရာဆုကုိ
ေတာင္းျပီး အမ်ွေပးေဝလုိက္ရုံေပါ့။
အမွန္ေတာ့ အလွဴဆုိတာ “ဒါနံ ပရိစၥာဂ လကၡဏံ”လုိ႔
ဆုိထားတဲ့အတုိင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကုိ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္လက္ထဲမွာ
ေစတနာ(၃)တန္ ျခံရံျပီး သဒၶါ ေမတၱာ ပညာစစ္စစ္နဲ႔ လြတ္လြတ္
ကြၽတ္ကြၽတ္ စြန္႔ၾကဲလုိက္တဲ့ သေဘာပါ။
ကုိယ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔၊ ႏွဳတ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔၊ ကုိယ္ႏွဳတ္နဲ႔ပဲ စြန္႔စြန္႔ ၊
ေစတနာျပတ္သားရင္ ဒါနေျမာက္သြား ပါတယ္။
စြန္႔လုိက္ျပီးတာနဲ႔ ေရစက္မခ်ေပမယ့္ အလွဴျပီးေျမာက္သြားေတာ့တာပါ။
စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အလွဴရွင္ ၊
အလွဴခံပုဂၢဳိလ္လက္ထက္ထဲမွာထည့္ျပီး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းလုိ႔
မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေျမတုိ႔ ေက်ာင္းစတဲ့ အေဆာက္အဦးတုိ႔ ၊
သက္ရွိသတၱဝါ ၾကီးၾကီးတုိ႔လုိ ပစၥည္းမ်ားကုိ စြန္႔ၾကဲ
လွဴဒါန္း ၾကတဲ့အခါ သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ သက္ေသခံတဲ့
အေနနဲ႔ ေရစက္ခ်ျပီး လွဴဒါန္းၾကတာကုိေတြ႕ရပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ဆင္ကုိလွဴဒါန္းတဲ့အခါ ဆင္ႏွာေမာင္းကုိ
အလွဴခံလက္ထဲထည့္ျပီး အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေအးျမၾကည္
လင္သန္႔စင္တဲ့ န႔ံသာေရအနည္းငယ္ကုိ ကရားနဲ႔ယူျပီး
သြန္းေလာင္းသြန္ခ် လွဴဒါန္း တာကုိေတြ႕ရတယ္။
အလွဴခံရွိေနလုိ႔ ေအာက္ခံေရစက္ခြက္မပါေတာ့ဘူး။
ႏွာေမာင္းကုိ လက္ထဲထည့္လုိက္ရင္ ဆင္တစ္ေကာင္လုံး
လွဴရာေရာက္ေတာ့ လွဴဖြယ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳစရာလည္း မလုိေတာ့ဘူး။
အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳ သက္ေသခံရုံေလာက္ပဲ
ေရသြန္းေလာင္း သြန္းခ်တဲ့သေဘာပါ။
ဘုရားအေလာင္းကပဲ ဇနီး သား သမီးကုိ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ
လွဴဖြယ္ဝတၳဳႏွင့္ အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေအးျမၾကည္လင္
သန္႔စင္တဲ့ နံ႔သာရည္အနည္းငယ္ကုိ ကရားနဲ႔ယူျပီး အလွဴခံ
ပုဂၢိဳလ္လက္ထဲမွာ ေလာင္းထည့္လုိက္တာကုိ ေတြ႔ရတယ္။
အလွဴခံရွိေနလုိ႔ ေအာက္ခံေရစက္ခြက္ မပါေတာ့ဘူး။
လွဴဖြယ္ဝတၳဳ ရွိေနေပမယ့္ အလွဴခံလက္ထဲထည့္လွဴလုိ႔
အဆင္မေျပေတာ့ ေရကုိပဲ ကုိယ္စားျပဳ ထည့္လုိက္တာပါ။
ေရကလည္း အလွဴစိတ္ကုိပါ ကုိယ္စားျပဳသက္ေသခံသြားတယ္။
ဗိမၼိသာရမင္းက ေဝဠဳဝန္ဥယ်ာဥ္ကုိ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ
အနာထပိဏ္သူေဌးက ေဇတဝန္ေက်ာင္းကုိ လွဴဒါန္းတဲ့
အခါမွာလည္း လွဴဖြယ္ဝတၳဳႏွင့္ အလွဴစိတ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့
ေအးျမၾကည္လင္ သန္႔စင္တဲ့ နံ႔သာရည္ကုိ ေရႊကရားနဲ႔
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထဲမွာ ေလာင္းထည့္ျပီး လွဴတာကုိေတြ႔ရတယ္။
လွဴဖြယ္ကုိ လက္ထဲထည့္ ဆက္ကပ္လုိ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္တာကုိး။
ေရကုိအလွဴခံလက္ထဲမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊
ကုိယ္စားလည္ခြက္ထဲမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊
ေျမၾကီးေပၚမွာပဲ ေလာင္းေလာင္း ၊သကၠစၥေျမာက္ပစၥည္းကုိ
စြန္႔ၾကဲျခင္းကိစၥ ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားဖုိ႔သာ အဓိကပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ေရႊ ေငြကုိ လွဴတဲ့အခါ
အလွဴခံလက္ထဲမွာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိ ထည့္ကပ္လုိ႔
မသင့္ေတာ္တဲ့ေၾကာင့္ ေရကုိ လွဴဖြယ္ဝတၳဳရဲ႕ ကုိယ္စားျပဳျပီး
အလွဴခံလက္ထဲမွာ ေရကုိ ေလာင္းထည့္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊
ခြက္ထဲမွာ ေရကုိေလာင္းထည့္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊
ေျမၾကီးေပၚမွာ ေရကုိသြန္ခ်လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴရင္ ျဖစ္တာပါပဲ။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔အပ္စပ္ေအာင္ ေလ်ာက္ထားျပီး
လွဴလုိက္ရင္လည္း အလွဴကိစၥ ျပီးေျမာက္ သြားတာပါ။
ႏွဳတ္နဲ႔ စြန္႔ရင္လည္း စြန္႔တာပဲကုိး၊ကုိယ့္ေစတနာ
တကယ္ျပတ္သားရင္ ေရတုိ႔ ခြက္တုိ႔နဲ႔ သက္ေသ
မခံဘဲလည္း ျပီးႏုိင္တာပဲ။
ရဟန္းေတာ္မ်ား ၾကာရွည္ထားျပီး သုံးစြဲၾကမယ့္ မုန္႔ပုံးမ်ား ၊
ေဖ်ာ္ရည္ဘူးတုိ႔ သၾကားတုိ႔စတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ လွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ၊
ရဟန္းေတာ္မ်ား ကုိယ္လုိ႔မသင့္တဲ့ ဆန္တုိ႔ ဆီတုိ႔ ငါးပိ ၊
ငါးေျခာက္တုိ႔လုိ ပစၥည္းေတြကုိ လွဴတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာလည္း ၊
အလွဴခံ လက္ထဲကပ္လွဴလုိ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ေၾကာင့္
သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ ေရစက္ခ်လွဴႏုိင္ပါတယ္။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔ေလ်ာက္ျပီး လွဴရင္လည္း
အလွဴေျမာက္တာပါပဲ။
ညေနအခါမ်ဳိးမွာ စားေသာက္ဖြယ္ေတြကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံ
သြားလွဴတဲ့အခါမွာလည္း အလွဴခံလက္ထဲမွာ ကပ္လုိ႔ျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းေပမယ့္ လွဴတဲ့အခ်ိန္ ကပ္ရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္တဲ့ေၾကာင့္
သကၠစၥေျမာက္ေအာင္ ေရစက္ခ် လွဴႏုိင္ပါတယ္။
ေရစက္မခ်ဘဲ ႏႈတ္နဲ႔ေလ်ွာက္ထားျပီးလွဴရင္လည္း
အလွဴေျမာက္ပါတယ္။ ေစတနာ (၃)တန္ျပတ္သားရင္ ျပီးတာပါပဲ။
အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့ အလွဴခံလက္ထဲမွာ ထည့္လွဴလုိ႔မျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းအားလုံးကုိ လွဴတဲ့အခါ ေရကုိ ကိုယ္စားလည္ အျဖစ္ထားျပီး
ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္။ ေရစက္မခ်ဘဲ ႏွဳတ္နဲ႔ေျပာဆုိ
လွဴဒါန္းရင္လည္း အလွဴေျမာက္ပါတယ္။
အလွဴခံလက္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းထည့္ လွဴလုိ႔ျဖစ္တဲ့
ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ လွဴတဲ့အခါ ရဟန္းေတာ္မ်ား ခ်က္ခ်င္း
စားေသာက္ သုံးစြဲမယ့္ ဆြမ္း ေဆး သစ္သီး ေဖ်ာ္ရည္တုိ႔လုိ
ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ လွဴတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရစက္မခ် ေပမယ့္
အလွဴခံလက္ထဲ ပစၥည္းေရာက္သြားတာနဲ႔ အလွဴခံေျမာက္သြားတာပါ။
ရဟန္းသာမေဏအခ်င္းခ်င္း သကၤန္း၊စာအုပ္ ၊ခဲတံတုိ႔လုိ
ပစၥည္းလွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ဒကာ ဒကာမမ်ားက သံဃာေတာ္မ်ားအား
ဆြမး္ခဲဖြယ္ ေလာင္းလွဴတဲ့အခါမ်ဳိး ဘယ္သူက
ဘယ္သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္
သဒၶါတရားေပၚေပါက္လာလုိ႔ လွဴတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ
ေရစက္မခ်ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေရစက္မခ်လည္း ျပီးေနျပီပဲ။
နိဗၺာန္ဦးတည္ျပီး ကုိယ့္ပစၥည္းကုိ အလွဴခံလက္ထဲစြန္႔ၾကဲလုိက္တဲ့
အခ်ိန္ကစလုိ႔ အလွဴကျပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားျပီကုိး။
ယခုကာလမွာေတာ့ ဘယ္လုိပစၥည္းကုိပဲလွဴလွဴ ၊
ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္မ်ားမ်ားယူျပီး လွဴၾကတဲ့အခါ
ေရစက္ခ်လွဴၾကတယ္။ ေရစက္ခ်ပြဲလုပ္ၾကတယ္။
အခ်ိန္မ်ားမ်ားမေပးႏုိင္လုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ၊
ခပ္ျမန္ျမန္လွဴတဲ့ အခါ ေရစက္မခ်ၾကေတာ့ဘူး။
ဥာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ဦးတည္ျပီး ကုိယ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၊ႏွဳတ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္
လွဴလုိက္ၾကတယ္။ အလွဴျပီးေျမာက္ေအာင္တာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရစက္ခ်လွဴၾကတာဟာလည္း
သကၠစၥေျမာက္ ရုိေသေလးစားတန္ဖုိးထားျပီး ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး
လွဴတဲ့သေဘာကုိ ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္၊
အလွဴပြဲရဲ႕သက္ေသသေဘာကုိ ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္လုိ႔
အလြန္ေကာင္းတဲ့ နည္းစနစ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဥာဏ္ေတာ့ပါဖုိ႔ လုိမွာပါ။ အလွဴျပီးေျမာက္သြားေပမယ့္
ေရစက္ခ်ပြဲ ျပန္လုပ္ေတာ့ အပရေစတနာ ျပန္ပြားတာေပါ့။
ကုိယ့္ကုသုိလ္ကုိ သူက သာဓုေခၚရေတာ့ ကုသုိလ္ေတြ
အမ်ားၾကီးျပန္တုိးရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုသုိလ္ျပဳဖက္
ဘဝေရစက္ဆုံသူေတြ နိဗၺာန္ထိ အတူသြားရမယ့္
ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ ခရီးသြားေဖာ္ေတြလည္း ထပ္တုိးတာေပါ့။
ေရစက္ခ်တာဟာ အလွဴေျမာက္ေအာင္ ခ်တာမဟုတ္ဘူး။
“သကၠစၥသေဘာ”၊ “သက္ေသသေဘာ”သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေစတနာ ထက္သန္စြာနဲ႔ စြန္႔ျပီးတဲ့အခ်ိန္ကစ
အလွဴေျမာက္ျပီးသားပါ။
“ေရစက္မခ်ရေသးလုိ႔ ငါ့အလွဴမေအာင္ေသးဘူး၊
ေရစက္မခ်ရေသးရင္ အေသေျဖာင့္မွာမဟုတ္ဘူး။”
လုိ႔ ေရစက္ခ်ကိစၥကုိ စိတ္ထဲစြဲေနဖုိ႔ မလုိပါဘူး။
စြဲေနရမယ့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
စုေပါင္းေရစက္ခ်ပြဲေတြ က်င္းပျပဳလုပ္ၾကတဲ့ အခါ တစ္ခ်ဳိ႕က
မကုိင္ရဘူး။ ေရစက္ခြက္ မကုိင္ရသူေတြက
“ငါ့အလွဴေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး။”လုိ႔ မစြဲသင့္ပါဘူး။
ေရစက္မခ်ဘဲ ကုိယ့္အလွဴ ေအာင္ေနျပီပဲ။
ယခုကာလ ေရစက္ခ်ပဲြေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္
အလွဴခံရဟန္း ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေစ၊ အလွဴခံမ်ားကုိယ္စား
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးကျဖစ္ေစ၊ ေရွ႕ကတုိင္ျပီး
ခ်ေပးသမ်ွ လွဴပုံ ဆုေတာင္းပုံ၊ အမ်ွေဝပုံအားလုံးကုိ
အလွဴရွင္မ်ားက လုိက္ဆုိေနၾကရတာကပဲ မ်ားပါတယ္။
ေရွ႕က ခ်ေပးလုိက္ ေနာက္က လုိက္ဆုိလုိက္နဲ႔
လုိက္ဆုိေနရင္းမွာ လက္ကလဲ ေရစက္ခ်ေနရတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လက္ထဲကခြက္ လြတ္က်သြားတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ေရစက္ခ်လုိက္ဆုိလုိ႔ မျပီးမီ ေရကုန္သြားလုိ႔
ေရျပန္ထည့္ရတယ္။ စိတ္တည္ျငိမ္တဲ့ သေဘာမရွိဘူး။
တစ္စက္ခ်င္းခ်ေနရလုိ႔ လက္ေညာင္းလာတတ္တယ္။
အေရးၾကီးတာက လွဴေနစဥ္ စိတ္ဓာတ္ျငိမ္သက္ျငိမ္းခ်မ္းျပီး
ဉာဏ္ပြင့္လင္းေနဖုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္တတ္ရင္လည္း
ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲ ခြက္ထဲမွာ ေရကုိတစ္ခါတည္း ေလာင္းခ်လုိက္ျပီး
ဆုေတာင္းအမ်ွေပး လုိက္ရုံပဲ။ ေရေလာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
ႏႈတ္ကမဆုိေပမယ့္ စိတ္ကညြတ္ရင္ ျပီးသြားတာပါ။
ျပီးေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕က ကုိယ္ဟာကုိလုပ္ထားခဲ့တဲ့
အလွဴတစ္ခုခုကုိ ရဟန္းတစ္ပါးပါးႏွင့္ ေတြ႕ရတဲ့အခါ
စာရြက္ထဲ အလွဴစာရင္းေတြေရးျပီး
“ဒါေလးကုိ ေရစက္ခ်ေပးပါဘုရား။” လုိ႔ ေရစက္ခ်ေပးဖုိ႔
ေလ်ွာက္တတ္တာေတြ မၾကာမၾကာ ေတြ႕ရဖူးတယ္။
ရဟန္းပါးစပ္ထဲထည့္ဆုိလုိက္မွ အလွဴဟာ တရားဝင္ျပီး
ေျမာက္တယ္လုိ႔ ထင္ထားပုံလည္း ေပၚပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ေရစက္ခ်တာဟာ အလွဴခံရဟန္းရဲ႕အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။
အလွဴရွင္ရဲ႕ အလုပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေရွ႕ကခ်ေပးတယ္ဆုိတာက
အလွဴရွင္မ်ားျဖစ္သင့္တဲ့အရာ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာေတြကုိ
မွန္ကန္ျပည့္စုံေအာင္ လမ္းေၾကာင္းခင္းေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ရဲ႕ အလွဴအတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ေရွ႕ေန
လုပ္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားေဟာေပးတာဟာလည္း
သိသင့္တာသိဖုိ႔ပါ။ေရွ႕က ဆရာေတာ္တစ္ပါးပါး ခ်ေပးတာကုိ
ေနာက္ကလုိက္ဆုိရရင္လည္း လုိက္မဆုိမီမွာျဖစ္ျဖစ္၊
လုိက္ဆုိေနတုန္း အလွဴပုိင္းေရာက္လာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္
အားလုံးဆုိျပီးမွပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရကုိတစ္ခါတည္း
ခြက္ထဲေလာင္းထည့္လုိက္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။
ေရစက္မခ်ပဲေတာင္ အလွဴက ေျမာက္ေနျပီးသားပါ။
ယခုကာလမွာ လွဴဖြယ္ကပ္လွဴျပီးမွ ေရစက္ခ်တာက မ်ားပါတယ္။
ေရဆုိတာ သက္ေသခံ ကိုယ္စားလည္ ေလာက္ပဲဆုိေတာ့
တစ္ကူးတစ္ကန္႔ ေရအေပၚ အခ်ိန္ကုန္အပင္ခန္းခံျပီး
ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ မူလလွဴဖြယ္ ပစၥည္းကုိေတာင္
အၾကာၾကီး ကုိင္မထားဘဲနဲ႔ ကုိယ္စားလည္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့
ေရထည့္ထားတဲ့ခြက္ကုိ အေညာင္းခံျပီး
အၾကာၾကီးကုိင္ထားဖုိ႔လည္း မလုိပါဘူး။
လွဴေနဆဲအခ်ိန္မွာ အလွဴခံ လွဴဖြယ္ဝတၳဳ အလွဴေစတနာအေပၚ
စူးစုိက္တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းျပီးၾကည္လင္ျပီး ၊
ေအာင္ပြဲတစ္ခုအျဖစ္ ေက်နပ္သြားဖုိ႔သာ ပဓာနပါ။
နိဗၺာန္ေရာက္သည္ထိ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္၊ဘယ္ေတာ့မွ
မေလ်ာ့ႏုိင္၊ မကုန္ႏုိင္ေအာင္ ပုိင္ေတာ့မွာျဖစ္တဲ့
ကုိယ္ပုိင္အစစ္ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒါမွပဲ စိတ္ေအးရမယ္။
-【တိပိဋကဓရ - ဓမၼဘ႑ာဂါရိက ေယာ ဆရာေတာ္】၏
“အလွဴဒါန ေရစက္ခ်”ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံးသက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍
လုိရာဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္。。。。
-【အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္)】
Dhamma Dãna Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm

Shwe Tun‎ ဓမၼလမ္း ဝိပႆနာသင္တန္း

Shwe Tun‎ဓမၼလမ္း ဝိပႆနာသင္တန္း

အေျခခံဝိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္း (၂)
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
အေျခခံ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္နည္းအေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပၿပီးေနာက္မွာ သူေတာ္ ေကာင္းမ်ားရဲ႕ အသံေတြကုိ ျပန္လည္ၾကာ...းလာရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕က သေဘာက်တဲ့အတြက္ တစ္ျခားသူမ်ားကုိလည္း တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေ၀ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕က သူတုိ႔လုိ အေတြ႕အႀကံဳမရွိတဲ့ သူေတြအတြက္ အလြယ္တကူ နားလည္လြယ္၊ လုိက္နာက်င့္သုံးဖုိ႔ လြယ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မႈမ်ားကုိ ရခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေနာက္ဆက္တဲြအေနနဲ႔ ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးဖုိ႔နဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ အားထုတ္နည္းကုိ သေဘာက်ေပမယ့္ ဘ၀ရပ္တည္ေရး ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ အတြက္ ဘယ္လုိမွကုိ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ အခ်ိန္မရတဲ့ သူေတြအတြက္ ရႏုိင္သမွ် ေလ့က်င့္ႏုိင္မယ့္နည္းေလးမ်ားကုိ ဆက္လက္ေရးသား ေဖာ္ျပေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားပါေၾကာင္း ေတာင္းဆုိလာၾကပါတယ္။ ဒီလုိဒီလုိ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မႈမ်ားေၾကာင့္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္း ေနာက္ဆက္တဲြကုိ ဆက္လက္ေရးသား တင္ျပေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဘ၀ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး လႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ ဘယ္လုိမွ မအားလပ္တဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနတယ္ဆုိတာ နားလည္ေပမယ့္ ဒီလုိမအားလပ္မႈေတြေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ခ်င္ေပမယ့္ အားမထုတ္ႏုိင္ ျဖစ္ရတယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ ေျပာျပေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၀ိပႆနာ အလုပ္ဆုိတာ ရိပ္သာသြားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ထုိင္ၿပီးမွ အားထုတ္ရတဲ့ တရားအားထုတ္မႈ မဟုတ္ပါဘူး။
အသက္ရွင္ေနရင္၊ စိတ္နဲ႔ခႏၶာကုိယ္ရွိေနရင္၊ ခႏၶာငါးပါး ရွိေနရင္ ဘယ္လုိေနရာ၊ ဘယ္လုိအေနအထား၊ ဘယ္လုိအခ်ိန္မွာမဆုိ အားထုတ္လုိ႔ ရပါတယ္။။ ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားထဲမွာကုိပဲ လႈပ္ရွားေနတုန္း တရားအားထုတ္ႏုိင္တဲ့ နည္းေတြရွိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ သတိအမွတ္သာ ရွိေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈေတြကပဲ တရားမွတ္စရာ အမွတ္အာ႐ုံေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ တရားရွာ ကုိယ္မွာေတြ႕ဆုိသလုိ ဘုရားရွင္ကလည္း ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ျဖစ္သမွ် အေနအထားေတြ အေပၚမွာ တရားရွာႏုိင္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
ခႏၶာကုိယ္က ထုိင္ေနတဲ့အခါမွာလည္း ထုိင္ေနတဲ့အေနအထား၊ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့အခါမွာလည္း လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အေနအထား၊ ရပ္ေနရင္လည္း ရပ္ေနတဲ့အေနအထား၊ သြားေနရင္လည္း သြားေနတဲ့ အေနအထား စတဲ့ ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳးမွာမဆုိ တရားရွာႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ ဒါကုိ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွာ ဣရိယာပုတ္ကုိ ဆင္ျခင္နည္းအျဖစ္ ဖြင့္ျပထားပါတယ္။
ဒီသုတ္ေတာ္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာက “ရဟန္းတုိ႔… ရဟန္း (တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီ)သည္ သြားလွ်င္လည္း သြားသည္ဟု သိ၏။ ထုိင္လွ်င္လည္း ထုိင္သည္ဟု သိ၏။ ရပ္လွ်င္လည္း ရပ္သည္ဟု သိ၏။ ေလ်ာင္းလွ်င္လည္း ေလ်ာင္းသည္ဟု သိ၏။ ထုိရဟန္း (ေယာဂီ)၏ ႐ုပ္အေပါင္းသည္ အၾကင္အၾကင္ အမူအရာအားျဖင့္ တည္ေန၏။ ထုိ႐ုပ္အေပါင္းကုိ ထုိထုိအမူအရာအားျဖင့္ သိ၏” လုိ႔ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။
ဒီေဟာၾကားခ်က္ကုိ ၾကည့္ရင္ တရားမွတ္တာ ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳးမွာမဆုိ မွတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ သိႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔ တစ္ဖန္ ထုိ႔ျပင္ ရဟန္းသည္ ေရွ႕သုိ႔တုိးရာ၊ ေနာက္သုိ႔ဆုတ္ရာ၌ သိလ်က္ျပဳေလ့ရွိ၏။ တူ႐ူၾကည့္ရာ တေစာင္းၾကည့္ရာ၌ သိလ်က္ ျပဳေလ့ရွိ၏။ ေကြးရာဆန္႔ရာ၌ သိလ်က္ ျပဳေလ့ရွိ၏။ ဒုကုဋ္ သပိတ္ သကၤန္းကုိ ေဆာင္ရာ၌ သိလွ်က္ ျပဳေလ့ရွိ၏။ စားရာ ေသာက္ရာ ခဲရာ လ်က္ရာ၌ သိလ်က္ ျပဳေလ့ရွိ၏။ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္စြန္႔႐ာ၌ သိလ်က္ ျပဳေလ့ရွိ၏။ သြားရာရပ္ရာ ထုိင္ရာအိပ္ရာ ႏုိးရာ တိတ္ဆိတ္ေနရာ၌ သိလ်က္ ျပဳေလ့ရွိ၏။”ဟု အေသးစိပ္ ထပ္မိန္႔ပါတယ္။ ဒီေဟာၾကားခ်က္ကုိၾကည့္ရင္ ျမတ္ဗုဒၶက ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာပဲ မွတ္တတ္ေအာင္၊ မွတ္ႏုိင္ေအာင္ မိန္႔ေတာ္မူထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံး အေပါ့အေလး အညစ္အေၾကး စြန္႔တာကအစ အမွတ္သတိနဲ႔ ျပဳမူမယ္ဆုိရင္ အမွတ္အာ႐ုံ ျဖစ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ရွင္းေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး မအားလုိ႔ တရားအားမထုတ္ႏုိင္ဘူး ဆုိသူေတြအတြက္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ေဖာ္ျပပါ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားက ဒီလုိေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားေနမႈမ်ား၊ မအားလပ္မႈမ်ားကပင္ မွတ္စရာ အမွတ္အာ႐ုံေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သတိျပဳခုိင္းေနပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ တကယ့္ကုိ သတိအမွတ္နဲ႔သာ မွတ္သိေနမယ္ဆုိရင္ လူတုိင္းလူတုိင္းရဲ႕ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္မႈေတြဟာ မွတ္စရာေတြပါပဲ။ ေန႔စဥ္ျဖစ္ပ်က္ လႈပ္ရွားေနတဲ့အတြက္ သတိမမူမိ ျဖစ္ေနၾကလုိ႔သာ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ သတိကပ္ၿပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိေနလုိက္ရင္ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ တရားအမွတ္ေတြပါပဲ။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္က လဲြလုိ႔ မနက္အိပ္ရာကထ ညအိပ္ရာ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ အခ်ိန္အထိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြဟာ မွတ္စရာ အာ႐ုံေတြပါပဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိသာ လုိက္သိေနမယ္ဆုိရင္ ရိပ္သာသြားၿပီး အေထြအထူး တရားအားထုတ္ဖုိ႔ေတာင္ လုိမယ္မထင္ပါဘူး။ မနက္အိပ္ရာက ႏုိးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ စိတ္မွာ အသိ၀င္လာပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕အမူအရာကုိ စိတ္နဲ႔ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ၾကည့္ပါ၊ မွတ္ၾကည့္ပါ။ အိပ္ရာက ႏုိးႏုိးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းမထခ်င္ေသးလုိ႔ လဲွေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ကုိႏွာသီးဖ်ားမွာ အာ႐ုံျပဳလုိ႔ ထြက္သက္၀င္သက္ေလး မွတ္ၾကည့္ေပါ့။ ထလာၿပီး ေစာင္ေခါင္းအုံး ေခါက္သိမ္းတဲ့ အခါလည္း အဲဒီလႈပ္ရွားမႈကုိ သတိထားၿပီး လုပ္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ေစာင္ကုိမတာ၊ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေခါက္ေနတာ၊ ၿပီးေတာ့ သိမ္းတာစသျဖင့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဲဒီလုပ္ေနတဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွာ အသိေလးေတြနဲ႔ လုိက္လုပ္ၾကည့္လုိက္ပါ။
အဲဒီလုိ သိၿပီးလုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္စိတ္မွာ တစ္ျခားေလာဘျဖစ္စရာ၊ ေဒါသျဖစ္စရာ စတာေတြ ကင္းေနတတ္ပါတယ္။ လုပ္သမွ် လႈပ္ရွားမႈေတြအေပၚ သိၿပီးေနေနတာ၊ သိၿပီးလုပ္ေနတာေတြဟာ တရားအားထုတ္ေနတာပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာ၀င္ဖုိ႔ သြားတဲ့အခါမွာလည္း လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းတုိင္းကုိ သိၿပီးလွမ္းၾကည့္လုိက္ပါ။ ဘယ္ေျခလွမ္းရင္ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာေျခလွမ္းရင္ ညာလွမ္းတယ္လုိ႔ သိၿပီး လွမ္းသြားၾကည့္လုိက္ပါ။ ဒါဟာ ေျခလွမ္းတုိင္းအတြက္ သိမွတ္ေနတာျဖစ္ၿပီး ဒီလုိသိၿပီး လွမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ တစ္ျခားကိေလသာေတြ မျဖစ္ပါဘူး။ လွမ္းတုိင္းလွမ္းတုိင္း သိၿပီးလွမ္းေနမယ္ဆုိရင္ ဒီေခတ္ေျပာေနတဲ့ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းဆုိတာထက္ ပုိၿပီးအက်ိဳးႀကီးေနပါတယ္။
ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သူ႔ေယာဂီစစ္သားတစ္ေယာက္ကုိ တရားျပတုန္းက “ဘယ္လွမ္းရင္လည္း ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းရင္လည္း ညာလွမ္းတယ္လုိ႔ သိၿပီးလွမ္းပါ”လုိ႔ သင္ျပတဲ့အခါ အဲဒီစစ္သားက “ဒါလား…တရားအားထုတ္တာ စစ္တပ္မွာဆုိ ေန႔တုိင္းဘယ္ညာ ေအာ္ေနရတာ“လုိ႔ ေျပာပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က စစ္သားေလးကုိ “အဲဒီလုိ ေအာ္ၿပီးဘယ္ညာ လွမ္းတုန္းက လွမ္းေနတဲ့အမူအရာ ဘယ္ညာေျခလွမ္းေတြကုိ သိၿပီးလွမ္းဖူးလား”လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့မွ စစ္သားေလးက “ဒီလုိပဲ ေန႔စဥ္လွမ္းေနက်ဆုိေတာ့ လွမ္းလုိက္တာပဲ”လုိ႔ ေျဖပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က “အခုမွတ္ခုိင္းတာက အဲဒီလုိ မသိဘဲ လွမ္းေနတာေတြကုိ သိၿပီးလွမ္းခုိင္းတာပဲ”လုိ႔ မိန္႔ေတာ့မွ စစ္သားေလး သေဘာေပါက္သြားတယ္လုိ႔ ေျပာဖူးပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဘယ္သူမဆုိ ေျခလွမ္းေတြေတာ့ လွမ္းေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းတုိင္းကုိ အသိမကပ္ဘဲ လွမ္းေနၾကျခင္းပါ။ ပုံမွန္သြားလာေနတဲ့အတြက္ ဒီသြားလာေနတဲ့ အေပၚ သတိမျပဳမိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
သြားလာေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ သိၿပီးလွမ္းေနရင္ လွမ္းတုိင္းလွမ္းတုိင္း မွတ္စရာ အမွတ္အာ႐ုံေတြ ျဖစ္ေနတာကုိ သတိမျပဳမိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အသိဒကာမေလး တစ္ေယာက္ကုိ ဒီသြားေနတဲ့ ေျခလွမ္းတုိင္းကုိ သိၿပီးလွမ္းၾကည့္ပါ စိတ္တည္ၿငိမ္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာျပဖူးပါတယ္။
တစ္ေန႔ အဲဒီဒကာမေလးဟာ စာၾကည့္တုိက္က အျပန္မွာ ဒီစကားေလးကုိ သတိရၿပီး သူလွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ သိၿပီးလွမ္းၾကည့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီလုိ သိၿပီးလွမ္းလာခဲ့တဲ့အတြက္ စိတ္မွာတစ္ျခား အေတြးေတြ မ၀င္ဘဲ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းတုိင္းဟာ ေပါ့ပါးသြက္လပ္ေနေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုိရင္ ဘယ္သြားသြား လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် သိၿပီးလွမ္းသြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ ၾကည့္ပါမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားဖူးပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္သြားလာေနရတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕သြားေနတဲ့ ေျခလွမ္းတုိင္းကို တစ္ခါတစ္ေလ သိၿပီးလွမ္းၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းေရာက္၊ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါမွာလည္း ေရခြက္ကုိင္တာ၊ ေရထည့္တာ၊ ေရကုိလက္နဲ႔ခံတာ၊ လက္နဲ႔မ်က္ႏွာကုိ ပြတ္တာေတြ၊ သြားတုိက္ဖုိ႔ သြားတုိက္တံကုိ ကုိင္တာ၊ သြားတုိက္ေဆးထည့္တာ၊ မွန္ၾကည့္ၿပီး သြားတုိက္ေနတာေတြက အစ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတြင္းမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အမူအရာ မွန္သမွ်ကုိ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ သိမႈတစ္ခါတည္း ကပ္ေန၊သိေနတယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ တရားအားထုတ္ေနတာပါပဲ။
ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြထဲမွာ တရားရွာေနတာ၊ တရားအားထုတ္ေနတာပါ။ ဘုရားရွင္က ဘယ္ေလာက္အထိေတာင္ ေျပာလည္းဆုိရင္ အိမ္သာ၀င္ၿပီး အိမ္သာတက္တာကအစ သိၿပီးလႈပ္ရွားေနဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ခႏၶာကုိယ္ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်ကုိ စိတ္က သိေနဖုိ႔ပါပဲ။
ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြထဲက တစ္ျခား အ၀တ္အစားလဲတာ၊ အလွျပင္တာ၊ မနက္စာျပင္စားတာ၊ အိမ္ကထြက္ၿပီး လုငန္းခြင္းသြားတဲ့အခါ၊ ကားရထားစီးဖုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ့အခါ၊ ကားေပၚရထားေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့အခါ စတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ ဣရိယာပုတ္ေတြမွာလည္း သိသိၿပီး ေနမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ တရားအားထုတ္တာပါပဲ။
တစ္ျခားအခ်ိန္ေတြမွာ မသိႏုိင္တာေတာင္မွ ကားေပၚရထားေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ႏွာသီးဖ်ားေလးမွာ စိတ္ကုိ ကပ္ထားၿပီး မ်က္လႊာေလးကုိ မသိမသာခ်လုိ႔ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလေလးေတြကုိ ႏွာသီးဖ်ားက တုိးထြက္တုိး၀င္လာတဲ့ အတုိင္း အစအဆုံး သိေနမွတ္ေနျဖစ္ရင္ကုိပဲ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြထဲက တရားအားထုတ္မႈေလးေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။
လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း အလုပ္ရွိလုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အလုပ္အေပၚမွာ အေသးစိပ္သိၿပီး လုိက္လုပ္ေနရင္လည္း စိတ္က အလုပ္မွာပဲ အာ႐ုံေရာက္ကာ တည္ၿငိမ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိ အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္စိတ္မွာ ေလာဘျဖစ္စရာ။ ေဒါသျဖစ္စရာ စတာေတြ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတတ္လုိ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း တရားမွတ္ေနျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္မရွိလုိ႔ ထုိင္ေနတဲ့အခါလည္း အားတာနဲ႔ အာနာပါနေလး လုပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ တရားမွတ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။
ေနာက္ဆုံး အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ စားေသာက္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ၿပီးလုိ႔ အိပ္ရာ၀င္တဲ့အခ်ိန္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ အိပ္ရာေပၚလွဲခ်၊ မ်က္လႊာေလးခ်၊ စိတ္ကုိႏွာသီးဖ်ားမွာ အာ႐ုံျပဳ၊ ထြက္ေလ၀င္ေလ အစအဆုံး လုိက္သိၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ မွတ္သိႏုိင္လုိက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ကုိယ့္အတြက္ တရားအားထုတ္မႈနဲ႔ အဆုံးသတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ မနက္အိပ္ရာထမွ ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့အထိ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအေပၚ သတိကပ္ကာ တရားမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္မွတ္ခ်င္ရင္ အခုေျပာခဲ့သလုိ တစ္ေန႔တာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ႀကိဳက္သလုိ မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ သတိသာ ထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ မွတ္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ရိပ္သာသြားၿပီး တရားအားမထုတ္ႏုိင္ေပမယ့္ တကယ္တရား အားထုတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ အထပ္ေဖာ္ျပပါအတုိင္း ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိပဲ တတ္ႏုိင္သမွ် သိေအာင္ႀကိဳးစား ေနႏုိင္ပါက စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ရွားရင္း တရားအလုပ္ပါ တစ္ခါတည္း လုပ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာပါလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူသလုိ ေလ်ာင္း၊ထုိင္၊ရပ္၊သြား ေလးပါးဣရိယာမ်ားနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ဘယ္လုိအေနအထားမ်ိဳး ေတြမွာမဆုိ သိၿပီးလႈပ္ရွားေနပါက ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြမွာ ဉာဏ္စဥ္ေတြ ထုတ္ျဖစ္ေနတာျဖစ္လုိ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ျဖစ္ခုိက္လုပ္ခုိက္ကုိ သိေအာင္လုပ္ပါလုိ႔ ဆုိတာပါပဲ။
ေမတၱာျဖင့္
မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ (ဒုိက္ဦး)

Golden Myanmar

Copy from Khin Khin Kyawt `FB

အီတလီ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးေလာကနာထ မွ သာသနာေရးအရာရွိ ဦးဟန္ေ႒းကို ေျပာၾကားခဲ့ေသာ စကား..........
"ဒကာၾကီး ဦးဟန္ေ႒း ....ျမန္မာျပည္က ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ ဘုရင့္သားကေန ဘုရ...င္ ျဖစ္လာတာနဲ ့တူတယ္ ။ နိုင္ငံျခားသား ဘာသာျခားကေန ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာတဲ့သူေတြကေတာ့ ဆင္းရဲသားကေန ဘုရင္ျဖစ္လာတာနဲ ့တူတယ္ ။ ဘုရင့္သားေတာ္ကေန ဘုရင္ျဖစ္လာတဲ့အခါ လြယ္ကူလြန္းေတာ့ ဘုရင္ အျဖစ္ကို သိပ္တန္ဖိုး မထားသလို ျမန္မာျပည္သားမ်ားဟာလည္း ဗုဒၶဘာသာ အျဖစ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ကို တန္ဖိုး မထားၾကဘူး ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၀မ္းေရး တစ္ခုေလာက္အတြက္နဲ ့ ဘာသာ ေျပာင္းၾကတာေပါ့ ။ ဆင္းရဲသားအျဖစ္က က်ားကုတ္က်ားခဲ ၾကိဳးစားျပီး ဘုရင္ ျဖစ္လာတဲ့သူက ဘုရင္ အျဖစ္ကို အလြန္တန္ဖိုးထားသလို က်ဳပ္တို ့လို ဘာသာျခားဘ၀ကေန အခက္အခဲ မ်ားစြာကို ေက်ာ္လႊားျပီးမွ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာသူေတြကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို အလြန္တန္ဖိုးထားတယ္ ။ ဘယ္ေလာက္အထိ တန္ဖိုးထားသလဲဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ကို အသက္ထက္ တန္ဖိုးထားတယ္ "