၀ိပႆနာဥာဏ္ဆိုတာစကားလံုးေတြရဲ့နယ္ပယ္ကိုလြန္ေနတယ္။

ဗုဒၶဘာသာတရားဟာ သုတမယ၊စိႏၱာမယေလာက္နဲ႔တင္ရပ္ထားလို႔မရဘူး။ ဘုန္းႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း
သုတမယ၊စိႏၱာမယေလာက္ရွိခဲ့တုန္ုးကကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ္ေတာ္သိၿပီလို႔ထင္ခဲ့တာ။ တရားအားထုတ္ၾကည့္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ႔ကိုယ္သိလာတဲ့အခါမွာ သုတမယ၊စိႏၱာမယနဲ႔ ဘာ၀နာမယဥာဏ္ၾကားမွယျခားနားမႈဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္သလဲဆိုတာပိုသိရတယ္။

 စာေတြဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္ ရုပ္တရား နာမ္တရားဆိုတာေတြကို စာဖတ္ရံုနဲ႔မသိနိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္တရားအားထုတ္ၿပီးသတိ၊သမာဓိရင့္က်က္လာတဲ့အခါက်မွ ရုပ္တရားနာမ္တရားတို႔ရဲ့သေဘာကိုပိုင္းပိုင္းျခားျခားသိတဲ့ နာမရူပပရိေစၦဒဥာဏ္ဆိုတာကိုသေဘာေပါက္လာတယ္။
တဆင့္တက္ရရင္ရုပ္တရားနာမ္တရားတို႔ရဲ့အေၾကာင္းအက်ိဳးကိုသိတဲ့ပစၥယပရိဂၢဟဥာဏ္ဆိုတာကို
သတိ သမာဓိပိုေကာင္းလာတဲ့အခါသေဘာေပါက္လာတယ္။ ပိုၿပီးနက္နဲ သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။
သူ႔ထက္တစ္ဆင့္ထပ္တက္ရရင္ အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱဆိုတဲ့ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို နက္နက္နဲနဲ သိတဲ့ သမာသဏဥာဏ္ကိုသေဘာေပါက္လာျပန္တယ္။ ဒီေနရာမွာရႈမွတ္မႈနဲ႔ဆင္ျခင္မႈေရာေနတတ္တယ္။
၀ိပႆနာဥာဏ္ရင့္က်က္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ဆင္ျခင္မႈမပါေတာ့ပဲ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းကို ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ၾကည့္ၿပီးသိေနတဲ့ဥာဏ္ကိုေရာက္တယ္။ဒီဥာဏ္မ်ိဳးကိုေရာက္တဲ့အခါမွာ အနိစၥဆိုတာကို ဘယ္လိုမွေျပာျပလို႔မျဖစ္နိုင္ပါလားဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ လူတိုင္းေျပာေနတဲ့ျဖစ္ၿပီးရင္ပ်က္တာပဲ မျမဲဘူးဆိုတာ အေတြးသက္သက္နဲ႔ေျပာတာပါ။တကယ့္ပရမတၳတရားေတြဟာ စကားလံုးရဲ့နယ္ပယ္ကိုလြန္ေနတယ္။

  လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ထိထားတဲ့အခါမွာေႏြးေနတာရွိတယ္။ေပ်ာ့ေနတာရွိတယ္။လႈပ္ေနတာရွိတယ္။
အဲ့ဒါကိုစကားနဲ႔ဘယ္လိုမွေျပာလို႔မရဘူး။အဲ့ဒီသေဘာေတြကိုထိၿပီးသိေနမွရတယ္။ဒီလိုထိေနတာေလးမွာ လက္လည္းမပါ၊ငါလည္းမပါ၊ပံုသ႑န္လည္းမပါပဲနဲ႔ေႏြးတဲ့သေဘာသက္သက္
ေပ်ာ့တဲ့သေဘာ သက္သက္၊လႈပ္တဲ့သေဘာသက္သက္ကိုသိေစခ်င္တယ္။ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားယူရမယ္။
အဲ့ဒါစကားလံုးရဲ့နယ္ပယ္ကိုလြန္သြားၿပီ။ အင္မတန္ရိုးတဲ့ေအာက္ဆံုးအဆင့္ဥာဏ္ေတာင္မွစကားနဲ႔ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၏ သတိဆိုေသာေနအိမ္စာအုပ္မွ